ارپنا
سنڌ جي اُنهن سڀني سچن سپوتن جي نانءِ ڪيان ٿو
جن سنڌ امڙ جي آزاديءَ لاءِ
وقت جي هر جابر کي للڪاريندي
پنهنجين جانين جا نذرانا ڏنا آهن
[b]زاھد شيخ[/b]
شاعري
وايون سنڌوءَ ڄايون
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي واين جو مجموعو آھي. رحمت پيرزادو مھاڳ ۾ لکي ٿو:
”زاهد شيخ سدائين جاکوڙيندڙ ۽ متحرڪ شاعر رهيو آهي، هو ماٺ ڪري ويهڻ، سُستي، ڪاهلي ۽ جمود جو ساٿي ناهي رهيو، اڳتي وک وڌائڻ ۽ ازلي منزل طرف هلڻ جي ڳالهه ڪري ٿو. زاهد جو سنڌ جي آجپي ۾ ويساهه آهي. هو ڪاغذي شاعر ناهي پر ”شعلا شعلا واءَ ۾“ وارو شاعر آهي. زاهد شيخ، شاهه لطيف جي انهن مظلوم طبقن جو شاعر آهي، جيڪي محنت ڪندڙ ماروئڙا آهن، جيڪي سُجاڳي چاهن ٿا.“
”زاهد شيخ سدائين جاکوڙيندڙ ۽ متحرڪ شاعر رهيو آهي، هو ماٺ ڪري ويهڻ، سُستي، ڪاهلي ۽ جمود جو ساٿي ناهي رهيو، اڳتي وک وڌائڻ ۽ ازلي منزل طرف هلڻ جي ڳالهه ڪري ٿو. زاهد جو سنڌ جي آجپي ۾ ويساهه آهي. هو ڪاغذي شاعر ناهي پر ”شعلا شعلا واءَ ۾“ وارو شاعر آهي. زاهد شيخ، شاهه لطيف جي انهن مظلوم طبقن جو شاعر آهي، جيڪي محنت ڪندڙ ماروئڙا آهن، جيڪي سُجاڳي چاهن ٿا.“
- 4.5/5.0
- 2425
- 729
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- حق ۽ واسطا
- سنڌ سلامت پاران
- مهاڳ: رحمت پيرزادو
- پنهنجي پاران
- بيت سمورا سنڌ جي ساگر جا موتي،
- ماڻهو ماڻهوءَ جي – کيسي ۾ آهي،
- سنڌ ڀومي آهيان – ڌرتيءَ گولي تان،
- تو جي هيل ڪيا – ڌرتيءَ سان دوکا،
- کڻو هَٿُ متان _ ڌرتيءَ جي سِرَ تان،
- ڪو ته ڪيو کڙڪو – باهه جيان ڀڙڪو،
- نيٺ ته ساري لوڪ تان – ويندا لُڙ لهي،
- ايندي مهل اُها- باهه ڪندي ڀَڙڪا،
- هي جي هٿ اُڀا – قاتل تي ڪڙڪيا،
- سوچي وڌيون سرتيون – وڙهنديون ويرين ساڻ،
- وستيءَ وستيءَ واس – ڄاڻ ته پُني آسَ،
- رولي ، ڪڍئون رات – سُرندو ايندو سِجُ،
- سورِ وِکن کي سورِ – چورِ چَپَن کي چورِ،
- سُورَ وٺي سوغات – روئن شاديءَ رات،
- وارو ڙي وارو- واهُر ڪا ته ڪيو،
- جنگيون ۽ جهيڙا – ماڻهن جا ميڙا،
- تڙپن ٿيون ديدون- اَڄُ تُنهنجي در تان
