ذهنيت
”نه ادي نه! آءٌ پنهنجن ڄاين واري آهيان، مون کان ڪونه ٿيندو، ڀل خدا ڪنهنجو پردو رکي.“
ٻئي اڇن برقعن ۾ پيرين پنڌ پنهنجي منهن اسپتال وڃي پڳيون. اوچتو کين ڏسي، بيوس ۽ لاچار اڇي مٿي واري ماءُ پنهنجي ڪنڌ تي زماني جي سمورين بدنامين جو بار محسوس ڪيو. هيڊي، ڪمزور ۽ هيسيل هاجو شرم کان پنهنجو منهن پلاند سان ڍڪي ڇڏيو. هنن ٻنهي ”ڇا ڄائو؟ ڇا ڄائو؟“ ڪري سندس ڀر ۾ پيل ٻار جي منهن تان زوري ڪپڙو هٽائي کيس چتائي ڏٺو.
”پٽ ڄائو اٿئي!“ ٻنهي لچائيءَ سان چيو. کين ڪوبه جواب نه مليو.
واپس اچي فخر ۾ چيائون، ”دانگي گهمائي آيو آهيونس! هاڻي اسان آڏو ڪَر ته ڪڏهن ڪونه کڻي سگهندي.“