ناول

آرسِيءَ آڏو

”آرسيءَ آڏو“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري ليکڪا ڪلا پرڪاش جو لکيل ناول آهي.
ڪلا پرڪاش جي لکڻين بابت، هند توڻي سنڌ جي نقادن وٽ اهو قبول ڪيل آهي ته؛ سندس ڪنهن به لکڻيءَ ۾ نفي/ نيگيٽوِ ڪردار نه آهن ۽ اهڙي مثال مان سندس اندر جي اُجرائيءَ جو اندازو ٿي وڃي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 1985
  • 764
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ڪلا پرڪاش
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آرسِيءَ آڏو

(ڦ)

منهنجو جسم ته سوفا تي آرامي آهي پر اَندر ڏاڍو بي آرام آهيان ڄڻ ڊوڙان پيو هيڏانهن هوڏانهن ... اَڳيان پٺيان پيو وڃان. گول گول پيو ڦران ...
دنيا ليکي مون جهڙو ڪو خوشنصيب ماڻهو نه هوندو. سبيتا لاءِ به سڀڪو ائين سمجهندو هوندو ته هوءَ ڏاڍي قسمت واري آهي جو مون جهڙو پتي مليو اٿس. ٻاهران ڇا ته اسان جو شان آهي ...
شيخ راشد بلڊنگ ۾ پنجين ماڙ تي هي ڪشادو شاندا ر گهر اسان جو ... سبيتا دبئي آئي هئي ته ڪيئن اسان شوق سان هن گهر کي سجايو، سينگاريو هو. ڪارپيٽ ... پردا ... اِٽالين بيڊس ۽ جرمن گلاس واريون درلڀ ڊريسنگ ٽيبلس ۽ ڊائننگ ٽيبل ... ويڊيو، ٽي. وي.، اي. سي.، فرج، ڊش واشر ... ڇا ڇا نه خريديوسين. جڏهن سبيتا هت آئي ته ڄڻ اسان نئين سر حياتي شروع ڪئي. اسين ماڻهو ئي ٻيا ٿي پيا هئاسين. اسان کي بمبئيءَ وارو گهر وسري ويو هو. اُتي سڄو ڏينهن پورهيو ڪري رات جو ڪلنڪ کي بيڊ روم بڻائي سمهي پوندا هئاسين. زندگيءَ ۾ ڪيڏي محدودگي هئي. هتي ڄڻ اسين هڪ لامحدود، آزاد دنيا جا رهواسي ٿي پيا هئاسين. مان انهن ڏينهن ۾ ايترو مطمئن هوس جو سمجهندو هوس ته اسڪول جي پرنسيپال، اسڪول ڇڏڻ وقت جيڪو منتر ڏنو هو ته:
”تون پنهنجي مقدر جو پاڻ بادشاهه آهين“، تنهن کي عملي روپ ڏنو اَٿم. پاڻ کي ۽ پنهنجي ڪٽنب کي اڻ هوند جي اونداهيءَ دنيا مان ته ڪڍي سگهيو آهيان ... پر سبيتا ۽ مون جيڪو هي خواب گهر ٺاهيو اُن کي ته ڄڻ ڪنهن جي نظر لڳي وئي. اسان گهر جي ته سونهن سجاوٽ قائم رکي آهي پر اَسان جي هڪ ٻئي سان رُکي وهنوار جي ڪري هيءَ سجاوٽ بي معنيٰ لڳندي آهي.
اَڙي! پٽڙو اکيون مهٽيندو هال ۾ گهڙي ٿو. مون ته سمجهيو شايد سمهي پيو هوندو. پر ڇو سمجهيم ائين؟ مون کي گڊنائيٽ چوڻ کان سواءِ هو سمهندو ئي ڪونهي. منهنجي ڀر ۾ ويهي هٿ ۾ جهليل لفافو ڏيندي چوي ٿو، ”پيا! هي سجاتا ماسيءَ جو خط وٺ. مميءَ ڏنو آهي.
