7
”ھون! ته ھي ڪجھ به ٻڌائڻ نه ٿو گھري.“ سويلين ھڪ ھمراھه چيو.
”اسان وٽ وقت آھي.“ ميجر چيو.
”پھريون ھڙئي ائين ھوندا آھن ..... مھينو..... ٻه ..... ٽي ..... پر پوءِ نيٺ ھوڏ تان لھي سڀ ڪجھ آکي ڇڏيندو.“
”ھي اڪاشي ۽ ايليٽي لوپ جھڙو آھي.“
”ھي چاھي ٿو ته ھيرو بڻجي وڃان ۽ ڪجھ صدين کان پوءِ ڪنھن ڀت تي سندس نالي جي تختي ھنئي وڃي.“
اھو چئي ھو پنھنجي مذاق تي ٽھڪ ڏيئي کِلڻ لڳو ۽ مون ڏانھن مڙي چيائين:
”اسان تنھنجي چڱي نموني پرگھور لڌي آھي.“
”ھن جي پنھنجي غلطي آھي.“ چا چيو.
”کيس ڪنھن به شيءِ جي پرواھه ڪونھي.“ ار چيو.
”ھن کي ته پنھنجي پارٽيءَ کان سواءِ ٻي ڪا شيءِ سجھي ئي ڪونه ٿي ..... ٻيو ته وڃي کڏ ۾ پوي، پر پنھنجي زال ۽ ٻارن جي به پرواھه ڪانه اٿس.“
ٻيو ڏينھن آچر جو ھو، کيس ٻيھر ار سان گڏجي ٿوري دير لاءِ اچڻو ھو. ھو ٻئي مرڪي رھيا ھئا.
”تون اڃا به ھوڏ تان نٿو لھين؟“ چا مون کان پڇيو.
”پوءِ ته تون پنھنجي لاءِ نيون ۽ ڪٺن مصيبتون کڙيون ڪري رھيو آھين، اسان وٽ توکي بڪائڻ لاءِ سائنسي طريقا به آھن.“ (ھن اھو لفظ ڌار ڌار ۽ تمام زور ڏيئي چيو.)
جڏھن ھو ھليا ويا ته مون دروازو کڙڪائي اٿڻ لاءِ سھارو گھريو ۽ ھڪ پارا جي سھاري رنڌڻي ۾ ويس ۽ ڀت تي ارڪ ڏيئي منھن تي پاڻيءَ جا ڇنڊا ھنيم. جڏھن ٻيھر موٽي اچي ليٽيس ته ھڪ ٻئي پارا، لو جي انھيءَ اينگلو الجيرين اڌ کليل دروازي مان ٻوٿ ڪڍي ٽوڪ ھڻندي پڇيائين:
”ڪيئن ھاڻ ٺيڪ آھين نه .......؟“
”ھا .......“ مون ساڳئي لھجي ۾ وراڻي ڏنمس.
مون چاھيو پئي ته آءٌ ائين ئي ڳالھائيندو رھان ته جيئن مون کي اندازو ٿئي ته اڃا منھنجي واسطي ڇا ڪجھ باقي آھي ۽ اھي ڪھڙا سائنسي طريقا آھن، جيڪي مون تي ھو آزمائڻ چاھين ٿا. پر ھن ڌڪار مان ورندي ڏني:
”تو صحيح سمجھيو آھي، تنھنجو کيل اڃان ختم نه ٿيو آھي ۽ اسين توکي ضرور بڪائينداسين.“