3
چيائين ....
“اها به ڪا پڇڻ جي ڳالهه آ ... ! تمام پياري لڳندي آهين، تڏهن ته هر وقت تون ئي تون هوندي آهين”
اِهي ڳالهيون ياد ڪري مون کي مصطفيٰ وڌيڪ ياد اچڻ لڳو. منهنجو هٿ موبائل ڏانهن ويو مصطفيٰ کي SMS ڪيم
“ڪٿي آهين”
“گهر ....... ڇو؟ ” پڇيائين
“ائين ئي ٿي پڇان” وراڻيم
“مصطفيٰ هڪڙي ڳالهه چوانءِ؟
“ها چئو” Reply ڪيائين
“ڇا تون مونکي وساري سگهندي”
“نه ڪڏهن به نه” وراڻيائين
“مصطفيٰ مان به توکان سواءِ نه ٿي رهي سگهان حقيقت اها آهي ته اسين ٻئي هڪٻئي کان پري نه ٿا رهي سگهون”
“ها ! تون صحيح ٿي چوين” Reply ڪيائين
“ته پو مونکي پري رهڻ لاءِ ڇو ٿو چوين” ؟
“for your betterment” جواب SMS ڪيائين
مان توکان سواءِ مري ويندس پليز مونسان سڀاڻي ملجاءِ”
“نه ..... ملڻ مناسب نه آهي”
پليز مصطفيٰ پليز .... توکي ڪهڙي خبر توکان سواءِ تنهنجي غير موجودگيءَ جي سوچ جو احساس ئي منهنجو ساهه ڄڻ ڪڍي ڇڏي ٿو”
هُن ڪوبه Reply نه ڪيو.
“مصطفيٰ..... ”
“No Reply”
“مان پاڻ کي ڏاڍو اڪيلو ٿي محسوس ڪيان”
“No Reply”
“تو بنان گذاريل هي هڪ شام مونکي ڪنهن صديءَ جيان ٿي لڳي نه مونکي ننڊ ٿي اچي نه بک ٿي لڳي”
“No Reply”
پليز مصطفيٰ جواب ته ڏي
“No Reply”
مصطفيٰ جي Reply نه ڪرڻ تي منهنجي سوچ ۽ لوچ ڪنهن طوفان جيان وڌي رهي هئي هُن جي Ignore ڪرڻ تي مان کيس وڌيڪ SMS مٿان SMS ڪرڻ لڳيس.
آخر هُن ايس ايم ايس جو جواب ڏنو
“Ok، سڀاڻي ملنداسين”
هُن جي جواب ملڻ تي مان ٽڙي پيس، منهنجي اندر ۾ داد ۽ خوشيءَ جي ميلاپ واري ڪيفيت هئي.
سچ پچ ڪنهن انسان جي موجودگيءَ جو احساس تڏهن ٿئي ٿو، جڏهن ڪو خاص اسان جي زندگيءَ مان نڪري وڃي ٿو، پر مان ڪنهن به صورت ۾ مصطفيٰ کي وڃائڻ نه ٿي چاهيو.
ٻئي ڏينهن اسين ٻئي ساڳئي هوٽل ۾ ساڳين ڪرسين تي ويٺل هئاسين. ڪالهه واري موضوع تي اسان ٻنهي مان ڪنهن به ڪجهه نه ڳالهايو. ٻئي ائين ئي خوش هئاسين جيئن پهرين هوندا هئاسين.
وري هڪ ڀيرو ٻيهر اسان جي ملاقاتن جو سلسلو شروع ٿي ويو.
