2
”ڪبير آخر تون ڪٿي آهين، اسڪرپٽ بابت ڇا ڪيئي....؟“
”عاليا؛“ سندس اجاين سوالن کان تنگ ٿيندي چيم: ”مونسان هڪ مسئلو ٿي ويو آهي.“
”ڇا وري تو چرس ۾ پنهنجا سڀ پيسا وڃائي ڇڏيا آهن؟“ هن رڙ ڪندي پڇيو.
”خدا جي واسطي منهنجي ڳالهه ٻڌ عاليا،“ بيزاري منجهان رڙ ڪيم.
”ڏس؛“ هن وري رڙ ڪندي چيو: ”آئون صاف صاف ٻڌايائين ٿي مون وٽ تنهنجين عياشين لاءِ هڪ ٽڪو به ڪونهي.“
”ڇا تون چپ نه ڪندين....!!“ مون تکو ٿي ڳالهايو.
”صحيح آ کڏ ۾ وڃي پئو،“ هن چئي فون بند ڪري ڇڏي.
اي خدا! آخر مايون ائين ڇو ڪنديون آهن؟؟ آسمان کي ڏسندي سوچيم. ٻن منٽن کانپوءِ وري سندس نمبر ملايم، هن ٽئين گهٽي تي فون کنيو. ان کان پهرين جو هوءَ هيلو چئي مون ڳالهايو:
”عاليا منهنجي فليٽ تي هڪ نانگ ڪجهه ماڻهن کي ڏنگهي ماري وڌو آهي، آئون تو سان ڳالهئڻ گهران ٿو.“
”ڪبير....“ هن رڳو منهنجو نالو کنيو، سندس آواز منجهان فڪرمندي صاف ظاهر هئي.
”ها، هاڻي منهنجي ڳالهه ٻڌ،“ ٽنگن جي وچ ۾ کنيدي چيم: ”اڄ صبح ننڊ منجهان اٿيس ته فليٽ تي هڪ نانگ ڏٺم، هيٺان هڪ جوڙي کي مدد لاءِ سڏيم، پر نانگ انهن تي حملو ڪري ڏنو، اهو نانگ اڃا به فليٽ تي ئي آهي، پوليس منهنجو فليٽ سيل ڪري وئي، ڇا ڪجهه ڏينهن لاءِ آئون توسان رهي سگهان ٿو؟“
”ها،“ هن پريشاني ۽ فڪرمندي منجهان رڳو اهو ئي چيو.
”ته پوءِ ٺيڪ آهي آئون اڌ ڪلاڪ ۾ تو وٽ اچان ٿو،“ چيم.
”ٺيڪ آ،“ هن ساڳي ئي لهجي ۾ چيو. ڪال ڪٽي آئون روڊ تي نڪري آيس ۽ ٽريفڪ سگنل جي کاٻي پاسي ڪنڊ تي ٺهيل هڪ پاڪستاني رسٽورانٽ ڏانهن وڌي ويس.
”واش روم ڪهڙي پاسي آهي؟“ جئين ئي شيشي جي دروازي منجهان اندر داخل ٿيس ته ڪائونٽر تي بيٺل ٿلهي عورت جنهن کي گلابي وڳو پهريل هو ۽ جيڪا صفائي ڪري رهي هئي سندس هڪ هٿ ۾ پاڻي جي اسپري بوتل ۽ ٻي هٿ ۾ پيلو ڪپڙو هو، کان پڇيم.
”هن پاسي،“ هن بنا ڪنهن تاثر جي ڀت تي لڳل ٽي وي اسڪرين جي ٻئي پاسي ناسي در ڏانهن اشارو ڪندي چيو.
”مهرباني،“ چيم ته هن ڪنڌ لوڏيو ۽ هٿرادو گلن کي صاف ڪرڻ لڳي. واش بيسن تي بيهي منهن تي پاڻيءَ جا ڇپڪا هڻي شيشي ۾ چهرو ڏٺم ۽ گرڙي ڪيم. ماربل جي ڌڪي تي رکيل دٻي منجهان ٽشو پيپر ڪڍي ٻاهر آيس. هال جي وچ ۾ رکيل هڪ صاف ٽيبل تي اچي ويٺس، ان وقت رسٽورانٽ ۾ آئون اڪيلو گراهڪ هوس. ڪجهه گهڙين کانپوءِ هڪ جوان ڇوڪرو جنهن جي منهن تي ٻُچي ڏاڙهي سائي ٽي شرٽ ۽ ڪارو ٽرائوز پهريل ٻاهر آيو ۽ هٿ ۾ نوٽ پيڊ سان گڏ پين جلهيو مونکان آڊر ورتائين.
