غزل
مجبور مٺا مون کي ڏسي، کلندو وتين ٿو تون.
ناز ڪرين ٿو حُسن تي، پرواهه نٿي ڪنهن جي،
تو ۾ ڏسان ٿو مَڳي، کلندو وتين ٿو تون.
پيار ۾ جهيڙو، نه ڪر تون، ڦير نه مون کان نظر تون،
وئي توسان آ دل لڳي، کلندو وتين ٿو تون.
”رشيد ڪليري“ قرب ٿو چاهي، دُنيا دولت گُهرندو ناهي،
ڏس مون ڏي مٺا تون کِلي، کلندو وَتين ٿو تون.
***
بندا ڪر نه وڏائي موت اچڻ وارو ٿي،
نوڙت ۾ آ سچائي، ساهه وڃڻ وارو ٿي.
فاني جهان آ، فنا ٿيندو سڀ ڪجهه،
باقي نالو رَب جو هتي رهڻ وارو ٿي.
اِها تَڏ، تڪبر ڪندين، اڳتي ڪنهن سان،
قبر جو انڌارو هاڻي اَچڻ وارو ٿي.
اَبو، امڙ، ڀائر نه ڪي گهر جا ڀاتي،
مرڻ کان پوءِ هَرڪو اِهو ڇڏڻ وارو ٿي.
”ڪليري“ تون توبه مَرڻ کان اڳي ڪر،
خدا پاڪ معافي مٺا ڏيڻ وارو ٿي.
***
توکي ڪهڙي خبر او جانيئڙا!، مون کي توتي ڪيڏو ناز آهي،
تنهنجي هر ادا، آهي من مُهڻي، تنهنجو مصري جهڙو آواز آهي.
توسان نظر ملي هوش ڀُلجي ويا، اَلاَءِ مون تي ڪهڙا تو جادو ڪيا،
هڪ پل ۾ مِٺا ٿي تنهنجو ويس، تنهنجي ڏسڻ ۾ اهڙو راز آهي.
نه آئينو ڏس متان نظر لڳيئي،پنهنجو پاڻ سان ٿي متان پيار وڃيئي،
منهنجا سائين سَراپا سون آهين، تنهنجو پيارو پرين انداز آهي.
ڇڏي دنيا ساري مون کي پنهنجو ڪَيُئِه، ڪري قرب ”ڪليري“ کي پيار ڏنئي،
رب ڄاڻي”رشيد“، خريد ٿي ويو، منهنجو توکي سَلامُ نيازُ آهي.
***
سڄڻ سائين وئي ڪاڏي اُها تُنهنجي وفاداري،
اُهي قسمون اُهي واعدا مٺا تنهنجي وفاداري.
ڏنئي صدما محبت ۾ صنم توکي ته شابس آ،
ڏنا تو پيار ۾ ڏکڙا، واهه وا تنهنجي وفاداري.
دنيا وارا کِليا مون تي ڏسي تنها هر جاءِ تي،
پچر هي جابجا ٿي وئي، گلا تنهنجي وفاداري.
اوسيئڙو آ اڃان تائين ”رشيد“ راهون نهاريان ٿو،
”ڪليري“ هاڻي سمجهيم هئي دغا تنهنجي وفاداري.
***
ڏک ۾ ساٿ نه ڇڏبو آ، مٺڙا مُنهن نه مَٽبو آ،
ڇا به چئي ڀل هي دنيا، چوڻ نه ٻين جو مڃبو آ.
غير ته جوڙ ڦٽائيندا، گِلائون ڪري به ٻڌائيندا،
ٻين جي چئي تي مٺڙا ماڻهو، هروڀرو نه رُسبو آ.
ساهه منهنجي ۾ آهين، سمايل دل کان پري ناهين هڪ پل،
پيار ڪرڻ وارن کان پيارا، ائين پري نه رهبو آ.
”رشيد ڪليري“ قربَ ڪُٺو، دور گذارڻ ناهه سٺو،
روز ملڻ جي ٿي نه سگهي، ڪڏهن ڪڏهن ته ملبو آ.
***
نينهن نازڪ ڌاڳو آ، ڇنڻ جي ڪوشش نه ڪر،
عشق ڏاڍو اڙانگو آ، ڇنڻ جي ڪوشش نه ڪر.
اَزل کان توسان آ، منهنجو ناتو، اڃا تائين مون کي تو نه سڃاتو،
ٻيو پيار مهانگو آ، ڇنڻ جي ڪوشش نه ڪر.
