ناول

کاهوڙي کجن

ڪامريڊ ساقيءَ جو ناوليٽ ”کاهوڙي کِجن“ هڪ اهڙي انقلابيءَ جي ڪٿا آهي، جيڪو پنھنجي وطن ۽ ديس واسين جي نجات لاءِ جدوجھد ڪري ٿو، ظلم آڏو جهڪي نٿو ۽ جدوجهد کي جاري رکڻ لاءِ انقلابي طريقو اپنائيندي روپوشي واري زندگي گذاري ٿو. ڪامريڊ ڄام ساقي ناول ۾ روپوشي واري زندگي گذاريندڙ مرڪزي ڪردار جانب عليءَ جي ڪَٿا، اهڙيءَ ريت چِٽي آهي، جو ائين محسوس ٿئي ٿو تہ اهو انقلابي ڄڻ ڪامريڊ ساقي پاڻ هجي. هي ناوليٽ، ڪو تصوراتي ناوليٽ ڪونھي. هي هڪڙي سياسي دور جي ڪَٿا آهي، جڏهن آواز تي پابندي هئي، ان جي باوجود سرخ سويرن ڏانهن سفر ڪندڙ مسافر اٽل ارادن ۽ سچائين سان اڳتي وِکون کڻي رهيا هئا. 

  • 4.5/5.0
  • 8
  • 1
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ڄام ساقي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book کاهوڙي کجن

پيش لفظ (ٻئي ايڊيشن لاءِ)

