3
شل دل نه لڳي ڪنهن سان ڏاڍي ڏکيائي ٿي ٿئي .....
هن وقت سڄي دنيا ۾ 692 ٻوليون يا زبانون ڳالهايون وڃن ٿيون. جڏهن ته گذريل 500 سالن اندر ايتريون ئي ٻوليون ختم به ٿي چڪيون آهن. 6912 زبانن مان رڳو 75 زبانون اهڙيون آهن جن جي ڳالهائيندڙن جو تعداد هڪ ڪروڙ کان مٿي آهي، انهن مان 8 زبانون اهڙيون آهن جن جي ڳالهائيندڙن جو تعداد 10 ڪروڙن کان ٿي آهي، جيڪي زبانون دنيا جي 4 سيڪڙو آباديءَ کي Cover ڪن ٿيون. اهي زبانون آهن عربي، اسپيني، انگريزي، هندي، پرتگالي، بنگالي، روسي، چيني، باقي 80 سيڪڙو زبانون دنيا جي 20 ملڪن ۾ ڳالهايون وڃن ٿيون. عالمي سطح تي رڳو 100 زبانن جو تحريري استعمال ٿيندو آهي. پاڪستان ۾ 48 سيڪڙو پنجابي 12 سيڪڙو، سنڌي 10 سيڪڙو، سرائڪي 8 سيڪڙو ، پشتو 8 سيڪڙو، اردو 3 سيڪڙو، بلوچي 2 سيڪڙو هندڪو ۽ براهوي ڳالهائي وڃي ٿي. ٻوليون ڪيتريون ئي ڇو نه هجن پر ماڻهوءَ کي سڀ کان مٺڙي ۽ پياري زبان مادري زبان ئي لڳندي آهي.
سائين!
نيڻ جتي پيار ۽ سونهن جو محور ۽ مرڪز رهيا آهن اتي شاعرن جي تخليقن توڙي تصورن تي حائل رهيا آهن ـــ ڳالهه جڏهن مومل جي اکين جي نڪري ٿي ته لطيف سرڪار انهن ئي نيڻن کي قيمتي ۽ خوبصورت پٿر الماس سان ڀيٽا ڏئي ٿو ۽ ڪو شاعر ۽ محب پنهنجي محبوب جي اوسيئڙي ۾ رات جي تاريڪن ۽ اڪيلاين ۾ نيڻن کي ڏياٽيون ڪري ٻاري رکي ٿو ۽ ڪٿي ڪو محب، محبوب جي دُورين ۽ وڇوڙن جا نوحا لکندي انهيءَ تصور ۾ گم ٿي سوچي ٿو ته سندس محبوب دوريءَ جي احساس۾ ٻُڏي پنهنجي نيڻن کي ڪڪر بڻائي، ڳوڙهن جو وڏڦڙو وسائيندو هوندو ۽ سڏڪن جي سور ۾ ساريندو هوندو.
نيڻن جا ڪڪر برسيا هوندئي.......
اها ڳالهه ڪڏهن ڪڏهن سوچ جي دروازن کي تالا هڻي ڇڏيندي آهي ۽ ذهن ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏيندو آهي ته ڪي ميڻ جي دل رکندڙ ماڻهو پٿر ڪيئن بڻجي ويندا آهن، هنن جي دل پٿر ڪيئن بڻجي ويندي آهي. هر ڪنهن جي پيار ۽ اعتبار کي وساري پيار ۽ اعتبار جي ڪائنات کان تمام گهڻو پري بي فڪر ٿي بي حسيءَ جي بستر تي ننڊون ڪيئن ڪندا آهن. هنن کي ڪنهن جي دل جو ماتم ۽ اڌ رات جو اڌمن ۽ سڏڪن جو آواز به ٻڌڻ ۾ ناهي ايندو! ڪنهن جا پيار وساري ننڊون ڪندڙن جي نالي هي شمن ميراليءَ جو ڪلام.