روح جو تون ئي آهين راڻو، مان مسڪين آهيان اَياڻو،
توسان ساهه جو سانگو آ، ڇنڻ جي ڪوشش نه ڪر.
”رشيد ڪليري“ رهندو تنهنجو، قرب پرين ڪَرِهاڻي پنهنجو،
هي سودو سهانگو آ، ڇنڻ جي ڪوشش نه ڪر.
***
مان تنهنجو آهيان سرڪار، ڪجهه رحم ته دل ۾ ڌارِ،
کڻي نيڻ تون مون ڏي نهار، ڪجهه رحم ته دل ۾ ڌار.
توکي حسن تي آهي وڏائي، چڱي ناهي ڪنهن سان اُچائي،
ڏينهن آه جواني چار، ڪجهه رحم ته دل ۾ ڌار.
جي سور تون ڏيندين سَهندس، آهيان نوڪر، نوڪر رهندس،
ڇڏي در نه ويندس ٻي وار، ڪجهه رحم ته دل ۾ ڌار.
ڇو ويٺو آهين وساري، اچ توکي ”ڪليري“ ساري،
مڃ عرض منهنجو سرڪار، ڪجهه رحم ته دل ۾ ڌار.
***
سوا تنهنجي سهڻا نڪو ٻيو صنم آ،
مڃين نه مڃين تون رب جو قسم آ.
توکي سنڀاريان تولئه پڪاريان،
ڪندو ياد هر هر توکي هي دم آ.
تنهنجي انتظاري، تنهنجي بيقراري،
تنهنجو فڪر، تنهنجو ئي غم آ.
ايڏو ڇو آزارين، ايڏو ڇو ٿو ڳارين،
”ڪليري“ سان ايڏو ڇو تو ڪيو ستم آ؟
***
يار جو ديدار ٿيو، ديدار تان صدقي وڃان،
هار تان صدقي وڃان، سينگار تان صدقي وڃان.
يار جا ٿورا نه ٿورا، ڪهڙا ڳائي ڳائجن؟
پاڻ آيو گهر هلي، دلدار تان صدقي وڃان.
سِرُ ويو ڇا ٿي پيو، رُتبو شهادت جو مليو،
تُنهنجي ابرو جي تکي، تلوار تان صدقي وڃان.
مُلڪ دل جو ويو ڦُري آ، بنجي ڦورو زور سان،
اي ”ڪليري“ حُسن جي سرڪار تان صدقي وڃان.
***
مُنهن مٽيو تو شهر کي ڇڏڻو پيو،
بڻجي مجنون رڻ ۾ آ رهڻو پيو.
حسن جي خيرات خاطر ٿي فقير،
تنهنجي در تي دلربا اچڻو پيو.
عشق، عاشق کان وٺي ٿو امتحان،
عشق ۾ هر هڪ ستم سهڻو پيو.
يار ڏي سهڻي نموني اي ”رشيد“،
حال دل جو شعر ۾ لکڻو پيو.
***
دلبر توکي رُسڻ نه ڏيندس،
ڳالهه صفا ڪر وڃڻ نه ڏيندس.
پنهنجي پيار جو پيچ آ پُختو،
سڪ جي سڳي کي ڇنڻ نه ڏيندس.
تو جو مُڪو آ ڇلو نشاني،
ڪنهن کي ڀي مان ڏسڻ نه ڏيندس.
منهنجي دل جي رت سان هٿ رڱ،
ميندي توکي هڻڻ نه ڏيندس.
دل ته ”رشيد“ جي تنهنجو گهر آ،
دل ۾ ٻي کي رهڻ نه ڏيندس.
***
وڇوڙي ڪرائي آ ياري کان توبه،
حياتي سڄي انتظاري کان توبه.
سڄي رات تارن ۾ تارا رهن ٿا،
ڪٿي دل انهيءَ بيقراري کان توبه.
اچي چنڊ منهنجو ڪري اڱڻ اُجرو،
جدائي جي آ رات ڪاري کان توبه.
جي گاري ۾ گهرجي، نه ڦهنگن کان ڊڄجي،
جي عشق آ اندر ۾، ڇو خواري کان توبه.
ٿيو عشق تنهنجي ۾ رُسوا ”رشيد“ آ،
هنئير ڇو ڪري آه وَ زاري کان توبه.
***
پهريون پيار ڏئي، پنهنجو ڪرڻ، پوءِ چڙڻ کپڻ ته ٺهي نٿو،
هجي ڏوهه ڪو ته چئي ڏجي، ڏک ڏمر ڪرڻ ته ٺهي نٿو.
