ڪافيون
ڇا جي ڪاوڙ ڏس اي جاني.
گهڙي گهڙي ڪِٿُ رُسڻ روا آ،
اِها ته هڪڙي نئين ادا آ،
دلڙي ڏاڍا سُور سَهِي ٿي.
اچ ته گذاريون گڏجي راتيون،
پيار ڀريون ٿين پنهنجون باتيون،
وِٿي ملڻ ۾ ڪين ٺهي ٿي.
قرب ”ڪليريءَ“ تي ڪر جاني،
دنيا آهي ”رشيد“ فاني،
اندر ۾ اُڻ تُڻ خوب رهي ٿي.
***
ڏاڍو ظلم زور آور يار ڪيئِه،
ڏئي فرقت مونکي بيمار ڪيئِه.
ڇڏي ديس، وئين پرديس هليو،
توکي ويندي وقت نه ڪنهن به جهليو،
اهو منهنجي ڪري آزار ڪيئِه؟
ڏس مون کان پئي آ، ڪهڙي خطا؟
جنهن جي مون کي ملي هي سخت سزا،
گڏ گهاريوسين ڇو ڌار ڪيئِه؟
پنهنجي ٻول کي مٺڙا پاڻي ڏي،
شل قول نه مرد جو ڪوڙو ٿي،
ڪين آئين ڇو اقرار ڪيئِه؟
ڇڏ پنهنجي ضد کي يار ضدي،
وڃ رات ”ڪليري“ وٽ تون رهي،
ايڏي ڪاوڙ ڇو اختيار ڪيئهِ!؟
***
وڇوڙي کان مؤلا مون کي بچاءِ تون،
منهنجو جاني مونسان هاڻي مِلاءِ تون.
واٽون اُن جون ويٺو ڏسان مان،
هتڙي اڪيلو ڪيئن رهان مان،
اچي پرين مون ڏي عرض هي اگهاءِ تون.
ڪهڙي ڪم جي آ منهنجي حياتي،
مون کان پري آ منهنجو سڄڻ ساٿي،
مؤلا! سڄڻ سامهون مون کي رساءِ تون.
”رشيد“ تي روز ماڻهو کِلن ٿا،
”ڪليريءَ“ تي سڀئي ٽوڪون ڪرن ٿا،
صنم لاءِ مون کي هاڻي، نهَ سِڪاءِ تون.
***
يار جي در تي وڃڻ آهي ڏکيو،
پنهنجي سر تان هٿڙو کڻڻ آهي ڏکيو.
اُن جي پرپٺ ٿو رِٿون ڪيئي رِٿيان،
هو جي ملندو، هيئن چوان، يا هونءَ چوان،
منهن تي پَرَ ان کي چوڻ آهي ڏکيو.
ڏينهن جو مان ڪيئن وڃان هرڪو ڏسي،
رات جو، پهري جو پِٽڪو ٿو رهي،
ڇا ڪريان ان سان ملڻ آهي ڏکيو.
دل چوي ٿي هو هجي منهنجي اڳيان،
اَي ”ڪليري“ ان کي مان ڏسندو رهان،
يار کان پاسي رهڻ آهي ڏکيو.
***
سنڀاري ٿڪس من ڪڏهن يار ايندو،
اڱڻ تي اچي منهنجو مهمان ٿيندو.
تون همدرد آهين، سندس حال ڀائي،
سوا تنهنجي اُن کي نه ٻي واه وائي،
اندر جا سڄڻ سور توسان سَليندو.
مُحبت اچڻ ۽ وڃڻ سان وڌي ٿي،
ڏسڻ سان وڌي ٿي، ملڻ سان وڌي ٿي،
مخالف ته توکي اچڻ کان جهليندو.
ڏکن ۾ ڏهاڙا ”ڪليري“ گذاري،
اوهان جي اچڻ جون ٿو راهون نهاري،
اچڻ تي مبارڪ سڄو لوڪ ڏيندو.
***
سِڪڙي تنهنجي لڳي آ، بس يار جو غم آهي،
سِڪ تنهنجي لڳي آهي، ويهه نه ڀلائي.
واعدا ڪيا جنهن، نڀائڻ جا هر هر،
نڀائڻ جا هر هر، کِلائڻ جا هر هر،
واعدا نه ٿو نڀائي، بس يار جو غم آهي.
هِت حال هيڻا، مُنهنجا سدائين،
خوش آ خوشين ۾، هُو سُهڻو سائين،
ڪا پرواهه ناهي، بس يار جو غم آهي.
”رشيدُ ڪليري“، ڪري ٿو پُڪارون،
ساههَ کي ٿيون ساڙن، سُهڻل جون سارون،
ٿيندو ڇا اَلائي، بس يار جو غم آهي.
***
تُنهنجي نازن مون کي نوايو،
تنهنجي گهورن آهي گهايو.
عيد تي سڀ سان يار ملين ٿو،
عيد مبارڪ مُنهن سان چئين ٿو،
مونسان تو آ هٿ نه ملايو.
موسم آئي ملڻ جي آهي،
توسان ملڻ هي دل ٿي چاهي،
اڄ هي منهنجو عرض اگهايو.
قرب ڪليريءَ سان ٿي سائين،
دير ملڻ ۾ ڇو ٿو لائين،
پاڻ مِلو يا مون کي گُهرايو.
***
گهڻا ڏينهن گذريا نظر ناهين ايندو،
پڪو پاڻ ٿيو آن، ڪو ٻيو ٿي جهليندو.
قاصد هي خطڙو، سهڻل کي ڏيئي آ،
سُڌ ته سهڻل جي، ساري لهي آ،
تُنهنجو ته مون تي، احسان ٿيندو.
