(ف)
سوفا تي اچي ويٺو آهيان. منوج ٽپ ڏيئي منهنجيءَ هنج ۾ اچي ٿو ويهي. چوي ٿو، ”پپا تون اڄ naughty boy ٿيو آهين. بوٽ لاهڻ بنان هتي اچي ويٺو آهين. ڪارپيٽ خراب ٿي ويندو.“
کيس چمي ڏيئي چوان ٿو، ”او ... بوٽ لاهڻ وسري ويو. هينئر ئي لاهي ٿو اچان.“
هو جهٽ هيٺ ڪارپيٽ تي لهي ٿو ويهي. چوي ٿو، ”پپا، مان ٿو تنهنجو بوٽ لاهيان.“
منٽ ۾ منهنجو بوٽ جوراب لاهي شو رئڪ تي رکي ٿو اچي. پوءِ منهنجو منهن تڪي چوي ٿو، ”تنهنجو منهن ههڙو ڇو ٿي ويو آهي؟“ چيم، ”پٽ مٿي ۾ سور آهي.“
ته مميءَ کان گوري وٺ نه ... کن ۾ پئناڊال پاڻي ... وسڪيءَ جي بوتل ... گلاس ... کاڄا سڀ اڳيانآڻي رکيائين. سچ ته سڀ وسري ٿو وڃيم. ماضيءَ جا ڦرڻا ... مستقبل جا فڪر õ ڪجهه نه آهي. صرف اهو ئي سچ آهي ته منوج منهنجو پٽ آهي ۽ مان سندس پيءُ آهيان ۽ هيءَ دنيا ڏاڍي سٺي آهي.
هڪ ٻه ڍڪ وسڪيءَ جي پيئڻ بعد پڦڙ ايڪناٿ ۽ سبيتا جي ڀيڻ سجاتا وارا خط منوج کي ٿو ڏيان ته ماءُ کي ڏئي. هوءَ ويڊيو تي هندي فلم ڏسي رهي آهي.
هر روز رات جو ڪلاڪ ڏيڍ اسان جي گهر ۾ هي ماحول هوندو آهي. مان گهر پهچڻ سان هٿ منهن ڌوئي وسڪي پيئندو آهيان. سبيتا منهنجي ماني رنڌڻي جي ٻاهر رکيل پئسيج ۾ ڊائننگ ٽيبل تي وارمر ۾ رکي ڇڏيندي آهي اُن بعد رنڌڻو صاف ڪري پوءِ ويڊيو تي هندي فلم ڏسندي آهي. اهو ئي ڪلاڪ ڏيڍ منوج کي مان ۽ سبيتا ٻئي ملندا آهيون. هو خوب ٺينگ ٽپا ڏيندو آهي. اسان سان لاڏ ڪوڏ ڪندو آهي. مان کيس وسڪي آڇيندو آهيان ته هو ڊڪي وڃي پنهنجي لاءِ فرج مان ”ڊڪسي“ کڻي ايندو آهي. ڊڪسيءَ جي دٻي کي کولي خاص انداز سان چوندو آهي. پپا چيئرس ... پوءِ اسين پيءُ پٽ وسڪي ß ڊڪسي ڍڪ ڍڪ ڪري پيئندا آهيون. منوج ڪنهن مهل ماءُ جي ڳچيءَ ۾ ٻانهون وجهي ويڊيو تي هلندڙ فلم جي اَئڪٽرß ائڪٽريس جو نالو پڇندو آهي ته ڪنهن مهل مون کي چنبڙي پڇندو آهي ته منهنجو فيورٽ هيرو ڪير آهي سنجي دت يا انيل ڪپور õ سبيتا ۽ مان کيس سوالن جا جواب ڏيندا آهيون. کلندا آهيون ۽ پٽڙي سان پيار ونڊيندا آهيون. جيڪڏهن ڪنهن ڏينهن منوج کي پور پيو ته اسان کي هال ۾ ڇڏي پنهنجي بيڊروم ۾ وڃي ويڊيو تي ڪارٽوني فلم ڏسندو آهي ... هن جي پرپٺ ته سبيتا ۽ مان خاص ڪجهه ڪين ڳالهائيندا آهيون.
اتفاق سان ڪنهن ڏينهن رات جي وقت اهو منظر ڦريل هوندو آهي ته منوج منجهي پوندو آهي. جيئن رات ٿيو ... اٽڪل نائين وڳي ڌاري مان روي شنڪر جي ستار جي پروگرام تي وڃڻ لاءِ سنڀري رهيو هوس ته منوج منهنجي پٺيان ڦري رهيو هو. مون بوٽ پئي پاتو ته پڇيائين، ”پپا! تون ڪيڏانهن ٿو وڃين؟“
”مان ”حيات ريجنسيءَ“ ۾ ٿو وڃان، پٽ! روي شنڪر جي ستار جو پروگرام آهي.“
”روي شنڪر ڪير آهي، پپا؟“
”هو هڪ وڏو ڪلاڪار آهي.“
”ڪلاڪار جي معنيٰ ڇا؟“
”ڪلاڪار جي معنيٰ مان توکي سڀاڻي ٻڌائيندس منهنجا شهزادا õ هاڻي مون کي دير ٿي ٿئي.“
مان جيئن سندس پيشاني چمي گهر مان نڪرڻ وارو هوس تيئن هن پڇيو، ”پپا ... تون پرميلا آنٽيءَ کي وٺي ويندين حيات ريجنسيءَ ۾؟“
”نه بابلا مان پنهنجي دوست ڊاڪٽر سڪسينا سان ٿو وڃان.“
مان هليو ويس. مون کي ڪهڙي خبر ته منوج جو پڇيل معصوم سوال ته مان پرميلا کي پاڻ سان وٺي ٿو وڃان ڇا، سبيتا کي ايڏو پريشان ڪندو! سوچيو هوندائين ته منوج کي به سڻس پئجي ويئي آهي ته پرميلا سان منهنجو ڪو سنٻنڌ آهي. اهو سوچي سوچي ديواني ٿي پيئي هوندي شايد.
مان مزي سان وڃي روي شنڪر جي ستار ٻڌڻ ويهي رهيس. هو سڪسينا جو توڻي منهنجو محبوب ڪلاڪار آهي هن جي سامهون ويهي ستار ٻڌندي اسين ٻئي هڪ علحدي دنيا ۾ پهچي ويا هئاسين ... مون کي ڪل ڪانه هئي ته جڏهن ستار جي سرور ۾ ٽٻ گهر پهچندس تڏهن سبيتا چوندي ... مون کي توسان هڪ هڪاڻي ڪرڻي آهي. پٽڙي کي توکان الڳ رهي پالڻو آهي ... تو جهڙي پيءُ جو پٽ ڪهڙو ٿيندو؟
سبيتا سان ڳالهائڻ چاهيان ٿو. کيس چوڻ چاهيان ٿو سبيتا! تو مون کي هڪ ڪريل ماڻهو ڪري ليکيو آهي هميشه ... هتي دبئيءَ ۾ پرميلا سان سنگت ٿي ويئي آهي تنهن ڪري تنهنجي نظر ۾ مان هڪ اَڻ لائق پتي آهيان. پر مان پيءُ ڪهڙو آهيان اِهو فيصلو منوج تي ڇڏ ...