بوٽ پالش

مدثر جڏهن ڏهن سالن جو هو تڏهن سندس امڙ وفات ڪري ويئي. هن جي پيءُ کيس ماءُ ۽ پيءُ ٻنهي جو پيار ڏيئي وڏو ڪيو پر ڪجھ سالن کان پوءِ سندس والد پڻ بيمار رهڻ کان پوءِ فوت ٿي ويو سڄي گهر جو بوجھ اڪيلي مدثر تي اچي پيو. سندن پاڙي ۾ هڪ ننڍو موچيءَ جو دڪان هو هن سوچيو ڇو نه شام جو انهيءَ دوڪان تي ڪم ڪريان جيڪي پئسا ملن انهن مان گهر جي دال روٽي پيئي هلندي. هن کي ٻه ننڍيون ڀيڻون ۽ هڪ ڀاءُ هو. گهر ته سندن پنهنجو هو پر گهر هلائڻ لاءِ ته وڏن جي ضرورت پوندي آهي ۽ مدثر ننڍو هوندي ئي سڀ ذمه داريون کنيون ان ڪري مئٽرڪ ۾ پڙهندي به اسڪول کي ڇڏي ڏنائين اڳيان هلي پوءِ تعليم مڪمل ڪيائين پر فاالوقت سندس جي لاءِ جيڪو وڏو مسئلو هو سو گهر جي خرچ جو هو. موچي هڪ نمازي شخص هو. هن کيس ڪم دل سان سيکاريو گڏ پئسا پڻ صحيح ڏيندو هئس جو کيس سندس گهر جي حالتن جي خبر هئي. اهڙيءَ ريت مدثر جي محنت سبب موچيءَ جي دڪان جي به ترقي ٿيڻ لڳي. مدثر بوٽ پالش ۾ گهڻو هوشيار هو. سندس چمڪايل بوٽ پري کان چم چم ڪندا هئا. چند سالن ۾ موچيءَ جي وفات ٿي ويئي ان کان اڳ هُن پنهنجي دوڪان جون واڳون مدثر جي حوالي ڪيون جو هن جو هتي ڪير به ڪونه هو ۽ مدثر کيس پنهنجي گڏ ٿيل پئسن مان ڪجھه ڏنا اهڙيءَ ريت مدثر دوڪان جو مالڪ ٿي ويو هڪ ڏينهن وٽس هڪ آفيسر آيو جو پرڏيھه وڃي رهيو هو. سندس بوٽ هن سهڻا پالش ڪري ڏنا انهيءَ صاحب وٽ کليا پئسا نه هئا، مدثر کي چيائين مون وٽ کليا پئسا ڪونهي ڪريڊٽ ڪارڊ ۽ ٻيا ڪاغذ آهن هڪ ڏهن روپين جو پراڻو بانڊ سندس بريف ڪيس ۾ پيو هو اُهو ڪڍي مدثر کي ڏنائين مدثر کلي وراڻيو ته، صاحب آئون ڪٿي پيو بانڊ جو نمبر ڳولهيندس، خير آهي توهان ٻئي دفعي پئسا ڏجو“. انهيءَ آفيسر کيس چيو ته، ”آئون ٽن سالن لاءِ ملڪ کان ٻاهر وڃي رهيو آهيان مون کي ٻاهر وڏو ڪم مليو آهي تنهنجو اجورو رکڻ نٿو چاهيان اتفاق سان پئسا کليا ڪونهي تون هيءُ بانڊ ضرور رک“ بهرحال مدثر اهو بانڊ وٽانس کڻي رکيو ٻن مهينن کان پوءِ هڪ اخبار وارو جو سندس ڀر ۾ دوڪانن تي اخبار ڏيندو هو اهو هن جي دوڪان تي اچي ويٺو مدثر ان سان سڄي ڳالھ ڪئي اخبار واري چيس، ”بانڊ جو نمبر مون کي لکي ڏئي مون وٽ قرعہ اندازي جا پنا ايندا آهن آئون توکي ٻڌائيندس“. شام جو ئي اخبار واري کيس خوشخبري ڏني ته سندس پنجن لکن جو بانڊ کليو آهي. مدثر حيران ٿي ويو پوءِ انهي نيڪ صفت اخبار واري معرفت اهي پئسا نيشنل بئنڪ مان وڃي حاصل ڪري ٻيءَ بئنڪ ۾ رکيائين. انهيءَ کانپوءِ ته سندس قسمت ۾ وڏو ڦيرو آيو. ٻيو دوڪان به ورتائين هُو خوشحال ٿي ويو وڌيڪ ترقي ڪندي ڀائرن کي به پنهنجي ڌنڌي ۾ لڳائي اڳيان تعليم پڻ حاصل ڪيائين. مدثر جو نالو شهر ۾ باحيثيت ماڻهن ۾ ٿيڻ لڳو. اڄ به جڏهن کيس پراڻي وقت جي يادگيري ايندي آهي تڏهن پنهنجي ڪمري ۾ پيل بوٽ پالش جو ننڍو باڪسو کولي پنهنجيءَ ماضيءَ جي حالتن کي ياد ڪندي خدا پاڪ جا شڪرانا ادا ڪندو آهي جنهن سڄي حياتي نيڪ صفت ماڻهن جي معرفت سندس مدد ڪئي جو هُو پاڻ نيڪ نيت ۽ دل جو صاف ۽ محنتي هو. چوندا آهن ”جهِڙي نيت تهڙي مراد“ سو مدثر جي منزل آسان ٿي سندس لاءِ هرپاسي سڻايون ٿي ويون.

ٻاراڻو ادب

ٽي تحفا