چخ چخ
”خير ڪيون نهين! مين ته جڏان ستر- ڪپڙي پيندي هان، جلدا ويندا هئين، اهو ڀي ڪوئي مڙسين دا شان اي؟ اهين ڏينهن به ڳيس متو دي ڇٺي تي دک ڳيو ئي طول ڪنون ته وڃ وهاڻي ڪون لڳوائي.“
”تون ته ڪائي ڀري بيٺي هئين! مئن پڇندا آخر ان لاءِ ٺهه جڙ وڃڻ دي ڪيهي ضرورت هي؟“
”ڪيون نهين هي!“
”اِهوئي ته پڇندا، ڪيا هي جو اِتلي گل ڦل وار ڪڍئي هئي!“
”اهو ڀي نه سهه سگهيوئي، اپڻي ڀي ته ڪر، صبح نال آئيني دي اڳون کڙدا هئين لپ سرمي دي گهت، اُنون اکيندا هئين ”آ رانجهن دي ما، تيل ذرا ته مارم مٿي ڪون! ميڏا ته هي چوٽا، تنهن ڪون ڦڻيان ڏي گل ڦل ڪڍان چا ڳتان ڪران، پر تيڏي ڏون گنج تي وال هن، انهان ڪون ڦيري ڏتي پيا ڦڻيان ڏيندا هئين. مَين تيئن ڪڻون ڀي ڳيس ڪيا-؟ مين سدا سهاڳڻ، ويندي پئي هان اپڻي امڙي ڪڻي، ڪيون نه ٺهه جڙ ويسان-“
”وات نه ڪر مئين نال- زالان گهر دي سونهن هونديان هن. تيڪون ته جڏان ڏيک تڏان برقي پئي هي.“
”مئين ڪائي“ ”گهر دي گندي“ نهين ها. آخر اٿسان ٻهسان- زماني وچ جو رهڻا هي. تين سڄا ڏينهن ڪهڙي ڪرڪر لاتي هي ميڏي پڇون! ”ڪرڪڻي ڪانڌ ڪنون ڀينگ ڀلي“ اهين ڪنون ته مئين ڪنواري چڱي هس، تيڏي نال ته نه پرڻيجان ها-!“
”پڇي ڪيون پرڻي هين؟ مين پهين ڏي ڪائي ميڙ چاتي هامين ڪيا؟“
”تين نه چاتي هئي ته ڪائي مين ڀي چاتي ها مين ڪا؟ درين دي اڳون تون لنگهندا هئين؛ ڪاغذين تي ڏهه ڏهه لک تون منجيندا هئين ۽ هڪ دفعا ماهين دي هٿون جليبيان ڀي متيان هئي. اهين مهل ماهين لور لور ڪر آئي ها وئي ته سوٽ جليبيان متيان هنين. اهو ڏينهن وسر ڳيا هئي، جو هڻ ميڏي ڪاڻ مڙس ٿي پيا هئين-!“
”مٿا ڦيهه ماهين دا، جا سڄا ڏينهن ڳچي وچ سير دا هس گهتي کنگهندي ٻيٺي هي. مردي پئي هي، تڏان ڀي سنيگار نهين ڇڙيندي!“
”ميڏي ماءُ دا نان نه گهن، اپڻي ماءُ دي ڪر جيڪا پنج مڻي سمٽ دي ڳوڻي وانگڻ ٻيٺي کانوان کانوان ڪريندي هي. چاچي ربو ڪون کان ڇوڙيا هس هڏڙئين دي مٺ ٿيا واه ٽلڪندا هي-“
”ميڏي ماءُ دا وڏا ويلا هئي! اپڻا پئي کؤندي هي، تين ڪَڻون ڪونه آپنيا هس-“
”کاوي! کاوي! اڃا ججها کاوي! پنجين وچون ويهين مڻين دي ٿيوي-“
”الله دان نان هئي ڇوڙ گهپي، تيرهين تيزئين وچ ميڏي پڇون-“
”مين پيا گهه پي ڪريندا هان؟ ڳالهه ڪيتي هم ته نڙي ڪنون چا پڪڙيا هئي.“
”مئين نال نه الا! مئين تپي پيئي هان، خدا دي سنهن! تين ميڪون تنگ ڪيتا ته مين رڙان ڪر روسان!“
”بسم الله! شروع ٿي ڪنهن جهليا هئي“
”اڙي... ڙي... ڙي...! تون ته سچي پچي روندي هئين. ڪجل ته سڄا وهه ڳيائي، ايڏي آ... ٻي ڪاني گهتئين.“
”هائي! هائي! ميڏي ڪهڙي ڀاڳ ڦٽي جو اهين“ گهر وڃ پرڻيج آيس.“
”ڇوڙ ڇوڙ رانجهن دي ما! چري ته نهين ٿي هئين اي ڪيا پئي ڪريندي هئين! منهن مٿا پٽ آپڪون اڌمويا ڪر ڇوڙيا هئي.“
”اُٿ، هڻي اٿ، مين تيڪون ڇوڙ آوان چاچي ڪني.“
”مين ڪونه ويسان.“
”ڪيون نه ويسين؟
”ميڏي مرضي!“
”اتلي ڪاوڙ! منهن اتي ڪر، ڏيکان. خدا دي سنهن! سينگار ڦٽ ڳيئي ته ڪهڙي نه سهڻي پئي لڳندي هئين اهين حال وچ.“
”تون ٺر. تون خوش ٿي.“
”مين ڀلا تيڏي نال ڪڏان سڙيا هان؟“
”نه الا مئين نال.“
”سڻ ته سهي...“
”مين واندي نهين هان... مائي جيوي! چاڙهه توَا ته ماني پڪاوان ڪونهي پئي ويندي هان. سڀ ٺر پهو.“