”ناشتو،“ مون چيو ته ڇوڪري مرڪي هاڪاري ۾ ڪنڌ لوڏي هليو ويو، صفائي ڪندڙ ٿلهي عورت به نظرن کان غائب ٿي وئي، هاڻي هال ۾ آئون هيڪلو ويٺو هوس، هال جون ڀتيون ڳاڙهيون هيون جڏهن ته گلابي رنگ جا بلب ٻريا ٿي، مون هيڏانهن هوڏانهن نهارڻ شروع ڪيو هر پل نانگ جو ئي خيال ٿي آيو، اوچتو منهنجي نظر ڪائونٽر تي ڪنهن ڪاري چمڪندڙ شيءِ تي پئي ته حيرانگيءَ منجهان ان ڏانهن ڏٺم اهو اجگر نانگ هو.
”هي هتي ڪئين پهچي ويو؟“ پاڻمرادو تيز رڙ نڪري وئي ۽ هڪدم اٿي هوٽل کان ٻاهر ڀڳس ۽ روڊ جي ٻي پاسي اچي بيٺس، ٿلهي عورت ۽ ڇوڪرو به ٻاهر اچي ويا.
”ڇا ٿيو؟“ عورت حيرانيءَ جو اظهار ڪندي ٻانهون لوڏي پڇيو.
”ڪائونٽر ٽيبل تي هڪ اجگر نانگ آهي،“ خوف منجهان رڙ ڪندي چيم.
”تون مذاق پيو ڪرين...“ عورت نفيءَ ۾ ڪنڌ لوڏيندي چيو.
”وڃي ٽيبل ڏسو،“ ٻهير رڙ ڪيم ته عورت اک جي اشاري سان ڇوڪري کي اندران ڏسي اچڻ جو چيو، ڇوڪرو اندر ويو.
”نه اهو نانگ هن کي ماري ڇڏيندو،“ عورت طرف ڊوڙ پائندي چيم، هوءِ ڏڪي وئي، جيڏي مهل آئون هن وٽ پهتس ته سمورو سهڪي رهيو هوس. ڪجهه ئي گهڙين ۾ ڇوڪرو ٻاهر آيو ۽ چيائين:
”هتي ته ڪجهه به ناهي.“
”مونکي لڳي ٿو؛“ عورت منهنجي ڪلهي تي ٿپڪي هڻندي هوريان چيو: ”تون ڪنهن صدمي منجهان پيو گذرين، اندر اچ.“
”تنهنجي؛“ سهڪندي چيم: ”سر جو قسم آئون سچ ٿو چوان مون ڪائونٽر تي هڪ ڪارو نانگ ڏٺو.“
”گٻراءِ نه ۽ اندر اچ اسان آهيون نه،“ عورت مون ڏانهن هٿ وڌائيندي چيو، مون سندس هٿ پڪتو ۽ اندر ويس، گلابي رنگ جي ڪائونٽر جي چڪاس ڪيم اُتي سواءِ پنن، پينن، ٽيلي فون، ڪمپيوٽر اسڪرين ۽ بل واري مشين جي ٻيو ڪجهه نه هو.
”ڏٺئي؛“ آئون جئين ئي ڪنڊ ۾ رکيل ٽيبل تي ويٺس ته عورت چيو: ”هتي ڪوبه نانگ ناهي اسان ڏهن سالن کان هي رستوران هلائي رهيا آهيون ۽ اهڙي شڪايت ڪڏهن به نه آئي آهي.“ هن ڳالهائڻ بند ڪيو ته مون ٻنهي هٿن ۾ منهن لڪائي سڏڪا ڀرڻ شروع ڪيا، هوءَ مون وٽ آئي ۽ ڪلهي تي هٿ رکي آٿت ڏنائين.
