ٽَڪراو پيالن جا،
فانوس ٻَرن ٿا پيا اڌ رات جِيالن جا!
*
* ڇا ويڄَ! ڪِري آهي؟
آ تَؤُنس لڳي تَن کي، ڄڻ مُندَ ڦِري آهي!
*
ٻَهروپَ هُيا ٻوليءَ،
تو چنڊُ ڏٺو آهي، ڪنهن وقت اسان ٽوليءَ؟
*
دَفَ جِيئَن وڄايان ٿو،
هُو چَنڊُ، جڏهن توکي اڌَ راتِ نچايان ٿو!
*
هي ڏيڍ سٽا آهن،
جئن چنڊ گَهٽائن ۾ هي ايئَن چٽا آهن.
*
هِي ڪير جَٽائن ۾؟
ڪنهن وَيرَ نه واهيرو جِن لاءِ گهٽائن ۾!
*
ٻيلو ته اڪيلو آ!
ڄَڻُ رات پئي ڇُلڪي، ڪوئي ته پتيلو آ؟
*
* ڪنهن راز جيان سُونڊا
اَڌ رات ٿِئي پيئي آ سازَ جِيان سُونڊا!
*
* پَڙلاءُ هِلايا ۾،
مان شعر لکان ويٺو هي واءُ هِلايا ۾!
*
دونُهون ته وڃي ٿو پيو!
ڄَڻ مِلُ ويائي آ ڪُونهون ته وڃي ٿو پيو!
*
ڪيڏو نه مُٺو آهين!
تون ڪُڙم منجهان هوندي ڇا لاءِ ڪُٺو ناهين؟
*
درياهه مَٿان کِلندِي،
ميهارَ ملي ويندا، سُهڻِي نه وَري مِلندِي!
*
ڄَڻ مَنڊُ گهُري ٿو پيو!
برسات جيان ٻيجل، ٻيهارُ ٻُري ٿو پيو!
*
ڏس رات ڀِني آهي!
هر رات جيان ڪَوتا تو اڄ به ڏنِي آهي!
*
چَوَندين ته رباب آهي،
ٿو آنءُ سِگهان خوشبو، مون لاءِ گلاب آهي!
*
هي راهه عقابن جي.
ٿا ابر اچن وڄُ ٿي، آ ڪاهَه ربابن جي!
*
ٻيهار اهو ٻُرندو؟
ڪيڏانهن وَئين ٻِيجل، تون سازُ کَڻِي سُرندو؟
*
هي ڏينهُن ڏَرڙ جئن آ،
جنهن مَنجهه ڇُپيل منهنجو ڄڻ شعر گَرڙ جئن آ!
*
ٿو مورِتِيُون ٺاهِين،
هر روز اُهي ڊاهي، هر روز ٻِيُون ٺاهين!
*
هر شعر شباب آهي،
هر سِٽَ صراحي آ، جنهن منجهه شراب آهي.
*
رنگ رَنگ ٻوليءَ ۾،
جئن بسنت ايندو آ هيل آءُ هوليءَ ۾!
*
اُستاد هُيو فاني،
جنهن وقت مليو مون سان ڪلهه ياد هيو فاني.
*
مون شاعرِي کنئي آ
تو سَو خوشيون کنيون، پَر مون هڪ خوشي کنئي آ!
*
اڌ رات راڳُ ڳائي
uآڪاشِ تو پُڄايو مارُو بهِاڳ ڳائي.
*
مونکان ڇا ٿو چاهين؟
غالب! تنهنجو شعر هتي آ تون ته ڪٿي ناهين؟
*
جوش مليح آبادي؟
اهڙي ڪا به عَدالت، جنهن ۾ آنءُ ٿيان فريادِي؟
*
جي واٽَ ڀُلِي ويندين،
سنسارُ وڏو آهي اي يارَ رُلِي ويندين!
*
ٽيشن نه ڪِٿي ايندي؟
ڪيڏانهن پَٽا ڇُهندِي ڇا ريلَ هلي ويندي؟
*
چوڏس ته چٽاءُ آهي،
پر مون نه ڏٺو اُن ۾ آخر ته خدا ڇاهي!
*
سڀ ڀولَ ڀڃون ٿا پيا،
پرڏيهه اُڏارون ڏئي ڪيڏانهن وڃون ٿا پيا.
*
ڪا گهرج نه ٻاهرَ جي!
uٿي راس اَچي ايڏِي تُلسيءَ هوا گهَرَ جِي!
*
سَپنا به عجيب آهن!
مان دُور اُهي توسان ڪيڏو نه قريب آهن!
*
رهندينءَ نه ته ڇا ٿيندو!
اي عمر! اڃا اڳتي ڪَهندينءَ نه ته ڇا ٿيندو!
*
مهمان سرا آهي،
ڪو ڪيئن چَوي اَچڻِي ڪنهن وقت قَضا آهي!
*
ٿو ماڪَ مٿان لاهي،
رابيلَ ٽِڙي پَؤندِي، چَوندين ته خدا آهي.
*
ڄڻ مَنڊُ وَڌي اڳتي!
تون ٻيلهه، هَنو ساڳو، ٿو چنڊ وَڌي اڳتي!
*
تو تارِ تَرِي ويندين؟
ڇا لاءِ اَٻالو آن جي نيٺ مَرِي ويندين!
*
آيو ته اَٽل آهي؛
ڄڻ چورُ پَٻَن تي آ، هِي ڪير؟ اَجل آهي!
*
زيتُون ڪِريو ٺهه پَهه،
ٿي ٽارِ مٿان آئي، جنهن وقت چَتونءَ چَهه چَهه!
*
ڪو خوابُ هئي گاڏِي،
هو ماءُ ٻَچن سوڌي هو ڏُڌَ ڀري چاڏِي!
*
ڪُجهه گهارِ سَرائُن ۾!
آ نيٺِ هِتان هَلڻو ٻي، پارِ قَضائن ۾!
*
هِي گهاٽَ مٿان ڪيئِي،
ٻيڙي ته وئِي ڀَرجِي، ويئِي به اَڙي ويئي!
*
اي موتَ اَڃا جيِئان!
آ ڍُڪُ بَچيو باقِي، ڪُجھه تَرسُ اُهو پِيئان!
*
ڀانيُئِه ته مَرِي ويندس؟
سنسارَ! هميشہ لَئِه مان ڪو نه تَري ويندس!
*
ٿو وَٽُ جيان کامان،
uڪا مَتِّ نئين آهيان تو جيئن ڪبيرا مان!
_________
* ڪِري:پرهيز
* سُونڊا: هڪ ڳوٺ.
* هلايا: هڪ ڳوٺ.
* مارو بهاڳ: هڪ راڳڻيءَ جو نالو.
* تُلسي: ٻوٽي جو نالو، جو هندو گهر ۾ رکندا آهن.
* ڪبيرا: اي ڪبير!(ڪبير:هنديءَ جو شاعر)