مصطفيٰ جي طبيعت مونکي ان ڪري به ڏاڍي وڻندي هئي جو هُو تمام گهڻو خيال رکندڙ ماڻهو هو، منهنجي ڪنهن به ڳالهه سان اختلاف نه رکندو هو ۽ ٻين مردن جيان عورتن پويان لڳڻ سندس عادت ۾ شامل نه هو. ڪينيڊا ۾ رهندي به هُو شراب ۽ عورتن کان پري هو هُو پيشي جي لحاظ کان هڪ نفسياتي ماهر هو ڪيتريون ئي عورتون سندن ڪلينڪ تي اينديون هيون، چاهي ها ته ٻين ڊاڪٽرن جيان پنهنجي مريض عورتن سان افيئر هلائي ٿي سگهيو. هڪ ڀيرو مان سندس ڪلينڪ تي وئي هيس جتي هڪ کان هڪ خوبصورت عورت موجود هئي پر مصطفيٰ کي مون هر عورت کان لاتعلق ڏٺو. مون سندس ڪلينڪ تي بيٺل چوڪيدار ۽ هيڊ نرس سان به ڳالهيون ڪيون هيون هنن به مصطفيٰ جي ڪريڪٽر جي تعريف ڪئي جنهن بعد ئي منهنجي دل مصطفيٰ ڏانهن وڌيڪ مائل ٿي هئي.
مصطفيٰ کي خبر هئي ته مان شادي شده آهيان ان ڪري ئي هُو منهنجو وڌيڪ خيال رکندو هو، ڪٿي به مونسان گهمڻ هلندو هو ته ان ڳالهه جو اونو ضرور رکندو هو ته متان مونکي ڪو هُن سان ڏسي وٺي ۽ منهنجي ازدواجي زندگيءَ تي ڪو مونجهارو اچي ۽ سندن اِها خيال رکڻ جي عادت منهنجي لاءِ روشنيءَ جا نوان ڪرڻا کولي ڇڏيندي هئي حالانڪه هُو ته غير شادي شده هو هُن تي تکي نظرداري وارو ڪوبه ڪونه هو.
هڪ ڏينهن چيو هيو مانس
“شادي ڇو ڪونه ٿو ڪرين؟”
“تون ڪراءِ نه مونهنجي شادي”
“اڇا ! مان ڪرايان” چڱو ڀلا ٻڌاءِ توکي ڪهڙي قسم جي ڇوڪري کپي؟”
“مون کي تو جهڙي ڇوڪري کپي؟” منهنجي اکين ۾ ڏسي چيائين
“مون جهڙي ! ” کلندي چيو مانس
“ها ! تو جهڙي”
“ڇو ! مون ۾ اهڙو ڇا آهي”
تو ۾ سڀ ڪجهه آهي توکي ڪهڙي خبر تون ڇا آهين ؟ ”
مون کلندي ڳالهه کي ٽاري ڇڏيو
مصطفيٰ روزي جو پابند هو. رمضان جا سڀ روزا پابنديءَ سان رکندو هو. زڪوات خير خيرات، غريبن جي، دوستن جي مدد ڪرڻ ۾ هميشه اڳيان هوندو هو ۽ مونکي هُن جون اهي عادتون پسند هيون. ان ڏينهن مون کي پاڻ سان لانگ ڊرائيو تي وٺي هليو. ڊنر ڪرايائين. بار بار کيس موبائل تي ميسيج اچي رهيا هئا پڇيو مانس
“ڪنهن جا ٿا هر هر ميسيج اچن”
“اڄ منهنجي برٽ ڊي آهي دوست وش ٿا ڪن تون ته مونکي وش ڪونه ڪيو” هن شڪايتن چيو مون شرمنده ٿي چيو.
اڇا ! مونکي خبر ئي ڪونه هئي، چڱو ڀلا، پنهنجو هٿ ڏي وش ڪيان مون سندس هٿ تي چمي ڏئي پنهنجي ڳل سان لڳايو، هُو مُرڪي پيو چيائين .....
“مَسَ ڪو منهنجو خيال آيو اٿئي ! چڱو هاڻي پنهنجو هٿ ڏي، مون هٿ اڳيان ڪيو ته هُن منهنجي هٿ جي ٽئين آڱر ۾ هڪ خوبصورت نازڪ ڊائمنڊ جي منڊي پارائيندي چيو “هاڻ منهنجي محبت توکي هر وقت ٽچ ڪندي رهندي”
“Wow زبردست ! ڪيڏي پياري Ring آهي مون منڊيءَ کي تعريفي انداز ۾ ڏسندي چيو.
