12
”ڇا ٿيو؟“ اٻاسي ڏئي اکيون مهٽندي پڇيم، سموري جسم ۾ سور جو احساس ٿي رهيو هو.
”اهو ته اوهان اسان کي ٻڌائيندا،“ جمشيد نرم لهجي ۾ چيو ۽ اک سان صندوق ڏانهن اشارو ڪيو، گلاب جوڳي صندوق تي آڱريون ڦري ان تي ٺهيل گلن کي چڪاسي رهيو هو.
”هي صندوق نطار مونکي ڏني،“ گلاب کي ڏسندي چيم.
”۽ اها نطار ڪير آهي؟“ جمشيد پڇيو.
”سومرن جي خزاني جي پهريدار، هن نانگ جو روپ وٺي مونکي هتي آندو،“ کيس چيم ۽ سج جي وڌندڙ تپش کان بچڻ لاءِ منهن تي هٿ رکيم.
”پر ڇو؟“ جمشيد تجسس منجهان پڇيو.
”مڪتي حاصل ڪرڻ لاءِ،“ پٽ تي ليٽندي جواب ڏنم.
”۽ نطار هاڻي ڪٿي آهي؟“ جمشيد وري سوال ڪيو، سندس سوال مونکي بيزار ڪرڻ لڳا، دل گهريو ته ڪجهه گهڙيون دنيا جا سڀ آواز بند ٿي وڃن ته آئون آرام ڪري سگهان.
”ڪلهه رات هوءَ شهيد ٿي وئي،“ بيزاري منجهان جواب ڏنم.
”ڪئين....؟“ هن ويتر تجسس منجهان پڇيو، مون کي لڳو ته هو ائين جان نه ڇڏيندو سو اٿي ويٺس ۽ کيس پورو قصو ٻڌايم ته جيڏي مهل هو ننڊ جي نشن ۾ هئا ته مون پازيبن جو آواز ٻڌو، پوءِ هڪ عورت ظاهر ٿي جيڪا مونکي ڪوٽ جي هڪ ڪمري ۾ وٺي وئي جتي مون شاهي لباس ۽ تاج پاتو، سمن ڪوٽ تي حملو ڪيو سومرن جي شهزادين کوهن ۾ ٽپا ڏنا، نطار منهنجي جان بچائندي سپاهين سان وڙهڻ لڳي ۽ آئون دري منجهان تپو ڏنو. مون ڳالهائڻ بس ڪيو ته جمشيد هڪدم مون ڏانهن سوري آيو ۽ چيائين: ”هٿن جا نهن ڏيکار.“
”ڇو؟“ هن کي هٿ ڏيکاريندي حيرت منجهان پڇيم.
”ڇو جو؛“ هن هٿ ڏسندي چيو: ”پوراڻي دور ۾ سومرا ٻين ماڻهن کان مختلف ڏسڻ لاءِ هٿن ۽ پيرن جا نهن پاڙان ڪڍرائي جڏيندا هئا، هنن موجب نهن ناپاڪ هوندا آهن، انهن جو پاڪ جسم تي ڪهڙو ڪم.“ اهو ٻڌي منهنجي جسم ۾ سور جو احساس ٿيو، پر منهنجي هٿن جا نهن موجود هئا. ايتري ۾
گلاب جوڳي ورانڊي ڏانهن ڀڳو اسان کيس حيرت منجهان ڏٺو ۽ اٿي هن جي پٺيان ڀڳاسين، هو انهي ئي ڪمري جي در وٽ بيٺو جنهن ۾ نطار مونکي وٺي آئي، هن جئين در کوليو ته هر طرف مٽي ۽ ڄارا نظر آيا ڄڻ صدين کان ي ڪمرو بند هو، ڪمرو خالي هو، اسان اندر آياسين ته مٽي ناسن ۾ وئي ۽ کنگهڻ لڳاسين، فرش تي وڏو ڪارو نانگ پيل هو ۽ رت جا ڦڙو، گلاب نانگ کي کنيو ته ان جي وچ واري حصي ۾ وڍ ڏسڻ ۾ آيو. گلاب ٻاهر آيو، اسان به ڪمري کان ٻاهر نڪري آياسين، هن کوهن وٽ نانگ کي پوريو ۽ پوءِ مرلي وڄائڻ لڳو.
اڌ ڪلاڪ کان پوءِ اسان ٽي صندوق وٽ ويٺا هئاسين.
”هن جو ڇا ڪرڻ گهرجي؟“ جمشيد مونکي ڏسندي پڇيو.
”هي صندوق آئون سنڌ حڪومت کي ڏيندس ته جئين ان کي حفاظت سان عجائب گهر ۾ رکي.“ جمشيد خاموش ٿي ويو. 9.00 لڳي جمشيد ٽيڪسي ڪرائي آيو ته صندوق ان ۾ وجهي اسان حيدرآباد ڏانهن روانا ٿياسين.
ٻن ڏينهن کانپوءِ اسان ڪراچي ورياسين، جمشيد سندس صحافتي واسطا هلائي منهنجي ملاقات ثقافتي وزير سان ڪرائي، مون اسان ان وزير سان ڏڍ ڪلاڪ جي ملاقات ڪئي ۽ پوءِ عمر ڪوٽ منجهان مليل صندوق ان شرط تي ته سنڌ حڪومت هن تاريخي حفاظت ڪندي ڏئي ڇڏي. ٽن ڏينهن کان پوءِ سومرن جي دور جي ان صندوق کي اينٽڪيوٽي ڊيپارٽمنٽ حوالي ڪيو ويو. هاڻي منهنجي هتي وڌيڪ ترسڻ جو ڪو به جواز ڪونه هو سو من اندر عاليا جي ياد سانڊي آمريڪي وريس.