باب ٽيون : سرگم شايد جادوگر ٿئَي
ٻئي ڏينهن ساڳي ماستر اسڪول جي هال ۾ سڀني ڇوڪرن کي گڏ ڪري چيو: ”ٻڌايو ته توهان وڏي هوندي ڇا ٿيندا.“
هڪ وڏي ڇوڪري اُٿي بيهي چيو: ”سائين مان مهاتما گانڌي ٿيندس.“
ماستر پڇيس: ”ڇو؟“
ڇوڪري چيو: ”مهاتما گانڌيءَ لاءِ منهنجي پيءُ کي ڏاڍي عزت آهي، ان ڪري مان مهاتما گانڌي ٿيندس. جيئن ٻين ڇوڪرن جا پيئر منهنجي عزت ڪن.“
سڀني کلي ڏنو.
هڪ ٻئي ڇوڪري چيو: ”مان جواهر لعل نهرو ٿيندس.“
ماستر پڇيو: ”ڇو؟“
ڇوڪري چيو: ”ڇو جو مهاتما گانڌيءَ وانگر هن به دنيا جي شيوا ڪئي آهي. مان به شيوا ڪرڻ چاهيان ٿو.“
ماستر هاڻ سرگم ڏانهن نهاريو. سرگم مشڪندي بينا ڏانهن نهاري رهيو. ماستر بينا کان پڇيو، ”بينا، تون ڇا ٿيندينءَ؟“
بينا چيو: ”مان سباش چندر بوس ٿينديس.“
ماستر ۽ هوشيار شاگردن ۾ ٽهڪڙو مچي ويو. بينا سرگم ڏانهن نهاريو، ڏٺائين ته سرگم به کلي رهيو هو.
ماستر چيو: ”بينا، سباش، چندر بوس ته مرد هو ۽ تون... تون ته ڇوڪري آهين.“
وري به سڀني کليو.
بينا ننڍو منهن ڪري چيو: ”پوءِ توهان جو اُن ڏينهن چيو ته جهانسيءَ جي راڻي لڪشمي ٻائي مردن جيان انگريزن سان لڙي هئي. سباش چندر بوس به ته انگريزن سان لڙيو هو. پوءِ مان به مرد بڻجي لڙي نٿي سگهان؟“
اتي سرگم اٿي چيو: ”پر بينا، تون ڪنهن سان لڙندينءَ مونسان؟“
وري به چوڌاري ٽهڪڙو مچي ويو.
بينا روئڻ جهڙي شڪل ڪري ويهي رهي.
هاڻ ماستر سرگم کان پڇيو: ”ٻڌاءِ، تون ڇا ٿيندين سرگم.“
سرگم کلي چيو: ”سائين مان ته چريو آهيان.“
وري به سڀ کلڻ لڳا.
ماستر گنڀير ٿي پڇيس: ”اِهو توکي ڪنهن چيو؟“
”سائين، ڪلهه توهان ئي چيو هو.“
وري به ٽهڪڙو مچي ويو. هاڻ بينا به کلي رهي هئي.
ماستر چيو: ”نه، تون چريو ڪو نه آهين. تون سڀني کان سمجهندار آهين.“
سرگم چيو: ”ته پوءِ ٻڌايان.“
ماستر چيو: ”ٻڌاءِ.“
سرگم چيو: ”سائين، مان هاسانند جادوگر ٿيندس.“
هاڻ ڪير به ڪونه کليو.
”ڇو؟“ رپئي مان ٻه رپيا، ٻن رومالن مان هڪ رومال ڪندين ماڻهن کي بيوقوف بڻائيندين.“
”نه سائين.“ سرگم چيو: ”مان جادوءَ جي طاقت سان شهر جا پراڻا رستا نوان ڪندس. مان جادوءَ سان ماڻهون جي گهرن جون ڀڳل ڇتيون ٺيڪ ڪرائيندس. جيڪي ماڻهو گاريون ڪڍندا، مان جادوءَ سان انهن کي گونگو بڻائيندس ۽ مان جادوءَ جو غاليچو ٺاهي آسمان ۾ اُڏامندس. ڪڪرن کي وڃي پڪڙيندس. چنڊ سان مٺيون مٺيون ڳالهيون ڪندس. جادوءَ سان ڪڏهن پکي بڻجي، پکين سان گڏ اُڏامندس. ڪڏهن ٻلي بڻجي گهر مان ڪوئن کي ٻاهر ڀڄائيندس. مان اسڪولن ۾ جبل ٺهرائيندس. مان نقشن ۾ ماڻهن کي وهاريندس... مان... مان... مان هاسانند جادوگر ٿيندس... مان جادوءَ جي طاقت سان سڀني کي نچائيندس. مان پاڻ به نچندس. مان سج کي چنڊ ۽ چنڊ کي سج بڻائي ڇڏيندس، پوءِ سج رات جو نڪرندو ۽ چنڊ ڏينهن جو...“
سڀ ماستر کلي اونڌا ٿيڻ لڳا.
وري به ماستر چيو: ”اِهي سڀ ڪم ته رڳو ڀڳوان ڪري سگهي ٿو.“
”ته پوءِ مان ڀڳوان ٿيندس.“ سرگم چيو.
هاڻ ته ڇوڪرن به کليو، سرگم ڏٺو ته ڇوڪريون به کلي رهيون هيون. پر هاڻ بينا چپ هئي. هن ڏاڍي ڌيان سان پنهنجي ڀاءُ جون ڳالهيون ٿي ٻڌيون.
ماستر پڇيس، ”پر تون ڀڳوان ٿيندين ڪيئن؟“
سرگم چيو: ”اون تي مون اڃا سوچيو ٿورئي آهي.“
ماستر چيو: ”ڀلا سوچي اسان کي ٻڌائيندين.“
”نه سائين.“ سرگم چيو: ”متان توهان ڀڳوان ٿي وڃو ته؟“
ماستر ڪو به جواب نه ڏنو.
ٿوري وقت کان پوءِ سرگم کي هڪ ڪتاب انعام ڏنو ويو. ڪتاب جو نالو هو: ستي ساوتري.