“پر منهنجي راڻيءَ کان وڌيڪ نه آهي” هن پيار منجهان چيو
“پر مصطفيٰ تنهنجي برٿ ڊي آهي مونکي تحفو ڏيڻ گهرجي ها نه ! ..... الٽو وري تون ٿو گفٽ ڏين”
“تون سموري، تنهنجو سمورو پيار منهنجو تحفو ئي ته آهي” ٻئي کلي پياسين.
“چانهه پيون ؟” مصطفيٰ پڇيو
“ها ! پي سگهجي ٿي” وراڻيم
گاڏي هوٽل جي پارڪنگ ۾ بيهاري اسين پارڪ ۾ رکيل بئنچ تي ويهي رهياسين. بيرو چانهه جو آرڊر وٺي ويو.
ٿوري دير ويهڻ سان اسان کي سرديءَ جو احساس ٿيو . مون مصطفيٰ کي چيو ته گاڏيءَ ۾ ويهي ٿا چانهه پيون. اسين اُٿي اچي ڪار جي پوئين سيٽ تي ويهي رهياسين ۽ چانهه جي اچڻ جو انتظار ڪرڻ لڳاسين.
مصطفيٰ ٻانهن ورائي مونکي پنهنجي ويجهو ڪري ويهاريو. مون پنهنجو مٿو هُن جي ڪلهي تي رکي ڇڏيو ۽ هُو آهسته آهسته منهنجي وارن ۾ پنهنجيون آڱريون ڦيريندو رهيو. ڪا مهل اسين هڪٻئي ۾ گم رهياسين. بيرو چانهه کڻي آيو. چانهه پي گهر موٽياسين.
مان جڏهن به مصطفيٰ سان ملي گهر موٽي ايندي هيم ته پوءِ خيالن ۾ مصطفيٰ ۽ آفاق جي ڀيٽ ڪندي هيس آفاق جي شخصيت مونکي هميشه مصطفيٰ کان گهڻي هيٺ نظر ايندي هئي، آفاق بيوقوفيءَ جي حد تائين سادو ماڻهو هر ڳالهه ۽ هر مسئلي تي ماءُ پيءُ کان مشورو وٺڻ جو عادي هو، ڪڏهن به پنهنجي خود اعتماديءَ سان پاڻ فيصلو نه ڪندو هو. صرف پنهنجي بزنس ۾ مگن هو، مصطفيٰ ان جي ابتڙ هو. هُو عقلمند، پنهنجو هر فيصلو پاڻ ڪرڻ وارن مان هو، وڏي کان وڏو مسئلو پاڻ حل ڪندو هو پنهنجي پريشاني ڪنهن سان شيئر ڪري ڪنهن کي پريشان نه ڪندو هو.
مصطفيٰ جي ملڻ بعد مونکي احساس ٿيو ته عورت کي پئسي سان گڏوگڏ مرد جي پيار ۽ توجهه جي به ضرورت هوندي آهي ۽ آفاق مون ڏي بلڪل توجهه نه ڏيندو هو. جڏهن ته مصطفيٰ سان گذاريل پيار جو هڪ پهر به مونکي صدين جيڏيون خوشيون ڏيڻ وارو احساس ارپيندو هو.
مون آفاق کان طلاق وٺي مصطفيٰ سان شادي ڪرڻ جو فيصلو ڪيو.
مون آفاق سان ننڍين ننڍين ڳالهين تي جهيڙا ڪرڻ شروع ڪيا ۽ اهڙين ننڍين رنجشين کي ايترو ته طويل ڪرڻ شروع ڪيم جو ذڪر پاڪستان ۾ اميءَ تائين ٿيڻ لڳو. مان ڪوشش ڪري امي ۽ پپا تي اِهو ظاهر ڪندي رهيس ته آفاق ۽ ان جا والدين مون سان سٺو سلوڪ نه ٿا ڪن.