مان کانئس خط وٺي پڇان ٿو، ”توکي ننڊ ٿي اچي؟“
”ها پپا! پر ممي مون کي نٿي سمهاري. چوي ٿي پاڻهي وڃي سمهه.“
”مان ٿو سمهاريان پنهنجي بابلي کي.“ ائين چوندي ٻک وجهي کيس کڻي اچي ٿو سندس بيڊروم ۾ هنڌ تي ليٽايان. کيس بلئنڪيٽ سان ڍڪي رهيو هوس ته چيائين، ”پپا! تون هتي گهڻي دير ويهندين؟“
”جيسين توکي ننڊ ايندي، تيسين ويهندس.“
”پر توکي بک لڳي ته جلدي هليو وڃجانءِ. مان پاڻهي سمهي پوندس.“
”ٺيڪ آهي. مون کي بک لڳندي ته هليو ويندس.“
پٽڙي جي ڳالهه ٻڌي دل ڀرجي آئي. هن تڏڙي کي منهنجي بک جو خيال ٿيو ...
هن جون اکيون ٻوٽيل آهن. مان سندس وارن ۾ هٿ ڦيرائي رهيو آهيان. هو ڏاڍو ننڊاکڙو آهي.
”پپا! توکي خبر آهي صادام حسين ڪير آهي؟“ هو اوٻاسي ڏيندي پڇي ٿو.
”هو عراق جو پريزيڊنٽ آهي.“ مان کيس جواب ٿو ڏيان.
”پپا هو ڪنو ماڻهو اٿئي. هن جي ڪري شايد جنگ لڳندي. اسان جي ٽيچر ٻڌايو.“
”اَڇا ... توهان جي ٽيچر توهان کي ايڏيون خبرون ٻڌائيندي آهي؟“
”ها پپا! اسان جي ٽيچر ڏاڍي هوشيار آهي. چيائين ٻئي سال اسين يو õ اي õ ئي õ ڊي تي ...“
هن کي ننڊ اچي ويئي!
هال ۾ اچي سجاتا جو خط ٿو پڙهان لکيو اٿائين،
”ديدي!
جهڙي دبئي پيئي ياد اچي تهڙا توهين پيا ياد اچو. خاص ڪري شام جي وقت تون يا جيجاجي ڊرائيو لاءِ وٺي هلندا هئا اُن وقت ڏاڍو مزو ايندو هو. ڇا نه صاف ۽ ڪشادا رستا آهن ... خاص الغرود وارو پاسو اَبو دابي روڊ وغيره. رستن جي ٻنهين پاسي وڻڪار ... گل ڦل ۽ تيزيءَ سان ڊوڙندڙ ڪار. اُن سان گڏ وري پنهنجي دل پسند گانن جي ڪئسيٽ وڄندي هجي ته ڇا کپي؟ مون کي جيجاجي جي ڏاڍي مهرباني مڃڻي آهي جو هيڏيون مهانگيون ٽڪيٽون خرچي اَسان کي اَلناصر ليشر لينڊ ۾ عابده پروين جي پروگرام تي وٺي هليو ... عابده پروين لاشڪ سٺو ٿي ڳائي. خاص ڪري ”خدا ڪنون مئن ڏر دي“ وارو ڪلام ته بلڪل ملتاني راڳ هو ... اُن وقت هوءَ منهنجي سموري دل جيتي ويئي ڄڻ هوءَ رڳو سنڌين جي نه پر اَسان ملتانين جي به گلوڪاره آهي ...
سالي صاحب جو خط ڏاڍو دلچسپ آهي. پڙهندي وسڪي پيئڻ جو مزو ٻيڻو ٿي ويو آهي. آخر ۾ لکيو اٿائين:
هاڻي ڪم جي ڳالهه لکان. مميءَ جي طبيعت جي خبر اٿئي، ٺيڪ نٿي رهي، هوءَ وزٽ تي توهان وٽ اچڻ ٿي چاهي. هونءَ وڏي ڀاڀي ۽ ننڍي ڀاڀي پاڻ ۾ نه ٺهنديون هيون. هاڻي هو ٻئي پاڻ ۾ ٻٽ ٿي ويئون آهن ... ۽ مميءَ کي بلڪل نه ٿيون پڇن. حقيقت ۾ مان هيءَ ڳالهه مميءَ جي گهڻي چوڻ تي پيئي لکان. سچ پڇين ته مان نٿي چاهيان ته تون مميءَ کي گهرائين. ڇو ته اِهو سندس مسئلي جو حل ڪونهي. وري به مميءَ کي ڪس ڪسر کائي، نهرن سان ئي گذر ڪرڻو آهي.
