6
”اھو خطرو کڻي اسان کي پڇتائڻو نه پوي .....“
نيٺ ھنن منھنجا ھٿ چيلھ جي پويان ڪري ٻڌڻ بدران اڳيان ڪري انھن ۾ ھٿ ڪڙيون وڌيون، ۽ مون کي آزاديءَ جو غير معمولي احساس ٿيو. ھو ورانڊي ۾ بيھي منھنجي باري ۾ ڳالھائڻ لڳا.
”ھن کي ڪجھ پاڻي پياريو ۽ ھر ڪلاڪ کان پوءِ ٿورو ٿورو ڏيندا وڃوس..... گھڻو نه پياريوس نه ته طبيعت خراب ٿي وينديس.“
فرينچ لھجي واري ھڪ پارا ٽروپر جيڪو مون سان گڏ آيو ھو، سو ھڪ ڪمبل کڻي آيو ۽ مون تي وجھي ڇڏيائين. ھن مون کي پاڻي پياريو، مون ڍُڪ کن مس پيتو جو منھنجي اڃ مري چڪي ھئي. ”توکي جنرل ايم جي تجويز سان ڪا دلچسپي ڪانھي.“ ھن جي آواز ۾ ڪابه دشمني نه ھئي.
”آخر تون نه ٻڌائڻ تي ايترو ڳنڍ ٻڌيو ڇو بيٺو آھين. تون پنھنجن سنگتين کي دوکو ڏيڻ نٿو چاھين ..... ائين نه؟ پر ان قسم جي مقابلي لاءِ واقعي ھمت کپي.“
مون کانئس اڄوڪي ڏينھن بابت پڇيو. ھن جمع جي رات ٻڌائي ۽ ھنن مون کي اربع کان اذيت ڏيڻ شروع ڪئي ھئي.
ورانڊي ۾ قدمن جي آواز جو گوڙ جاري ھو، جيڪو ٿوري ٿوري دير کان پوءِ ار جي احڪام جاري ڪرڻ واري تيز لھجي جي ڪري ٽٽو ٿي. اوچتو مون کي ڏاڍين ڀوائتين رڙين جا آواز ٻڌڻ ۾ آيا، جيڪي شايد ڀر واري ڪمري مان پئي آيا. اتي ڪنھن کي اذيت ڏني پي ويئي ...... اھا عورت ھئي ۽ منھنجي دماغ ۾ خيال اچڻ لڳا ته اھا گلبرٽي آھي، ۽ مون سندس آواز سڃاڻي ورتو آھي. مون کي پنھنجي انھيءَ غلطيءَ جو احساس گھڻن ڏينھن کان پوءِ ٿيو.
اذيت سڄي رات جاري رھي ۽ آئون دٻيل دٻيل رڙيون، گاريون ۽ مارڪُٽ جا آواز ٻڌندو رھيس. جلد ئي مون کي خبر پئجي ويئي ته اھا رات ڪنھن خاص اھميت جي حامل نه ھئي، پر عمارت جي ٻين راتين جيان ھئي. تڪليف ۽ تشدد دوران ٿيندڙ رڙيون ۽ دانھون ”سينٽر ڊي ٽري“ لاءِ نيون نه ھيون. مون ڏٺو ته ڪنھن به پارا ان ڳالھ ڏانھن ڌيان نه ٿي ڏنو، پر مون کي پڪ آھي ته ڪوبه اھڙو قيدي نه ھوندو جنھن مون جيان عذاب سھندڙن جون پھريون ڀيرو رڙيون ٻڌي تڪليف ۽ ڌڪار کان رڙيون نه ڪيون ھونديون.
آءٌ ڪجھ ڪجھ ھوش ۾ ھئس ۽ پرھه ڦٽيءَ ڌاري سمھي رھيس ۽ تمام گھڻي دير کان پوءِ ڪلھ شام واري پارا مون کي جاڳايو. ھو منھنجي لاءِ ٿورو گرم سوپ به کڻي آيو ھو. اھو اربع کان پوءِ منھنجو پھريون کاڌو ھو. مون سوپ جا ڪجھ چمچا ڏاڍي ڏکيائيءَ سان پيتا. منھنجي چپن، زبان ۽ ڄاڙين ۾ اڃا تائين برقي تار جي ساڙ سبب ڏاڍي تڪليف ٿي رھي ھئي. منھنجي ٻين سڙيل عضون مان ڇاتي ۽ آڱرين جا زخم خراب ٿي ويا ھئا ۽ مون کي لڳل ھٿڪڙيون به لاٿيون ويون ۽ مون ڏٺو ته آءٌ پنھنجو کاٻو ھٿ استعمال ڪري نه ٿو سگھان، جيڪو بلڪل بي حس ھو. منھنجي کاٻي ڪُلھي ۾ به سخت سُور ھو، جنھن جي ڪري آئون پنھنجي ٻانھن به کڻي نٿي سگھيس.
*****************