8
”ڪبير صاحب تازي ڄاڻ موجب ڪراچي کان حيدرآباد وارو رستو سڀاڻي کولي رهيو آهي ته پوءِ اوهان جو ڪهڙو پروگرام آهي.“ هن خبر تي مونکي خوشي جو احساس ٿيو ۽ چيم:
”ٺيڪ آهي پاڻ سڀاڻي ئي حيدرآباد ڏانهن نڪري هلنداسين.“
”ٺيڪ آهي آئون صبح جو ايندس ۽ پوءِ پاڻ حيدرآباد ڏانهن نڪري هلنداسين.“ هن چيو.
”ٺيڪ آهي،“ چئي مون فون ڪٽي ڇڏيو.
ٻئي ڏينهن مون اڃا ناشتو مس پورو ڪيو جو جمشيد اچي ويو، مون هوٽل منجهان چيڪ آئوٽ ڪيو ۽ ٻاهر نڪري آياسين، جمشيد جو خيال هو ته اسان کي اي سي ڪوچ وسيلي حيدرآباد هلڻ گهرجي سو مون هن سان ڪو به اختلاف نه ڪيو، اسان رينبو سينٽر کان حيدرآباد ويندڙ ڪوچ ۾ ويٺاسين، مسافر ڪرائي تي ڪلينر سان بحث ڪري رهيا هئا، آئون هنن کي حيرت منجهان ڏسندو رهيس، بس ڪجهه ڀرجي ته هلڻ لڳي ۽ شيرشاهه وٽ اسٽاپ ڪيائين، اُتان ڪجهه مسافر چڙهيا ته سهراب ڳوٺ آياسين. هتان هڪ مولانا صاحب جنهن جي ڏاڙهي ننڍڙي ۽ مٿي تي اڇي ٽوپي پهريل هوس، هڪ برقا پوش عورت سان چڙهيو، کين ٻئين نمبر سيٽ ملي، بس هلڻ شروع ڪيو ۽ ڪراچي ٽول پلازا پار ڪيو. دري تان ميرو پردو هٽائي آئون کيرٿر جبل کي ڏسڻ لڳس.
”آئون ڀانيا ٿو؛“ جمشيد منهنجي ڪن ۾ سرٻاٽي ڪئي: ”مولانا سان گڏ عورت سان ڪو مسئلو آهي.“ مون جمشيد کي ويران نظرن سان ڏٺو ۽ چيم:
”هن دنيا ۾ هر انسان سان ڪونه ڪو مسئلو آهي.“
”آئون؛“ جمشيد عورت کي ڏسندي چيو: ”قسم کڻي چئي سگهان ٿو ته هن ڪا بيچيني آهي.“
”تون فڪر نه ڪر؛“ بيزاري منجهان آهه ڀريندي چيم: ”هوءَ سندس مڙس سان گڏ آهي.“ هن ڪو به جواب نه ڏنو ته مون وري دري کان ٻاهر جبل جي ٽڪرين کي ڏٺو. اسان اڃا ايدهي هوم ڪراس ڪيو جو جمشيد ان مولانا کي اٿاري چيو:
”اوهان سان گڏ عورت سان ڪو مسئلو آهي.“ اهو ٻڌي مولانا چڙي پيو ۽ جمشيد سان گار گند ڪرڻ لڳو، جمشيد به هن سان تکو ٿي ڳالهايو سڄي بس ۾ هل ٿي ويو، نيٺ ٻيا مسافر وچ ۾ پيا ۽ ٻنهي کي ٿڌو ڪرايائون، ڪجهه گهڙين کان پوءِ عورت جي جسم ۾ ٿڌڙا نڪرڻ شروع ٿيا ۽ هوءَ بيچيني ۾ هيڏي هوڏي ٿيڻ لڳي، ان تي سندس مڙس کي پريشاني لڳي ۽ بس بيهاري ڇڏيائين، سڀ من ئي من کيس گاريون ڏيڻ لڳا، اسان هيٺ لهي بيٺاسين، ڊرائور به هيٺ لٿو، عورت برقي اندر هٿ وڌو ته سندس هٿ کي ڪا نرم شيءِ لڳي.
”ڇا آهي؟“ مڙس پڇيس.
”خبر ناهي؟“ هن پريشاني منجهان جواب ڏنو ۽ ٻي لمحي جئين هٿ ٻاهر ڪڍيائين ته اسان سڀ ڇرڪجي وياسين، سندس هٿ ۾ هڪ وڏو ڪارو نانگ هو، هوءَ رڙيون ڪرڻ لڳي ۽ نانگ کي هوا ۾ اڇل ڏنائين، نانگ هوا ۾ بُل کائيندو ڊرائيور جي ڳيچي ۾ اچي پيو ۽ ان کي ڳيچي وٽ ڏنگي ٻئي پاسي جهاڙين ۾ گم ٿي ويو، ڊرائور هيٺ اچي ڪريو، سندس واتان گف وهڻ لڳي. هر ڪو قرآن جون آيتون پڙهڻ لڳو، آئون جهاڙين کي ڏسڻ لڳس. هر مسافر جي منهن تي خوف صاف ظاهر هو. ايتري ۾ موٽر وي پوليس اچي وئي، هنن پوليس کي فون ڪيو، منهنجي پريشاني ۽ تجسس وڌي ويو. پوليس سڀني مسافرن کان بيان وٺي ڇڏيو، هاڻي مون ڪوچ ۾ سفر نٿي ڪرڻ چاهيو سو ٽيڪسي ڪرائي حيدرآباد روانو ٿياسين.
ٽيڪسي ۾ مون جمشيد کان پڇيو:
”توکي ان عورت جي بيچيني جي خبر ڪئين پئي.“
”مون؛“ هن فخريه انداز ۾ جواب ڏنو: ” اڄ تائين ڪيترين ئي عورتن سان پرجوش لمحا گذريا آهن انڪري سندن احساسن منجهان اندازو ٿي ويندو آهي ته عورت جي ذهن ۾ ڇا پيو هلي.“ مون ڪوبه تاثر نه ڏنو تي هن سيٽ تي مٿو رکي اکيون بند ڪيون. ٽيڪسي اسان کي حيدرآباد جي پريس ڪلب وٽ ڇڏيو، هتي جمشيد کي ڪو ڪم هو جنهن کي لاهيندي لاهيندي شام ٿي وئي. ان کان پوءِ اسان بس اسٽاپ تي آياسين ۽ ٽنڊو الهيار ويندڙ ويگن ۾ سوار ٿياسين.