جاني لاثاني
_______________________________________
هالينڊ
هالينڊ، اُتر اولھہ يورپ ۾ واقع آهي، جيڪو پنھنجن ڪئنالن، ڪنول جي پوک، پن چڪين جي ڪري مشهور آهي.
گاديءَ جو هنڌ: ايمسٽرڊئم
ايراضي: 41543 چورس ميل
سڪو: ڊچ ڊالر
آبادي: 17.53 ملين
سرڪاري ٻولي: ڊچ
ٻيون ٻوليون: يِدِش ]Yiddish[،
روماني ]Romani[، انگلش ]انگريزي[
_______________________________________
گهڻو وقت اڳي هڪ بادشاھہ ۽ هڪ راڻي هڪ ملڪ تي حڪومت ڪندا هئا. خدا جي قدرت سان هنن کي پٽ جو ڪوبہ اولاد ڪونہ هو. رڳو ٽي ڌيئرون هونديون هين. بادشاھہ ۽ راڻي الله جو شڪر بجا آڻي انھن ڌيئرن کي پنھنجي پٽن وانگر پالڻ لڳا. هڪ ڏينھن محلات ۾ جن گهڙي آيا. ۽ اهي ٽنھي شھزادين کي پاڻ سان گڏ کڻي ويا. بادشاھہ شھزادين جي گم ٿيڻ جي ڪري بيحد غمگين ٿي ويو. هن جي ڏک جي باري ۾ ڪوبہ اندازو نٿي لڳائي سگهيو. آخرڪار هن هڪ فوج تيار ڪئي ۽ جنن جي مقابلي ڪرڻ لاءِ پنھنجين ڌيئرن کي آزاد ڪرائڻ لاءِ روانو ٿيو. جڏهن هو پنھنجي بادشاهت جي حد وٽ پھتو تہ رستي ۾ هڪ درياءَ آڏو آيو ان ڪري بادشاھہ ان تي پل ٺاهڻ جو حڪم ڏنو پل ٺاهڻ جو ڪم ٽي سال هليو تہ بہ اها ٺھي نہ سگهي. ڇاڪاڻ جو ڏينھن جو جيڪي ٺاهيندا هئا. رات جو جن اچي ڊاهي ويندا هئا. ويچارو بادشاھہ ڪجهہ بہ ڪري نہ ٿي سگهيو. هن جي دل ۾ بدلي وٺڻ جي باھہ پي ڀڙڪي. هو جنن کي ڪوبہ نقصان نہ ٿي پھچائي سگهيو. نيٺ هن پنھنجي بادشاهت ۾ اعلان ڪرايو (پڙهو گهمايو) تہ جيڪو بہ انھن جنن سان مقابلو ڪري شھزادين کي آزاد ڪرائيندو انھن کي اڌ بادشاهت ڏني ويندي.
ڪوبہ ماڻھو ان ڪم ڪرڻ لاءِ تيار نہ ٿيو. ڀلا ڪير جنن سان مقابلو ڪندو. بادشاھہ انعام جي رقم وڌائي، پر ڪوبہ ماڻھو جان جوکي ۾ وجهڻ لاءِ تيار نہ ٿيو.
نيٺ هڪ ٻڍڙي عورت، هڪ اک کان ڪاڻي، هڪ ٽنگ کان منڊي، جنھن جي پٺيءَ تي وڏو ڪُٻ هو. بادشاھہ جي سامھون آئي ۽ چوڻ لڳي: ”جيئندا قبلا، خدا شل اوهان جو رتبو وڌائي ۽ توهان تي رحمت نازل ڪري، مان انھي پل ڊاهڻ وارن جنن جو پتو لڳائيندس ۽ توهان کي انھن جي حقيقت کان آگاھہ ڪنديس.“
”جيڪڏهن تون ڪامياب ٿيندينءَ.“ بادشاھہ چيو ”تہ توکي هڪ شھزاديءَ جھڙو رتبي وارو ڪيو ويندو ۽ تنھنجي سڀني ڏکن کي دور ڪيو ويندو.“
”مان پوري ڪوشش ڪندس تہ جيئن هنن جنن کان پنھنجي مڙس جو بدلو وٺان، جنھن کي هنن جواني ۾ ئي ماري ڇڏيو هو.“ پوڙهيءَ چيو.
