اَڻَ مُندائتا مِينهن
اندرُ اُداسُ
روح روڳي
دل گهايل
مَنُ مرجهايل هُجي
۽ ٽهڪن تي
ٽانڊا رکيل هجن
انهن جي چپن تي
مُرڪن جا گُلابَ
نه ٽڙندا آهن
ها !
اُنهن جي اکين مان
اڻَ مُندائتا مينهن
ضرور وسندا رهندا آهن.
***
هفتيوار سنڌو 21 آگسٽ2011ع
نثري نظم ۾ لفاظيءَ بدران خيال جي اڏام کي بنيادي اهميت حاصل ھوندي آھي، خيالن جي اڏام ئي پڙهندڙن جي ذهن تي اثر انداز ٿئي ٿي، جنهن ۾ علي محمد درد سولنگي سڦل نظر اچي ٿو. سندس نثري نظمن ۾ تجريد (Abstracts) جو عڪس پڻ نمايان پَسي سگهجي ٿو، جيڪا سندس فن ۽ فڪر جي اڏام جو واضح اهڃاڻ آهي. علي محمد ”درد“ سولنگيءَ جا گهڻا نثري نظم داخلي ڪيفيتن جا نثري نظم آهن، هُن پنھنجي نثري نظم جي ڪينواس تي پنھنجن احساسن جون محروميون، وڇوڙا، انتظار جي ڪيفيت لڙڪن ۽ ٽھڪن جا گڏيل رنگ ڏنا آهن ا
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو