هيڏي پنهنجي هن دنيا ۾،
مون کي منهنجو گهر ڏي مولا.
دل ڏاڍي حساس ڏني ٿئي،
سيني ۾ پٿر ڏي مولا.
آلوده ٿي ذهن ويا هن،
سوچون ڪي سندر ڏي مولا.
ڍڪجي عيب وڃن سڀ جنهن ۾،
اهڙي ڪا چادر ڏي مولا.
شاعري
منزل ڪٿي آ
جاويد نواز جاويد جي غزلن جي ھن مجموعي جي مھاڳ ۾ بخشل باغي لکي ٿو: ”جاويد نواز جڏهن بہ ڪو غزل لکيو آهي تہ اهو دل جي گَھِراين تائين رسائي پائي وٺندو آهي. هرڻيءَ جي ڇال جھڙا نفيس غزلن جا شعر وڏي پختگيءَ جي رنگ ۾ رچيل، دل جي بٺيءَ ۾ پَچي راس ٿيل سِٽون ڪن رَس سمائي اندر ۾ تحرڪ پيدا ڪري ڇڏينديون آهن. جاويد نواز وڏي سِٽاءُ سان غزل لکي ٿو، جنھن ۾ تغزل جو رنگ ڄاڱري ٻيرن جيئن رتل ۽ پڪل محسوس ٿيندو آهي. رديف ۽ قافيي جو ڀچاءُ، يا وزن جي ٺيڪ بيھڪ، لفظن جي سٺي چونڊ، خيالن جي سادگيءَ جو هڳاءُ، ڪڪوريل دل جون ڪيفيتون، خواب، انتظار، وڇوڙا، تنھايون، درد، اوجاڳا، وغيرھہ جاويد نواز جي شاعريءَ جا محرڪ آهن. “
- 4.5/5.0
- 12
- 0
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- جاويد نواز جاويد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران :
- اداري پاران
- مهاڳ
- پيار تنهنجي جو معجزو آهي
- زندگيءَ جو ڏيک ڏيندڙ شاعري
- منزل جو متلاشي شاعر
- قربائتو ۽ ملنسار شاعر
- اکين جو شاعر
- انڊلٺ جي رنگن جيان رنگين شاعري
- ڌرتي جي سندر هڳاءَ جهڙو شاعر
- پنهنجي پاران
- تنهنجي ٻانهن جو هار هوندو هو،
- ڪوبه منظر نه ٿو وڻي مون کي،
- هـڏُ مٽيءَ جو ماس مٽيءَ جو،
- سراپا زهر ٿي وئي زندگي،
- ٿي پيو جاويد غزل گو آهي،
- ڪهڙي ڌُن ۾ مگن ٿو رهي،
- دل جي جذبن جي ڳالهه کي سمجهي،
- ڪيترا توکي اڃان سڏڙا ڪري،
- دل جي دولت خدا ڏني آهي،
- ڪيڏي آ بيتابي، منهنجي اندر ۾،
- ڇا لئه جنميو آهيان،
- هر شيءِ ۾ چهرو تنهنجو آ،
- ڇا مليو ايڏي جاکوڙ کان پوءِ ڀي!
- کيس چؤُ دور هڪ نه لمحو ٿئي،
- ڪيڏا نازڪ ٿي پيا آهيون،
- ڪيڏو ويو هان بدلجي پرين،
- هيءَ عجب بيوسي ڏٺئي جاويد!