”خدا تنھنجي مدد ڪندو.“ بادشاھہ چيو ۽ پوڙهي اتان رواني ٿي ويئي.
بادشاھہ کي پوڙهيءَ جي انھيءَ ڳالھہ تي تہ هوءَ جنن کان بدلو وٺندي ڏاڍي کل آئي. هن سوچيو تہ ملڪ جا بھترين بھادر نوجوان مقابلو نہ ٿا ڪن اتي هيءَ ويچاري پوڙهي ڪھڙو ڪارنامو ڪندي.
پوڙهي هڪ وڻ جي جهڳٽي ۾ اهڙي طرح لڪي ويھي رهي جو هن جي سامھون بادشاھہ جي سپاهين جي ڪوشش سان لڳايل پل جا ٿنڀا هئا.
پوڙهي ان جهڳٽي ۾ ڪرونڊڙي ٿي ويھي رهي. هو سڄي ڏڪي پئي ڄڻ سيءَ ۾ ڏڪڻي ورتل هجيس. هن جيئن جيئن انتظار پئي ڪيو. تيئن تيئن هن جو حراس ۽ ڊپ وڌندو پئي ويو. هن جي دل ڄڻ تہ بيھڻ واري هئي، هوءَ ڏاڍو ڊڄڻ لڳي، ۽ ان گهڙيءَ کي پٽڻ لڳي، جنھن مھل هوءَ هتي آئي. هن سوچيو ”ڪھڙي کٽيءَ کنيم جو هتي آيس. هاڻي هتان ڪيئن وڃان.“ هن کي اهو ڊپ هو تہ هتان هن جهڳٽي مان نڪران ۽ جن کڻي وٺن تہ پوءِ ڇا ٿيندو. ان مھل اوچتو ڌڌڪن، سوسٽ ۽ گجگوڙن جا آواز اچڻ لڳا. اهي آواز سچ پچ تہ رت نسن ۾ ڄمائڻ جھڙا هئا. پر هي هڪڙي ڪنڊ ۾ ڪرونڊڙي ٿي ويٺي ۽ جنن جون ڳالھيون ٻڌڻ ۽ هنن جي چرپر کي ڏسڻ لڳي، ڇاڪاڻ تہ اهي آواز ۽ گوڙ گهمسان جنن جا ئي هوا. هنن هر شئي کي تباھہ ٿي ڪيو. ايتريقدر جو ڪاٺ جو ننڍڙو ٽڪر بہ بچيل نہ هو. هر شئي کي تباھہ ڪرڻ کان پوءِ هو پاڻ ۾ ڪچهري ڪرڻ لڳا. هنن جي مشڪڻ جو آواز ايترو تہ ڀوائتو هو جو ٻڌندڙن جا وار اڀا ٿي وڃن. سڀ بادشاھہ جي مٿان ٺٺوليون ڪرڻ لڳا. الائي ڇا ڇا چئي ويا. اوچتو هنن مان هڪ نوجوان جن اٻھرائي سان چوڻ لڳو ”ڀائرو، اهو ڪھڙو هوشيار ماڻھو هو جنھن اهو چيو تہ بادشاھہ اسان جو دشمن ايستائين اسان تي قابو حاصل ڪري نہ سگهندو، جيستائين هو هڪ ڄار سان سونھري مڇي ماري پنھنجي زال کي کارائي. هاڻي هو جيستائين پنھنجي زال کي اهو پاڻ رڌي نہ کارائيندو، تيستائين هن درياھہ تي پل ٺاهڻ جو ڪو سوال ئي پيدا نہ ٿو ٿي سگهي.“
”چپ ڪر، بيوقوف ۽ احمق، پنھنجو وات بند ڪر. تون صفا ڪو واهيات ۽ بي عقل آهين. هتي جيڪڏهن ڪو اها ڳالھہ ٻڌي ۽ بادشاھہ کي وڃي ٻڌائي تہ پوءِ اسين ڇا ڪنداسين؟“ هڪ وڏي جن ڪاوڙجندي چيو.
