روز هڪ نيڪي ڪمايو
علي نواز جو ڏاڏو کين ننڍي لاڪون اهو سبق ڏيندڙ هو تہ، ” ڪوشش ڪري روز هڪ نيڪي ضرور ڪمايو ڀلي ڪنھن کي هڪ مُرڪ ڏيو، بس ۾ ويھڻ جي جڳھہ ڏيو، بکئي کي ماني کارايو، ڪنھن کي ٿڌو پاڻي پياريو پر ڪنھن بہ نموني هڪ ننڍي يا وڏي نيڪي ضرور ڪندا ڪيو. جنھن ڏينھن ڪو بہ ڪم نہ ٿي سگهي تہ پوءِ پاڻ تي ويچار ضرور ڪيو ۽ جڏهن ٿوري بي سڪوني محسوس ڪريو تہ سمجهو ڪٿي ڪا غلطي ٿي رهي آهي“ اهڙن چڱن گفتن جو سندن تربيت تي سٺو اثر هو، چوندا آهن تہ، ”نيڪي ڪر درياھہ ۾ وجهہ“ سو علي نواز بہ اها اپيل پنھنجي خرچ تي ڇپرائي وساري ڇڏي انھيءَ ڳالھہ کي پورو سال گذري چڪو هو جو هڪ ڇوڪرو ساڻس ملڻ آيو، پٽيوالي کيس نالو بہ ٻڌايو پر هن کي وهم ۽ گمان ۾ ڪونہ هو تہ اهو تصوير وارو بيمار ڇوڪرو صحتمند ٿي سندس مھرباني مڃڻ آيو آهي، ڇوڪري آصف کيس ٻڌايو تہ ڪنھن بہ اخبار مفت ۾ سندس اپيل شايع ڪونہ ڪئي فقط ” سوجهري“، وارن ڇاپي جنھن تي هڪ وڏي فلاحي اداري سندس علاج ۾ مدد ڪئي ۽ اڄ هو مئٽرڪ ۾ فرسٽ ڪلاس ۾ پاس ٿيو آهي ۽ هن اخبار وارن جي مھرباني مڃيندي انھن لاءِ مٺائي کڻي آيو آهي علي نواز خوش ٿيو ۽ اللھ تعاليٰ جو شڪر ادا ڪيائين تہ سندس نيڪي رائيگان ڪونہ وئي، کيس آصف ڳالھائڻ ۾ سمجهہ دار ۽ وڻندڙ لڳو ۽ ان کي ٻڌايائين تہ اخبار جي پاليسيءَ مطابق اسين پڻ اها اپيل شايع ڪري نٿي سگهياسين پر مون پاڻ پنھنجي پئسن مان ان کي ڇپايو آهي، پوءِ تہ آصف سندس تمام گهڻو ٿورائتو ٿيو.
