4
پوءِ ھن مون کي اُٿڻ ۾ مدد ڪئي ۽ ڏاڪڻيون چڙھڻ مھل به سھارو ڏنو. ھو مون کي ويڪري اڱڻ ۾ وٺي ويا. سج ڪافي مٿي چڙھي چڪو ھو ۽ ان ھنڌان ال بيار ڪئمپ جو ھڪ وڏو حصو ڏسڻ ۾ ٿي آيو. مون جيڪي تفصيل پڙھيا ھئا، تن مان سمجھيم ته آءٌ فوجين جي استعمال ۾ ايندڙ عمارت Court of Appeals ۾ آھيان، جتي الجزائر جي عدالت جو بئريسٽر ’علي بومند جل‘ مئو ھو ۽ ان ئي اڱڻ تان (جيئن مون کي ايذاءَ ڏيندڙ ٻڌايو ھو) ھن پنھنجو پاڻ کي ھيٺ آپگھات لاءِ اڇلي ڇڏيو ھو. اسين ھڪ ٻي ڏاڪڻ تان عمارت جي ھڪ مختلف حصي ۾ لھي وياسين، جتي منھنجي جيل جي اردليءَ مون کي ھڪ ننڍي اونداھي ڪوٺيءَ ۾ بند ڪري ڇڏيو. اھا الماڙيءَ جيڏي ھڪ ننڍي ڪوٺي ھئي، جنھن ۾ ڏينھن جي روشني به نه ايندي ھئي. فقط ھڪ ننڍڙي ٻر مان ڪجھ سھائي ايندي ھئي، جيڪو ڀت کان گھڻو مٿي ھو، ۽ ھڪ روشندان به کليو ٿي. آءٌ ڇڪي تاڻي گسڪي گھر جي ھڪ ڪنڊ تائين پھتس ته جيئن پٺ کي سھارو ڏيئي پنھنجي ڪلھن جو درد ڪجھ گھٽائي سگھان جيڪي ڇڪجڻ سان ڄڻ نڪتا ٿي.
جلد ئي ورانڊي ۾ اچ وڃ وڌي ويئي، عمارت جاڳي رھي ھئي ۽ مون پنھنجو پاڻ کي ايذاءَ ڏيندڙن جي واپسيءَ لاءِ تيار ڪيو، پر ار اڪيلو آيو. ھن مون کي اٿارڻ لاءِ ڪلھن کان جھليو ۽ ڏاڪڻين جي ريلنگ تائين وٺي آيو.
”ھي ميجر اٿئي .....“ ھن چيو.
منھنجي سامھون پارا ٽروپس جو ھڪ ميجر بيٺو ھو، جنھن پنھنجو پاڻ کي لڪائڻ لاءِ پنھنجي وردي ڪانه پاتي ھئي. سندس مٿي تي نيرو BORT ھو. قد جو ڊگھو، شڪل شبيھ جو بڇڙو ۽ ٿورو ٿُلھو. ھن نرم پر طنزيه آواز ۾ مون کي چيو، ”تون خاطو آھين؟ توکي خبر ھئڻ گھرجي ته اسين معلومات حاصل ڪرڻ ٿا گھرون ۽ اھا اسان کي ھر حالت ۾ ملڻ گھرجي.“
ھن فقط مون سان ملاقات ڪرڻ ٿي گھري. تنھن کان پوءِ مون کي واپس ڪوٺڙيءَ ۾ آندو ويو، پر اتي آءٌ گھڻو دير اڪيلو نه رھيس جو ڪجھ گھڙين کان پوءِ ار اچي ويو. ھن ڀيري ساڻس چا ۽ ھڪ ٻيو پارا ھو، جنھن وٽ Magneto ھو. ھن دروازي جي چائنٺ تي اچي بيھي مون کي ڏٺو ۽ چيو ته:
”تون اڃا به ٻڌائڻ نٿو چاھين؟..... بھتر آھي ته توکي ٻڌائي ڇڏيان ته اھو سلسلو توڙ تائين رھندو.“
آءٌ دروازي جي سامھون ڀت کي ٽيڪ ڏيو ويٺو ھئس. ھو اندر آيا ۽ بتي ٻاري منھنجي چوڌاري ويھي رھيا.
”مون کي ھن جي وات ۾ ڦسڻ لاءِ ڪا شيءِ کپي.“ چا چيو.
ھن اتي پيل دٻن مان ھڪ ۾ ھٿ وڌو ۽ ھڪ گندو ٽوال ڪڍيائين.