”پر ٻڌو تہ سھي ڪنھن کي ايتري همت آهي جو هتي اچي اسان جون ڳالھيون ٻڌي.
ٻي چيو ”ڇڏ، ٻار جي ڳالھين تي ايترو نہ سوچ.“ ۽ اهو هئو بہ سچ، ڪير هو جيڪو هنن جون ڳالھيون ٻڌي ۽ خير سان موٽي وڃي. هو سڀ وحشي هئا. سڄيون ماٿريون ۽ جهنگ ڄڻ تہ هنن جي آواز سان گونجندا هئا. هو سڀ گڏجي هڪ ئي وقت ڳالھائيندا هئا. ايڏو گوڙ سچ پچ تہ مٿي ڦيرائڻ لاءِ ڪافي هو. ويچاري پوڙهيءَ، مس مس ساھہ پئي کنيو. نہ تہ ڊپ ۾ ذري گهٽ مري وڃي ها. هن جي سڄي عمر ۾ اهڙي ڀوائتي رات نہ آئي هئي.
صبح جو جن موٽي پنھنجن گهرن ڏانھن هليا ويا، پوڙهيءَ جي دل ٻاهر نڪرڻ تي نہ پئي ٿي. هوءَ ڊڄندي ڊڄندي جهڳٽي مان نڪتي، پھرين جهاتي پائي ٻاهر ڏٺائين ۽ پوءِ هڪ هڪ وک ڏڪندي وڌائڻ لڳي ڄڻ هن کي وري بہ جنن جي موٽي اچڻ جو ڊپ هو. جيئن تيئن ڪري پوڙهي خير سان واپس بادشاھہ وٽ آئي، هن بادشاھہ کي سڄي ڳالھہ ڪري ٻڌائي تہ هن ڇا ڏٺو. ان کان پوءِ هن ملڪ جا بھترين ملاح ۽ ٽوٻا گهرائي انھن کي سمنڊ مان سوني مڇي آڻڻ جو حڪم ڏنو. ملاح ڪجهہ ڏينھن کان پوءِ اها مڇي پڪڙي آيا، بادشاھہ ان مڇيءَ کي کنيو. ان کي پاڻ تري پنھنجي زال کي کارايائين، ڪجهہ وقت کان پوءِ راڻيءَ کي هڪ پٽ ڄائو، جنھن جو نالو جاني رکيائين. ان ساڳئي ڏينھن هڪ ڪتيءَ کي ٽي گلر بہ ڄاوا، ان ڪتيءَ بہ ڪو ان تريل مڇيءَ جا هڏا کاڌا هئا.
جاني، تيزيءَ سان جوان ٿيندو رهيو، هو هڪ سال ۾ ئي ٻين ٽن سالن جي ٻارن جيترو نظر ايندو هو، جڏهن هو ڪجهہ وڏو ٿيو تہ مائٽن هن کي مڪتب ۾ داخل ڪيو ۽ هو سڄي ملڪ ۾ هوشيار مڃيو ويو، هن جي بھادريءَ، هوشياري ۽ لڙائيءَ ۾ ڪوبہ هن جو ثاني نہ هو.