پڙهي خط سهڻل کي سارو ٻڌائجانءِ،
ٻڌي هٿ ادب جا، تنهن کي هيئن چئجان،
ڪهڙي سبب تون وڃين پاڻ پليندو.
ڏکن جا ٿو ڏينهڙا ”ڪليري“ گذاري،
دم دم ۾ دلبر توکي سنڀاري،
الائي ڪڏهن يار ديدار ڏيندو.
***
سِڪ لڳي تنهنجي آهي، ويهه نه ڀلائي ننڊ ڦٽي آهي،
قرب ڪري اچ جانيئڙا.
سال سڄو مِٺا، منهن نه ڏيکاريُئه،
ڇا جي ڪري مون کان، دؤر گذاريُئه،
ايندين ڪڏهن تون اَلاَئي، ويهه نه ڀُلائي.
درد ڏنا ٿي، دل تو کولي کولي،
مون کي ڇڏيو ٿي، راهه ۾ رولي،
اچ يا مون کي گهراءِ، ويهه نه ڀُلائي.
روز ”رشيد“ ٿو، راهون نهاري،
ويٺو ”ڪليري“، توکي سنڀاري،
مؤلا توسان مِلائي، ويهه نه ڀُلائي.
***
مُنهن تنهنجو ڏسڻ، ثواب آهي،
چنڊ چهرو تنهنجو گلاب آهي.
هر روز صبح جو توکي ڏسان، ڏسي توکي مان بسم الله چوان،
پوءِ دنيا جا ڪم ڪار ڪيان، ڪبو پيار ۾ نه ڪو حساب آهي.
سڪ تنهنجي مون کي سمهڻ نه ڏي، ڪيئن مٺڙا وڃان در تنهنجو ڇڏي،
اچان هر هر ٿو مان تنهنجي تڏي، رکيو مون کان ڇو تو حجاب آهي!؟
هي ”رشيد ڪليري“ چاهي ٿو، اڄ صاف هي ٻڌائي ٿو،
ڳالهيون دل جون ڪين لڪائي ٿو، اڄ کوليو دل جو ڪتاب آهي.
***
ڪَر نه ڪَر مونسان وفا، پوءِ به آ منهنجي دُعا،
رَبّ ڪري ڏک نه ڏسين، شال خوش پيو تون وسين.
واعدا وفا جا جي ڪيئي، پاڻيءَ تي ڄڻ ليڪا هئا،
پوءِ به آ منهنجي دعا، رَبّ ڪري ڏک نه ڏسين.
پيارُ آ واپارُ ناهي، ڪَسُ ڪَسَر ڏسبي نه آ،
پوءِ به آ منهنجي دعا، رَبّ ڪري ڏک نه ڏسين.
”رشيد ڪليري“ ڪيئن ڪري، توسان ڀلا دلبر دغا،
پوءِ به آ منهنجي دعا، رَبّ ڪري ڏک نه ڏسين.
***
تنهنجو مُنهنجو پيار سلامت،
مؤلا رکي ديدار سلامت.
شل نه لڳي ڪا، نظر او سائين،
مؤلا ڪري شل قيامت تائين،
پنهنجو رَهي سهڪار سلامت.
توکي ڏسي دِل ٺرندي آهي،
تو دُعا هِي گُهرندي آهي،
تُنهنجو رهي سينگار سلامت.
”رَشيد ڪليري“ ساڻ ئي هَلبو،
ساٿ نه ڪڏهن پيارا ڇڏبو،
هوندي سدا سِڪَ سار سلامت.
***
چڱو دُعائن ۾ ياد، اسان هَلي پياسي،
اسان هَلي پياسي، پرديسي ٿياسي.
مڃون ٿا ته ماڻهو، گهر آ خطا جو،
مگر يار دلڙي، گهر آ خُدا جو،
گهر ٽُٽندي سُهڻا توکان ڏِٺاسي.
اسان جهيڙي جهڙا، سَڄڻ ناهيون ناهيون،
ڪهڙو توهان سان، ڀَلا سينو ساهيون؟
اَسان پاڻ پنهنجا، ڳوڙها اُگهياسي.
”رشيدُ“ خراب هو، تُنهنجي نظر ۾،
ڪليريءَ کي هاڻي، نه ڏسندين شهر ۾،
اچبو نه موٽي، وياسي ته وياسي.
***
مُرڪي مرڪي نظر کڻين ٿو، ماڻهو ڪيئي چريا ڪرين ٿو،
هڪ وارَ کليل ٻيو اک ۾ ڪجل، واهه مؤلا تنهنجي صورت ٺاهي.
دهل وڄڻ ٿا لعلَ جي دَرَ تي، مست ڌمالون ٿا پائن، هند سنڌ کان هتي ڪيئي ماڻهو ايندا آهن،
وڇڙيا ڪيئي ملن، ڏک ڏور ٿا ٿين، جتي رحمت وسي ٿي الاهي.
آهي ”ڪليري“ تي قرب اَهڙا ڪندو ڪَرِ، ”رشيد“ کان پَل نه پري ٿيندو ڪر،
هٿن ۾ هٿ پنهنجا هُجن، دنيا وارا ڏسندا رهن، دل جي دعا به اِهائي
***
آخر ٿي وَئين ڌار، آخر ٿي وَئين ڌار،
وعدا وفا جا ويٺين وِساري، آخر ٿي وَئين ڌار.
ڌارين وانگر دُور هليو وَئين،
لڌئي وري نه سار، آخر ٿي وَئين ڌار.
جبل جيڏا درد ڏنا ٿئي،
اَڃا ڏئين پيو آزار، آخر ٿي وَئين ڌار.
”رشيد ڪليري“ ڪير نه ڪنهنجو،
اڄ پيار آهي واپار، آخر ٿي وَئين ڌار.
***