ڏِٺا ڏنڀ
”چاچي ته، ادي خورشيد جي گهر وئي آهي!“
”ائي پوءِ ڪيڏي مهل موٽندي؟“
”بس شام تائين سج لهڻ کان اڳ موٽي ايندي.“
”مون چيو ته وڃي پوٽي کي ڏسي اچانس، سِڪي جي ڄائو آهي.“
”ڀلي ڪري آئينءَ!“
”سسڻين ته ڏاڍي دير لاتي.“ پرس ۾ هٿ وجهندي.
”دير ته ٿي اٿس، پر ڄاڻ آئي.“
”ڏسان ٿي گهڙي ساعت.“ پرس مان خالي هٿ ڪڍندي.
”بس هينئر پنڌ ۾ هوندي!“
”هاڻي تون به گهر جي ننهن آهين، ساڳي ڳالهه آهي.“ وري پرس ۾ هٿ وجهندي.
”... ... ...!“
”تنهنجي سس سان منهنجو ڀيڻپو آهي. زال ڍول آهي. روز به نٿي اچي سگهان، اچي ته منهنجا سلام ڏجان.“ پرس مان خالي هٿ ڪڍندي.
”... ... ...!“
”سسڻين ته نڪو اچي نه وڃي، اصل ويساري ڇڏيو اٿس، اها آءٌ آهيان جو ڪڏهن ڀيرو نه ڀڳو اٿم. هينئر به چيم ته وڃي مبارڪ ڏيئي اچانس.“ پرس ۾ هٿ وجهندي.
”ماسي پوءِ ساڳي ڳالهه آهي، جهڙي چاچي تهڙي آئون، توهان ننڍڙي کي ڏسو!“
”ٺهيو ڀلا اڳو پوءِ سسڻين اچي ته پوءِ ڏسندي سانس.“ ائين چئي هو پرس لوڏيندي گهر مان ٻاهر نڪري وئي.