سورهن سالن جي عمر ۾ هن هڪ ڏينھن پنھنجي ماءُ کان پڇيو ”امان، ڇا منھنجو ڪو ڀاءُ يا ڀيڻ نہ آهي.“ ماڻس هن کي سڄي ڳالھہ ڪري ٻڌائي تہ ڪيئن هن جون ٽي ڀينر آهن، جن کي جن کڻي ويا، اها ڳالھہ ٻڌي هن کي ڏاڍي ڪاوڙ آئي، هن فيصلو ڪيو تہ هو پنھنجين ڀينرن کي ضرور آزاد ڪرائيندو. هن جي ماءُ هن کي ڏاڍو سمجهايو تہ هو جنن جي مقابلي ۾ ڪمزور آهي، پر هو پختو ارادو ۽ مضبوط عزم سان جنن سان مقابلي جي لاءِ تياري ڪندو رهيو. هن جي مائٽن هن کي ڏاڍو روڪيو، پر هن جي ضد کي ڏسي آخرڪار هن کي مقابلي تي وڃڻ جي موڪل ڏنائون. هن کي ڪجهہ ڪپڙا ۽ پئسا بہ گڏ، سفر تي ڪم اچڻ ۽ خرچڻ لاءِ ڏنا، موڪلائڻ وقت هن جي ماءُ ۽ پيءُ ٻنھي جي اکين ۾ ڳوڙها هئا، پر جانيءَ کلندي هنن کان موڪلايو. هن سان گڏ سفر ۾ اهي ٽي گلر بہ گڏ هليا. جيڪي ٺيڪ هن جي ڄمڻ جي ڏينھن تي هن سان گڏ ڄاوا هئا. اهي گلر بہ هاڻي وڏا ڪتا هئا. جاني سدائين انھن سان گڏ شڪار تي ويندو هو. ان سفر ۾ هن کي ٽي سال لڳا، تڪليفون سھندو نيٺ هو جنن جي گهرن وٽ اچي پھتو. هن جون ڀينرون انھن جنن جي گهرن ۾ قيد هيون. هو جنھن مھل اتي پھتو ان مھل جن پنھنجي گهرن کان پري برف جي گولن سان راند ڪري رهيا هئا. هن جي وڏي ڀيڻ هن کي پري کان ڏٺو تہ دل ۾ چوڻ لڳي ”پڪ اهو ڇوڪرو منھنجو ڀاءُ آهي.“ ڇاڪاڻ جو جاني ان مھل شاهاڻي لباس ۾ هو. اهو شاهي لباس انھن ڇوڪرين جي پيءُ جي درٻار سان تعلق رکندو هو. هن جي ڀيڻ سوچيو ”پڪ اهو منھنجو ڀاءُ آهي، ڇاڪاڻ تہ اهو لباس اسان جي بادشاهيءَ جو آهي.“ جاني ويجهو آيو تہ هن پنھنجي ڀيڻ کي سڃاڻي ورتو، هن کي ماءُ پورا پار پتا ڏسيا هئا، هن جي ڀيڻ هن سان ملي ڏاڍي خوش ٿي پر هن پنھنجي پيءُ ۽ ماءُ جي باري ۾ ڪجهہ نہ پڇيو. ڊڄندي ڊڄندي هن کي چوڻ لڳي ”ادا، هتان جلدي هليو وڃ، يا ڪٿي لڪي وڃ، ڇاڪاڻ جو جن هينئر اچڻ وارو آهي. هن جيڪڏهن توکي هتي ڏٺو تہ توکي مارڻ کان سواءِ ڪونہ ڇڏيندو.“
”ادي، مان هتي چرچو ڪرڻ تہ ڪونہ آيو آهيان. هو ڪٿي آهي؟“ جانيءَ پڇيو.
”هو صبح ساڻ برف جي جبلن ڏانھن ويو آهي ۽ هينئر هن جي موٽڻ جو وقت ٿيو آهي، خدا جي واسطي ڪٿي لڪ“ ڀيڻ چيو.