تون ته غير سان گڏجي گهارين ٿو، مون ڏي ڀُلجي ڪين نهارين ٿو،
مون کي چوڻ ته ايندو آهي پر، توکي ڪجهه چوڻ ته ٺهي نٿو.
جي نه لائجي ته، نه لائجي، ياري لائجي ته نڀائجي،
سڳو سڪ جو، سڪ سان ساهي، ڏئي ڇِڪ ساڻ ڇِنڻ ته ٺهي نٿو.
تنهنجي واسطي ان ڏک ڏٺا، سوين سور ۽ صدما سٺا،
تنهنجي در جي ٻانهي ”رشيد“ کي پنهنجي در تان تڙڻ ته ٺهي نٿو.
***
مثِل پٿر ٿي برابر، نه سزا پيدا ڪجي،
دل جي عيوض دل ڏئي نينهن صفا پيدا ڪجي.
يار جي ڪونهي خوشي، رڳو غم ئي غم آ،
سُرمو ۽ سينگار، ڪيئن دلبر سوا پيدا ڪجي.
حيف ان جي پار کي، جنهن نه سڃاتو يار کي،
وقت چاهي ٿو ته واعدن ۾، وفا پيدا ڪجي.
منهنجي درد جي دوا نه دلدار آهي”ڪليري“،
يار جي ديدار ريءَ، ڪهڙي دوا پيدا ڪجي.
***
اڃا ڇو نه آيو، هلي يار پيارو،
ڏسندي ويو آ، لهي سج سارو.
سڄڻ کي سنڀاريان، اڱڻ کي ٻهاريان،
ٿو راهون نهاريان، هڻايان ٿو ڍارو.
نڪي پاڻ آيو، نڪي اُن چوايو،
ڀورل ڇو ڀُلايو، اهو آ من مونجهارو.
ڪري قرب هيڪر، ”ڪليري“ آيو دلبر،
ٿيو بخت بهتر، وريو آهي وارو.
***
رُسين ڇو ٿو، رُسڻ ڪنهن کان سکيو آهين؟
چڙين ڇا کان، چڙڻ ڪنهن کان سکيو آهين؟
لڳن ٿا تير پنبڙين جا سڌا دل ۾،
کڻي اکڙيون ڏسڻ ڪنهن کان سکيو آهين.
جي مُشڪين رات جو ٿي روشني ويندي،
ڪِرن ٿا گل کِلڻ ڪنهن کان سکيو آهين.
”ڪليري“ سان ڪري وعدو نه پهچين ٿو،
ڏٽا اهڙا ڏيڻ ڪنهن کان سکيو آهين.
***
سڄي سنسار ۾ ڳولهي ڪبو هڪ يار ته آهي،
ڪري واعدا وفا جا پوءِ، ڪبو پيار ته آهي.
سِر جو سودو ڏکيو آهي، سمجهي ڪو اچي ڪاهي،
ڀلي لنوَ پوءِ اَچي لائي، ڪنهن کي انڪار ته ناهي.
سودو سِر جو نه سهانگوآ، ملي مشڪل مهانگو آ،
لاهبو سِر جو سانگو آ، ڏکيو وهنوار ته آهي.
پيار ۾ نه آ ڪڇڻو، ڪسر ڪس کي ناهي ڏسڻو،
ڇا جو روئڻ وري ڏسڻو، ڪبو انڪار ته ناهي.
”رشيد“ ناتو نڀائڻو آ، اصل پير نه هٽائڻو آ،
ڪڏهن پيار ۾ نه سهائڻو آ، سڪ جو واپار ته آهي.
***
سوا تنهنجي سهڻا نه ٻيو ڪو صنم آ،
خدا ٿو ڏسي ۽ خدا جو قسم آ.
تو اقرار ڪيڏا ڪيا، پر تون نه آئين،
انهيءَ جهوري جهوريو، هي دل کي غم آ.
مليو مون کي خط جو جواب آهي مس مس،
اها ڀي عنايت، اهو ڀي ڪرم آ.
جي سامهون اچين ٿو، وڃين منهن مٽائي،
”رشيد“ سان نه ايڏو جائز ستم آ.
***
اکين ۾ اڄ مِٺو رهندو، سڄڻ منهنجي اڱڻ ايندو،
وڇوڙو ٿي ختم ويندو، سڄڻ منهنجي اڱڻ ايندو.
صبح کان هُن جي راهن ۾، ويٺو آهيان چرين وانگي،
ڪڏهن بادل جيان وَسندو، سڄڻ منهنجي اڱڻ ايندو.
