گيت
اَوهان سُهڻا هو من مُهڻا، اوهان کي ٿا پَڏايون پيا.
خبر ناهي، الئه ڪنهن کي، اوهان ساٿي بَڻايو آ،
اسان پر پاڻ کي پيارا نه ڪنهن کي ڀي وڻايو آ،
ڦِٽا سينگار ڪياسي ۽ اکئين ڳوڙها وَهايون پيا.
سدا آ غم، مِٺا دم دم، ٿو گذُري بيقراريٰءَ ۾،
صبح کان شام تائين نيڻ آهِن انتظاريءَ ۾،
ڏِيئن بدران نِماڻي دل، اسان جاني جَلايون پيا.
”رشيد“ آهي اندر آتو، ٿئي ديدار دلبر جو،
اجهو هيڪر هلي ايندو، ڏيان ڪيئن مان ڪڙو در جو،
اوهان جي راهه ۾ سائين، ڪتيون تارا سجايون پيا.
***
ڏِس نه ڏِسُ مون ڏي صنم، پر مان نهاريندُس پيو،
سارَ لهه يا ڪِين لهه، توکي سنڀاريندُس پيو.
هر گهڙي، آهي رڙي، دِلڙي ديواني تُنهنجي ،
مون وِڇائي، آ سجائي، سيجَ سُهاني تُنهنجي لئه،
تون اَچين يا نه اَچين، رَستا ٻُهاريندُس پيو.
ڀَل جفا ڪر يا دغا ڪر، مان دُعا ڏيندُس سدا،
اُٿندي ويهندي، گهمندي ڦِرندي اي مِٺا! ڏيندس سدا،
هر پهر تو دُعائن ۾ گذاريندُس پيو.
قياسُ ۽ احساسُ ٿيندئي، مون کي آ پَڪَ اِها،
هِن ”رشيد“ جي عِيد ٿيندي، ايندين تون ماههِ لقا،
قُربَ ۾ هر هر ”ڪليري“ مان پُڪاريندُس پيو.
***
وَسي پئو تون بادل پرين وڃي نه سگهي،
اِنهيءَ بهاني سان رهي، مون وٽ اڄ پئي.
موسم پياري خوشبوءَ چوڌاري ختم ٿي وئي اڄ بيقراري،
ڪيون ڪچهريون ته دل کي سڪون ڪو ملي.
قرب ڪري اڄ آيو اڱڻ تي صدقي ٿيان مان سهڻي سڄڻ تي،
اَهڙو ڏينهن سڀاڳو شل روز پيو اچي.
رات ”رشيد“ وٽ هُو رهندو، ڪيڏو ڀلو مُنهنجو ڀاڳ ٿيندو،
گيت خوشيءَ جا ”ڪليري“ روز ٺاهي پيو لکي.
***
ڪينجهر ڪناري آ ته توکي ڏسندو رهان،
پيارا پيارا گيت، مان توکي ڏسي پيو لکان.
گل ڪنول آ، چهرو تُنهنجو، وار هي بادل ڪارا،
مُرڪ آ ماکي لار، او مٺڙا ناز انداز ڀي پيارا،
دل گهري ٿي پيارا توسان گڏ هُجان.
شاهڪار حُسن جو آهين تون، توسان دل آ ڦاٿي،
دنيا مون کي ڪانه کپي ٿي، تون آن منهنجو ساٿي،
بڻجي ڪڪر مان تو مٿان، ڇانوَ ڪيان.
”ڪليري“ قسمت سان ملي ٿي، محبت ڪنهن ماڻهوءَ کي،
رَب راضي ”رشيد“ آ سمجهو، ملي پيار ٿو جنهن ماڻهوءَ کي،
تون ئي ٻڌاءِ توکان پري پَلَ ڪيئن ٿيِان.
***
نوڪر مان، تون آن سائين،
او مِٺا ماڻهو پَري نه ڪر پاڻ کان.
طعنا تُنڪا پيو مان سهندُم،
ڀل ڏي دڙڪا، دُور نه رهندُم،
ڀانئين مون کي نه ڀانئين، او مٺا ماڻهو...
ڇا ڪيان توسان دِل ڦاٿل آ،
تو ديواني ۽ پاڳل آ،
توکي سڏي ٿي سدائين، او مِٺا ماڻهو...
ڇو ٿو ”رشيد“ جو روحُ رنجائين،
آهي ”ڪليري“ تنهنجو سدائين،
سُهڻا قيامت تائين، او مِٺا ماڻهو....
***
ويندي نه ڪر باغ ۾، گل شرمائن ٿا،
روپ ڏسي تنهنجو هو سِر کي جُهڪائن ٿا.
سسئي، سهڻي، هير کان سهڻي آهين،
مصور جي تصوير کان سهڻي آهين،
راڻي آهين روپ نگر جي نيڻ ٻڌائن ٿا.
تون منهنجو نصيب منهنجو تون بخت آهين،
ڄڻ ته صبح جو ڀاڳن ڀريو وقت آهين،
تنهنجو حُسن ٿو گيت لکائي، گائڪ ڳائن ٿا.
روز ”رشيد“ تنهنجو مان ديدار ڪيان،
ڪڏهن ”ڪليري“ توکان پل نه دُور ٿيان،
تنهنجا ناز نيارا آهن هوش ڀُلائن ٿا.
***
هيل به ڪونه تون آئين جاني، سانوڻ جي برسات ۾،
توبن چنڊ اُداس لڳي ٿو، چوڏهين واري رات ۾.
سانوڻ جي برسات ۾.
سِڪ ستايو تنهنجي آهي، دير نه ڪر ملاقات ۾،
سانوڻ جي برسات ۾.
هير ٿڌي ۽ مينگهه ملهارون، ساريان توکي پرڀات ۾،
سانوڻ جي برسات ۾.
”رشيد ڪليري“ ڏي آءُ هلي تون، آهيان ڏاڍو فڪرات ۾،
سانوڻ جي برسات ۾.
***
مارو رهن خوشحال- اَلاَ،
ڏوٿي منهنجا، ڏک نه ڏسن شل.
ٿر وَسي ته، بهاري ٿئي،
مارو ڇوڙن مال- اَلاَ.
ڇيلا ڇانگون، ولر وسن شل،
هڻن ڌنار ڌمال- اَلاَ.
پَلر پين ۽ شال جيئن پيا،
لڄ رکي لڄپال- اَلاَ.
”رشيد“ مارو ملائي مؤلا،
سائينءَ کي آ سوال- اَلاَ.
***