اوچتو ان مھل هوا جو زوزاٽ وڌي ويو ۽ ظالم جن وڏا وڏا ٽھڪ ڏيندو گهر ۾ داخل ٿيو. جاني هن سان در وٽ مليو. جڏهن هن جن ڏانھن ڏٺو تہ جن ڏاڍو ڪاوڙيو، جاني هن کي گهوريندو رهيو. جن وڏي آواز سان ٽھڪ ڏئي هن کي ڊيڄارڻ لڳو. پر هو وري بہ بھادريءَ سان اتي بيٺو رهيو، جن ڏاڍو حيران ٿيو. هن پنھنجي طرفان جانيءَ کي آڇ ڪئي. ”اسان ڪھڙي نموني وڙهون بھادر جوان؟ تلوار بازي، تيراندازي، يا زور آزمائي جو مقابلو ڪريون يا ملھہ وڙهون؟“
”منھنجي خيال ۾ ملھہ مناسب رهندي. ڇاڪاڻ جو بھادر انسان ملھہ کي ٻين مقابلن تي ترجيح ڏيندا آهن.“ جانيءَ وراڻيو.
”جيئن تون پسند ڪرين.“ جن چيو.
هنن ملھہ شروع ڪئي. ٻئي زور آزمائي ڪندا رهيا پر ڪوبہ ڪنھن کي نہ ماري سگهيو. هو ٻئي طاقت ۾ هڪ جيترا هئا. نيٺ شام ٿي وئي هو وڙهندا رهيا. هاڻي جانيءَ جي ٻانھن ۾ سور ٿيڻ لڳو. هن جي سڄو ڏينھن جي محنت ڄڻ ناس ٿيڻ واري هئي. هن هڪ ڀيرو وري پنھنجي طاقت کي ميڙيو ۽ پوري زور سان جن کي پنھنجي ڀاڪر ۾ آڻي هيٺ ڪيرايو. هيٺ ڪرندي جن جو مٿو زور سان ٽڪرايو ۽ سور کان هن جي رڙ نڪري وئي. تڪليف کان جن جي ڄڀ ٻاهر نڪري آئي ۽ جانيءَ هن کي ٽڪر هڻي سندس مٿو ڦاڙي وڌو نيٺ جن مري ويو. هن ٻن ٻين جنن سان بہ ساڳي ڪار ڪري پنھنجن ڀينرن کي ڇڏايو.
ڀيڻن کي آزادي ڪرائڻ کان پوءِ هن ٽنھي کي هڪ هنڌ گڏي اها خوشخبري ٻڌائي تہ هو سندن ڀاءُ هو. پوءِ تہ هنن جي ڀينرن جون خوشيءَ کان رڙيون نڪري ويون ۽ پوءِ هنن جانيءَ کان گهر، ماءُ پيءُ سڀني جي پڇا ڪرڻ شروع ڪئي. جانيءَ واري واري سان سڀني کي جواب پي ڏنا.
ڀيڻ جي واتان جانيءَ کي خبر پئي تہ هتي هڪ گلن جو بادشاھہ رهندو آهي، جنھن جو نالو ”فلورا ٽيزل“ آهي، جانيءَ کي ان بادشاھہ سان ملڻ جو شوق پيدا ٿيو ۽ هو اتان هن ”گلن جي بادشاھہ“ سان ملڻ لاءِ روانو ٿيو.
واٽ تي هن کي هڪ سھڻو باغ نظر آيو، باغ ۾ گهمندي هن جي نظر ”فلورا ٽيزل“ تي پئي جيڪو هڪ وڻ جي ڇانو ۾ ستو پيو هو. جانيءَ هن کي اٿارڻ مناسب نہ سمجهيو ۽ پاڻ بہ هن جي ڀرسان سمھي پيو. اوچتو ”فلورا ٽيزل“ ننڊ مان جاڳيو. هن جي نظر جڏهن ڀرسان ستل جانيءَ تي پئي تہ هو ٽپ ڏئي اٿيو. تلوار ڪڍي جانيءَ کي مارڻ تي هو تہ خيال آيس ”مان ڇو ٿو هن کي ماريان؟“ هن مون سان ڪھڙي دشمني ڪئي آهي. ڇا هي بہ مون کي ستل سمجهي مارڻ آيو هو جو مان هن کي مارڻ ٿو گهران.“ هن تلوار واپس مياڻ ۾ رکي. اوچتو ان مھل جاني بہ جاڳيو ۽ پوءِ هڪ ٻئي سان حال احوال ڪري هو ٻئي هڪ ٻئي جا دوست بنجي ويا.