آخر ۾ هڪ ڳالهه چوان؟ ديدي ... هڪ ڏک به پاڻ سان کڻي آئي آهيان. جيجاجي ۽ تون خوش نه پئي لڳا. ڪهڙي ڪمي آهي توهانجي زندگيءَ ۾؟ توهين ٻئي رڳو هڪ ڳالهه ڳنڍ ڪريو. جيجاجي جهڙو به آهي گڻن اَوگڻن سوڌو تنهنجو آهي جيجاجي به سمجهي تون هن جي آهين جهڙي به آهين ... جيئن به آهين. مون ته شاديءَ جي ٽن سالن ۾ پيار جو اهو منتر سکيو آهي. بس خوشي ئي خوشي آهي. مسئلا هوندي به ڄڻ نه آهن.
لکڻ ۾ ڪا غلطي ڪئي هجيم ته معاف ڪجانءِ.
منوج لاءِ پيار. جيجاجيءَ لاءِ پرڻام.
تنهنجي ڌيءُ جهڙي ڀيڻ
سجاتا
مان خط پڙهي سامهون واريءَ ميز تي ٿو رکان ۽ دل ئي دل ۾ سجاتا کي سلام ٿو ڪريان. هوءَ مون کان 0 1 سال کن ته واهه جي ننڍي هوندي. هيڏيءَ ننڍيءَ عمر ۾ هيڏي سياڻپ! هوءَ صرف بي . اي . پڙهي آهي ۽ سندس گهوٽ ته اِنٽر به پاس ڪيل ڪونهي. پئسي ۾ به اسان کان گهڻو پٺتي آهن پر خوشيءَ جي خزاني ۾؟ پيار جو ڪهڙو نه سولو منتر ٺاهيو اَٿن. تون جهڙو به آهين منهنجو آهين، مان جهڙي به آهيان تنهنجي آهيان.

فون جي گهنٽي ٿي وڄي. رسيور کڻي چوان ٿو، ”انوپ هيئر“ ”انوپ ... ڪٿي هئين سڄو ڏينهن؟ مون نائين وڳي دڪان تي فون ڪيو هو پر تون نه ملئين“
”مسز پرميلا ... مون پاڻ هينئر سوچيو پئي ته توهان کي فون ڪريان پر وري وقت ڏٺم ته يارهن وڄي ويا آهن. سوچيم اَرجن اچي ويو هوندو ۽ توهين بزي هوندا.“
”نه اَنوپ! اَرجن اڃا نه آيو آهي. هينئر فون ڪيائين ته اڄ ٻارهين وڳي ڌاري ايندو.“
”سو اڃا ڪلاڪ اِنتظار ڪرڻو اٿوَ.“
”ها ... پر اِنتظار ۾ پنهنجو مزو آهي ...“
کن سانت. هوءَ وري ڳالهائي ٿي، ”اَنوپ! تون اڄ پريشان ٿو لڳين. تنهنجو آواز ڏاڍو اُداس آهي.“
”پريشان ته آهيان برابر.“
”ته مون سان پريشاني ڇو نٿو ونڊين؟“
”توهان سان هميشه پريشانيون ته ونڊيون اٿم ... توهين آخر ڪيستائين منهنجا داستان ٻڌندا رهندا؟“
”جيستائين تون دوست سمجهي ٻڌائيندو رهندين.“
