نظم
ڇا آهي ماڻهو پيارا، مِٽِيءَ جو ڍيرُ آهي.
اِنسان سان محبت، انسان جو ئي ڪم آ،
نفرت، ڌِڪار، ڪاوڙ، شيطان جو ئي ڪم آ،
ڪنهن لاءِ يار رکبو، مَنَ ۾ نه ميرُ آهي.
هُو ڪَلهه به هُيو هتڙي، ۽ هاڻ نظر ايندو،
پل پل آ ان جو مظهر، هُو پاڻ نظر ايندو،
جنهن ڀي ڪيو او سُهڻا، صُورتَ جو سيرُ آهي.
دِل ڪر ”رشيد“ راضي، آ ويههُ ويجهو جاني،
ناهي بقا ”ڪليري“، سنسار آهي فاني،
بس پيار رهندو هتڙِي، باقي ٻيو خيرُ آهي.
***
ڪوئي سمجهائي وڃي منهنجي يار کي،
هاڻي ڇڏي تڪرار کي.
ڪهڙا ڪهڙا قول ڪيا ٿي، ڀُلجي وئين،
ڪر ياد اقرار کي.
ويڄن وس ڪيا هن ڏاڍا، فائدو ڪٿ؟
ڏسڻ اچ بيمار کي.
تنهنجي ديد ”رشيد“ کي گهرجي، دير نه ڪر،
ڏينهن ٿيا ديدار کي.
***
ٿورو ٿورو چهرو ظاهر، ريشمي ذلفن منجهان،
جيئن جهاتي پائيندو آ، چنڊُ ڪو ڪڪرن منجهان،
من ته چئي ٿو پَرَ پرينءَ جا وارَ آءُ ٺاهيان ڪيئن.
آءُ پيرانديءَ کان بيٺو انتظاريءَ ۾ آهيان،
جاڳي ڪنهن پَلَ حال وٺندو بيقراريءَ ۾ آهيان،
دل چوي ٿي پر وڏي آواز سان ڳالهايان ڪيئن.
اڄ ”رشيد“ اِئين نه وَڃبو حال دل جا اورَبا،
ڪم ”ڪليري“ ٿيندا پيا، سِڪَ جا سڳڙا سُوربا،
ديدَ رُخ روشن ۾ آهي، سا مان هٽايان ڪيئن.
***
اُٿندي ۽ ويهندي آ، رُڳو نانءُ تُنهنجو،
رُڳو نانءُ تُنهنجو، ٺري هانءُ مُنهنجو.
ساري جڳ کان مون کي پيارو،
دلبر آهين تون دِل وارو.
تُنهنجو شل ديدارُ ٿي پئي،
هلڪو دِل تان بارُ ٿي پئي.
آءُ ”رشيد“ ڏي هڪڙو ڀيرو،
ڪرڪو ”ڪليريءَ“ ڏي تون ڦيرو.
***
ڪڏهن ساٿي شيطان جو يار آهي،
ٿيو خدائيءَ جو دعويدار آهي،
دولت جي نشي ۾ چُور آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
ماڻهو خاڪ مٽيءَ جي مُٺ آهي،
ڪندو سوچون اندر اَڻ کُٽ آهي،
وڏي حرص اندر وَهَلوُر آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
اَبي امڙ کي پُٽ ٿو دڙڪا ڏي،
پوڙها روئن ٿا هيءَ خوش ٿو ٿئي،
ڪيڏو اَدب تميز کان دُور آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
مظلوم تي ڪنهن کي رحم ناهي،
لڳي واءَ ماڻهن کي ڪهڙي آهي،
ماڻهو ماڻهوءَ کي ڏيندو سُور آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
هٿ پير سلامت ڪنهن ٿي ڏنا،
انمول صحت ۽ انگ عضوا،
ڏنو رَب سائين اکين جو نور آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
”رشيد ڪليري“ وڏائي نه ڪر،
پائي جهاتي اندر ۾، ڌيان ته ڌر،
ماڻهو بيوس، ۽ مجبور آهي،
انسان ڏاڍو مغرور آهي.
***
سهڻا سائين ڪر ويچار،
ايڏو ويڇو وجهڻ نه گهرجي.
يارن سان ڪٿ ٺهن ٿا ليکا،
ڪس ڪسر ۾ ڇڏڻ نه گهرجي.
ڪچي تندُ محبت جي آ،
ڇڪ ڏئي ان کي ڇنڻ نه گهرجي.
نوڪر تنهجي در جو ”رشيد“ آ،
اُن سان توکي رُسڻ نه گهرجي.
***
ذڪر ڪَر خدا جو، دنيا آهي فاني،
آهي چار ڏينهن هي جوڀن جواني.
حياتيءَ جا ڏينهڙا، سمجهه تون غنيمت،
ڇڏ ننڊ نڀاڳي جاڳ منهنجا جاني.