هو ٻئي شڪار تي گڏ وڃڻ لڳا. فلورا ٽيزل هڪ بھادر شخص هو. هو سڀ ڪم وڏي دليريءَ سان ڪندو هو. پر جانيءَ هڪ ڳالھہ محسوس ڪئي تہ جڏهن بہ هو شڪار ڪرڻ لاءِ ويندڙ رستي تي وڻن جي جهڳٽي وٽان لنگهندا هئا تہ فلورا ٽيزل الائي ڇو ڏکارو ۽ اداس ٿي ويندو هو. آخرڪار جانيءَ هن کان هڪ ڏينھن پڇيو ”ڀاءُ، ڪھڙي ڳالھہ آهي جو پاڻ جڏهن بہ هتان لنگهندا آهيون تہ تون ڏکارو ٿي ويندو آهين؟“
”اها ڳالھہ نہ پڇ دوست جيڪڏهن مون توکي ان ڏک جو ڪارڻ ٻڌايو تہ منھنجي زندگي ختم ٿي ويندي يعني مان مري ويندس.“ فلورا ٽيزل وراڻيو.
”پر ڇو“ جانيءَ پڇيو، ”تون ڇو مرندين، ڇا تنھنجي زندگيءَ تي بہ ڪنھن جو سايو آهي.“
”نہ ادا“، فلورا ٽيزل جواب ڏنو اهڙي ڳالھہ نہ آهي، پر مان سوچان ٿو تہ جيڪڏهن مان توکي انھن وڻن بابت ڪجهہ ٻڌائيندس تہ جن مون کي جيئرو نہ ڇڏيندا.
”فڪر نہ ڪر، تون مون کي ٻڌاءِ انھن وهمن ڏي ڌيان نہ ڏي. مون کي ٻڌاءِ هن سان ڪا تنھنجي مدد ڪري سگهان.“
هن جي گهڻي زور تي فلورا ٽيزل هن کي هڪ واقعو ٻڌايو. ڪيئن هو شڪار تي ويو ۽ هن سان ڪھڙو واقعو پيش آيو. جاني اها ڳالھہ ٻڌي پنھنجي ڪتن کي گهرايو ۽ ان رستي تي شڪار ڪرڻ نڪتو جنھن تي فلورا ٽيزل سان اهو واقعو پيش آيو هو. هن انھن وڻن جي جهڳٽن وٽ ٻہ پکي شڪار ڪيا ۽ اتي ئي انھن کي ڪاٺ جي بنڊن کي ٻاري پچائڻ لڳو. انھن کي پچائڻ دوران هن کي هڪ آواز ٻڌڻ ۾ آيو ”فلورا ٽيزل سان بہ ساڳيو واقعو پيش آيو هو ۽ هن بہ ائين ئي آواز ٻڌو هو.“ ”پنھنجا ڪتا گهراءِ هن ڌاڳي سان انھن کي ٻڌ، مان هڪ ٻڍڙي آهيان، وڻ تي ويھڻ جي ڪري مون کي ڏاڍو سيءُ ٿو ٿئي. مھرباني ڪري پنھنجا ڪتا ٻڌ تہ مان هيٺ اچي باھہ تي گرم ٿيان.
”تون جيڪا بہ آهين هيٺ اچ. منھنجي باھہ مان هرڪو گرم ٿي سگهي ٿو.“ جانيءَ وراڻيو ان کان اڳ جو ڏائڻ هيٺ اچي گرم ٿئي ڇاڪاڻ جو اها هڪ ڏائڻ هئي، جنھن جو ان وڻ تي واسو هو جانيءَ ڪتن کي پاسيرو ڪري ڇڏيو. هن ڪتن کي فلورا ٽيزل وانگر ٻڌو ڪونہ.
