نامعلوم شاعرن جا نظم
• بليڪ وارنٽ تي سھي
ڪرڻ کان پوء
ان کان آخري خواهش پڇي وئي
ته ان چيو:
اھا آخري رات
پنهنجي جلاد سان گڏ جاڳڻ چاھيان ٿو
فاسي جي گگ انڌاري ۾
جڏهن ھوا محبت جو قسم کائي
رھي ھئي
۽ پکي پنهنجي نشيمن ۾
ڏڪي رھيا ھئا
انڌائي ڪوٺي جو ڏورو دروازو
کليو
۽ ان ۾ محبوبـ داخل ٿي
ٻئي ڏينهن جلاد جيلر کان اجازت
ورتي
چيو:
صاحب ! اسان ڪيسيتائين
لاشن کي فاسي ڏيندا
رھنداسين.
• تنھنجو خيال آهي
تون مونکي بي پناھ شدت سان
چاھين ٿو
تنهنجي چاھت
وصال جي آخري حدن تائين
منهنجي فقط منهنجي نالي ٿيندي
مونکي يقين آهي مونکي يقين آهي
پر قسم کڻڻ واري ڇوڪري تنهنجي اکين ۾ ھڪ تر آهي
• رات جو نائين بجي
يارنھن آڪٽوبر جي ڏينهن
ويران رستي جي ڪناري
ھڪ پوڙھي وڻ
چيو
ڪجھ ڳالهيون ڪيو
تنھائي آهي ۽ خاموشي به
مون وٽ ڳالهيون ڪرڻ لاء ھيون
پر وقت نه
ھڪ موبائيل جي ڪميرا ھئي
ان تنھائي کي محفوظ ڪيو
ماڻھن جي تنھائي تائين
پھچڻ جي لاء
• منهنجي دل مري وئي آ
مان دل کي دفنائڻ
چاھيان ٿو
پر!
دل جو قبرستان ڪاٿي
ھوندو آهي
دل ته آهي ئي ڪافر
ان کي ته ساڙيو ويندو
آهي
سڙندڙ دل جي دانھ
نڪرندي
پر تون ثابت قدم رھجان
دل کي سڙڻ ڏينجا
پوء دل جڏهن مڪمل سڙي
خاڪ ٿي وڃي
ته!
تون ان خاڪ کي يار
جي رستي تي رکي اچجان
ڇو ته دل جي روح کي
اتي ئي قرار ملي ويندو
• جڏهن کان تون ھلي
وئين آھين
ڪنهن به مون سان تنهنجي ڳالھ ناھي
ڪئي
پر ھوا جڏهن گزري رهي هئي ته مان تنھنجي نالي
چيو
۽ ھڪ شخص مري رھيو
ھو ان جي سامهون ڀي
تنهنجو نالو کيون
منهنجي پياري! اگر تون
زندا ھوندي ته ڪنهن ڏينهن ھوا جو گذر تنهنجي پاسي کان ٿيندو
۽ اگر مري وئي آھين ته
ان شخص جو روح
تو کي ٻڌائيندو ته
مون کي تون اڃان ڀي
ياد آھين.
• اڳلي سال جي آخر ۾ ڀي
حيرت ۾ اسان ٽئي ھياسين
ھڪ مان ھيس
ٻي تنھائي ھئي
۽ ٽيون بي درد ڊسمبر ھيو
• ميخاني کان پڇيو؟
اڄ ايتري خاموشي ڇو آهي
چيائين صاحب
رت جو دور آهي
شراب ڪير ٿو پيئي
• تنهنجي قبر تي جنهن
تنهنجو نالو لکيو آهي اھو
ڪوڙو آهي
تنهنجي قبر ۾ مان دفن آھيان
تون مون ۾ زندا آھين
ڪڏهن ٽائيم ملئي ته فاتحـه پڙهڻ اچجان
• زندگي ڇاھي
سمجهڻ لاء
زنده رھڻ وڏو ضروري آهي
پر اڄ تائين ڪوئي رھيو ته ناھي.