- مَن ۾ ٿي مهڪي – ٻَکَ ۾ ٿي ٻَهڪي،
- جيءَ جيءَ ڏِسي جهيرَ – تَڙپي ٿي تَحريرَ،
- ڪونهي ڪو آواز- شايد آ ڪو راز،
- ڳايو ٿو ڳايان – بيٺو جاڳايان،
- لُڙڪن جي برسات- ورهين جيڏي رات،
- در در تي ٿاڻو- گهٽيءَ گهٽيءَ گهاڻو،
- ٿَڪَلَ سوچُن جي- سُتل قومن جي،
- واٽن تان ويندي – سِجَ کي سڏيندي،
- مايا جا ڪُل ميرَ- ڍونڍ لڳن ٿا ڍيرَ،
- آڙههَ مان گُذريو- پَهر پَهر پَڄريو،
- اَهڙو ڏينهن اَچي- ڪورَٽِ شال ڪَٽي،
- آهن کوڙ پوليس ۾- ماڻهو مڻياندار،
- ڏور گهڻو گهر گهاٽ- ڀَرِ ۾ ڦاسي گهاٽ،
- قاتل وحشي بي رحمَ- ڪوڙا مُرشد پير،
- ڪوٽَ ڪڏهن ڪِرندا- سوچين ٿا ويٺا،
- پنهنجي لئه گهاريان- ڳَڻتيُن ۾ ڳاريان،
- سو مَهڻيءَ ڌاري- ٻاٽ ڏيئو ٻاري،
- جيسين مان آهيان- تُنهنجو ئي آهيان،
- مان سَچيءَ دل سان- ڪوري ڪَنڌُ ڏيان،
- رِڙهَنديءَ رَتُ مٿان- اَڄُ به سنڌوءَ تان،
- ويندا ڏُک ويندا- ايندا سُک ايندا،
- هار نه دل دلدار- مُرڪ مُسافرَ يارَ،
- پنهنجا ڏسي ميل- هُلي ويون هيلَ،
- تاريخون ٿيندا- ڏيک پيا ڏيندا،
- سياڻا سوچيندا- ڪندا ڪُجهه ڪندا،
- جو دَمُ جيءُ جيئي- سو دَمُ ڪَمُ ڪري،
- ڪوجهيون ڳالهيون ٿا ڪريو
- آيل اُڃَ مَري ويو
- آس نه اُجڙي آ اَڃان
- پوءِ ڪا ڳالهه ڪر
- ديدون دڳَ ڏَسينديون آهن
- بي ڏوههُ خون وهي پَيو
- خودڪش حملي ۾ الا
- ڊي ايڇ اي جي ڇوڪري
- سو نه اسانجي ساٿَ ما
- مَڪلي ماٺِ نٿي ڪري
- سنڌ جي ٻن محبوب شاعرن تاجل بيوس ۽ شمشير الحيدريءَ کي ڀيٽا
- پوءِ به ساڳي رات آ
- جنهن سان بار جَهڪو ٿئي
- موکي تُنهنجي مَڌُ ۾
- پاڻ ڏِسي ٿو پاڻ کي
- ماڻهو تنهن پل ٿو مَري
- ڇو ٿي ڪرين ڇوڪري
- اي دل اَهڙي ڳالهه ڪر
- سوچي وِکَ وڌائجانءِ
- پَلَ جي ڪَلَ نٿي پوي
- آهون دانهون ٿيون اچن
- جو ماڻهو جاڳي نٿو
- روز ڪراچي شهر ۾
- پنهنجي هر ڪنهن شهر جي
- قاتل سنڌي قوم جا
- مونکي پنهنجيءَ سِنڌُ جي- مِٽي آ پياري
- جهڙي تهڙي حال ۾- جيئڻ ٿو چاهيان
- جوڙيو گهر مزدور هو- رَتُ جي پورهئي سان
- ڇوليون سِنڌي سَمنڊ جون
- ڀينر شهر ڀنڀور ۾- ڪهڙو ڪَنڌُ کڻان
- جڳ ۾ شال مِلي- هر ڪنهن ميهرَ کي
- مَري ويندي مارُئي- آڻ نه مڃيندي
