عُمر جي ڪتابَ مان
اُجهامڻ تي آهي
ڇو ته
اُن جي وَٽِ کي
جلائڻ لاءِ
رَڳُن ۾ هاڻي
رَتُ نه رهيو آهي.
اکيون به
بي نوُر ٿينديون پيون وڃنِ
دل کان
ڌَڙڪڻُ
وِسرندو پيو وڃي
دل جو به ڏوهه ناهي
هوءَ به
تَڙپي تَڙپي ٿڪجي پيئي آهي.
۽ هاڻي
آرامي ٿيڻ چاهي ٿي
روحُ
جِسمَ جي قيد خاني مان
نِڪرڻ جا
سانباها پيو ڪري
جِسم جو کاٻو پاسو
(جيرو ۽ بُڪي به)
جوابُ ڏيندو پيو وڃي
قلم کڻندي
ڪجهه لکندي
هاڻي ته
هٿ به ڏڪن ٿا
عُمر جي ڪتاب مان
هڪ وڌيڪ پَنو
ڦاٽي پيو آهي
ذهن جي ڦرهيءَ تي لکيل
کوڙ سارا نانءَ
ميسارجي ويا آهن
آئون
ويسر جي وَرِ
چڙهي رهيو آهيان
چهرو ڪومائجندو پيو وڃي
چپ مُرڪن کان
محروم ٿيندا پيا وڃن
وارن ۾
چانديءَ جون تارُون
چمڪڻ لڳيون آهن
جوڀنُ
ڏارون ڏارون ٿيڻ لڳو آهي
وَقتُ واري آهي
۽ حياتي
ٻُڪَ ۾ پاڻيِءَ جيان
هٿن مان نڪرندي پئي وڃي
آئون
آخر ڪيستائين
صبرُ جي سبق کي
رَٽيندو رهان
زندگيءَ جي زهر کي
ڏوڪيندو رهان
هينئڙو به هاڻي
هارڻ تي آهي
اوسيئڙي جو ڏيئڙو
وسامڻ تي آهي
حياتي، مماتي ڏي
ڊوڙي پئي ٿي
اڃا توسان ميلاپ
ممڪن نه ٿيو آهي
سدائين اهو ئي
کُٽڪو رهيو آ
ته توسان ملڻ ريءَ
توکي ڏسڻ ريءَ
ڪچهريون ڪرڻ ريءَ
اڳئين جَهانَ ڏانهن
اُڏامي نه وڃان.
***
روزاني عوامي آواز ڪراچي، سنڊي مئگزين، 3 نومبر 2013ع