وقت گذرندو رهيو علي نواز جي وارن ۾ اڇاڻ اچي وئي اليڪٽرانڪ ميڊيا جي زور وٺڻ سان پرنٽ ميڊيا (اخبارون ۽ رسالا) گهٽ تعداد ۾ ڇپجڻ لڳا، اخبارن جا اشتهار بہ اچڻ گهٽجي ويا، اڳ ۾ جيڪي اخبارون پنجاھہ هزار تائين شايع ٿينديون هيون سي فقط ويھہ يا ٽيھہ هزار جي ڳاڻيٽي تائين بچيون مالڪ پڻ فڪر مند ٿيڻ لڳا، اهو ئي حل ڪڍيائون تہ خرچ گهٽ ڪريون تہ اخبارون جاري رهن، اخبارن جي ڪيترن مالڪن ملازمن کي گهٽائڻ شروع ڪيو ۽ انھن کي پگهارون بہ پابنديءَ سان نہ پئي مليون، علي نواز بيمار ٿي پيو عمر وڌڻ سان سندس سرير مان پڻ ست موڪلائڻ لڳو، ڪجهہ پئسو بچت ڪري رکيو هئائين پر اهو بہ جلد کپجي ويو، هڪ ڏينھن اوچتو کيس دل جو دورو پيو ، ڊاڪٽرن موجب آپريشن ٿيڻ ضروري هو، جنھن گهر ۾ ستن ڀاتين جي کاڌي جي پورت ئي ڪونہ پئي ٿي سگهي اتي هيڏيءَ وڏي آپريشن جو خرچ ڀرڻ ڄڻ ناممڪن هو، وڏي ڊاڪٽر ٻئي ڏينھن کيس تپاسي چيو تہ ”صبح توهان جو آپريشن آهي“ . هو حيران پريشان ڏانھس نھارڻ لڳو جڏهن تہ ڪي پئسا بہ اسپتال ۾ نہ ڏنا هئائون ڊاڪٽر تسلي ڏني” فڪر نہ ڪريو آپريشن جا پئسا جمع ٿي ويا آهن توهان ٺيڪ ٿي ڪمري ۾ ايندا، اسين توهان جي محسن سان توهان جي ملاقات ڪرائينداسين“.
وڌيڪ سوچڻ جي ڪابہ گنجائش ڪونہ هئي علي نواز ماٺ ۾ رهيو، آپريشن خيريت سان ٿي وئي، جڏهن هو ٿورو ٺيڪ ٿيو تڏهن هڪ ڏينھن هڪ آسودو ماڻھو ڊاڪٽر سان گڏ سندس ڪمري ۾ آيو جنھن جا وڏا ڪارخانا هئا. هن پنھنجو تعارف ڪرائيندي ٻڌايو تہ ان ڏينھن هُو اسپتال ۾ آيو هو تہ سندس ٻار ۽ گهر واري ٻاهر روئي رهيا هئا. هن انساني تجسس هيٺ جڏهن حقيقت معلوم ڪئي تہ پوءِ هڪدم فيصلو ڪيائين تہ ڪارخانن جي چيئرٽي فنڊ(خيرات جي پئسن) مان هن آپريشن جو خرچ ڪيو وڃي. سيٺ آصف کيس غور سان ڏسندي چيو ” منھنجا ٿورا نہ مڃيو توهان بيشڪ وڏيءَ عمر جا ۽ ڪمزور ٿي ويا آهيو پر آئون توهان کي سڃاڻي ويو آهيان، آئون اهو ساڳيو ڇوڪرو آهيان جنھن جي مدد جي درخواست توهان”سوجهرو“ اخبار ۾ شايع ڪرائي هئي توهان جي ڪيل انھيءَ نيڪيءَ نہ فقط منھنجي حياتي بچائي پر مون کي تعليم، عزت، دولت ۽ شھرت بہ توهان جي ئي صدقي ۾ ملي آهي“ علي نواز حيران ٿي ڏانھس ڏسڻ لڳو، سيٺ آصف کيس چيو، ”آئون هڪ سٺي اخبار ڪڍڻ جو ارادو ڳچ وقت کان ڪري ويٺو هئس مون کي محنتي، ذمہ دار ۽ لائق ماڻھوءَ جي ڳولا هئي اچو تہ پاڻ گڏجي وري روشنيءَ جو اهو سفر وڌايون ”پرڀات“ جي نالي سان اخبار ڪڍو، مالي وسيلن جي پرواھہ نہ ڪجو اللھ تعاليٰ مون کي گهڻو ڪجهہ ڏنو آهي، ڇا توهين منھنجو ساٿ ڏيندا؟“
علي نواز کي تہ سيٺ آصف جي ملاقات سڄي تڪليف وسارائي ڇڏي هن خوش ٿي کيس ڏٺو ۽ دل سان هائوڪار ڪندي ڌڻيءَ در شڪرانا ادا ڪيائين تہ هڪ ننڍو نيڪيءَ جو سفر سندس سڄي حياتي سڌاري ويو.