- ڪيڏي سُهڻي سِنڌ آ- سائين هل ته ڏِسَئون
- سِنڌُ کي جنهن جي نانَون سان- جَڳُ سُڃاڻي ٿو،
- غيرَ ته آهن غيرَ پَرَ- مُونسان مُشڪِل ۾،
- هڪ ٻئي کان وِڇڙي- اَندَرَ وِيا اُجڙي،
- ساري جڳ ۾ سونهن جي- ماپَ ڪجي ڪهڙي،
- ننڍپڻ جا سَنگتي سڀئي- ۽ سنگتين جا پيارَ،
- هر ڪنهن سِنڌيءَ ڀاءُ کي- هڪڙي چُمي ڏَئي،
- واهه جو هر ڪنهن روح ۾- رنگ رچي ويندو،
- سَلجَڻ کان پوءِ راز ڪو- راز نه رَهندو آ،
- شال نه ائين ٿئي- هرڪو پاڻ چَوي،
- ڪونهي ڪو ساڳيو- ڳوٺ سڄو مُنهنجو،
- رَتُ جا رشتا روحَ سان- پنهنجا ٿي نه سگهيا-
- جنهن ماڻهوءَ ۾ ماڻهپو- مُور نٿو ڏِسجي،
- توڙي پنهنجو ڪا گهڙي- مُور نٿي سَمجهين،
- جيئڻ جي لئه ٿو مِلي- روز نئون جذبو،
- ڏاڍي سُهڻي آ- هر مَنَ موهڻي آ،
- سمنڊ سويرن جي- يار مَڇيرن جي،
- وڏيرن ٺاهيا- مينهن جا واڙا،
- ڪل پوي ئي ڪانٿي – ڪيڏو تيزيءَ سان،
- ٻيڙو ٻوڙيندُئي- لاش به لوڙهيندُئي،
- ٻالڪ پڻ جي راند ۾- جنهنجو جنهن سان ٿيو،
- ساٿ منجهان ڪٽجي- ويهندو ڪو ٿڪجي،
- ڪير ڪٿي هو ڪيئن- جو به جتي هو جيئن
- ڇاجي تون ۽ مان- هِڪُ ئي هِڪُ آهيان،
- جيڏي ڌرتي آ- درد آهن تيڏا،
- مُند اَچي وئي آ- پوکَ پَچي وئي آ،
- سچا ساٿ ڏين- کوٽا ڪين کپن،
- هڪڙي آزادي نه آ- ڪيئي آزاديون،
- رَسمُن روئاريون- بيوس باندياڻيون،
- پيارَ پَڙهيا آهيون- قُربَ ڪَڙيا آهيون،
- ميرَ مَدائيءَ جا- مُور نه ڄاڻئون ٿا،
- ڊاهيندئو ڊهنديون- روئيندئو رهنديون،
- جي سچا آهيو- رنگ رچيا آهيو،
- دل جو درپن آ- من جو ڪو من آ،
- جيءَ ۾ ٿا جهومن- جرڪيو ٿا جرڪن،
- ڪي ٿا سنوارن قوم کي- قاتل آهن ڪي،
- دردَ ڏُکايل ديس جا- روز لکڻ جي لاءِ،
- ڪنهن پل منجهه مليا- ڪنهن پل وڇڙي ويا،
- جاڪون جيءَ جَڙيا- اکڙين مَنجهه اَڙيا،
- اُجرا ٿي نه سگهيا- اُجرن چهرن جا،
- سچن ساٿين جا- ماکيءَ کان مٺڙا،
- هيڻا ٿي نه هَلو- جهيڻا ٿي نه جيو،
- گهر گهر ٿيو گهورَ، تاويزن جا شورَ،
سنڌ جي اُنهن سڀني سچن سپوتن جي نانءِ ڪيان ٿو
جن سنڌ امڙ جي آزاديءَ لاءِ
وقت جي هر جابر کي للڪاريندي
پنهنجين جانين جا نذرانا ڏنا آهن
[b]زاھد شيخ[/b]