ڪنهن وقت سَتائين ٿو،
پڇتاءُ به پاڻ آهين جي ڪَنڌُ ڪَپائِين ٿو!
*
هي سُرخ سلام آهي،
ڪنهن کي ته مُئا ڪن ٿا ڪوئي ته مقام آهي!
*
ڇا گهنڊَ رُڳو گِرجا؟
uتون آنهه پروهت پَر پَربِين اَٿي پِرجا!
*
ٿو ڪانوَ تَڙي ماڙهو!
هي ماچ چَڱِي ناهي گَهٽ کاءُ اڙي ماڙهو.
*
ڇا وَسَ رُڳو واڪو؟
ٿو لَڪُ وَڃي آڏو ڪيڏو ته نه چاڙهاڪو!!
*
ڪَنهنجِي نه مَڃِيندي آ،
ڌَرتِي ته سَهي وانگر هَر وقت ڄَڻيندي آ!
*
اِئن ساڙَ سَڙِي ويندين!
ڪا لهس نه تو ايندي، جنهن وقت لَڙِي ويندين.
*
بُک ۾ ته ڪَچا کائي
ڌَرتِي ته ڪُتِي آهي، ٿي روز ٻَچا کائي!
*
گڏ آنهه نه گَڏڙي ۾؟
تون دُور لڳين ڪيڏو پيو هونءَ ته سَڏڙي ۾!
*
گڏ آنهه ته گوڙيءَ ۾؟
هي چنُ ڪِ چيرولِي آ وَقتَ – ٽِجوڙيءَ ۾!
*
ڇا موت بُرو آهي،
پر هيءَ حياتي خود، هڪ تيرُ ڇُرو آهي؟
*
تون وَٽِ ته ٻه ٽي مينهون!
گهر گهاٽُ ڇَڏي ڪنهن لَئهِ درياه پيهون!
*
اڄ رات اُکيڙي ٿِي،
ڪيڏا نه سَلا پاڙَؤن برسات اُکيڙي ٿي!
*
ڪئن لُونءَ ڀُلي لولِي!
تون ٿَڃُ جيان ڪنهنجِي، ڪَنهن وقت هُئينءَ ٻولي!
*
* آ مُندَ نه اَمَن جِي،
توکي ته اڃا عادت بي وقت اُڏامَن جي!
*
بندوق نه تو تاڻِي،
ٿو جَجُ ڏئي فتويٰ، ڪنهن لاءِ اهو ڄاڻِي!
*
واپارَ سُمهي پيا سَڀُ!
ڪيڏا نه هَڏا چوسي هاتارَ سُمهي پِيا سَڀُ.
*
ڪهڙي نه صَدي آهي!
واڳون نه جِتي ڪيئِي اهڙِي به ندي آهي؟
*
اڳ جيِئَن نه جوکو ٿي،
هاڻي ته هَلو سوچي، ٻيهار نه دوکو ٿي!
*
تون دوست ڪِٿي؟ وِڇُون!
حيوان چڱا آهن انسان نه آهين تون!
*
اي شمع ٻُجهي ويندينءَ!
آ رات وَڏِي، ڪيسِين تون روشنيون ڏيندينءَ؟
*
توڙي ته پُراڻو آ،
هِن هَنڌ وَڏا پوريل، هي شهر اباڻو آ.
*
بيڪار وئي گولِي،
ڌوڙيو ته ڪٿي ناهي هر هنڌ رُڳي هولِي!
*
ڪنهن لاءِ اهي قبرون؟
اخبار پراڻيءَ تي تون آنهه رڳو خبرون!
*
انسان جِئَين ڪُتاّ!
ڏِسُ ڍونڍُ ڏِسِي تِن جا، ڪئن ڏَندَ وڃي کُتّا!
*
ڪهڙو نه شهَر آهي!
* آ چنڊ اُهو پيالو، جنهن منجهه زهر آهي.
*
هي سَڙڪ سويري ۾!
اچ وڃ ته اُداس آهي، ڪيڏي نه اَنڌيري ۾!
*
ٻيهارَ به واچوڙُو!
ڇا جِندُ ڇَڏائيندو هاڻي به نِمي ٻوڙو؟
*
ٿِي پير ڏَنڀي ڌرتِي،
چُپ چاپ رهان ٿو مان ۽ روزُ رَنڀي ڌرتي.
*
ڇا رات اڪيلي آ!
ڪوراڙِ جيان ٻيلو، ڪوئي به نه ٻيلي آ!
*
* ڇا ڳالهه اَدلَ آهي؟
سَکرّ ته ٿڌيرو آ يا مُندَ بدل آهي!
*
آهي نه اڃا ٽيڙهي؟
ٿِي ساهُ ڪڍي وڻ جو اُڀري به ته وَڻ ويڙهِي!
*
ڪيڏانهن وَڃِين ٿِي تون؟
آ تِکّ گهڻي اڳتي ڇا لَئِه نه مَڃين ٿِي تون!
*
اي لاڙَ! ڏکيو آهِين،
هو چَنڊُ، هَوا ڏاڍِي، پر تون ته بُکيو آهِين!
*
بي حياءُ پاڙو آ،
آدمي ازل کان جِت موتَ جِئَن اگهاڙو آ.
*
وَڏ ڦُڙو پيو ٺاهي،
* ڪوئَلون وَريُون آهن، اُٻَ اُڀَ ۾ آهي.
*
جِن وَٽِ سِڪّا سُنهِرا،
ڪيڏي اَٿاهه اوندهه سي چَنڊ چَنڊ چهرا!
*
هو هونءَ ته دنيا ساريءَ ۾،
* پر جام َ جيان گلرنگ لڳو ٿي فيضُ لياريءَ ۾.
*
ويٺا چَنڙّ کيڏن!
ڄاڻن ٿا گهيراءءُ ڪيو آ تن جو لِياريءَ ڪيڏَن!
*
گَهرُ گَهرُ گهاڻي ۾،
ٿاڻيدار ته ويٺو آهي، پنهنجي ٿاڻي ۾!
*
ڪيڏو دونهون آ!
هي رستو ڪيڏانهن وڃي ٿو، ڪوئي سونهون آ؟
*
هِن ويراني ۾،
ڏِس ڪيڏِي ڦُر مارِ هلي ٿِي جوئا خاني ۾؟
*
ساڳي دنيا ناهي؟
ڪو ڀيرو مل هوندو پر ٻِي هيءَ ڪراچي آهي!
*
سيّدَ، سيّدَ تون!
ڳالهه ڪرين ٿو ايڏي ڇا لَئه، ڏيئي شَد مَد تون؟
*
آءُ ڪِلفٽن آءُ!
سَمنڊ جيان جو کارو آهي، ڀاءُ نه ڄاڻي ڀاءُ!
________________
* پَربِين: باشعور.
* آم: انب
* سنڌيءَ ۾ شهر ۽ زهر ۾ ’هه‘ متحرڪ آهي. اُنکي ساڪن ڪرڻ فضول آهي.
* ادل: ادل سومرو.
* ٿر ۾ ڪارن ڪڪرن کي ڪوئلون به چوندا آهن.
* فيض:فيض احمد فيض.