روئاريو مون کي هُن آهي، کلائڻ جو ڪري واعدو،
ڪڏهن هي لُڙڪ اچي اُگهندو، سڄڻ منهنجي اڱڻ ايندو.
”ڪليري“ ڪنهن کي دانهون ڏي، رَنجايو آ ”رَشيد“ کي هُن،
مگر پوءِ ڀي مؤلا ٻُڌندو، سڄڻ منهنجي اڱڻ ايندو.
***
پيار مون توسان ڪيو ڪيڏي خطا آ ٿي وئي،
مون ڪئي توسان وفا، مون سان جفا آ ٿي وئي.
اي صنم سُک چَين مون کي سِڪائي تو ڇڏيو،
تنهنجي ياري ڄڻ مصيبت ڪا بلا آ ٿي وئي.
مون ٿي سمجهو منهنجو ٿيندين پر پَرائو ٿي وئين،
ڇو اسان کان يار تنهنجي دل خفا آ ٿي وئي.
”ڪليري“ ڪنهن به نه ماڻهوءَ ۾ تون رک وفائي جي اميد،
دوستيءَ ۾ اي ”رشيد“ ڏس دغا آ ٿي وئي.
***
دل کسايم جنهن هٿان اڄ تائين وسريو ڪونه آ،
نه ٿو لهي هُو دل مٿان اڄ تائين وِسريو ڪونه آ.
ڇا ته اکڙيون ڇا ته اَبرو، ڇا ته هن جا زُلف ها،
ڪارو تِر هُيس ڳل مٿان اڄ تائين وِسريو ڪو نه آ.
ٽور هُن جي کي ڏسي مور پيا صدقي وڃن،
قربان ڇا گل کِل مٿان اڄ تائين وِسريو ڪو نه آ.
”رشيد“ دل جو راڻو ڪيم ”ڪليري“ اُن جو ٿي ويم،
مُوهجي پيس هل چل مٿان اڄ تائين وسريو ڪو نه آ.
***
نيڻ ٿڪي پيا روئي روئي،
دل جو درد نه ڄاڻي ڪوئي.
جنهن کي ساهه سهارو سمجهيم،
سُورُ ڏئي ويو ساهه کي سو ئي.
پٿر دل محبوب ڪيئي ڇو؟
دل هاڻي تون تڙپ اُڪوئي.
ڪر نه ”ڪليري“ پيار تون ڪنهن سان،
روڪيو ”رشيد“ گهڻن، گهڻوئي.
***
هُو ڌار ڪري ويو آ،
آزار ڪري ويو آ.
هي سُڃ سڄو مون ،
سنسار ڪري ويو آ.
مون پيار آڇيو ۽ هُو،
انڪار ڪري ويو آ.
هُو غير جي محفل ۾،
اظهار ڪري ويو آ.
چُهنڊيءَ جي شرارت تي،
تڪرار ڪري ويو آ.
جيئڻ ”رشيد“ جو هُو،
دُشوار ڪري ويو آ.
***
تون پيار کان ٿو انڪار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي
پنهنجو جيئڻ ٿو بيڪار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي.
هي پيار ته آهي او پيارا! جو ماڻهوءَ کي ماڻهو ٿو ڪري،
جي ڪنهن سان ته ٿو تون پيار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي.
نه دِل ڏين ٿو، نه دل ٿو وٺين، جذبات نه ٿو سمجهين ڪنهنجا،
نه ٿو ٻانهون ڳچيءَ جو هار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي.
اکڙين جي جهڙپ ۽ دل جي تڙپ، جيئڻ ۾ مزو پيدا ٿي ڪري،
نه ٿو ڪنهن جو جي انتظار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي.
اچ راڳ”رشيد“ سان ڳاءِ وري، ۽ پيچ ”ڪليري“ پاءِ وري،
جي اڄ ڀي ٿو اِنڪار ڪرين، افسوس آ تنهنجي رويي تي.
***
رَڳ رَڳ ۾ ڄڻ پيار ڀري ٿو،
مُرڪي ٿو ته هنيانءُ ٺري ٿو.
ڪيئن مان ڀُليل هُن کي ڀانئيان،
شام جي ويلي مون ڏي وري ٿو.
سُورَ سَڄا مُون کي آ ڏيندو،
ايڏو مونسان پيار ڪري ٿو.
هُنَ کي اَچڻ ۾ دير ٿئي ٿي،
منهنجو هتڙي ڳَچُ ڳري ٿو.
هُن کي ”رشيد“ نه آهي خبر ڪا،
ڪيڏو ”ڪليري“ هُن تي مري ٿو.
***
ڪهڙي خطا آ کل ته سهي مَنَ!
