سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”وايون سنڌوءَ ڄايون“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي واين جو مجموعو آھي. رحمت پيرزادو مھاڳ ۾ لکي ٿو:
”زاهد شيخ سدائين جاکوڙيندڙ ۽ متحرڪ شاعر رهيو آهي، هو ماٺ ڪري ويهڻ، سُستي، ڪاهلي ۽ جمود جو ساٿي ناهي رهيو، اڳتي وک وڌائڻ ۽ ازلي منزل طرف هلڻ جي ڳالهه ڪري ٿو. زاهد جو سنڌ جي آجپي ۾ ويساهه آهي. هو ڪاغذي شاعر ناهي پر ”شعلا شعلا واءَ ۾“ وارو شاعر آهي. زاهد شيخ، شاهه لطيف جي انهن مظلوم طبقن جو شاعر آهي، جيڪي محنت ڪندڙ ماروئڙا آهن، جيڪي سُجاڳي چاهن ٿا.“
ھي ڪتاب 2017ع ۾ نئون نياپو اڪيڊمي سچل ڳوٺ، ڪراچي پاران ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون نئون نياپو جي سرواڻ انعام سنڌيءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي ۽ ٿورا پياري زاھد شيخ جا جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
بيت سمورا سنڌ جي ساگر جا موتي،
ماڻهو ماڻهوءَ جي – کيسي ۾ آهي،
سنڌ ڀومي آهيان – ڌرتيءَ گولي تان،
تو جي هيل ڪيا – ڌرتيءَ سان دوکا،
کڻو هَٿُ متان _ ڌرتيءَ جي سِرَ تان،
ڪو ته ڪيو کڙڪو – باهه جيان ڀڙڪو،
نيٺ ته ساري لوڪ تان – ويندا لُڙ لهي،
ايندي مهل اُها- باهه ڪندي ڀَڙڪا،
هي جي هٿ اُڀا – قاتل تي ڪڙڪيا،
سوچي وڌيون سرتيون – وڙهنديون ويرين ساڻ،
وستيءَ وستيءَ واس – ڄاڻ ته پُني آسَ،
رولي ، ڪڍئون رات – سُرندو ايندو سِجُ،
سورِ وِکن کي سورِ – چورِ چَپَن کي چورِ،
سُورَ وٺي سوغات – روئن شاديءَ رات،
وارو ڙي وارو- واهُر ڪا ته ڪيو،
جنگيون ۽ جهيڙا – ماڻهن جا ميڙا،
تڙپن ٿيون ديدون- اَڄُ تُنهنجي در تان
مَن ۾ ٿي مهڪي – ٻَکَ ۾ ٿي ٻَهڪي،
جيءَ جيءَ ڏِسي جهيرَ – تَڙپي ٿي تَحريرَ،
ڪونهي ڪو آواز- شايد آ ڪو راز،
ڳايو ٿو ڳايان – بيٺو جاڳايان،
لُڙڪن جي برسات- ورهين جيڏي رات،
در در تي ٿاڻو- گهٽيءَ گهٽيءَ گهاڻو،
ٿَڪَلَ سوچُن جي- سُتل قومن جي،
واٽن تان ويندي – سِجَ کي سڏيندي،
مايا جا ڪُل ميرَ- ڍونڍ لڳن ٿا ڍيرَ،
آڙههَ مان گُذريو- پَهر پَهر پَڄريو،
اَهڙو ڏينهن اَچي- ڪورَٽِ شال ڪَٽي،
آهن کوڙ پوليس ۾- ماڻهو مڻياندار،
ڏور گهڻو گهر گهاٽ- ڀَرِ ۾ ڦاسي گهاٽ،
قاتل وحشي بي رحمَ- ڪوڙا مُرشد پير،
ڪوٽَ ڪڏهن ڪِرندا- سوچين ٿا ويٺا،
پنهنجي لئه گهاريان- ڳَڻتيُن ۾ ڳاريان،
سو مَهڻيءَ ڌاري- ٻاٽ ڏيئو ٻاري،
جيسين مان آهيان- تُنهنجو ئي آهيان،
مان سَچيءَ دل سان- ڪوري ڪَنڌُ ڏيان،