”ھن جي ڪھڙي ضرورت آھي؟“ ار چيو. ”ھي ڀلي ڪيتريون به دانھون ڪوڪون ڪري، پر اسين ته ٽي منزلون زمين اندر آھيون.“
”پوءِ به ....“ چا چيو، ”مون کي گوڙ نٿو وڻي.“
ھن منھنجي پتلون لاٿي ۽ گنجي به لاٿائون ۽ برقي تارون منھنجي ڌڏن جي ٻنھي طرفن لڳايائون. ھو واري واري سان مشين استعمال ڪري رھيا ھئا. ھيءَ ڪلھ استعمال ڪيل مشين کان مختلف ھئي. مون جھٽڪي جي شروعات ۾ ئي رڙ ڪئي ۽ ھر نئين شاڪ سان رڙ ٿي ڪيم. منھنجي بدن جي حرڪت پھرينءَ جي ڀيٽ ۾ گھڻي گھٽجي ويئي ھئي، تنھنجي ته کين به اميد ھئي جو ھن مون کي ڪنھن تختي سان ٻڌڻ مناسب نه سمجھيو ھو. اذيت جي دوران آءٌ ھڪ لائوڊ اسپيڪر مان ايندڙ مشھور گيتن جو آواز ٻڌي سگھيس پئي. پڪ سان اھو آواز ڪنھن ويجھي ڪمري يا ميس مان پئي آيو. منھنجون رڙيون ان جي گوڙ ۾ دٻجي ٿي ويون ۽ ار جڏھن ٽي طبقا زمين اندر چيا ھئا، ته ان جو مطلب به اھو ئي ھو. اذيت جو سلسلو جاري رھيو ۽ آءٌ ھوريان ھوريان سھپ جي قوت وڃائيندو ٿڪبو ويس. ڪڏھن کاٻي ٿي جھڪيس ته ڪڏھن ساڄي. اوچتو ھڪ ليفٽيننٽ ھڪ تار ھيٺان کولي منھنجي منھن ۾ ھنئي ۽ آءٌ اڇلجي ويس.
”اڙي ھن کي ته ھي ٿو وڻي.“ چا چيو.
پوءِ ھنن پاڻ ۾ سس پس ڪري فيصلو ڪيو ته مون کي ٿوري دير ساھي پٽڻ جو موقعو ڏنو وڃي.
”بجليءَ جون تارون ھڻي ڇڏ .....“ ار چيو. ”پاڻ کي وري به ته ھتي اچڻو آھي.“
ھو تارن کي منھنجي گوشت ۾ چنبڙيل ئي ڇڏي ھليا ويا.
پوءِ ھوريان ھوريان آئون ننڊ جي گھيرٽن ۾ وٺبو ويس ۽ سمھي رھيس. پر جڏھن منھنجي اک کُلي، ۽ مون کين ٻيھر ڏٺو ته ائين محسوس ٿيم، ڄڻ اڃان گھڙي ٻه مس گذريون آھن ۽ ان وقت مون کي وقت جو ڪوبه اندازو نه رھيو ھو.
”اٿي ويھ ....“ ار ڪوٺيءَ ۾ گھڙندي ٿڏو ھڻندي چيو.
مون ڪابه حرڪت نه ڪئي، ھن مون کي جھلي ڀت سان ٽيڪ ڏيئي ويھاريو ۽ گھڙي کن کان پوءِ بجليءَ جي ڪرنٽ جي ڪري تڙپي رھيو ھئس. مون کي محسوس ٿيو ته منھنجي مدافعت کين وڌيڪ وحشي بڻائي رھي آھي ۽ ھو پريشان ٿيندا پيا وڃن.
”ھن جي وات ۾ بجلي ھڻ.“ ار چيو.
پوءِ ھن پنھنجو حڪم مڃائڻ لاءِ منھنجي نڪ جي چوٽيءَ مان جھليو ۽ مون جيئن ئي ساھه کڻڻ لاءِ وات کوليو، ھن اگھاڙي تار منھنجي تارونءَ تائين ڦسي ڏني ۽ گڏوگڏ چا مشين کي ھلائڻ شروع ڪيو ۽ مون کي برقي رو جي شدت جو احساس ٿيڻ لڳو ۽ مون ڳلو، ڄڀ ۽ اکيون پنبڻين تائين تشنج جيان ڇڪبيون ۽ ٻرنديون محسوس ڪيون ۽ ھر گھڙيءَ ان ۾ واڌارو ٿيندو پئي ويو.
ھاڻي تار چا جھلي بيٺو ھو.
حقيقت ۾ برقي رو جي ڪري منھنجيون ڄاڙيون اليڪٽروڊ سان ڳنڍجي ويون ھيون ۽ ڪيتري به ڪوشش ٿي ڪيم پر منھنجي لاءِ ڏندن کي کولڻ ممڪن نه رھيو ھو.