وسارڻ وارا ڪيئن ننڊ ٿا ڪن رات جو
پيار هڪ اهڙي احساس جو نالو آهي جنهن جو تصور ئي زندگيءَ ۾ رنگ ـــ رنگينيون ـــ رونقون ۽ روشنيون آڻي ڇڏي ٿو ـــ پيار جي حاصلات ته وڏي ڳالهه آهي ـــ جڏهن پيار ۾ حاصلات ٿيندي آهي ته زندگيءَ جا پل پهر، ڏينهن مهينا ۽ سالَ بلڪل ٿورڙا ۽ مختصر محسوس ٿيندا آهن. اهي سوچون ۽ اهي تصور امتحان ۾ وجھي ڇڏيندا آهن ته هيڏو سارو پيار ـــ ۽ هڪڙي حياتي جنهن تي به ڪو اعتبار ڪونهي ته ڪهڙيءَ مهل به ساهن جو سلسلو ٽٽي پوي ـــ اهڙيءَ هڪ زندگي ۾ هيڏو پيار ڪيئن ماپي سگهندو، تڏهن ته استاد بُخاريءَ چيو:
هڪ عمر ۾ جاني ڇا جيئندس
ڪم ڪار ڪندس يا پيار ڪندس
ڇا کلندس ۽ توسان ملندس
مونکي عمريون هجن ها سؤ سهڻا
اهڙيءَ طرح سرمد سنڌي به هينئن چوي ٿو.
پيار لاءِ ساجن صديون گهرجن......
جڏهن ڪنهن کي دل چاهي ويهندي آهي، ته دل ۾ نه ڄاڻ ڪٿان چاهتن جي موج ۽ مستي اچي ويندي آهي. چاهتن جو درياءُ دل جي ڌرتيءَ تي ڇوليون هڻڻ لڳندو آهي. دل چاهتن جي انڌ ۾ ان احساسن کان بلڪل بي خبر هوندي آهي ته کيس. انهن چاهتن جي موجن ۽ مستين جي موٽ ۾ سواءِ مايوسين جي ڪجهه به پلئه نه پيو آهي پوءِ به هوءَ پنهنجي انڌ ۾ هوندي آهي. کيس خبر تڏهن پوندي آهي جڏهن ان کي ڪو اهرو ڌڪ رسندو آهي جيڪو بيوفائي ۽ بي رخيءَ جو هوندو آهي. اهڙو ڌڪ دل جي چاهتن کي درد جي وچ درياءَ ۾ لوڙهي ڇڏيندو آهي.
هڪ ڏينهن هڪ ماڻهوءَ ڪوئل کي چيو جيڪڏهن تون ڪاري نه هجين ها ته ڪيڏو نه سٺو ٿئي ها. وري سمنڊ کي چيائين جيڪڏهن تون هڪ هنڌ ترسيل نه هجين ها ته ڪيڏو نه سٺو ٿئي ها، وري گلاب کي چيائين تو ۾ ڪنڊا نه هجن جا ڪيڏو سٺو ٿئي ها. ته هيڪر انهن ٽنهي گڏجي ان انسان کي چيو: ”اي انسان اگر تو ۾ ٻين جا عيب ڳولهڻ جي عادت نه هجي ها ته ڪيڏو نه سٺو ٿئي ها؟
• سج ته اڀريو آهي پوءِ هُو ڪيئن ٿا چون محبت نه رهي آهي.
• لفظ ماڻهوءَ جا غلام هوندا آهن پر ڳالهائڻ کان پهريان ـــ ڳالهائڻ کانپوءِ ماڻهو لفظن جو غلام ٿي ويندو آهي.
• جيڪو اوهان کي ڏک ڏئي ان کي ڇڏي ڏيو پر جنهن کي توهان ڇڏي ڏيو ان کي ڏک هرگز نه ڏيو.
• ڏينهن جي روشنيءَ ۾ رزق تلاش ڪيو ۽ رات جو وري ان کي تلاش ڪيو جيڪو توهان کي رزق ڏيندو آهي.
• جيڪڏهن تون الله پاڪ جي عبادت نه ٿو ڪري سگهين ته پوءِ گناهه ڪرڻ به ڇڏي ڏي.
• پنهنجي مسڪراهٽ سان ڪنهن جي دل کٽڻ سڀ کان عظيم ڪارنامو آهي.
سائين!