گهربي عطا آ کل ته سهي مَنَ!
چئن ڪتابن ۾ چڙ ڪانهي!
چڙ نه روا آ، کل ته سهي مَنَ!
تنهنجي مُرڪ خوشي ٿي بخشي،
غم جي دَوا آ، کل ته سهي من!
پنهنجن سان آ پردو ڪهڙو،
هي ته جفا آ، کل ته سهي من!
قرب ڪليري سان ٿي هڪ،
ڪرڻي وفا آ، کل ته سهي من!
***
خواب ۾ دلبر ملي، ايندو مزو،
زور سان ڀاڪر وجهي ايندو مزو.
خواب ٿيندا، ڪيترا آهن سچا،
جي اڱڻ تي هو اچي ايندو مزو.
منهنجي دعوت تي اچي، ڪاوڙ ڇڏي،
کٽ تي ويهي گڏ کلي ايندو مزو.
دشمنن جي هنيانءَ تي مان مڱ ڏريان،
باغ ۾ گڏجي گهمي ايندو مزو.
مون کي جُهوريو آ جدائي اي ”رشيد“،
وقت ڪجهه گڏجي رهي ايندو مزو.
***
وفا ناهي زماني ۾، وفا جي ڳالهه ڪَرِ نه تون،
ڏين ٿا دردَ دل وارا، دوا جي ڳالهه ڪَر نه تون.
زخم ڏيئي هٿن سان پو مٿان وري لوڻ ٿا ٻُرڪن،
رحم ناهي رهيو ڪنهن ۾، سخا جي ڳالهه ڪر نه تون.
هر ماڻهوءَ آ مطلب جو بنا مطلب نه ياري آ،
ڪجي ڪهڙي شڪايت بس، گلا جي ڳالهه ڪَر نه تون.
”رشيد“ مون محبت ۾ ” ڪليري“ جان به ڪئي حاضر،
ملي هر موڙ تي مون کي دغا جي ڳالهه ڪَر نه تون.
***
گل جي موسم آهين سهڻا،
سِرَ منهنجي جو سائين سهڻا.
تُنهنجي اچڻ سان بهار اچي ٿي،
گل ٽڙن ڳالهائين سهڻا.
هر هر اچ تون منهنجي اڱڻ تي،
ڇو ٿو ڏينهن لڳائين سهڻا.
”رشيد“ لاءِ ڏينهن رات به تون آن،
”ڪليري“ کي نه سِڪائين سهڻا.
***
گردش زماني جي ڀُلائي، نه وجهئي،
ٺهيل مرتبو هيءُ ڊاهي نه وجهئي.
عقل هوش ساڻ کڻ تون قدمڙا،
ڀُلَ تِرَ جيتري رُلائي نه وجهئي.
ڪِير ڪنهنجو ناهي اهو سمجهه سادا،
کل اُبتي ڪوئي لاهي نه وجهئي.
”رشيد“ رنگ هزار ڏيکاري زمانو،
”ڪليري“ ڪوئي ڪٿي ڦُرائي نه وجهئي.
***
پاڙون پَٽَ تون وڇوڙي جون، پيارن سان مِلان مؤلا،
عجيبن کي اڱڻ پنهنجي، اکڙين سان ڏسان مؤلا.
سِڪي هي ساهه جن لاءِ ٿو، سڄڻ ساٿي پري آهن،
اُتي هو ٿا سِڪن مون هِتي تِن سِڪان مؤلا.
گُهليو ڪو واءُ آ اَهڙو، جدا جوڙي ٿي وئي آ،
سُتت ڪوئي ٺهي جلدي، پرين سان گڏ هُجان مؤلا.
”رشيد“ جون سڄيون راتيون، اوجاڳن ۾ پَيون گذرن،
”ڪليري“ قرب جا ڏينهڙا، اچن خوش ٿي کِلان مؤلا.
***
سڏين ڇو ٿو هاڻي، ورڻ جهڙو ناهيان،
وري هاڻي توسان، ملڻ جهڙو ناهيان.
هُجي پيار جِتِ، مان اُتي ڏيان غُلامي،
بنا پيار جي مان رهڻ جهڙو ناهيان.
تو غيرن سان گڏجي ڪيا وار دِل تي،
مان سور سنگدل، سَهڻ جهڙو ناهيان.
”رَشيد ڪليري“، ڇڏيئي رِڻَ ۾ رولي،
دلاسن ۾ هاڻي رَهڻ جهڙو ناهيان.
