باب پهريون : سرڳ جي ڳالهه
اُتي هڪ عجيب وڻ آهي، جنهن جو نالو آهي ”ڪلپ وڻ“ يعني ان کان جو گهربو آهي سو ملندو آهي.
هتي وانگر ماڻهو اُتي بک ڪو نه مرن. اَڌ اُگهاڙا ڪو نه گُهمن. بيمار ڪو نه ٿين. اتي ڪيترا به گناه يا پاپ ڪريئيءَ ڪو نه. ڀلاسرڳ جا ماڻهو گناه ڇو ڪندا... ماڻهوءَ کي کائڻ لاءِ ان، پهرڻ لاءِ ڪپڙا ۽ رهڻ لاءِ جڳهه ۽ حياتيءَ جون ٻيون ضروري شيون ملن ته گناهه ڇو ڪن. ماڻهو گناهه، بک جي ڪري، دک جي ڪري ڪندا آهن، سرڳ ۾ سڀني کي سک هوندو آهي. ان ڪري مزي جي ڳالهه اها آهي جو اتي جيل، ڪورٽون، پوليس وارا وغيره ٿين ئي ڪونه.
جي ماڻهو سرڳ ۾ رهندا آهن، انهن کي ديوتا چئبو آهي ۽ ديوتا نه ڪوڙ ڳالهائيندا آهن، نه ڪنهن کي گاريون ڏيندا آهن. هر ڪو هڪ ٻئي جي عزت ڪندو آهي ۽ ان ڪري اُتي لڙايون جهڳڙا ٿين ئي ڪو نه. بس، جتي ڪٿي ناچه گانا، پاٺ پوڄائون، يگيه هون، راس ليلائون لڳيون پيون هونديون آهن.
چوندا آهن ڀڳوان خود سرڳ جو راجا آهي.
پر سرڳ ڪنهن ڏٺو آهي؟
ها، هن آکاڻيءَ جي بهادر ٻار سرگم سرڳ ڏٺو آهي. پر اُهو سرڳ اهڙو ڪونهي، جو ڏاڏي پوٽي کي، ماءُ پٽ کي يا ڪتاب اسان کي ٻڌائيندا آهن. اُهو سرڳ گهڻو ڦريل آهي. جيئن ستي ساوتريءَ پنهنجي پتي ستيوان جي حياتي بچائڻ لاءِ ڪال ديوتا سان لڙائي ڪئي هئي، تيئن سرگم پنهنجي ڀيڻ بينا جي حياتي بچائڻ لاءِ، ڀڳوان وٽ سرڳ تائين ڪاهي ويو. متان ڀڳوان هن جي وينتي نه مڃي، ان ڪري چڊيءَ ۾ ڀاڄيون وڍڻ وارو ڪپ به کڻي ويو ته هو ڀڳوان کي ڏڪائي پنهنجي ڳالهه مڃائيندو.