گلاب جو گل سڀني گلن جو بادشاهه سڏيو ويندو آهي ۽ دنيا جي هر حصي ۾ جنهن گل کي ماڻهو سڀن کان وڌيڪَ پسند ڪن ٿا سو گلاب جو گل آهي ـــ چون ٿا گلاب جي گل کي پسند ڪندڙ ماڻهو جذباتي هوندا آهن، انهن جي محبت حد کان وڌيڪَ گهري ۽ سنجيده هوندي آهي ـــ اهي پيار ۾ جان جي بازي لڳائي ڇڏيندا آهن پر هو محبت ۾ ناڪام ٿيندا آهن ته اهڙيءَ ئي شدت سان نفرت به ڪندا آهن ـــ ٻين مٿان پنهنجي برتري جتائڻ سندن عادت هوندي آهي.
نرگس گل کي انتظار جي علامت سمجھيو ويندو آهي. نرگس گل کي پسند ڪرڻ وارا حد کان وڌيڪَ خاموش ۽ اداس هوندا آهن. اهي صرف زندگيءَ جي انڌيرن کي ڏسندا آهن هو احساس محروميءَ جو شڪار هوندا آهن. اگر ساڻن ڪو بيوفائي ڪندو آهي ته هُو احتجاج ناهن ڪندا.
ڏاڙهونءَ جي گل کي پسند ڪرڻ وارا نهايت نازڪ مزاج هوندا آهن ـــ اهي ماڻهو ٻين جي دکن ۽ دردن ۾ شريڪ ٿيڻ وارا هوندا آهن هو ٻين جي غمن کي پنهنجو غم سمجھندا آهن، ۽ ٻين کي خوش رکي کين مزو ايندو آهي.
رات جي راڻي کي پسند ڪرڻ وارا ماڻهو سماجي ڪم ڪرڻ جو جذبو وڌيڪَ رکندا آهن، اهي ماڻهو رلڻا ملڻا هوندا آهن. ٻيا ماڻهو انهن سان دوستي رکڻ پسند ڪندا آهن ـــ هو پنهنجي ڌن ۾ مگن هوندا آهن اهي شهرت جا بکيا هوندا آهن ۽ ڏکن ۾ گهٽ پريشان ٿيندا آهن.
گلن جي شهزادي ڪنول کي پسند ڪرڻ وارا ٻين کي پننهنجي محبت جي ڄار ۾ ڦاسائيندا آهن، اهي پاڻ سان پيار ڪندڙن کي تڙپائڻ ۾ ڏاڍو لطف حاصل ڪندا آهن. ڪنول کي پسند ڪندڙ ٻين جون دليون ته جلد کڻي ويندا آهن پر سندن دل گھٽ ماڻهو کٽي سگهندا آهن. هو گهڻو ڏيکاءُ پسند هوندا آهن. هو ڏک ڏيندا ته آهن پر ڏکن ۾ شريڪ ناهن ٿيندا.
موتئي يا رابيل گل کي پسند ڪرڻ وارا ماڻهو نهايت حساس طبيعت جا مالڪ هوندا آهن. ٿورڙي ڳالهه کين غمگين ڪري ڇڏيندي آهي. اهي ماڻهو عاشق مزاج به هوندا آهن ـــ اُهي حُسن کي روح جي غذا سمجھي ان جي عبادت ڪندا آهن ـــ اهي امن پسند ۽ جھڳڙي کان پري هوندا آهن ـــ موتئي کي پسند ڪرڻ وارن جي محبت قابلِ احترام هوندي آهي ـــ اهي تصوراتي ۽ خيالي دنيا ۾ گهڻو رهندا آهن.
وقت جي ڦيري ۽ وقت جي گردش جو ڪو اعتبار ئي ناهي هوندو ـــ وقت ڦرندي ڪا وير ئي نه لڳندي آهي. حُسن جا صاحب پنهنجي حُسن جي زور تي نازن سان پنهنجي حسن جي نمائش ڪندي، پنهنجي چاهيندڙن جي دلين سان ڌوڪا ڪندا آهن ۽ بي حسيءَ جون بارشون وسائيندا آهن، انهن کي اهو قطعي احساس ناهي هوندو ته اهي گڏ کائڻ وارا ئي سندن دشمن ٿي سگهن ٿا.
پيار ڪندڙن ماڻهن جي ساهن جو سلسلو، پيار جي ساهن سان جيون جي تسلسل کي قائم ۽ دائم رکندو آهي. پيار کانسواءِ کنيل پنهنجا ساههَ به ڄڻ پنهنجا ناهن لڳندا. پيار ڏيندڙ پرين جنهن کي ساهه کان به وڌيڪَ چاهبو آهي ـــ اگر اهو پاڻ پڪو ٿي وڃي ته دل جو عالم ڪهڙو ٿيندو؟
پڪو پاڻ ٿي وئين....