***
خبر شل خير جي آڻي، ويو ڪانگل پرينءَ ڏي آ،
جسم آهي رڳو هِتڙي، ۽ منهنجي دِل پرينءَ ڏي آ.
نه ٿو هو خط لکي مون ڏي، نه ڪوئي فون ۽ نياپو،
اسان جو خيال بس هاڻي، سدا هر پل پرينءَ ڏي آ.
وَسي هُن جي اڱڻ تي ۽ اُتي ٿڌڪارڙو ٿي پئي،
اسان جي شهر جو يارو، ويو بادل پرينءَ ڏي آ.
”رَشيد“ راههَ ۾ آهن، ”ڪليري“ مُنهنجون هي اکڙيون،
هي مُنهنجو ساههُ ڀي هاڻي، صفا پهتل پرينءَ ڏي آ.
***
دلبر توکي ڏسڻ عبادت آ،
اهڙي توسان منهنجي محبت آ.
اِهو ته هر ڪوئي ڄاڻي ساجن،
محبت ۾ ڪيڏي راحت آ.
جسم ٻه روح ته هڪڙو آ،
انهيءَ کي ته چئبو چاهت آ.
پري توکان ”رشيد ڪليري“ ڪيئن رهي،
توسان روزِ اَزل کان الفت آ.
***
مليو تُنهنجي طرفان ڪو پيغام ناهي،
خُدا جو قسم دِل کي آرام ناهي.
صبح سانجهي ساريان اوهان کي مان پيارا،
اوهان کان جُدا ڪا مُنهنجي شام ناهي.
پرين تُنهنجون يادون نشيليون ته آهِن،
ٻيو مُنهنجي هٿن ۾ ڪوئي جام ناهي.
اَچڻ جي ڪيو يا ڪو قاصد اُماڻيو،
”رشيد ڪليريءَ“ کي ڪو آرام ناهي.
***
اَسان جي دِل وَٺي ماڻا ڪيا دلدار تو آهِن،
اَسان جا حال اجڙي ويا، ڪيا سينگارَ تو آهِن.
اوهان جي اَسان گُلڙا سدائين راههَ ۾ پوکيا،
جَهليِ جَنهن پَل اسان جهوليِ، ڏنا بس خار تو آهن.
ڏِسي مونکي نقابن ۾ لِڪيو آهين سڄڻ سائين،
۽ غيرن کي هميشه ئي ڏنا ديدار تو آهِن.
”ڪليري“ دِل خُدا جو گهر”رشيد“ هوندو آهي بلڪل،
اُنهيءَ دِل تي اَلاءِ ڇو، ڪيا بس وار تو آهِن.
***
آهي دلدار جي خوشبو، هوائن ۾، هوائن ۾،
ڪري ٿو ياد هُو شايد، دُعائن ۾، دُعائن ۾.
نه چَپَ چُرِيا، نه ڳالهيون ٿيون، اشارا ڀي نه ڪَم آيا،
اوهان مُنهنجي ڦُري دلڙي، نگاهُن ۾ نگاهُن ۾.
نه ٻيو ڪو نانءُ آ لب تي، تون دل ۾، تون ئي ڌڙڪن ۾،
پُڪاريو يار توکي آ، صدائن ۾، صدائن ۾.
”ڪليري“ قُرَبَ جو قائِل، ”رَشيد“ آ تنهنجي در سائل،
مَزو آهي سڄَڻ تنهنجي، اَدائنُ ۾، اَدائُن ۾.
***
دِل شيشي کان نازڪ، تون هڻ نه پٿر سُهڻا!
مظلومن سان ايڏو، تُون ظلم نه ڪر سُهڻا!
مان ٿر آهيان پياسو، مان بر آهيان تاسو،
اچ رَمندو اچ مون ڏي، بڻجي تون ڪڪر سُهڻا.
آ محبت مزدوري، هي پيار به پورهيو آ،
گل ڦل کان اُوچو آ، چاهت جو پگهر سُهڻا!
ڪر قُرب ”ڪليريءَ“ سان، سِڪَ پوري”رشيد“ جي ڪر،
جيون جو گذاريون هِي، اچ گڏجي سفر سُهڻا!
***
توهان جو چهرو گُلاب وانگي،
سُٺي ۽ سُهڻي ڪتاب وانگي.
مِلڻ اوهان جو، آ عيد وانگي،
اوهانجو وڇڙڻ، عذاب وانگي.
اسان به جُهومڻ ٿا چاهيون سائين!
اوهان به آهيو شراب وانگي.
جي ڪنهن کي چاهڻ ڪو ڏوههُ آهي،
ته ڏوههُ آ، هِي ثواب وانگي.
