سو مَهڻيءَ ڌاري- ٻاٽ ڏيئو ٻاري،
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-
ڪوي پنهنجيءَ ڪَتُ ۾- رَتُ ڦُڙا هاري،
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-
اَندَر جي انسان کي- آڏو ويهاري،
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-
اوسيئڙن جي آس ٿي- آئيندو ساري،
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-
آزاديءَ جي آگِ تي- اَندَرُ اوٻاري،
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-
آءُ ته سوچيون سِنڌُ لئه-