سڄڻ جي دوري هر حال ۾، هر صورت ۾ دل ڏکائيندڙ ۽ دل کي پريشان ڪندڙ هوندي اهي، جنهن پرينءَ جي پيار جي ڇانوَ ۾ ماڻهو زندگيءَ جا لمحا سڪون ڀرين ساعتن سان گذاري ٿو پر اهڙو پرين يا سڄڻ دور ٿي وڃي ته يقيناً زندگي جدائيءَ جي نٽهڻ اس ۾ سڙڻ لڳندي. سڄڻ بنا موڪلائڻ جي دؤر ٿي وڃي يا موڪلائي وڃي، ٻنهي صورتن ۾ دل کي ڀوڳنائن جي ريگستان مان گذرڻو پوندو آهي ۽ مجبوراً هانءُ ڦاڙي رڙيون ڪرڻيون پونديون آهن.
هانءُ ڦاڙي ڪيم رڙيون ـــ سڄڻ جڏهن موڪلاڻي ويو ڪري......
سامعين!
سدائين ان ماڻهن جي ويجھو رهو جيڪو اوهان کي خوش رکي پر ان ماڻهوءَ کي اڃان به وڌيڪَ ويجھو رکو جيڪو توهان کان پري خوش رهي نه سگهي.
لکين دوست ٺاهڻ ڪا وڏي ڳالهه ڪونهي ـــ وڏي ڳالهه اها آهي ته ڪو اهڙو دوست بنايو جيڪو توهان جو ساٿ ان وقت به نڀائي جڏهن توهان جا سڀ دوست توهان جو ساٿُ ڇڏي ڏين.
پيار توسان ڪيو آ وفا لاءِ صنم
ڪنهن ڏاهي ڪهڙو نه سٺو چيو آهي ته:
مان ڪيڏو به پرڪشش ۽ طاقتور ڇو نه هجان پر روزانو شامَ جو منهنجي زندگيءَ جو هڪ ڏينهن گهٽجي وڃي ٿو پر مان ان کي روڪي نه ٿو سگهان. پر منهنجو رب ٻئي ڏينهن ـــ نئون ڏينهن ڏئي مونکي اهو موقعو ٿو فراهم ڪري ته شايد مان پنهنجي ڪيل گناهن جي معافي وٺي سگهان!
الله تعاليٰ اسان کي ٻه اکيون ۽ هڪ زبان ان لاءِ ڏني آهي ته ڏسون وڌيڪَ، ڳالهايون گهٽ ـــ ٻه ڪن ۽ هڪ وات ان لاءِ مليو آهي ته اسان ٻڌون وڌيڪَ ڳالهايون گهٽ ـــ
ٻه هٿ ۽ هڪ پيٽ ان لاءِ آهي ته ڪم وڌيڪَ ڪيون ۽ کائون گهٽ ـــ دماغ جا ٻه مکيه حصا مليا آهن معنيٰ کاٻو ۽ ساڄو پر دل هڪ ملي آهي ته اسان سوچيون وڌيڪَ پر دل ۾ صرف هڪ ماڻهوءَ کي ويهاريون.
منهنجي دل ۾ به تون.....
محبت هڪ اهڙي رشتي جو نالو آهي جنهن رشتي ۾ ماڻهو پنهنجون سارون، سوچون، سڀ احساس، جيون ۽ جيون جا لمحا، پنهنجو سڀ ڪجهه بلڪه پنهنجو پاڻ به ان کي ارپي ڇڏيندو آهي جنهن سان هو محبت ڪندو آهي. اهڙي رشتي ۾ ليکا ڪرڻ، محبت جي منشور، اصول ۽ مذهب، تقدس ۽ مزاج جي بلڪل خلاف آهي. محبتن جون منزلون ۽ ماڳ ماڻڻ لاءِ نه ئي ليکا ڪجن ۽ نه ئي مهڻا ڏجن. ائين ڪرڻ سان محبت جون منزلون پنهنجو مقصد وڃائي ويهنديون آهن.
محبت ۾ ليکا....
