وايون
ويههُ ڪريون ڪا رُوح رهاڻ.
آءُ گهڙي کن دِل وندرايون،
ايڏي تڪڙ ڇو ۽ ڇاڪاڻ؟
ويهُه ڪريون ڪا رُوح رهاڻ
تون ته نه آئين يار اڱڻ تي،
پنڌ پياسين تولاءِ پاڻ.
ويهُه ڪريون ڪا رُوح رهاڻ.
ڪاوڙ ايڏي ٺيڪ نه آهي،
مُرڪ مِٺا ڪا مُکَ تي آڻ،
ويههُ ڪريون ڪا رُوحَ رِهاڻ.
توسان روح ”رشيد“ جو آهي،
ٻئي جي ”ڪليري“ ڪڍبي نه ڪاڻ،
ويههُ ڪريون ڪا روح رهاڻ.
***
تون وَڃي ويٺين يَڪو، دل کي ڪيو مون ڀي پَڪو،
اَچ نه اچ هاڻِ ڀلي.
لوڪ چيو هو واقعي تو، پيار ڏئي آهين ٿَڪو،
اَچ نه اچ هاڻِ ڀلي.
مون ڏي اَچڻ ۽ يار مِلڻ کان، ٿي پيو آهين جَهڪو،
اَچ نه اچ هاڻِ ڀلي.
توسان ”ڪليري رشيد“ هو سچو، قدر ڪيئِه منهنجو نه ڪو،
اَچ نه اچ هاڻِ ڀلي.
***
جانيئڙا وسري نٿي ملاقات،
هير ٿڌي ۽ سانوڻ جي برسات.
چنڊ جي چوڏهين تون ۽ مان،
تارن ڀري سا رات،
جانيئڙا وسري نٿي ملاقات.
محبوب مٺا، منهنجا مور مکڻ،
تنهنجي آ فڪرات،
جانئيڙا وسري نٿي ملاقات.
”رشيد ڪليري“ رَب ٿو ڄاڻي،
وائي آ تنهنجي وات،
جانيئيڙا وسري نٿي ملاقات.
***
ڪلمو پڙهه تون قلب ساڻ،
رب سدائين آ توساڻ.
ذات آهي بي نياز خدا جي،
ڪڍي نه ڪنهن جي ڪاڻ.
هيڻن تي ڪر نه اک تون ڪَرڙي،
اڳ ۾ پنهنجو پاڻ سُڃاڻ.
هستي پنهنجي ويسلا نه وِسار،
ايترو نه ٿي تون اَڻ ڄاڻ.
”ڪليري“ سدا ڪر شڪرانو،
ملڪيت مٿي ڪر نه تون ماڻُ.
***