هيٺ لھي ڏائڻ باھہ جي ويجهو سرڪي آئي ۽ باھہ تي گرم ٿيڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي.
جانيءَ ”چيو نہ، بلڪل نہ، پوڙهي تون باھہ جي ويجهو نہ اچ. ويجهو آئينءَ تہ مان تنھنجو منھن ان سان ساڙي ڇڏيندس هتي توکي تئہ وٺڻ لاءِ باھہ ڪونہ ٻاري اٿم.“
ڏائڻ هن جي ڳالھہ ڏانھن ڪوبہ توجھہ نہ ڏنو. آخرڪار هن مجبور ٿي ڏائڻ جو منھن ساڙيو ڏائڻ هڪدم ٽپ ڏنو ۽ جانيءَ تي منتر پڙهي شوڪاريو. (جيئن اڳي فلوراٽيزل تي شوڪاريو هئائين) پر جانيءَ هڪدم ڪتا هن تي بڇيا. تن وڃي ڏائڻ کي ورتو. ڏائڻ هڪدم پنھنجي ڌاڳي کي سڏيو، ”ڌاڳا ڙي ڌاڳا“، هنن ڪتن کي ٻڌ. هنن کي روڪ، هنن جو منھن ٻڌي ڇڏ. پر ڌاڳو تہ پري هڪ وڻ سان ويڙهيل هو. اهو ڌاڳو هن جي حڪم کي ٻڌي وڻ سان وڌيڪ ويڙهجي ويو. آخرڪار ڪتن ڏائڻ کي هيٺ زمين تي ڪيرائي بيوس ڪري ڇڏيو. جاني چيو ”تون جيڪڏهن جيئرو رهڻ گهرين ٿي تہ منھنجي دوست تي پڙهيل منتر جو ٽوڙ ڪر.“
”نہ، مان نہ ٿي ڪري سگهان.“ ڏائڻ چيو تہ ”منترن جو ڪتاب منھنجي ڀيڻ وٽ آهي. جيڪا هتان 9 بادشاهيون ۽ 9 سمنڊ پري آهي. ان ڪتاب ۾ ئي ان منتر جو ٽوڙ آهي.“
”هن کي هتي گهرائي.“ جاني چيو. ”نہ تہ مرڻ لاءِ تيار ٿي.“
آخر ٻي واھہ نہ ڏسي ڏائڻ مجبور ٿي پنھنجي ڀيڻ کي گهرايو. اها تہ ڄڻ باھہ ٿي آئي هن کي ان ڳالھہ تي ڪاوڙ لڳي هئي تہ هن جي ڀيڻ (ڏائڻ) هن کي بيوقتو ڇو گهرايو.
جانيءَ هڪدم تير ڪمان سڌو ڪري هن کي چيو ”مھرباني ڪري آرام سان ويھہ نہ تہ مان هي تير تنھنجي دل مان پار ڪندس.“ هن رڙ ڪري چيو.