موسمون به ماڻهن جيان پنهنجو مزاج ۽ پنهنجو تاثر رکنديون آهن ــ موسمون ماڻهن سان گڏ خالق حقيقيءَ جي پيدا ڪيل هر تخليق تي اثر انداز ٿينديون آهن ــ موسمون پاڻ ته تبديليءَ واري عمل مان گذرنديون آهن ۽ انسانن جي زندگين ۾ به تبديلين جا رنگ ڀرينديون آهن. بهار جي موسم ۾ بهار وارن جي دلين ۾ به حسرتن ۽ محبتن جا گل ڦٽڻ لڳندا آهن. ان موسم ۾ دل پرينءَ سان ملڻ لاءِ ڏاڍو بيتاب رهندي آهي. دل چاهيندي آهي ته هر بيوسيءَ ۽ هر پابنديءَ جون واڳون ڇني وڃي پرينءَ سان ملجي پر جڏهن ائين ممڪن نه هوندو آهي يا مقدر کي منظور نه هوندو آهي ته پوءِ دل کي آٿتن جي رانديڪن ساڻ ريجھائيندي، بهارن بدران خزائن ۾ ملڻ جا اوسيئڙا اکين ۾ سجائي جيئڻو پوندو آهي.
بهارن ۾ نه ملياسي خزان ۾ هاڻ ملنداسي
پرديس جي پار ڏي ويل پرين وڃڻ وقت پنهنجي چاهيندڙ جا ٽهڪ، مرڪون ۽ خوشون به ساڻ کڻي ويندو آهي. پرديس جي هوائن ۾ به شايد ايتري جرئت، طاقت ۽ سچائي نه هوندي آهي جو هو پنهنجي پرديسي پرينءَ جي محبتن جي خوشبوءِ آڻڻ ته پري جي ڳالهه آهي پر اهي ئي هوائون اگر پرديس مان هڪ چاهيندڙ جي روئڻ جو آواز، لڙڪن جي گرمائش ۽ دل جي دردن جي شدت اگر پرينءَ تائين رسائي پرينءَ کي احساس ڏيارين ته هوند پرين موٽڻ ۾ دير ئي نه ڪري.
منهنجي روئڻ جو احساس
ڇوڪرن جي بيڊروم شاديءَ کان پهرين:
پرفيوم
لو ليٽرس
C.D پليئرس
گريٽنگ ڪارڊس
ايئر فريشنر
مختلف پيڪيجز واريون موبائيل Sims ۽ وهاڻي ڀرسان ڊائري ۽ شاعريءَ جا ڪتاب ۽ شاديءَ کانپوءِ:
مٿي جي سُور جون مختلف ٽڪيون
قرض جون درخواستون
اڻ ادا ڪيل مختلف بل
خالي ٻٽون
ٻار جا فيڊر
مختلف جوشانده
اسپنگر جو ڊبو
ويجھي ۽ پري جي نظر جون عينڪون، وارن جو رنگ ۽ وهاڻي ڀرسان ڪتاب ”موت جو منظر“
انتظارن جي انتها کانپوءِ جڏهن زندگي پنهنجي انتهائن کي رسڻ چاهيندي آهي تڏهن به پرينءَ جي اڱڻ تي اچڻ واري آس ڀرپور جوڀن سان پرينءَ جي پيچرن ۾ گھاريندي،ا کين جي ڳوڙهن سان آجيان ڪرڻ لاءِ پرينءَ جي منتظر هوندي آهي. زندگيءَ جي اختتامي سرحدن تي بيهي آس پنهنجو الوداعي ڪلام هن طرح جھونگاريندي آهي.
تڏهن يار اڱڻ ايندين جڏهن منهن تي ڪفن هوندو
پنهنجي ڏک، درد ۽ تڪليف جي شدت جو احساس ۽ اندازو ته ماڻهو آسانيءَ سان لڳائي سگهي ٿو پر ٻين جي ڏک، درد ۽ تڪليف جو اندازو لڳائڻ انتهائي ڏکيو آهي. اهڙو ڏک جنهن جي ڪا انتها نه هجي، جنهن جي ڪا سرحد نه هجي. جنهن جي ڪا پڄاڻي نه هجي اهڙي شخص جي ڏک جو تصور صرف ان کان ئي پڇي سگهجي ٿو جنهن کي اهڙي لڳي هجي تڏهن ته شمن ميرالي دانهون ڪندي چوي ٿو:
سنڌ جي نالي واري شاعر مقصود گل جو شعر آهي ته:
ڏيئو تيل ريءَ جيئن ٻري ڪونه ٿو
تيئن ساهه توريءَ سري ڪونه ٿو
وڇوڙي جو وڍ آ تکو تير کان
بظاهر ڪو ڪنهن لاءِ مري ڪونه ٿو.