شاعريءَ ۾ اها سهولت آهي ته ڪيترو به اڳ ڪئي وئي هجي، ان ۾ مشڪل سان ئي ڪنهن تبديلي جي ضرورت محسوس ٿيندي. پر ناول يا ناوليٽ جو معاملو ڪجهه نرالو آهي، جنهن دور جي باري ۾ لکيو ويندو آهي، اهو جيڪڏهن تمام ويجهڙائي وارو زمانو آهي ته احساس اڀرندو آهي ته اهو اڃا ڪجهه دير سان لکيو وڃي ها، ته جيڪر ڪن معاملن جو مفصل اپٽار ڪري سگهي ها. مثال طور کاهوڙي کجن جي پيش لفظ ۾ مون 1972ع واري ٻولي وارن جهڳڙن جو مختصر حوالو ڏنو هو، ان وقت ان ڳالهه تي فخر محسوس ٿيو هو، ته جون ۾ ٿيندڙ جهڳڙن جو مون مارچ ۾ اندازو لڳائي ورتو هو ۽ يارن دوستن کي خط لکي ان خطري کان آگاهه ڪيو هئم. انهن خطن لکڻ وقت (مارچ 1972ع) ۾ رڳو اهو اندازو لڳايو هئم ته واعدي وارن زرعي سڌارن کان بچڻ (واعدو هو ته هارين کي پهرين جولاءِ 1972ع تائين زمينون ملي وينديون) ۽ رپئي جي قيمت ۾ ڪميءَ ڪري نئين بجيٽ سان وڌايل مهانگائي کان ڌيان هٽائڻ لاءِ اهي جهڳڙا ڪرايا ويندا. (ان کان اڳ جنوري ۽ فيبروري 1970ع ۾ پڻ اليڪشن تي اثر انداز ٿيڻ لاءِ فوجي حڪومت ٻولي وارا جهيڙا ڪرايا هئا.) پر پوءِ 1977ع ۾ اها صورتحال صاف ٿي سامهون آئي ته ٻولي وارا فساد ڪرائيندڙ عالمي توڙي ملڪي ادارا ٻيا هئا. وقت جي نيم حاڪم تنظيم پيپلز پارٽي (نيم حاڪم ان ڪري جو ان وقت به هٿياربند ٽولو حڪومت ۾ اڌ کان وڌيڪ ڀاڱي ڀائيوار هو. ايتري قدر جو 1972ع ۾ ملتان جيل ۾ منهنجي خطن کي سنسر ڪرڻ لاءِ فوجي آفيسرن جو گروپ ويهاريو ويو هو ۽ جيل عملدارن ڏانهن مرڪزي وزير اطلاعات ڪوثر نيازي ائين ڪرڻ لاءِ خط لکيو هو.) کي ته رڳو دلبو ڏنو ويو ته اهي فساد اوهان کي زرعي سڌارن ۽ مهانگائي خلاف ردعمل کان بچائڻ لاءِ پيا ڪرايون. جڏهن ته دراصل فساد ڪرائيندڙ ادارن شهري آبادي جي وچين طبقن (جن لاءِ ٻولي اهم مسئلو هوندي آهي) کي 1977ع واري صورتحال ۾ چونڊيل نيم خودمختيار حڪومت جو تختو اونڌو ڪرڻ لاءِ استعمال ڪرڻ پئي چاهيو.
هڪ ماڻهو ڪيترو به ذهين ڇو نه هجي، ادارن جو مقابلو ڪرڻ هن جي وس کان ٻاهر هوندو آهي. ادارن جو مقابلو به ادارا ئي ڪري ٿا سگهن. ڀٽو شهيد تمام ذهين هو، پر پيپلز پارٽي منظم جماعت ڪانه هئي. اهو هڪ الڳ مسئلو آهي ته ان ۾ مفاد پرست نوان توڙي پراڻا، اندران يا ٻاهران مسلم ليگي به موجود هئا.
سو سائين عالمي ادارن جو مقابلو به عالمي ادارا ئي ڪري ٿا سگهن ۽ ملڪي بنيادن تي منظم ملڪي ٽولي جو مقابلو ڪرڻ لاءِ ملڪ گير تنظيم به کپي. ديسي ۽ عالمي دشمنن جو اتحاد آهي ته ان سان مهاڏو اٽڪائڻ لاءِ عالمي ديسي دوستن جو اتحاد به اڻٽر آهي.
ڪنهن حد تائين 1977ع واري انديشي کان آگاهه ٿي، اسان 1975ع کان ”مهانڊو نه، پر معاشرو مٽائڻ“ جي وائي ورجائيندا رهيا آهيون. مطلب ته ڪيترن ئي واقعن کي ڪجهه وقت گذرڻ کان پوءِ ئي وڌيڪ صاف طرح ڏسي ٿو سگهجي. ان کان سواءِ عمر ۽ وقت گذرڻ سان گڏوگڏ انسان جي سمجهه ۽ ساڃاهه ۾ اضافو ٿيندو ٿو رهي. سو ڪيترائي اديب ذهن 15 سالن کان پوءِ به ڪو ڪتاب وري لکڻ ويهن، ته جيڪر ان کي الاهي بهتر بڻائين. هڪ ڪتاب لکيئي تيرنهن سال ٿيا آهن سو سوچيان ٿو ته اهو ڪتاب اڄ لکان ها، ته جيڪر ڪافي بهتر بڻايان ها.
هيءَ ڪچو ڦڪو ڪتاب اڳ به 2000 ڪاپيون شايع ٿيون هيون ۽ هاڻ ان جي طلب رڳو اهو ثابت ٿي ڪري ته،
محبت پائي من ۾، رنڍا روڙيا جن،
تن جو صرافن اڻ توريو ئي اگهائيو.
(ڀٽائي)
ادب ته آخر ادب آهي. ڪيتريون ئي ڳالهيون صاف چٽيون نٿيون چئي سگهجن. سماجي سائنس ۾ جيڪي مڪان ۽ زمان آهن، ادب ۾ اهي سونهن ۽ سچائي آهن. سو ڪجهه انهن آدابن جو خيال رکڻو ئي پوي ٿو.
بهرحال جهڙو حال حبيبان تهڙو پيش پريان.


ازل کان اوهان جو ڄام ساقي