ڪَر ڪم تون اَهڙا رکيئي ياد دنيا،
ڪري نيڪي ڪائي اڳي ڪر رواني.
”رشيد ڪليري“ روئي ڪَر تون توبھ،
ضايع ڪَرِ نه هرگز پنهنجي زندگاني.
***
تون ٻين جي چوڻ تي يار،
مون کان اڄ رُٺو ٿو وڃي.
ڇا اِهو هو تنهنجو پيار،
مرڻ جيئڻ جا واعده ڪيا تو.
تو مون کي نه ڇڏڻ جا قسم کنيا تو،
اڄ ڪيون ٿو وڃي تون ڌار.
ڌارين جو ڏک ته ڪڏهن نه ڪبو آ،
پيارن جو ڏک ته، جهوري وجهندو آ.
ڪهڙا پنهنجا هيا تڪرار،
”ڪليري رشيد“ سادو ماڻهو آهي،
هيراڦيري ڪنهن سان ڪندو ناهي،
تون ته منهنجو آهين دلدار.
***
اَکِ ٿي ڦَري هو اچڻو آهي،
قسمت جاڳي ملڻو آهي.
يارن سان آ ڪهڙو ليکو،
ڳالهه سچي آ سمجهي جيڪو،
ڪس ۽ ڪسر هلڻو آهي.
ڀڳو نه ڳنڍجي ڳالهه ڳري آ،
رُٺو نه پرچي ڳالهه ڳري آ،
ڪيترو رُسبو ٺهڻو آهي.
سودو دل جو دل تي ٿيو آ،
پختو پيچ ”ڪليري“ پيو آ،
نينهن جو ناٽڪ ڏسڻو آهي.
***
هردم ويٺو ڦالون پايان، ڪوٺي تان ٿو ڪانگ اُڏايان،
عامل کان تعويذ لکايان، ڪوٺي تان ٿو ڪانگ اُڏاريان.
پيرن تي پنڌ آهن جاري، درگاهن جي ڏيان ٻهاري،
درويش کان دعا گهرايان، ڪوٺي تان ٿو ڪانگ اُڏايان.
در تي وڃي خيرات گهران ٿو، ڪوشش هوندي ڪين ملان ٿو،
واٽ اچڻ جي ٿو واجهايان، ڪوٺي تان ٿو ڪانگ اُڏايان.
صبح سان ساڄي اک ڦري ٿي، منهنجي قسمت ترت وري ٿي،
اُٿي”ڪليري“ سيج وڇايان، ڪوٺي تان ٿو ڪانگ اُڏايان.
***
[b]نظم[/b]
گهڙي گهڙي، دل ٽوڙي ڇڏين،
مونتي ڪهڙي ڀلا توکي خار آ،
ڪاوڙ مان مون ڏي ڏسندو آهين،
ماڻهو سڀئي پيو مونتي کِلائين،
مون ڪهڙي خطا ڪئي يار آ.
توسان ملڻ لاءِ سڪندو آهيان،
توکي ڏسڻ سان ٺرندو آهيان،
توسان چاههُ آهي بچپن جو،
گل تون آهين دل جي چمن جو،
تُنهنجي ئي دم سان بهار آ.
ماڻا ڀلي ڪر مونسان مِٺا پر،
مُنهنجي اڱڻ تي ايندو تون ڪر،
شام صبح تنهنجون ڏسان ويٺو راهون،
تنهنجي اچڻ لاءِ گُهران مان دعائون،
مون کي ته تنهنجو انتظار آ.
يارن سان ليکا ڪين ڪبا هن،
پيارن تان سِر گهوري ڏبا هن،
روز ”رشيد“ توڏي ايندو،
ڪونه ”ڪليري“ توکي ڇڏيندو،
توسان پرين منهنجو پيار آ.
***
دل کي صاف رکجي هردم،
نيت نيٺ، آڏو ايندي.
مال مَڏي نه، ساڻ هلندئي،
چڱائي توکي تاري ڇڏيندي.
هيٺاهين هميشه، اوچو رکندي،
هِتڙِي هُتڙي هيءَ ڪم ڏيندي.
”رشيد“ راضي، رَهه تون رضا تي،
قسمت تنهنجو، ساٿ به ڏيندي.
***
صبح شام او سائين، آهي ياد تنهنجي،
آهي ياد تنهنجي، ڦٽي ننڊ آ منهنجي.
ساري جڳ کان مون کي، تون پيارو آهين،
منهنجي دل جو دلبر، دل وارو آهين.
ڏسي توکي جاني، دلڙي کي ٺاريان،
جِند جان پنهنجي، توتان مان واريان.
”رشيد ڪليري“ بُکيو قرب جو آ،
آڻِي اڱڻ تي، توکي شال مؤلا.
***