سڄيل ڀنڃڻن جي ھيٺان منھنجون اکيون باھه جي تصويرن سان ڀريل ھيون ۽ روشن اقليدي نقشا منھنجي سامھون چمڪي رھيا ھئا. مون سوچيو ته برقي جھٽڪن سان انھن کي پنھنجي حلقن مان ائين ٻاھر ڇڪجندو محسوس ڪري سگھان ٿو، ڄڻ کين اندران کي ٻاھر ڌڪيو پيو وڃي. برقي رو پنھنجي پوري شدت سان ھئي ۽ منھنجي تڪليف به. اذيت مستقل ھئي ۽ مون سوچيو ته ھو مون کي ان کان وڌيڪ تڪليف پھچائي نه ٿا سگھن. پر مون ار کي ان ماڻھوءَ کي، جيڪو چرخي ھلائي رھيو ھو، ھي چوندي ٻڌو:
”جھٽڪا ھلڪا ڏي، پھرين آھستي ڏي ۽ پوءِ وري تيز ڪري ڇڏ.“
تنھن کان پوءِ مون برقي رو جي سختيءَ ۾ ڪمي محسوس ڪئي ۽ تشنج جھڙي ڪيفيت ۾ جنھن سان منھنجو بدن آڪڙجي ويو ھو، ڪجھ گھٽتائي ٿي ۽ جڏھن ھو چرخي ٻيھر زور سان ھلائڻ لڳو، ته اوچتو برقي رو مون کي ٻيھر ڦونڊا ڦونڊا ڪرڻ لڳي. ان اوچتي کوٽ ۽ تڪليف جي زيادتيءَ کان بچڻ لاءِ آءٌ پنھنجو مٿو پوري قوت سان زمين تي ھڻڻ لڳس ۽ ھر ڌڪ سان ڪجھ سُڪون ٿي مليو. اھو ڏسي ار ويجھو اچي منھنجي ڪَن ۾ چيو:
”اھو نه سوچ ته اھڙيءَ طرح تون بيھوش ٿي ويندين ......... اھو ڪڏھن به نه ٿيندو.“
نيٺ ھو بيھي رھيا. روشنيءَ جا زاويا اڃا به منھنجي سامھون نچي رھيا ھئا ۽ منھنجي ڪَنن ۾ اڃا تائين چرخي ھلڻ جا آواز پي ٻريا. ڪجھ دير کان پوءِ آءٌ انھن ٽنھي کي پنھنجي سامھون بيٺل ڏسي رھيو ھئس.
”ته پوءِ...... ؟“ چا چيو.
مون ڪوبه جواب نه ڏنو.
”توبھ ڙي منھنجا رب ......“ ار چيو ۽ گڏوگڏ مون کي ھڪ زورائتو ٿڦڙ وھائي ڪڍيو.
”ٻڌ ...... “ چا چيو ۽ ھو ڪجھ پرسڪون نظر اچي رھيو ھو.
”انھن سڀني مان توکي ڇا ھڙ حاصل ٿيندو؟ جيڪڏھن تون ڪجھ به نه ٻڌائيندين ته اسين تنھنجي زال کي جھلي اينداسين. پنھنجو خيال آھي ته ھوءَ اھو سھي ويندين؟“
ان ڀوائتي خواب ۾ آءٌ ڏاڍي ڏکيائي سان مڪارن جي ڪوڙ سبب ممڪن خطري جي ڊپ کان بچي سگھيس. پر مون ڄاتو ٿي ته ھو گلبرٽيءَ کي اذيت ڏيئي سگھن ٿا، جو ھو اڳ ۾ به گبرائيل گيمنيز، بلانشي موئن، ايلانٽي لوپ ۽ ٻين نوجوان عورتن کي اذيت ڏيئي چڪا ھئا. پوءِ مون کي اھا به خبر پئي ته ھنن مادام طوريءَ کي جيڪا ريڊيو الجير جي ھڪ نامياري اداڪار جي زال ھئي. کيس سندس گھر واريءَ جي موجودگيءَ ۾ ان ڪري تشدد جو نشانو بڻايو ويو ته جيئن ھوءَ راز ٻڌائي. پر مان ڊڄي رھيو ھئس ته ھو پنھنجي ڌمڪيءَ کي عملي جامون پھرائڻ بابت منھنجي گھٻراھٽ ڄاڻي نه وٺن. پر پوءِ مون ڪجھ سُڪون جو ساھه کنيو، جو منجھائن ڪنھن کي چوندو ٻڌم ته: ”ھن کي ڪنھن به ڳالھ جي پرواھه نه آھي.“
تنھن کان پوءِ ھو مون کي اڪيلو ڇڏي ھليا ويا. پر اھو خيال منھنجي ذھن ۾ مُترڪن جيان وسي رھيو ھو ته ڪنھن به گھڙيءَ گلبرٽيءَ اذيت جي تختي سان ٻڌجي سگھجي ٿي.