ڀلي سائين ظاهر ڪو ڪنهن لاءِ نه مري پر پرينءَ جي جدائي به موت جي اذيت ۽ احساسن کان بلڪل گھٽ ڪونهي ـــ پرينءَ جو ساٿ زندگيءَ جي ساهن ۾ ساهه ڀري ڇڏيندو آهي ۽ پرينءَ جي جدائي زندگيءَ مان ساهه ڪڍي ڇڏيندي آهي ـــ ماڻهو بظاهر زندهه ته هوندو آهي پر هن جو جيون ـــ هن کي ئي اوپرو ـــ اڌورو ۽ اجايو محسوس ٿيندو آهي جنهن ۾ اهڙي ڪيفيت موت کان به وڌيڪَ تڪليف ڏيندڙ هوندي آهي. جانب جي جدائي هن کي خدا جي خدائيءَ ۾ جيئري ئي ماري ڇڏيندي آهي.
جي تون جانب
دوريءَ جو احساس، ملڻ جي مجبوري، پيار جي شدت دل ۾ سڪ جي درياءَ جون ڇوليون، پري پري تائين ڪنهن به آس، اميد، ملاقات، حاصلات ۽ خوشيءَ جو ڪو ڪرڻو، ڪا روشني نظر نه اچي ته بيوسين ۽ تنهاين سان دوستي رکڻي پئجي ويندي آهي ـــ تنهائيءَ ۾ روئڻ، زندگيءَ جو معمول بڻجي ويندو آهي ـــ ٻين کي اکين جا لڙڪ ڏيکارڻ مان ڪهڙو فائدو؟ بس اهڙي عالم ۾ ڪمري جي تنهائي ـــ پرينءَ جي سڪ ۽ روز لڪ ۾ روئي پرينءَ ڏي لڙڪن جون صدائون ئي اماڻي سگهجن ٿيون.
تنهنجي سڪ ۾ ـــ ويهي لڪ ۾
گردش حالات جي عيوض
مون پنهنجا خواب ـــ تقدير جي بازار ۾
وڪڻي ڇڏيا آهن
مونکي علم هو ته درد جو درياءُ
منهنجي حسرتن جو ڪانڌي ضرور ٿيندو
پر احساس جڏهن فٽ پاٿن تي رلندي ڏٺم
ته منهنجا حوصلا بي ڪفن لاش جيان
ڌرتيءَ جو کاڄ ٿي ويا.
جڏهن محبتون ئي نه رهيون ته پوءِ
انتظار ڪهڙي ڪم جا
ڪنهن شاعر چيو ته:
واهوندي جي واءُ ۾ جيئن پپر پن لڏن
مون سان شال ملن ـــ تيئن سيني لڳي سپرين
اچ لڙي هڪ گهڙي
پنهنجي پيٽ ۾ پيار، ذميداري ۽ احتياط سان، امڙ جنهن طريقي سان سانڍي ۽ پالنا ڪري ٿي اها هڪ سچي پيار ــ سچائيءَ ۽ وفاداريءَ جي انتها آهي ــ امڙ جي پيار جي ابتدا ۾ انتها آهي ۽ پيار جي انتها ۾ ابتدا آهي ـــ امڙ پيار جون لوليون ڏئي پيار جا بنيادي سبق ڏئي ٿي ــ ننڍپڻ کان جوڀن تائين ۽ جوڀن کان پوڙهائپ تائين ماءُ جي پيار جو تسلسل هڪ ڪرو رهي ٿو ــ امڙ جي پيار سان ڪنهن به ناتي، ٻئي ڪنهن به پيار جي ڀيٽا ڏيڻ اجائي آهي ڇو ته امڙ جو پيار ۽امڙ جي عظمت سڀن کان اوچي ۽ نرالي آهي، پوءِ امڙ وانگي ڪو پيار ڪٿي ٿو ڏئي سگهي.