”ڪھڙو ڪم اٿئي؟“
جانيءَ ڏائڻ کي چيو ”پنھنجي ڀيڻ کي هيٺ گهراءِ، مان هن جون رڙيون سمجهي ڪونہ ٿو سگهان.“
ڏائڻ ڀيڻ کي هيٺ گهرايو ۽ هوءَ هيٺ زمين تي لٿي تہ جانيءَ هڪ ڪتو هن جي مٿان بہ بيھاريو. جيڪو هن جي مٿان ڏند ڪڍي بيھي رهيو. ”هاڻي ٻڌاءِ تہ منتر وارو ڪتاب ڪٿي آهي“ ڏائڻ جي ڀيڻ چيو، ”ٻڌايانءِ ٿي پنھنجو ڪتو تہ پري ڪر.“
جاني چيو ”پھرين ٻڌاءِ پوءِ ڪتو پري ڪندوسانءِ.“
”چڱو ڀلا ٻڌ“ هن چيو اهو ڪتاب منھنجي ڀاءُ وٽ آهي، جيڪو هتان 90 سمنڊ ۽ 9 بادشاهيون پري آهي ۽ اهو ڪتاب تون هن کي مارڻ کان سواءِ حاصل نہ ڪري سگهندين. هن جي مارڻ جي صورت اها آهي تہ جيڪڏهن تون هن جي محلات ۾ ويندين تہ توکي هڪ سھو ملندو، سھي کي ماريندين تہ اندران هڪ ڳيرو نڪرندو ۽ ان ڳيري کي مارڻ سان هڪ پيتي نڪرندي جنھن مان اهو ڪتاب نڪرندو.“ اهو ٻڌي جانيءَ ڪتي کي انھن جي مٿان بيھاري پاڻ هن جي ڀاءُ جي محلات ڏانھن هليو. هنن کي هاڻي منترن جو ڪتاب ڳولي هٿ ڪرڻو هو. هن 3 مھينا سفر ڪيو. اهو سفر هن جو ڏينھن رات هليو ۽ آخرڪار هو ڏائڻن جي ڀاءُ وٽ وڃي پھتو. جانيءَ ڏاڍي مزي سان هن کي هيٺ ڪيرائي هن جا هٿ پير ٻڌا پوءِ محلات جي باغ ۾ وڃي سھو پڪڙي ان کي ڪٺو. اندران ڳيرو ۽ ڳيري جي اندران اها پيتي هٿ آئي جنھن ۾ منترن جو ڪتاب هو. هو اتان وري ٽن مھينن جو سفر ڪري فلوراٽيزل وٽ آيو. هتي اچي هن پيتي کولي ڪتاب ڪڍيو ۽ فلوراٽيزل کي ڏنو. فلوراٽيزل اهو ڪتاب ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو. هو خوشيءَ کان ٽپا ڏيندي نچڻ لڳو. ڇاڪاڻ جو هاڻي هو بہ ٻين وانگر آزاد هو، ٿورن ڏينھن کان پوءِ فلوراٽيزل پنھنجي ڀيڻ جي شادي جاني سان ڪئي. شاديءَ کان پوءِ هن جي زال هن کي ڀاڻس کان جادوءَ جو چھبڪ گهرڻ لاءِ چيو. فلوراٽيزل پھرين تہ تيار ڪونہ هو. پر نيٺ ڀيڻ ۽ ڀيڻوئي جي محبت کان مجبور ٿي هن اهو کيس ڏنو.
پوءِ جاني هن کان موڪلائي زال سان گڏ اتان هليو. هو اتان سڌو ڀيڻين وٽ ويو. جتي وڃي هن جادوءَ جي چھبڪ سان جنن جي محلن کي صوفن ۾ تبديل ڪيو. پوءِ پنھنجي ڀيڻن، زال صوفن، ۽ جادوئي چھبڪ سان گڏ پنھنجي وطن موٽيو.
هن جا ماءُ پيءُ هن جي موٽڻ جو ٻڌي بيحد خوش ٿيا. هنن جانيءَ جو شاندار استقبال ڪيو. هزارين عورتون ۽ مرد هن کي خوش آمديد چوڻ لاءِ آيا هئا. وطن پھچي جانيءَ پنھنجي محل جي چوڌاري آندل صوفن تي چھبڪ ڦيرائي ٽي شاندار محل بنائي ڇڏيا ۽ ٽيئي محل ڀينرن جي حوالي ڪيا. ڪجهہ ڏينھن کان وري پوءِ جانيءَ جي شاديءَ جو جشن ملھايو ويو، جيڪو اٽڪل ٻہ مھينا هليو. هن جھڙي سٺي شادي شال هر ڪنھن جي ٿئي.
(ڇپيل: ’گُل ڦُل‘ مارچ/ اپريل 1979ع)