- عمر ڀر بيقرار رهنداسين،
- ڪونه وئي پو به هائي بي چيني،
- کوڙ ساريون محبتون مون کي،
- هي اُجالو حَسين تحفو آ،
- گهڻي حساس ٿي پوندِيسَ،
- ٺاهي مون کي ڊاهين دوست،
- تنهنجي نيڻن نهار ۾ آهيون،
- ڪٿِ اُهو چهچٽو آ اندر ۾،
- نامڪمل ڪري ڇڏيو مون کي،
- رڃ جي مان راهه ٿيندو ٿو وڃان،
- اکين ۾ رڃ رستو آ اڃا ڀي،
- ڪنهن اچڻ جو ڪيو واعدو ڪونه آ،
- رڃ ۾ گُل کلائي ڪوئي،
- انتظاري، وڌي وئي آهي،
- عمر گذري وفا کي ڳوليندي،
- پل اَ پل ۾ ٽُٽان، جُڙان ٿو مان،
- واس ڪيڏو آ اوهانجي سار ۾،
- چوڏهيئَن رات، اڪيلائي آ،
- حادثا ڀي راهبر هوندا اٿئي،
- ڪين ويئي ڪڏهن ڪڙي موسم،
- ڇوڙيئي وارن ونگ هوا ۾،
- پنڌ ڏسجان نه پيچرا ڏسجان،
- ڇا الائي اٿئي ڪيو دل کي،
- دور آهين يا سنگ آهين تون،
- تنهنجي تحرير ملي آ مونکي،
- چين گهر ۾ نه رهگذر ۾ آ،
- تنهنجي گهر ڏي وري ڀُليو آهي،
- کِل مون کان وئي، خوشي وَيئي،
- جو ڇڏي پاڻُ وساري ڪوئي،
- ڪا صدين جي صدا نظر ايندئي،
- باک جو اجرو بدن، تنهنجون اکيون،
- ڪنهن ڏٺو پئي عجب نگاهن سان،
- جن لئه ازلئُون اُڃيون اکيون آهن،
- ڪونه دل کي ٿو وَڻَي آئينو،
- سراب آهي چريا، منزل ڪٿي آ،
- ميڪشيءَ جي، عُمر ٿوري ٿي ٿئي،
- ڇو آن ڳولا ۾ دربدر هوندو،
- ڇو لنوائي، هلي ٿي وڃين،
- ڪوڙ، ڌوڪو، ٺڳي آ ماڻهن ۾،
- پنهنجي دل تان اتاري ڇڏيو،
- اڄ ته ڪيڏو اُداس آهيان مان،
- جسم تنهنجو هُيس، روح تنهنجو هُيس،
- ڀاڳ پرچي رُسيو پوي مون سان،
- سڀئي خواب پنهنجا وساري وينداسين،
- توکي ويندي ڏٺو نه ٿيون مون کان،
- توکان جنهن پل ڌار ٿي ويو هوس مان،
- خوابن جي دنيا جا ماڻهو،
- خالي اڀ جو هُو منظر نه ٺاهي سگهيو،
- ڪُن ۾ مون کي ڪنارو گهرجي،
- چڱو ناهي پرتي رهڻ عيد تي،
- مستقل اضطراب جو نالو،
- ديوانا ۽ چريا ماڻهو، اسان کي ڪير ٿو چاهي،
- زندگي! تُنهنجِي صورت آ بڻجي وئي،
- هو جو چاهت کڻي ٿو گُهمي پاڻ سان،
- سور صدما ڇڏي هليو ويندس،
- ڇا ڪيان انڪار، تنهنجي سونهن جو،
- هيڏي پنهنجي هن دنيا ۾،
- مون کي ان سان گهڻي محبت هئي،
- پاڻ کي ٿو وڃين وکيريندو،
- راز دل جو نه ٿي ٻڌائي دل،
- روح پياسو آ منهنجي اندر ۾،
- ساٿ ڏئي ڪو ته سوجهري تائين،
- ڪيڏو تنها هئڻ جو ٿو ايذاءُ ٿئي،
- دور ٿِي ڇا ڪري ڇڏيو آ تو،
- ڌنڌ جي راهه ۾ روشنائي ڪري،
- تون جي ايندين خوشيون وري اينديون،
- جنهن سان جنمن جي آ شناسائي،
- سونهن سرهاڻ کي سنڀاليو آ،
- جو هو چوڻو چيو فون تي،
- هن جو توکي پڙهيو به ڪونهي ڪو،
- باغ ۾ جيئن بهار جي خوشبو،
- اڄ به نيڻن جا خواب ڳولن ٿا،
- دُور تائين ڏٺم، ڪين آيو نظر،
- توسان اظهار ٿو ڪرڻ چاهيان،
- دلربايون، راهه ۾ رهجي ويون،
- روشني آهي راهه آ مون لئه،
- مون ڏٺي آ، اوهان جي نيڻن ۾،
مون کي منهنجو گهر ڏي مولا.
دل ڏاڍي حساس ڏني ٿئي،
سيني ۾ پٿر ڏي مولا.
آلوده ٿي ذهن ويا هن،
سوچون ڪي سندر ڏي مولا.
ڍڪجي عيب وڃن سڀ جنهن ۾،
اهڙي ڪا چادر ڏي مولا.