13
”عاليا سمجهڻ جي ڪوشش ڪر.“
”تون سمجهڻ جي ڪوشش ڪر ڪبير،“ هن سندس اڀرندڙ پيٽ تي هٿ ڦيري رڙ ڪندي چيو: ”آئون ماءُ ٿيڻ واري آهيان ۽ تون سنڌ وڃڻ چاهين ٿو.“
”پر آئون اڪيلو ته نٿو وڃا عاليا،“ نرم لهجي ۾ هن کي سمجهائندي چيم.
”ڇا،“ فرج منجهان انڊا ڪڍندي چيائين: ”ان تي پوءِ نٿا ڳالهئي سگهون؟“
”عاليا؛“ کيس ويران نظرن سان ڏسندي چيم: ”منهنجي لاءِ هاڻي شيون ساڳيون نه رهيون آهن من اندر بيچين آهيان.“
”۽؛“ هن چمچي سان انڊو ڀڃي پيالي ۾ وجهي اڇي کل ڪچري جي دٻي ۾ اڇلائيندي پڇيو: ”توکي اهو ڪنهن ٻڌايو آهي ته ان بيچيني جو علاج سنڌ ۾ آهي؟“
”ڇو جو سنڌ منهنجو وطن آهي،“ مٿو کهندي چيم.
”ڪبير پاڻ اُتي هلي ڇا ڪنداسين؟“ هن انڊي کي چمچي سان گهمائيندي پڇيو، هن ڀيري سندس لهجو ڪجهه ٿڌو محسوس ٿيم.
”اهو جيڪو هتي ڪري رهيا آهيون،“ ڪرسيءَ تان اٿي ڪچن ڏانهن ويندي جواب ڏنم.
”فڪر نه ڪر سڀ ڪجهه ٽيڪ ٿي ويندو.“ هن انڊو ترندي چيو. مون فرج منجهان ٿڌي پاڻي جي بوتل ڪڍي منهن تي چاڙهي ان وقت عاليا سان وڌيڪ بحث ڪرڻ اجايو هو سو بوتل فرج ۾ رکي ڪمري ۾ آيس ۽ باٿ روم هليو ويس. جيڏي مهل ٻاهر آيس ته عاليا ڪاليج وڃڻ لاءِ تيار هئي. آئون ناشتو ڪرڻ ويٺس ته هن چيو:
”ڪاليج کانپوءِ آئون چيڪ اپ لاءِ اسپتال وينديس.“
”هون،“ ٽيبل تي ويهي بريڊ سان انڊو کائيندي چيم.
رات جو عاليا سان گڏ ليٽيل هوس، سندس چمڪندڙ اکين ۾ ڏسندي پڇيومانس:
”ڇا توکي منهنجي ٿوري به فڪر آهي؟“
”ها ڇو؟“ هن منهنجي اڻڀن بي ترتيب وارن ۾ آڱريون ڦيرندي چيو.
”ڇا توکي مونسان پيار آهي؟“ وري پڇيم.
”ها ڪبير،“ هن نرم لهجي ۾ جواب ڏنو.
”جيڪڏهن،“ ڀريل من سان چيم: ”توکي مونسان پيار ۽ منهنجي پرواهه آهي ته مون سان سنڌ هل.“
”تون چريو ته نه ٿي ويو آهين؟“ هن حيرانيءَ منجهان چيو.
”مونکي خبر ناهي،“ سندس سيني تي مٿو رکندي سڏڪي ۾ چيم: ”مونکي سنڌ ۾ رهڻو آهي، سنڌ بابت لکڻو آهي.“
”ڪيبر.....!!“ هن آهه ڀريندي چيو ته سندس نرم گلابي چپن تي اشد آڱر رکندي چيم: ”ڪجهه عرصي کان آئون عجيب خواب ڏسندو پيو اچان،“ عاليا حيراني منجهان مونکي ڏٺو ته چيم: ”پاڻ کي هڪ جهنگ ۾ ڀٽڪندو ڏسندو آهيان جنهن کانپوءِ منهنجي ملاقات هڪ بزرگ سان ٿيندي آهي، هو پُٺي ڏيو هلندو ويندو آهي ۽ آئون هن جي پٺيان پٺيان پيو هلندو آهيان، هو هڪ گهاٽي وڻ هيٺان اچي وهندو آهي، آئون به اچي سندس پيرن ۾ وهندو آهيان عاليا هو منهن مٿي ڪري مونکي ڏسندو آهي سندس منهن تي گهاٽي ڏاڙهي ۽ اکيون اهڙيون ڳاڙهيون ڄڻ رت وهندي هجئين، هن کي ڏسڻ سان مونکي خوف جو احساس ٿيندو آهي، نيٺ هو ڳالهائيندو آهي ۽ چوندو آهي:
حيف تنهين تي هو، وطن جنهي وساريو.......“ مون وري سڏڪو ڀريو ۽ چيم: ”عاليا سنڌي منهنجي قوم آهي ۽ سنڌ منهنجو سڀ ڪجهه آهي.“ ڪجهه گهڙين لاءِ اسان جي وچ ۾ خاموشي اچي وئي، جنهن کان پوءِ عاليا پڇيو:
”ڇا تو فيصلو ڪري ڇڏيو آهي؟“
”ها،“ کيس هڪ لفظ ۾ جواب ڏنم.
”ٺيڪ آهي،“ هن منهنجي وارن ۾ آڱريون ڦيرندي چيو: ”مونکي سوچڻ لاءِ ڪجهه وقت ڏئي.“
”ٺيڪ آهي،“ کيس پيشاني تي چمي ڏيندي چيم ۽ پوءِ هڪ ٻئي کي ڏسي مرڪياسين.
هڪ هفتي کان پوءِ عاليا مونسان سنڌ اچڻ تي راضي ٿي وئي، آئون تمام گهڻو خوش هوس جو هن هر ڀيري جيان هن ڀيري به منهنجو ساٿ ڏنو. سنڌ بابت منهنجي ناول تي نيو يارڪ ٽائيمز بيسٽ سيلر ايوارڊ ڏنو ويو، جڏهن ته ڪاليج وارن اعزازي ليڪچرار ٿيڻ جو چيو، پر سندن آڇ کي رڌ ڪري آئون سنڌ ڏانهن اچي رهيو آهيان.