مان کلي ٿو پوان. پرميلا سمجهي ٿي وڃي ته سبيتا بيڊ õ روم واري فون تان اسان جي گفتگو ٻڌي رهي آهي. کيس سبيتا جي اِن عادت جي خبر آهي پر هن کي اِهو برو نه لڳندو آهي ... هن منهنجي پريشان هئڻ جي ڳالهه ڇڏي ڏني. ڳالهه مٽائي چيائين، ”اَنوپ! تو صبح جو مون کي روي شنڪر جي پروگرام بابت ڪجهه نه ٻڌايو. تون ڪهڙو نه خوشنصيب آهين جو ههڙي مهان ڪلاڪار جي سامهون ويهي تو سندس ستار ٻڌي. ڏاڍو مزو آيو هوندءِ.“
”توهين به مون وانگر خوشنصيب ٿي سگهو ها. مان ته توهان جي به ٽڪيٽ وٺي آيو هوس.“
پر مان ڪيئن هلي سگهان ها؟ اَرجن کي اهڙي قسم جي ڳالهين جو بلڪل چاهه ڪونهي.“
”مسز پرميلا ... مون کي ڪڏهن ڪڏهن لڳندو آهي توهين پڃري ۾ قيد ٿيل پکيءَ وانگر آهيو.“
”نه ... نه، اَنوپ. مون کي اِئين اصل نه لڳندو آهي. اَرجن مون کي پيار جي پڃري ۾ قابو ضرور ڪيو آهي. پر اُن پڃري جون شيخون لوهه جون نه آهن.“
”پيار جي شيخن ۽ لوهي شيخن جي پڃري ۾ ڪهڙو تفاوت آهي ڀلا؟“
”او ... اَنوپ! تون ٿو هي سوال پڇين؟ اَرجن پيار جي نازڪ نفيس ڀاونائن جي شيخن سان ٺاهيو آهي هي پڃرو õ هنن شيخن ۾ پٽ اُڻيل آهي پيار جي ڌاڳن جو ...“
”ته اُنهن پيار جي ڌاڳن صدقي توهان کي ڪمپني ڏيڻ خاطر هلي ها نه ...“
”نه نه ... اَنوپ! روي شنڪر جي ستار ٽي چار ڪلاڪ ٻڌڻ اَرجن لاءِ ته سزا ٿي پوي ها ... مان جيڪر کيس اهڙي سزا ڏيڻ به نه چاهيان. سڄي ڏينهن جي پورهئي کان پوءِ هو گهر ۾ جنهن به نموني relax ڪرڻ چاهي ٿو، تيئن ڪري. اهو سندس حق آهي.“
مان ڳالهه ڦيرائي ويس. نه ڄاڻ ڇو پرميلا جي ڳالهين تان چڙ اچي رهي هئي. پر مان ڪڏهن به سندس دل ڏکوئڻ نه چاهيندو آهيان. مون کي سندس ڳالهيون ڪتابي لڳنديون آهن. دل ۾ اچي پيو ته جيڪر چوانس ... رومانٽڪ شاعري پڙهي پڙهي ڪلپنا جي دنيا جا رهواسي ٿي پيا آهيو. ورنه ڇا جو پيار جو پڃرو ... ڀاونائن جا ريشمي ڌاڳا ... سڀ ڪوڙ آهي. ارجن کي اٽڪل اچي ويئي آهي ته پرميلا جي من جي اُڏامندڙ پکيءَ جا پر ڪيئن ڪٽي.
اِها ڳالهه دل ۾ ٿو رکان. فون تي پرميلا کي چوان ٿو، ”مسز پرميلا هڪ ڳالهه مڃڻي پوندي اَرجن هڪ ڪامياب پتي آهي. گهر گرهسٿي هلائڻ جو ڏانوءُ اٿس.“
پرميلا کلي پيئي. مون کي اهو ئي کپندو هو. هوءَ کلندي رهي ...