• ڪڏهن ٽائيم ڪڍي اچ
۽ منهنجي اکين کي غور سان
ڏس ۽ ٻڌا ته ڇا توکي انھن
اکين ۾ ڪوئي به
ڏک نظر نٿو اچي
• چئو
اگر ڪنهن ڏينهن مان توکي
پڪڙيان
۽ پوء تنهنجي پيرن جي ترن
کي چمي ڏيان
ته ڇا تون ڪجھ دير منڊ ڪائي
ھلندي
ڇو ته ڪاٿي منهنجي چمي کي
ڊاھي نه ڇڏين
• ايترو مھنگو پڪل آنو
وڏي ٿڌ اڌ ڪپڙا
ھڪ غربت جو ماريل ڇوڪرو
پڪل آنا کپائي رھيو ھو
ٺٺريل آواز جڏهن ان جي منهنجي ڪار جي اندر آئي
مان جو وڏي ٿڌ ۾ ڪوٽ پھري پنهنجي ڪار ۾ ھيٽر جي اڳيان ويٺو ھيس
مان ڀي ھڪ پڪل آنو
گرم فضا ۾ ويھي کاڌو ھو
جيڪو اھو پيارو ڇوڪرو
ٿڌي ھوا ۾ رستي جي ڪناري
ڏڪندڙ ھٿن سان ڇليو ھيو
پيسا ڏيندي ڏيندي مان
ان ڇوڪري کي غور سان ڏٺو
وڏي ٿڌ اڌ ڪپڙا
اف
نيرن چپن وارو ڇڪرو
ٿڌي ھوا ۾ ڏڪي رھيو ھيو
مان ان جي حالت ڏٺي
۽ چيو ته پٽ تون ڀي
ھڪ آنو کائي ڇڏ ڇا ٿيندو
ان چيو ته توبه انڪل
ويھن روپين جو مھنگو آنو
مان ڪيئن کائي سگھندس
• بليڪ وارنٽ تي سھي
ڪرڻ کان پوء
ان کان آخري خواهش پڇي وئي
ته ان چيو:
اھا آخري رات
پنهنجي جلاد سان گڏ جاڳڻ چاھيان ٿو
فاسي جي رات' گگ انڌائي ۾
جڏهن ھوا محبت جو قسم کائي
رھي ھئي
۽ پکي پنهنجي نشيمن ۾
ڏڪي رھيا ھئا
انڌائي ڪوٺي جو ڳورو دروازو
کليو
۽ ان ۾ محبوبـ داخل ٿي
ٻئي ڏينهن جلاد جيلر کان اجازت
ورتي
چيو:
صاحب ! اسان ڪيسي تائين
لاشن کي فاسي ڏيندا
رھنداسين
• شاعر
ڪيڏا ڪاريگر آهن
اميد جي وڻن مان
لفظ ڪٽيندا آهن ۽ ڏاڪڻيون
ٺاھيندا آهن
ڪيڏا ھنر مند آهن ھي
ڏکن جا ٻج ھوندا آهن
۽ دلن ۾ خوشين جون ٻنيون پوکيندا آهن
ڪيڏا ٺاھيندڙ آهن ھي
وقت جي سمنڊ ۾ ٻيڙيون ٺاھيندا آهن
پاڻ ٻڏي ويندا آهن
• مان جڏهن چوندس ھيس،
مونکي تو تي ڪوئي به ڪتاب ناهي لکڻو،
تون ڪاوڙ ۾ چوندي ھئين،
پوء مون تي لکيل ھي تمام نظم،
ساڙي ڇو نٿو ڇڏي،
تون ڪراچي ۾ رھندو آھين نه،
وڃي سمنڊ ۾ اڇلائي ڇو نٿو ڇڏي،
ھي ڊائري ھي ورق،
ڪنهن گند کڻڻ واري ٻار کي خيرات ڪري ڇڏ،
مونکي امر نٿو ڪري سگهي تون،
ڪنهن ٻار جو ڀلو ڪري ڇڏ منهنجي جان !
تون ايترو جلد باز ڇو آھين،
تون منهنجي پوري ڳالھ نٿو ٻڌي،
منهنجي ھي تمام نظمون،
جيڪي مون تنهنجي نالي لکيون آهن،
ڪجھ سال بعد،
محبت جي منڪر قوم ۾،
مقدس ڪتاب ٺاهي لاٿو ويندو.