رِڙهَنديءَ رَتُ مٿان- اَڄُ به سنڌوءَ تان،
ويندا ڏُک ويندا- ايندا سُک ايندا،
هار نه دل دلدار- مُرڪ مُسافرَ يارَ،
پنهنجا ڏسي ميل- هُلي ويون هيلَ،
تاريخون ٿيندا- ڏيک پيا ڏيندا،
سياڻا سوچيندا- ڪندا ڪُجهه ڪندا،
جو دَمُ جيءُ جيئي- سو دَمُ ڪَمُ ڪري،
سنڌ جي ٻن محبوب شاعرن تاجل بيوس ۽ شمشير الحيدريءَ کي ڀيٽا
مونکي پنهنجيءَ سِنڌُ جي- مِٽي آ پياري
جهڙي تهڙي حال ۾- جيئڻ ٿو چاهيان
جوڙيو گهر مزدور هو- رَتُ جي پورهئي سان
ڀينر شهر ڀنڀور ۾- ڪهڙو ڪَنڌُ کڻان
جڳ ۾ شال مِلي- هر ڪنهن ميهرَ کي
مَري ويندي مارُئي- آڻ نه مڃيندي
ڪيڏي سُهڻي سِنڌ آ- سائين هل ته ڏِسَئون
سِنڌُ کي جنهن جي نانَون سان- جَڳُ سُڃاڻي ٿو،
غيرَ ته آهن غيرَ پَرَ- مُونسان مُشڪِل ۾،
هڪ ٻئي کان وِڇڙي- اَندَرَ وِيا اُجڙي،
ساري جڳ ۾ سونهن جي- ماپَ ڪجي ڪهڙي،
ننڍپڻ جا سَنگتي سڀئي- ۽ سنگتين جا پيارَ،
هر ڪنهن سِنڌيءَ ڀاءُ کي- هڪڙي چُمي ڏَئي،
واهه جو هر ڪنهن روح ۾- رنگ رچي ويندو،
سَلجَڻ کان پوءِ راز ڪو- راز نه رَهندو آ،
شال نه ائين ٿئي- هرڪو پاڻ چَوي،
ڪونهي ڪو ساڳيو- ڳوٺ سڄو مُنهنجو،
رَتُ جا رشتا روحَ سان- پنهنجا ٿي نه سگهيا-
جنهن ماڻهوءَ ۾ ماڻهپو- مُور نٿو ڏِسجي،
توڙي پنهنجو ڪا گهڙي- مُور نٿي سَمجهين،
جيئڻ جي لئه ٿو مِلي- روز نئون جذبو،
ڏاڍي سُهڻي آ- هر مَنَ موهڻي آ،
سمنڊ سويرن جي- يار مَڇيرن جي،
وڏيرن ٺاهيا- مينهن جا واڙا،
ڪل پوي ئي ڪانٿي – ڪيڏو تيزيءَ سان،
ٻيڙو ٻوڙيندُئي- لاش به لوڙهيندُئي،
ٻالڪ پڻ جي راند ۾- جنهنجو جنهن سان ٿيو،
ساٿ منجهان ڪٽجي- ويهندو ڪو ٿڪجي،
ڪير ڪٿي هو ڪيئن- جو به جتي هو جيئن
ڇاجي تون ۽ مان- هِڪُ ئي هِڪُ آهيان،
جيڏي ڌرتي آ- درد آهن تيڏا،
مُند اَچي وئي آ- پوکَ پَچي وئي آ،
سچا ساٿ ڏين- کوٽا ڪين کپن،
هڪڙي آزادي نه آ- ڪيئي آزاديون،
رَسمُن روئاريون- بيوس باندياڻيون،
پيارَ پَڙهيا آهيون- قُربَ ڪَڙيا آهيون،
ميرَ مَدائيءَ جا- مُور نه ڄاڻئون ٿا،
ڊاهيندئو ڊهنديون- روئيندئو رهنديون،
جي سچا آهيو- رنگ رچيا آهيو،
دل جو درپن آ- من جو ڪو من آ،
جيءَ ۾ ٿا جهومن- جرڪيو ٿا جرڪن،
ڪي ٿا سنوارن قوم کي- قاتل آهن ڪي،
دردَ ڏُکايل ديس جا- روز لکڻ جي لاءِ،
ڪنهن پل منجهه مليا- ڪنهن پل وڇڙي ويا،
جاڪون جيءَ جَڙيا- اکڙين مَنجهه اَڙيا،
اُجرا ٿي نه سگهيا- اُجرن چهرن جا،
سچن ساٿين جا- ماکيءَ کان مٺڙا،
هيڻا ٿي نه هَلو- جهيڻا ٿي نه جيو،
گهر گهر ٿيو گهورَ، تاويزن جا شورَ،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