امڙ وانگي دنيا ۾ ڪٿي پيار ملندو؟
جڏهن دل کي اهو يقين ٿي ويندو آهي ته هن ايڏي ساريءَ ڪائنات ۾ سواءِ هڪڙي پرينءَ جي ٻيو ڪو به سڄڻ ـــ ساٿي ۽ همدرد نه بچيو آهي، پوءِ ڌيان، ديد ۽ دل جو اعتبار ان پرينءَ تي اٽڪي بيهندو آهي ـــ اهڙي پرينءَ جو ساٿ ۽ پيارُ ـــ جيون جو اڪيلو ۽ آخري سهارو هوندو آهي باقي سڀ ماڻهو بي اعتباريءَ جي ڌنڌ ۾ وڪوڙيل محسوس ٿيندا اهن. انهن جي ساٿ ۽ پيار جو ڪهڙو اعتبار، ان ڪري دل ڀلا ڪيئن چاهيندي ته اعتبار جا سمورا روپ رکندڙ پرين پري وڃي.
پري نه وڃ مونکان توکان سواءِ هت ڪير آ
پيار جي پيچرن تي هلندي ـــ پيار جي پکڙن ۾ رهندي، پياري پرينءَ جي پيار ڀرين پاڇن ۾ ساهه کڻندي، دل پيار جي هيراڪ ٿي ويندي آهي ـــ دل کي پيار بنان چين بنهه نه ايندو آهي ـــ اگر اهڙي دل رکندڙ ماڻهوءَ کي پيار جي پيچرن ــ پيار جي پکڙن ۽ پيار جي پاڇن کان ڌار ڪري ڇڏجي ته اهڙي ماڻهوءَ کي ان دوريءَ جو سور ناسور بڻجي زندگيءَ ڀر روئاريندو رهندو آهي.
ڏئي پيار پرين وئين ڌار....
وک وک تي الڪو ـــ وک وک تي کٽڪو ۽ وک وک تي پريشاني ـــ ها سائين پنهنجو الڪو، پنهنجو کٽڪو ۽ پنهنجي پريشاني نه پر پرينءَ جو الڪو ـــ کٽڪو ۽ پريشاني قدم قدم ۽ لمحي لمحي پنهنجي وجود جي پاڇي جيان گڏ گڏ رهندي آهي ته پرين پري آهي ـــ الائي ڪهڙي حال ۾ هوندو الائي ڪا تڪليف، ڪا پريشاني نه هوندس گهڙي گهڙي ويچار ان جو ـــ جنهن سان پيار دل جو. ان ڪري هن پيار واريءَ دل مان سدائين هيءَ دعا پئي نڪرندي آهي.
دل وارن جو ـــ جا ڏي پير هجي تاڏي خير هجي.
پيار جي رَسَ ۽ چس سان مهڪندڙ جيون ۽ ڪنهن جي ساٿ ۽ سهڪار جي جوت سان جرڪندر جيون ۾ وک وک تي اجالن جا عڪس ۽ لمحي لمحي ۾ جمالن جا رقص نظر ايندا آهن. اهڙو جيون بهارن جي جوڀن ۾ سرنهن جي گلن جيان ٽڙندي محسوس ٿيندو آهي. اهڙي سرهي جيون کي جڏهن دورين ۽ وڇوڙن جو واءُ پنهنجي گھيري ۾ آڻي سڀ رونقون ۽ خوشيون ڦري وٺندو آهي تڏهن اهڙو جيون زهر بڻجي ويندو آهي ۽ مشتاق بخاريءَ کان هي غزل لکجي ويندو آهي.
هاءِ ڪيڏو پري ويو آهين.....
اهو قطعي طور تي پنهنجي وس ۾ ناهي ته پنهنجي مرضي يا پنهنجي سوچ سان ڪنهن کي چاهجي يا ڪنهن سان پيار جا پيچ اڙائجن ـــ نه ڄاڻ اهي ڪهڙا لمحا هوندا آهن نه ڄاڻ اهي ڪهڙا احساس هوندا آهن جن جي ڪري ڪنهن سان دل ڦاسي ويندي آهي ـــ زندگيءَ جي اهڙن اهم موڙن ۽ فيصلن ۾ نصيب ۽ قسمت جو به وڏو عمل دخل هوندو آهي، نصيب ۽ قسمت اهڙي هنڌ ڦاسائي ڇڏيندا آهن جتي دل جي بدلي درد ملندا آهن ۽ پيار جي بدلي پٿر ملندا آهن.
احمد مغل