ڪر ياد نه پيارن کي!
ڪجهه جهونجهڪڙو آهي، آ نِنڊِ ستارن کي.
*
هُٻڪارَ هَوائن ۾!
ڪنهن وقت اچي ملندين آ سارَ هوائن کي.
*
تَسڪين اچي پيئي،
هر چيز هٽائي ڇڏ هو ’ڪيِن‘ اَچي پيئي!
*
ڪو انت نه پارُ آهي!
ٿو چنڊ وڃي اُڀ ۾ هيٺانهن پِيار آهي.
*
ٻاهر ته بتيون ڪيئي،
پر جوتِ ننڍي گهر ۾، جا شمع ڏئي ويئي!
*
ڪجهه ڏينهن بهارَن تي،
ايڏو ته نه ڀُل ڀُورِي، تون لالُ لَيارَن تي!
*
اِظهار نه آ ڪوئي،
ائن سمجهه نه پر توسان مون پيار نه آ ڪوئي.
*
ٿي پيرَ سَرءُ ساهي،
گُل ناز ڪيو ڪيڏو؟ اڄ مُندَ هَٿان ڇاهي!
*
پو ڇو نه وڻيون آهن؟
جِن وارَ هُيا گهاٽا تو جِيئَن گهڻيون آهن!
*
ڪيڏانهن وَري نيندينءَ؟
ٿو چنڊُ چَوي مون کي، ڪَر نِنڊَ نه، تون ايندينءَ!
*
هي هُٻَ هَوا جهوٽو!
ڇو چَئن کَسي وَيو ائن، ڪا سارَ ڏئي ٻوٽو؟
*
تو لاءِ ته سانورِڙِي!
پر سال! ڪَنان آهي دل ڪيئَن نه بانورِڙي!
*
هِي روحَ رَتو چونڊي،
انبوهه منجهان مون کي تو ڪيئَن وَتو چونڊي؟
*
ڪَهڙيون نه اکيون آهن!
جن لاءِ صديون ترسيم سي ڄَڻ ته سکيون آهن!
*
هي چَپَ پرِين تُنهنجا
دريَاهه جَيان مَن ۾ ٻئي ڪَپَ پِرين تُنهنجا.
*
اِئن چاهُه هُيو دِل ۾
ڄڻ سِجَ لٿي ڪوئي درياهُه هيو دِل ۾.
*
تون هاڻِ نه ٿِي وِسرين!
آن چنڊ جيان ڪائِي چانڊاڻِ نه ٿِي وِسرين!
*
ڪيڏانهن ڌِڪين ٿِي تون؟
جئن مالهه ڇڪي ڪِنگريون اِئن روح ڇِڪين ٿي تون!
*
هي لانِ مٿان ساڙهِي!
ڪيڏي ته ڇَٻَر سائي ڪيڏِي نه شفق ڳاڙهِي!
*
تون اڳ به هُئينءَ منهنجي،
ڀاڪرُ نه ڀُلو آهي، خوشبوءِ اها تُنهنجِي!
*
ڪاڏانهن وَئي آهين؟
تون آنهه شفق وانگر تيڏانهن وئي آهين؟
*
ڪو ڏينهُن تَتو ڪونهي!
گهَر ڇو نه سندءِ ڳوليان پَر ڪو به پَتو ڪونهي!
*
ڪيڏي نه سُڳنڌ آهي!
ڏس مُند اچي وَئي ڇا؟ موتيو ته کِڙيو ناهي؟
*
سَنجوڳُ بُرو آهي!
uڪنهن راتِ چيو مونکي، هر ڀوڳُ برو آهي؟
*
اي پيار بسنت اَهڙو!
هِن ريت ٿيو ناهي ڪَنهن وقَتِ به ڦوٽهڙو!
*
سوغاتَ ڏيان توکي!
مون ته وَٽ رُڳي دِل آ شيءِ ڪا ته ڏيان توکي!
*
تون وارَ نه هَل ڇوڙي!
ڏِس، خلق سَڄِي نظرون تو ڏانهن پَئي مَوڙي!
*
تو لاءِ جَٽائون آ،
اڄ شامَ ڪَراچيءَ جي گهنگهور گهَٽائون آ.
*
مان ساز منجهان ڄاڻان،
تون ڪيرَ؟ ڪٿي آهين؟ آواز منجهان ڄاڻان.
*
ٻانهون ته هُيون دانهون!
پر آنءُ پَرارِ آهيان درياههُ رُڳو آهون!
*
ٿِي رُتِ ڏئي ڌوڪا،
۽ مِينهنُ پَوي سَڀ تي، جئن ڏُڪَ تئين ڏوڪا!
*
ڇِمڪاءِ نه اِئن ڇيرُون!
ڪيڏانهن هَلِي آهين اڄ ڏينهن ڏِٺي جو تون؟
*
آ ڏينهن ته ڏورُين ۾،
ڪنهن وقت ته ڇُل ڇوري، اَچ رات کجورين ۾.
*
جِت ڪانوَ اکيون نِڪرن!
ٿي رَتُ ڪري ريلا جنهن وقت ٻَکيُون نڪرن!
*
اڄ رات سِکي توکي،
هُو ٻانهَن وَرِي آهي ٻيهارِ ٻَکِي توکي.
*
تو لَئِه ته پَکِي آهي،
مون لاءِ ته سڀڪجهه هُو هر وَقت سَکِي آهي.
*
چُپ چاپ، لِڪي چوري!
چوڏارِ ڏسي ٻَاهر پو آءُ ڇِتِي ڇورِي!
*
هُو ڪجهه ته اچي ٿو پيو!
uآ ڇَٻَ اِئين پياري ڄڻ مورُ نچي ٿو پيو!
*
آئينءَ ته اُتر وانگر،
هر چيز پَکيڙي وَئيِنءَ، گهَرُ آهه نه گهَرَ وانگر!
*
تون ڪيئن مِلِي آهين؟
اڄ رات سُڃاتو مون، ڪلهه جيئَن مِلي آهين!
*
u سنجوڳُ وڻيو توکي؟
مون لاءِ هيو پياري ڄَڻُ ماءُ ڄَڻيو توکي!
*
هي شِڪل ڏٺِي آهي،
ٻيهار ملِي آهي، ڪيڏي نه مِٺي آهي!
*
ڪنهن صبح سَلوُڻي ۾،
توساڻُ مليو آهيان، ڪنهن ڌُنڌَ اڳوڻي ۾!
*
جنهن وقت مِلينءَ گهر تي.
تو ياد ڏياريو ٿي ڪو ڌُنڌُ سَمندر تي!
*
اڄ نيٺِ ڏِٺِي آهين!
رَسُدار چَپن وارِي، ڪيڏي نه مِٺِي آهين!
____________
* نوٽ: ’ڀوڳ‘ هنديءَ ۾ وصال کي چئبو آهي. اِهو لفظ سنڌي هندو، سنڌيءَ ۾ عام طرح ڪم آڻيندا آهن.
* ڇَٻّ: صورت، اُردوءَ ۾ هنديءَ ۾ ڇَب چئبو آهي.
* سنجوڳ:وصال.