خوشي ”ڪليري رشيد“ مون کان،
ڪندَي آ پاسو جناب وانگي.
***
تُنهنجا هي آزار اکين تي،
سُور سڀئي سرڪار اکين تي.
چاهت ۾ هِي ناهي ڏسبو،
گُل آهِن يا خار، اکين تي.
محبوبن سان ڪهڙا ليکا؟
گهمندا وتن ڀل يار اکين تي.
کڻندس آنءُ ”رشيد ڪليري“
سڄڻن جا سڀ بار، اکين تي.
***
مُونسان پرچي نه ٿو، ڀَلا ڇا ڪِيان؟
ٿو وساري مُنهنجي وفا، ڇا ڪِيان؟
ساههُ تولاءِ مُنهنجو حاضر آ،
ٻيو مان تو ڀَلا، مِٺا! ڇا ڪِيان؟
جنهن سوا، واهه ٻي نه آهي ڪا،
دُور آ سو، مان اي خدا! ڇا ڪِيان؟
ٿيا ”ڪليري“ اکين جا لُڙڪَ ختم،
مان اِنهيءَ کان وڏي سخا، ڇا ڪِيان؟
***
تون پاڻ سُٺو پيارا، هر ڳالهه سُٺي تُنهنجي،
مون پنهنجي اکين تي آ، هر ڳالهه رَکي تُنهنجي.
اَڄ دُنيا هي مُون کي، جنت ٿيِ لڳي سائين!
سالن جي پُڄاڻان اڄ، مِليِ آهي چِٺيِ تُنهنجي.
هڏڪي ته لڳي هوندئي، نالو به کنيو هوندئي،
بس آهي پچر مون کي، سالن کان وٺي تنهنجي.
ڪري قُرب”ڪليريءَ“ سان، اچ يار ڪچهري ڪر،
هِنَ روح ”رشيد“ جي کي، سِڪَ آهي لڳي تُنهنجي.
***
جهوري جان جدائي آ کلي ساري خدائي آ،
تڪليف ڏيڻ ڪنهن کي هيءَ ڪهڙي چگائي آ.
پَلُ سال برابر آ، جنجال برابر آ،
ڇڏيا وڻ ئي وڄائي تو دل درد دُکائي آ.
توکي خيال نه آيو آ، پرديس وسايو آ،
ايڏو وقت پرين توکي منهنجي ياد نه آئي آ.
”رشيد ڪليري“ جون اکيون راهه نهارن ٿيون،
ڇڏ ريت رسڻ واري ڪاوڙ هي اجائي آ.
***
هِڪُ ڀيرو ملي مونسان، اِهو نياپو پرينءَ کي ڏيو،
ڇو دوري آ ايڏي، ناهي مِليو سالُ آ ٿيو.
سيني تي سُمهڻ وارو، هر روز، ملڻ وارو،
آهي سمجهه کان ڳالهه مَٿي، ڪيئن ايڏو پڪو ٿي ويو.
جنهن واعدا ڪيا مونسان، گڏ جيئڻ مَرڻ وارا،
چئجوس اُهِي واعدا هاڻي، ڇا وساري پيو؟
هي عرض ”رَشيد“ جو آ، چئجوس ”ڪليريءَ“ کي،
جِيان ڪنهن جي سهاري مان، ناهي منهنجو سڄڻ ڪو ٻيو.
***
دل ٿي چاهي ته اڄ ملڻ گهرجي،
لطف موسم جو ڪو وٺڻ گهرجي.
چڙ ته اسلام ۾ حرام آهي،
چڙ جي نزديڪ ڇو وڃڻ گهرجي.
ايندي ويندي ئي پيار وڌندو آ،
پيار خاطر اچڻ وڃڻ گهرجي.
ڪس ڪسر ٿيندي آ محبت ۾،
کائي ڪس حال تي هلڻ گهرجي.
هي حياتي، ”ڪليري“ ٿوري آ،
نالو نيڪي جو هت ڇڏڻ گهرجي.
***
بيقدرن سان ياري ڪهڙي؟
جَهلجي مُٺ ۾ وارِي ڪهڙي؟
توکي قسم ڏيان ڪنهن جو، پَرچين،
توکي شيءِ آ پياري ڪهڙي؟
تون ئي ٻڌاءِ مُون سُهڻا سائين!
تُنهنجي ڳالهه آ ٽاري ڪهڙي؟
رِڻ ۾ ڇڏيو ٿي ”رَشيد“ رولي،
دِل تو ڪليري! ڌاري ڪهڙي؟
***
شامَ توبِن اُداس آ سائين!