فون رکيم ته بيڊروم واري فون جي رکجڻ جو آواز ٿيو. سبيتا فون رکي هال ۾ ڪاهيندي آئي. ايندي سان چوي ٿي، ”اڃا ڪيڏي مهل ماني کائيندين؟“
مان چوان ٿو، ”جڏهن وڻندي.“
”يا ٻارهين وڳي تائين بکيو ويهڻو اٿئي جيسين تنهنجي مهاراڻيءَ پرميلا جو مڙس گهر اچي ... شايد هن جو وري فون اچي اِن اُميد ۾ اتي ويٺو رهندين.“
سبيتا جو منهن ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي ويو آهي. مان کيس ڪوبه جواب نٿو ڏيان. هوءَ ڳالهائيندي رهي ٿي. پرميلا جي فون تي چيل ڳالهه دهرائيندي چوي ٿي، ”اَنوپ مون سان پريشاني ڇو نٿو ونڊين. وڏي آئي آهي تنهنجون پريشانيون ونڊڻ واري همدرد. تنهنجو آواز اُداس هجي يا نه هن چنڊيءَ جو ڇا ٿو وڃي؟“
”زبان سنڀالي ڳالهاءِ.“ منهنجو آواز ڏاڍيان ٿي ويو. چيم، ”هڪ ته بيڊروم وارو فون کڻي مان ڪنهن سان به ڳالهايان تون اُهو ٻڌين ٿي. اُها تنهنجي بيهودگي برداشت ڪري رهيو آهيان.“
”ڇو نه ٻڌنديس، هزار دفعا ٻڌنديس. مان تنهنجي زال آهيان. مون کي حق آهي. مان توکي چئي ٿي ڇڏيان ...
I am an Indian wife. I shall not Share, my husband with any other woman.
سبيتا جي حالت رات وانگر ٿي ويئي. هن جو سڄو بدن ڏڪي رهيو آهي. هن جي حالت ڏسي پنهنجي ڪاوڙ تي قابو ٿو پايان. کيس هٿ کان جهلي پنهنجي پاسي ۾ ويهارڻ جي ڪوشش ڪندي چوان ٿو، ”هڪ ڳالهه ٻڌ.“
هوءَ منهنجو هٿ زور سان پريان ڦٽو ڪري چوي ٿي، ”مون کي تنهنجي ڪابه ڳالهه نه ٻڌڻي آهي. ٻڌاءِ پرميلا اهو سهندي ته سندس گهوٽ ٻين عورتن سان دوستي رکي؟ تنهنجي پياري دوست سڪسينا جي زال اهو سهندي ته سڪسينا ...“
مون سبيتا کي اڌ ۾ ئي ڪٽي چيو، ”توکي ڪنهن جي شخصي زندگيءَ جي ڪهڙي خبر؟ هينئر رات جو ساڍي يارهين وڳي اَرجن آفيس ۾ ويٺو آهي يا ٻئي ڪنهن هنڌ، توکي خبر آهي ڇا؟ سڪسينا ٻئي قسم جو ماڻهو آهي برابر õ ڇڏ، سبيتا! نه مون کي ڪنهن سان ڀيٽ نه پاڻ کي ڪنهن سان.“
هوءَ جواب ڏيڻ لاءِ اُتاولي هئي. اِهي ٻه جملا به الائي ڪيئن ٻڌائين. چيائين، ”نه ... مان توکان اهي نانگڻيون ڇڏائي رهنديس. مجمودار چئي ويو هو توکي هر ڪنهن شهر ۾ سريت آهي. مان اُن شهر شهر کي باهه ڏينديس جنهن ۾ تنهنجي سريت رهندي هوندي.“
هوءَ جيئن ڪاهيندي آئي هئي تيئن ڌوڪيندي هال مان نڪري ويئي. مان مٿي تي هٿ رکي ويهي ٿو رهان. مٿو ڏاڍو ڏکي رهيو آهي.
خيال ٿو اچيم ته ويچاريءَ پرميلا کي مون سان سنگت رکڻ مان ڇا هڙ حاصل ٿي آهي؟ سبيتا کيس چنڊي õ نانگڻ جهڙا لقب لائي ويئي.
ڪميڻي مجمودار ته هن کي منهن تي منهنجي سريت سڏيو. اهو ڏينهن ٿو ياد اچيم جنهن ڏينهن صبح جو سوا ڏهين وڳي کن هو ”گرين گراس“ تي آيو. مون ۽ پرميلا اُن مهل چانهه پئي پيتي. مجمودار کي ڏسي عجب ڪين لڳم ڇو ته ٻڌو هوم هو ٽرازٽ تي آيل آهي. مان چاهيان ها ته سندس گهڻو ئي پئسو هڙپ ڪري سگهان ها پر مون سچائيءَ جو دامن نه ڇڏيو. پر هو ڪم بخت منهنجي خوشحالي سهي نه سگهيو. قانوني طور هن سان قطع تعلقات ٿيڻ بعد سمجهيو هوم ته هن مان آزاد ٿيس پر هن آخر ۾ اهڙي حرڪت ڪئي جو بمبئيءَ ۾ سامهون گڏجي ويو ته کانئس حساب وٺي ئي رهندس ...
