آسيه ۽ ارسلان
آپريشن کان فارغ ٿي سڀني ڊاڪٽرن سان گڏ چانهن پيئڻ کان سواءِ هُن کانئن موڪلايو ته مونکي ضروري ڪم آهي. هُو اسپتال جو نگران پڻ هو. هميشه شام جو سڄي اسپتال جي نهار ڪرڻ کان پوءِ ويندو هو پر اڄ کيس خبر هئي ته گھر ۾ سندس جي ڪير واٽ نهاري رهيو آهي. هيءَ هڪ پرائيويٽ اسپتال هئي جنهن جو مالڪ وحيد هڪ بزنس مين هو سندس ٻه اسپتالون شهر ۾ هيون جن مان کيس سٺي آمدني به ٿيندي هئي. ڊاڪٽر ارسلان جي سهڻي طبيعت سبب هو مٿس گھڻو اعتماد ڪندو هو. جنهن تي ٻيا ساڙ به کائيندا هئا. ڊاڪٽر شفقت جي وڏي مرضي هئي ته ارسلان جي جڳھ تي هُو پاڻ اسپتال جو نگران ٿيئي ته سندس پگهار به وڌيڪ وڌي ۽ وحيد صاحب سان تعلقات پڻ مظبوط ٿين، سو واٽ پيو نهاريندو هو ته جيئن ارسلان کي ڪنهن نموني وحيد صاحب جي نظر ۾ ڪيرايان.
ارسلان گھر پهچي ڏاڍو خوش ٿيو امڙ آسيه سندس لاءِ ماني ٺاهي رکي هئي هو ساڻس ماني کائڻ سان گڏ ڳالهيون ڪندو رهيو کيس اندازو ٿيو ته هِنَ جو دماغ ڪنهن صدمي کان متاثر آهي سندس ياداشت گھٽجي ويئي آهي. ٻئي ڏينهن کان هُن امڙ آسيه جي لاءِ دوائن ۽ڪپڙن جو بندوبست ڪيو ۽ هُوءَ پڻ بلڪل کيس پنهنجي پٽ وانگر ڄاڻندي گھر به سنڀالڻ لڳي ۽ سندس لاءِ دعائون به گهرڻ لڳي.
هڪ ڏينهن ڊاڪٽر علي، ارسلان کان پڇيو ته اڄڪلھ توهين جلدي گھر ويندا آهيو ۽ ڪجھ سوچن ۾ به آهيو، ڇا ڳالھ آهي؟ ارسلان کيس ٻڌايو ته،”سندس والده گھر ۾ آهي ان ڪري جلدي ويندو آهيان ۽ هوءَ بيمار پڻ آهي سندس صحت جو فڪر ڪندو آهيان“. ڊاڪٽر شفقت ان مهل اُتان گذري رهيو هو. کيس خبر هئي ته ڊاڪٽر علي ته هن اسپتال ۾ گذريل مهيني آيو آهي ۽ ان کي اها ڄاڻ ئي ڪانهي ته ارسلان جي والده ته ڪينسر ۾ وفات ڪري ويئي آهي پر اصل ڳالھ ته ارسلان اهو ڪوڙ ڇو ڳالهائي رهيو آهي ۽ ٻي ماءُ ڪٿان آئي آهي؟ هُن وڃي وحيد صاحب جا ڪَنَ ڀريا ۽ کيس چيائين ته، ”ڊاڪٽر ارسلان جي والده زنده آهي سر هن اسپتال مان 20 لک ماءُ جي علاج لاءِ پڻ کنيا آهن ۽ ڪافي موڪلون ڪيون جنهن سان اسپتال کي وڏو نقصان پڻ ٿيو آهي، توهين سندس گھر مون سان گڏ هلو ته اصل حقيقت جي خبر پوي“.
سر وحيد پريشان ٿي ويو پر ظاهر آهي هُو هڪ بزنس مين هو فقط هر ڪنهن تي اعتبار ڪرڻ سان ته سندس ڪم نٿي هلي سگهيو سو ڊاڪٽر شفقت سان وڃڻ جي ها ڪيائين سندس دل ۾ ته هاڻي ڊاڪٽر ارسلان لاءِ شڪ جو ٻج پوکجي ويو هو.