”احمد؛“ هن ڇوڪري کي سڏيو؛ ”پاڻي جي بوتل کڻي اچ.“ ان کانپوءِ هوءَ منهنجي پاسي واري ڪرسيءَ کان ويٺي ۽ پڇيائين:
”ٻچا تون ڪو نشو وغيره ڪندو آهين ڇا؟“
”ها؛“ مون هن کي ڏسندي لاپرواهي منجهان جواب ڏنو: ”پر ان جو منهنجي نشي سان ڪوبه تعلق ڪونهي، اهو نانگ اڄ صبح کان منهنجي فليٽ تي چار ماڻهو ماري چڪو آهي.“ سندس وڏيون ڪاريون اکيون ٻاهر نڪري آيون ۽ مون سڏڪو ڀريو، هن حيرت منجهان مونکي ڏٺو ۽ پيشاني تي لڪيرون اچي ويس. هوءَ اٿي ڪائونٽر ڏانهن وئي، وچون خانو کولي ٽي وي جو ڪارو رموٽ ڪڍي سائو بٽڻ دٻائي ٽي وي کوليائين، هڪ جهٽڪي سان اسڪرين تي روشني اچي وئي، هن رموٽ جي مدد سان مقامي خبرن جو چينل هلايو، اسڪرين تي منهنجو پاڙو ڏيکاريو ٿي ويو ۽ هيٺان پٽي ٿي هلي:
”سين فرانسسڪو ۾ هڪ خوني نانگ؛
هن وقت تائين چار ماڻهو زندگي وڃائي چڪا آهن.“ ان کانپوءِ اهو حصو جنهن تي منهنجو فليٽ آهي ڏيکاريو ويو جيڪو پوليس جي پيلين پٽين سان سيل ٿيل هو.
”اهو منهنجو فليٽ آهي،“ اسڪرين ڏانهن اشارو ڪندي عورت کي چيم، هن هاڪري ۾ ڪنڌ لوڏيو ۽ منهنجي ٻڌايل ڳالهه تي يقين ڪرڻ لڳي، ايتري ۾ ڇوڪرو هٿ ۾ پاڻي جي بوتل کنيو ٻاهر آيو، هن جون اکيون اسڪرين ڏانهن ويون ته حيرت منجهان وات ڦاٽي ويس، پاڻي جي بوتل مون اڳيان رکيائين، مون بوتل جي سيل لاهي گلاس ڀريو ۽ هڪ ئي ساهي ۾ ڳڙڪائي ويس، ڇوڪرو ڪچن ڏانهن هليو ويو، آئون عورت سان گڏ خبر ڏسندو رهيس، 15 منٽن کانپوءِ احمد ناشتي جي ٿال سان وريو ۽ منهنجي اڳيان رکيائين، مون آمليٽ ۽ ٽوسٽ کائڻ شروع ڪيا، جنهن بعد چيني جي اڇي ڪپ ۾ چانهن پيتم، جيڏي مهل ڪجهه ذهني سڪون مليو ته اٿندي چيم:
”اوهان کي تڪليف ڏيڻ جي معافي گهران ٿو.“ عورت جي منهن تي پرسڪون مرڪ اچي وئي ۽ چيائين:
”ٻچا گٻرائنجان نه.“ آمريڪا جي اڪثر رستورانن ۾ ناشتي جا ڏهه ڊالر ٻڌا هوندا آهن، مون اهي ڀرڻ جي ڪئي ته ان نرم دل عورت پيسا وٺڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو. آئون رستوران کان نڪري روڊ تي آيس ۽ ريڊ لائن بس جو انتظار ڪرڻ لڳس جيڪا مونکي عاليا جي علائقي ڪاليج روڊ تي ڇڏيندي. سمورو روڊ خالي هو، جئين تي جمعي جي ڏينهن جا 10.30 ٿي رهيا هئا انڪري ماڻهو آرامي هئا. روڊ جي ٻئي پاسي اخبارن وارا ۽ گل کپائيندڙ تجسس وچان گراهڪن جي انتظار ۾ ويٺل نظر ٿي آيا، سين فرانسسڪو جا هفتي وارا ڏينهن سست ٿيندا آهن، ڪا به چهل پهل ڪونه هئي، آئون ڪاري ٿنڀي کي ٺيڪ ڏيو بس جو انتظار ڪرڻ لڳس، نيٺ بس آئي گئيس سان کلندڙ در جهٽڪي سان کليو، آئون هڪ ڏاڪو چاڙهي اندر ٿيس ته ڪلينر بٽڻ دٻائي در بند ڪيو، ايڏا مسافر ڪونه، ڪجهه پوڙها پڪا مرد ۽ هڪ ٻه جهونيون عورتون واشنگٽن پوسٽ ۽ نيو يارڪر ۾ نظرون کپايو ويٺا هئا، آئون پٺيان خالي سيٽ ڏانهن آيس، ان وقت مونکي چرس جي سگريٽ جي شدت سان ٻاڙ لڳي، خيال آيم ته صبح واري واقعي کي وسارڻ جو بهترين علاج چرس ئي آهي.... اڳئين سيٽ جي ٽيڪ تي مٿو رکي اکيون بند ڪري ڇڏيم.