ڪيڏي نه مِٺي آهين!
تون بند لفافي ۾ هن جِي ته چٺِي آهين!
*
مون لاءِ ته ڄڻ ناهِين!
هِڪ ڏينهَن ڪٿي آهين، ٻِي ڏينهَن ڪٿي آهين!
*
تو راتِ ڪِٿي پيئِي؟
هي ڪار هُئي تُنهنجي ڪيڏانهن لنگهي ويئي؟
*
ڇا جيءَ جهميلو آ!
هي شهر وَڏو آهي، ماڻهو ته اڪيلو آ!
*
گُل ماڪَ ته گهُرندو آ،
جيڏانهن اُڏي اهڙا افلاڪَ ته گهرندو آ!
*
سَمجُهئِه نه، ڀُلي آهين!
ڪيڏو نه چڱو ٿيو جو، اڄ رات کُلي آهين!
*
هي رات اَزل جي آ،
تو نانهه وَڏِي آهي، جي آنهه ته پل جي آ!
*
تون مدام اَهڙي آن؟
ڄڻ شفق کِڙي آهي ڄڻ پُسيءَ جهڙي آن!
*
ڏينهن هُو جوانيءَ جا،
ڪيترا پڪل ميوا، ڪالهه عمر فانيءَ جا.
*
ڪير آنهه ڪهڙي آن؟
تو جيان نه ٻي بُربل، تون پسيءَ جهڙي آن!
*
ننڊ ڪو نه ٿيون چاهن،
راتڙي پئي آهي، ڳالهڙيون کُٽيون ناهن!
*
عشق سان سَجائي آ،
حسن کانسوا منهنجي زندگي اَجائي آ.
*
هيءَ جا جواني آ،
تيزُ ڪيترِي آهي ڄڻ ندي رواني آ!
*
ٻِيا تاڙِ وَڃِي تڙ تُون
ڇا لاءِ ٽپي پيو آن هِت چَنڊَ ٽياڪَڙ تون؟
*
عجب آهه هيءُ ناتو،
توکي ڏسي پرين مون پهرينءَ گهڙِيءَ سڃاتو!
*
ڪنهن چَؤ دڳي ڏٺا ها!
هي نيڻ سمنڊ وانگر مون ڪِٿ اڳَي ڏٺا ها؟
*
تو ساڻ پيارُ منهنجو،
آيو ڄَڻ آهه پياري موٽِي بهارُ منهنجو!
*
ڌرتي! ته ڪجهه به ناهي،
توکان چُمي وتي جا سَرتي اُها ڪجهه آهي.
*
پيو چنڊ کِلي پوڙهو،
تو جيِئَن ٽَپي پِرَ ڏي اڌ راتِ وَئينءَ لوڙهو!
*
اي پيار ڪٿي آهين؟
هن راتِ اَڪيليءَ جا سنسارَ ڪٿي آهين؟
*
* ڪلهه تون شيريٽَن ۾،
دعوت ۾ موجود هُئينءُ ڪيڏانهن وئينءَ کن ۾؟
*
هي ٽي – ويءَ تي تون؟
آنءُ ته سَمجهو آهين، دل ۾ مُنهنجي تون!
*
چاڪي واڙي ۾،
ڪير رهي ٿو ڀرسان منهنجي پاڙي ۾؟
*
راتِ منهوڙي ۾،
ڪيڏو سمنڊ ڇُلي پيو آهي، اڄ ته وڇوڙي ۾؟
*
نديءَ نالي ڪير؟
مينهن پوي ٿو، اُڀري آيو هِيئَن پيالي ڪير؟
*
برساتِ پهاڙين تان،
ائن شعر پئي آئين، ڪلهه راتِ پهاڙين تان!
*
ٽمٽار ٽِڀو آهي،
ٿو چنڊ مصوّر جئن ڪجهه نقش منجهس ٺاهي!
*
جا ڪالهه ڪتابن سان،
اُن کان ته چڱي گذرِي هي رات رَبابن سان.
*
اوٺار ٻُڌو، بيِهو!
ٿو لاتِ لَنوي وَڻَ تي، هر وقت نه ٻاٻيهو!
*
جنهن وقت ويون ڪَونجون،
اي روهه سندءِ راتيون ڪيڏو نه پَئي گونُجون!
*
تون آنهه نه گهرڙي ۾،
ڄڻ پَنُ اُڏامي ويو ڪلهه رات اُتَرڙي ۾!
*
ڪجهه جِيءُ به هاڻي تون!
هان، مَڌ متو آهي ڪجهه پيءُ به هاڻي تون!
*
آ پَنڌُ پَري ڏاڍو،
چوٽيءَ ته پُڳو آهي، آ هَٺُ چَري ڏاڍو!
*
ڪو دؤر مري ويو آ،
ٿي هِندُ ٻُڌي خبرون ٽئگور مري ويو آ!
*
هو صبح ٿيو آهي،
آ هيٺ پَئِي مِينا هِن وقت سُتو آهي!
*
پَنڇِي به اٿيا ناهن
مان شعر لکان ويٺو سڀ نِنڊ پيا آهن!
*
مون مَڌُ چُڪِي پيتي،
* تو وڪٽَرِ هارا کي ڳائي به نه دل جيتي
*
ساڃاهه صدين جي هان،
تون ڊاهه صدين جي آن مان ڏَاهه صدين جي هان.
*
ڇا لاءِ سُتو ناهين؟
آ ميڙُ پيا ڪَن جو، دَرَ ٻوٽُ گتو ناهين!
*
هِي زهر پيالو پِي!
ڪا ڏِکُ نه ڏي ڏکَ جي، تون جيءُ اَڃا ڪُجهه جِي!
*
ڇا چِٽُ بڻي آهين،
پنجاهه ورهيه ٿي ويا، پوءِ سِٽَ بڻي آهين.
*
اي نارِ ڀَلِي آئينءَ!
تون رنگَ منجهان نڪري ڪلهه ڪيِئَن هلي آئينءَ؟
*
جيڪي به ٿِئي، ٿي سو،
مون ڏاتِ کنئي آهي، تو آهه کنيو پيسو!
*
هي کوٽَ کڻين وڃ تون
مان شعر کڻان پنهنجان، سڀ نوٽَ کڻي وڃ تون.
*
يَرَ! ايئَن ڀِنڀوريءَ جا
ڇا لاءِ ڇنين ٿو تون پَرَ ايِئَن ڀنڀوري جا!
__________
* شيريٽن: ڪراچيءَ جي فائيو اسٽار هوٽل جو نالو.
* وڪٽر هار: چليءَ جو راڳي شاعر.