ڇو نه آئين ڀَلا اَڃان تائين؟
واٽ ويندن کي يار! ماريندين،
ويس ڳاڙهو اگر جي تون پائين.
مون سوا ڌار ٿو گُذارين تون،
چَئُه ڀَلا ڪيئن ٿو پيو ڀانئين؟
اِئين نه ڇڏجان ”رشيد“ کي رولي،
جي ”ڪليريءَ“ سان نينهن تون لائين.
***
هاڻ اَچي ڪا سارَ لهي وڃ،
ڇڏ ڪاوڙ کي يار! ٺهي وڃ.
دل جون ڳالهيون توکي ٻُڌايان،
مون وٽ هِڪڙِي رات رَهِي وڃ.
جيڪو توڏي روز اچي ٿو،
تنهن وٽ هِڪڙو ڀيرو ڪَهِي وڃ.
راههَ ڏِسي ٿو ”رشيد ڪليري“،
قُربُ ڪري سرڪار مِلي وڃ.
***
بِسم الله ڪيان يار توکي بسم الله،
تو لڌي آ سار، توکي بسم الله.
تو سوا ويران هو مُنهنجو اڱڻ،
تو ڪيو گلزار، توکي بِسم الله..
تو قدم آهن گُهمايا قُرب جا،
دلربا، دلدار، توکي بسم الله.
مان ”ڪليري“ قرب جا توکي ”رَشيد“،
اچ پارايان هار، توکي بسم الله.
***
وري آ، وري آ، او جاني وري آ،
ديواني آ دلڙي تنهنجي چَري آ.
رُڳو هِڪڙو ڀيرو پرين پاءِ جهاتي،
مون کولي تُنهنجي لاءِ دِل جِي دَري آ.
سوا تُنهنجي ساجن نه گُذري گهڙي ٿي،
سڄو سال تُنهنجي مٺا ڪيئن سَري آ.
ورائي ويون سارون ”رَشيد“ کي تُنهنجون،
اچي باهه دل ۾ ”ڪليري“ ٻَري آ.
***
لک جي ڳالهه ڪَيئِه، اڱڻ ٿو يار اَچين،
رَستا سَجايان، گلڙا ڇَٽايان، مونسان ملڻ ٿو يار اچين.
وڏا پرينءَ تُنهنجا ٿورا، ارمان ٿيا اڄ پورا،
رهيل هئا جي اَڌورا، رات رهڻ ٿو يار اَچين.
هوا ۾ ٿو مان اُڏامان، ڪپڙن ۾ نٿو ماپان،
اڄ ايڏو ته خوش آهيان، مون کي ڏسڻ ٿو يار اَچين.
”رشيد ڪليري“ جي عيد آ، ٿيڻ واري تنهنجي دِيدَ آ،
مون کي ڪيو تو خريد آ، مون ڏي مکڻ ٿو يار اَچين.
***
اَلَهڙ جواني آ، جاني تنهنجي سهڻا نه ڪر سينگار تون،
بي نقاب نه آ، بي حجاب نه آ، مُنهن نه ڪنهن کي ڏيکار تون.
نرم ۽ نازڪ هٿڙا تنهنجا، گل گلابي لبڙا تنهنجا،
ميندي مُساڳ جي لُوڙ نه توکي قدرت جو شاهڪار تون.
ڏائڻ ماڻهو ڏنڀي وجهندءِ، ساڙ سڙيا اِهي نظرون هڻندءِ،
ساهه منهنجو ته تو ۾ آهي، تڏهن ڏيانءِ ٿو پارَ تون.
”رشيد ڪليري“ جو چوڻ مَڃ تون، اِئين اڪيلو نه گهمڻ وڃ تون،
تنهنجو فڪر مون کي هردم آهي، منهنجو آهين هڪ يار تون.
***
اسان جي پيار جون ڳالهيون ڪندا، ماڻهو زماني ۾،
مثال جوڙ پنهنجي جا ڏيندا، ماڻهو زماني ۾.
خوشبو ڌار گل کان نه، ڪڏهن به ٿي سگهندي آ،
ڪيئي ويندا ۽ ٻيا ايندا سدا، ماڻهو زماني ۾
گلن جو هار محبت آ، ڪنڊن جي سيج محبت ۾،
ائين ڏک سک پيا سهندا مٺا، ماڻهو زماني ۾.
”ڪليري“ قرب وارن جو رَهندو نالو قيامت تائين،
”رشيد“ هر جاءِ تي ٻڌندا پيا، ماڻهو زماني ۾.
***