هو جڏهن اُن ڏينهن دڪان تي آيو تڏهن دل ئي نه وري جو سندس آڌرڀاءِ ڪريان پر وري پاڻ کي چيم هو مون وٽ هتي لنگهي آيو آهي ... اُن ساڳئي دڪان تي جيڪو شروع هن ڪيو هو. مون اُهو لحاظ رکيو. کيس ڪرسي آڇيم ۽ پرميلا کي سندس واقفيت ڏنم õ ”مسز پرميلا! مسٽر مجمودار سان ملو. مون کي دبئيءَ ۾ آڻڻ وارو هي شخص اٿوَ.“
اِن جي موٽ ۾ پاڻ چيائين، ”مون کي خبر آهي اَگروال! هيءَ تنهنجي سريت آهي. مان تو وٽ ان لاءِ ئي آيو آهيان ته پنج هزار درهم جو ڊرافٽ هر مهيني مون کي بمبئيءَ موڪل نه ته مان تنهنجي سريت جي باري ۾ مسز اَگروال کي ٻڌائيندس ۽ پرميلا جي مڙس اَرجن کي به سڀ ٻڌائيندس.“
اِنسان ايڏو ڪِري سگهي ٿو!
پرميلا جو ٻڌو ته هو کيس منهنجي سريت ٿو سڏي سو ڏاڍو رنائين. سندس سڏڪن جو آواز اهڙو هو ڄڻ شيشو ٽرڪ ٽرڪ ڪري ٽٽي رهيو آهي. سچ ته مان مجمودار کي مار ڏيڻ لاءِ اُٿيس. سوچيم کيس ماري ڪٽي پرميلا جي قدمن ۾ ڦٽو ڪندس ته هن کان معافي وٺ ... پرميلا جهڙي اَٻوجهه عورت کي ڪير منهنجي سريت سڏي؟ هن جي پوترتا تي ڪوڙو داغ لڳي ۽ مان هٿ ٻڌي ويهي رهان؟ جوش ۾ هوش وڃائي رهيو هوس ... پر پرميلا هٿ کان پڪڙي واپس ڪرسيءَ تي ويهاري ڇڏيو. چيائين، ”نه اَنوپ نه. هن کي هٿ نه لڳائجانءِ. هوءَ روئندي سڏڪا ڀريندي به منهنجي چنتا ڪري رهي هئي. چيائين، ”تون هن تي هٿ کڻندين ته هو پوليس ۾ شڪايت ڪندو. حال ته پوليس توکي جيل اُماڻي ڇڏيندي. ڀڳوان جي واسطي ماٺ ڪري ويهه. ڏس اَنوپ! توکي عربيءَ ۾ هڪ لفظ به ڳالهائڻ نٿو اچي ۽ مجمودار عربي ڳالهائي ڄاڻي. پوليس حال ته کيس سچو سمجهندي.
پرميلا ٺيڪ چئي رهي هئي ... اُن ڏينهن شدت سان اَحساس ٿيو ته پرديس نيٺ پرديس آهي!
مجمودار مون کي ڀڙڪيل ڏسي ”گرين گراس“ کان تڪڙو تڪڙو کسڪي ويو. هن جي حرڪت اتي به پوري ڪانه ٿي. هو منهنجي پرپٺ منهنجي گهر ويو هو. هن جاسوسي ڪري پرميلا جا سڀ ڏس پتا هٿ ڪيا هئا ... سبيتا کي وڃي چيائين، ”اَنوپ کي هتي دبئيءَ ۾ پرميلا نالي سريت آهي وشواس نه اچيوَ ته هي وٺو هن جو پتو ۽ فون نمبر ...
پر سبيتا هن جي اهڙي لاک لاٿي هئي جو عمر ڀر ياد رکندو. هن کيس چيو هو، ”هڪ سريت رکي يا ڏهه تون ڇو ٿو چنتا ڪرين؟ هو ڇا تنهنجو ناٺي ٿئي؟ هو منهنجو مڙس آهي مان ڄاڻان هو ڄاڻي.“
منهنجي اکين مان پاڻي پيو ڪري ...