جيئن ئي ٻئي ڄڻا گڏجي ارسلان جي گھر پهتا هُو کين دروازي تي ڏسي حيران ٿي ويو. ڊاڪٽر شفقت دل ئي دل ۾ خوش ٿيڻ لڳو ته هاڻي ٿو ڊاڪٽر ارسلان جو ڪوڙ پڪڙجي ۽ بي عزتو ٿيئي. ڊاڪٽر ارسلان دروازي تان هٽي کين اندر اچڻ جو چيو وحيد صاحب ارسلان کي چيو ته، ”آئون توهان جي والده جي وفات تي اچي ڪونه سگهيو هئس هاڻي فاتحه خواني لاءِ آيو آهيان“. سڀني ٻُڪ کنيا ۽ فاتحه پڙهي. ڊاڪٽر کين ٿوري دير ۾ چانهن بسڪيٽ پيش ڪيا. ڊاڪٽر شفقت دِل ۾ خوش پئي ٿيو ته هاڻي ٿي ارسلان جي اصليت ئي کُلي، سو ڏانهس منهن ڪري چيائين ته،”ڊاڪٽر ارسلان توهان جڏهن اسان جي دعوت ڪئي هئي تڏهن توهان جي والده حيات هئي“. ارسلان سمجھي ويو چيائين، ”ها ڊاڪٽر شفقت، مون کان الله پاڪ هڪ ماءُ کسي پنهنجي قدرت سان هڪ ٻي ماءُ ڏني آهي جنهن جو ڪير به ڪونهي کيس پٽ جي ضرورت آهي ۽ مون کي ماءُ جي“. ايئن چئي آسيه کي سڏ ڪائين ته، ”امي اچي منهنجي اسپتال جي مالڪ سان ملو“. آسيه چادر پائي جيئن ئي اچي ڊرائينگ روم ۾ پهتي وحيد صاحب کيس عجب سان ڏٺو، منهن مان ڪو لفظ ڪونه ڳالهايائين. ڊاڪٽر شفقت امان آسيه کي ڏسي پڇيو ته امان جي! ڇا ڊاڪٽر ارسلان توهان جو پٽ آهي؟ ”ها پٽ! ارسلان ته منهنجو پيارو پٽ آهي“، ڊاڪٽر شفقت خوش ٿي وحيد صاحب ڏي نهاريو ۽ ارسلان خلاف ڳالهائيندي کيس چوڻ لڳو، ”سر! مون ڪونه چيو هو ته ڊاڪٽر ارسلان جي والده حيات آهي“. وحيد صاحب جو منهن لهي رهيو هو، هُو صوفه تي پاسا مٽائڻ لڳو جڏهن سڀ دروازي تي موڪلائي رهيا هئا ۽ سڀ درمان نڪري چڪا تڏهن پوڙهي آسيه وحيد صاحب کي آهستي سان چيو، ”پٽ! مون تنهنجي بي عزتي ڪرڻ نٿي چاهي ۽ ڪنهن کي به نه ٻڌايم ته تون منهنجو سڳو پٽ آهين ۽ ايترو آسودو هوندي به منهنجي ننهن مون کي گھر ۾ نٿي برداشت ڪري، نوڪرن جهڙي حياتي ۽ ڏکن منهنجو دماغي توازن ئي وڃائي ڇڏيو هو. قدرت مون کي ارسلان جي روپ ۾ هڪ بلڪل سڳي پٽ جهڙو سٺو پٽ ڏيئي ڇڏيو آهي، کيس ماءُ جي ضرورت به آهي ۽ ماءُ جو قدر پڻ. اميد تون هاڻ پنهنجي زال سان خوش هوندين هاڻي آئون انهيءَ گھر ۾ ڪڏهن به واپس ڪونه اينديس“. وحيد صاحب جو اکيون آليون ٿي ويون اڄ هڪ ماءُ پنهنجي پٽ کي هميشه لاءِ خوشيءَ سان ڇڏي ڏنو.
واپسيءَ ۾ گاڏيءَ ۾ ڊاڪٽر شفقت، وحيد صاحب کي چوڻ لڳو، ”سر! مون توهان کي اڳيئي چيو هو ته ڊاڪٽر ارسلان ڪوڙو ۽ فراڊيو آهي هن ڪمپنيءَ کان پئسا به ماءُ جي علاج لاءِ کنيا ۽ چيو ته والده وفات ڪري ويئي آهي، جڏهن ته سندس ماءُ زنده آهي، هو صاف ڪوڙ پيو ڳالهائي“، سر وحيد جي اکين ۾ آيل لڙڪن جي برسات ڊاڪٽر شفقت اونداهيءَ ۾ ڏسي نه سگهيو ۽ کيس اها خبر ئي نه هئي ته اها ته وحيد صاحب جي والده آهي جا سندس گھرواريءَ جي ظلمن کان تنگ ٿي روڊن تي رُلي رهي هئي ۽ ڊاڪٽر ارسلان ان کي نئين حياتي ڏني آهي، وحيد صاحب ته انهيءَ احسان کي ڪڏهن به لاهي نٿو سگهي.
ڪجھ ڏينهن کان پوءِ ڊاڪٽر ارسلان کي هڪ خط اسپتال طرفان مليو جنهن ۾ سندس کنيل 20 لک قرض معاف ڪيو ويو هو ۽ هن جي پگهار ٻيڻي ڪئي وئي هئي. ڊاڪٽر شفقت اڄ تائين ارسلان تي ڪيل انهيءَ مهربانيءَ جو سبب سمجھي نه سگهيو آهي ۽ نه ئي ڊاڪٽر ارسلان هن راز کي ڄاڻي سگهيو آهي. ڇو ته وحيد صاحب اصل حقيقت ڪنهن کي به نه ٻڌائي آهي ۽ ارسلان کي سندس نيڪين ۽ ماءُ جي ڪيل خدمتن ۽ دعائن جي نتيجي ۾ چڱايون پلئه پيون.