اوچتو فضا ۾ وڌيڪ ٺار پئجي ويو آهي. بالڪنيءَ ۾ وڃڻ لاءِ اُٿان ٿو. اڃا در تائين به نه پهتو آهيان ته اوچتو هوا جا گهوگهاٽ ٿو ٻڌان. وايو منڊل ۾ زبردست گوڙ گهمسان ٿو پئدا ٿئي. وڏ ڦڙو مينهن. پڙدو اُڏامي ائين اچي منهن سان لڳو ڄڻ ڪنهن منهن وارو زوردار ڌڪ هنيو هجي. مان تڪڙائيءَ سان هال جو شيشي وارو دروازو بند ڪري پٽڙي جي ڪمري ڏانهن ڀڄان ٿو. سبيتا اڳي ئي اُتي شيشي وارو دروازو بند ڪري رهي آهي. مان دري ٿو لاڪ ڪريان ۽ پنهنجي بيڊ روم طرف ٿو ڀڄان. اُتان ڄڻ ڪجهه ڀڄڻ ٽٽڻ جو آواز آيو. بيڊ روم جي بالڪنيءَ ۾ وڃي ڏٺم ته Plants ٽٽي ٽڪر ٽڪر ٿي پکڙي ويا آهن. تمام تڪڙائيءَ سان دروازو لاڪ ڪري پوءِ آخر واري ڪمري ڏانهن ڀڄان ٿو. اُتي ته دريءَ جي ڄاري به کليل هئي. ڪمري ۾ ڪافي پاڻي هلي آيو آهي. اُن ڪمري جا ٻئي در ۽ دريون بند ڪري رنڌڻي ۾ ٿو اَچان. سبيتا اُتي دري بند ڪري رنڌڻي ۾ آيل پاڻي برش سان پيئي ڪڍي. مان باٿ روم مان برش کڻي آخر واري ڪمري ۾ وڃي پٽ ٿو سڪايان. اُن مهل کنوڻ اِئين چمڪي جو کن لاءِ ڪمرو بيحد روشن ٿي ويو. گهر جو مکيه دروازو لاڪ ٿيل آهي ته به ايڏي ٺڪ ٺڪ پيئي ٿئي ڄڻ ڪير ٻاهران زور زور سان لتون هڻي رهيو آهي.
سبيتا ۽ مان رنڌڻي ۾ پاڻي پيئڻ لاءِ آيا آهيون. Exhaust Fan جي زون زون جو آواز مغز ۾ کڙ کڙ ٿو پئدا ڪري. هوا جي گهوگهاٽن سان گڏ ٻيا به آواز ايڏا پيا اچن، ڀانءِ ته وڻ ٽڻ پيا ڪِرن. سڀ ڪجهه ڀڄي ٽٽي پيو.
سبيتا چوي ٿي، ”منوج آواز تي جاڳي نه پوي.“
مون چيومانس، ”مان منوج جي ڪمري ۾ ڪارپيٽ تي سمهان ٿو. تون چنتا نه ڪر.
پٽڙي جي ڪمري ۾ ڪارپيٽ تي وهاڻو رکي، بلئنڪيٽ ۾ ويڙهجي ليٽيو آهيان. سوچيان ٿو هيڏي گوڙ گهمسان ۾ سبيتا کي اڪيلي ڪمري ۾ ننڊ نه ايندي. هن کي گجگوڙ ۽ وڄ کان ڊپ لڳندو آهي. جيڪر هتي گاديلو وڇائي کيس ڀر ۾ سمهاريان.
اِئين سوچيان ئي پيو ته سبيتا پنهنجو وهاڻو ۽ بلئنڪيٽ کڻي اچي پهتي. سمجهيم ڪاوڙيل آهي ضرور مون کان ٻه فوٽ پري ٿي سمهندي پر هوءَ منهنجي وهاڻي جي لڳو لڳ وهاڻو رکي، مون کي ڀاڪر پائي سمهي پيئي.

***