۽ شايد اِها حقيقت به هئي. صرف پئسو اضطرابيت ختم نه ٿو ڪري سگهي. محبت لاءِ توجه به اهم آهي آفاق کي ته محبت جو مفهوم ئي معلوم نه هو هُو بزنس مائينڊڊ هو. آنٽي مونکي سمجهائيندي هڪ ڏينهن چيو ته ....
“آفاق هي سڀ محنت توکي سک ڏيڻ لاءِ ڪري رهيو آهي، عيني اُهي عورتون خوشنصيب هونديون آهن جي جي سُک لاءِ سندن شريڪ حيات ايتري محنت ڪندا آهن”
“پر مونکي اهڙي شريڪ حيات مان ڪهڙو فائدو جيڪو مونکي پيار، توجه ۽ وقت جي شراڪت نه ڏئي سگهي” بي زاريءَ مان چوندي هيس.
“تون پنهنجي نصيب کي پاڻ ٿڏا ٿي هڻين”
“ٿڏا مان نه ٿي هڻان پر ٿڏا آفاق ٿو هڻي پنهنجي نصيب کي. توهان ئي ٻڌايو ڪهڙي ڏينهن هُن مون سان ويهي ڪي گهڙيون گذاريون آهن هر وقت بس بزنس بزنس ..... “مون ٻئي هٿ مٿي تي رکيا پريشانيءَ مان”.
منهنجي مٿي ۾ سور ٿي رهيو هو چهرو ڳاڙهو ٿي ويو شايد بلڊ پريشر وڌڻ ڪري ...
“ڏس عيني اِهي ننڍيون ننڍيون ڳالهيون زندگيءَ ۾ ....(آنٽي منهنجي مٿي تي هٿ رکيائين) پليز آنٽي .......... سمجهائڻ چاهيو ٿا ته پنهنجي “پٽ کي سمجهايو، مونکي سڀ سمجهيل آهي”
مان اٿي پنهنجي بيڊ روم ڏانهن وڌيس
“رات جو آفاق آيو ته چيائين ... عيني ٿيٽر جون ٻه ٽڪيٽون وٺي آيو آهيان تيار ٿي ته هلون، ڊنر به ٻاهر ڪنداسين. ”
“مون کي ناهي هلڻو”
ناهي هلڻو پر ڇو؟ توکي جڏهن به ڪيڏانهن هلڻ لاءِ چوان ٿو ته جواب ٿي ڏي آخر ڇو؟ “ان ڪري جو هاڻ مون توهان سان گڏ ٻاهر نڪرڻ جا خواب ڏسڻ ڇڏي ڏنا آهن”
“مون کي سمجهه ۾ نه ٿو اچي عيني اگر نه ٿو هلان ته اعتراض ٿي ڪرين ۽ هلڻ لاءِ ٿو چوان ته انڪار ٿي ڪرين، آخر مان ڇا ڪريان، تون ڇا ٿي چاهين؟
“مان في الحال آرام ڪرڻ ٿي چاهيان”
مان بيڊ تي پاسو ورائي سمهي پيس.
آفاق ۽ مان هڪٻئي کان پري ٿيندا وياسين، فاصلا وڌندا ويا. ماڻهو غلط چوندا آهن ته فاصلا محبت کي وڌائيندا آهن ڪڏهن ڪڏهن ته فاصلا فاصلن کي وڌائيندا آهن.
“مون کي طلاق گهرجي” مون ڄڻ گهر ۾ بم ڦاڙي ڇڏيو.
“طلاق ... ؟؟ دماغ ته خراب نه ٿيو اٿئي” آفاق اخبار پڙهندي اوچتو ڇرڪ ڀريو.
“ها ! طلاق ڇو ته توکي منهنجي موجودگي يا غير موجودگي جو ڪو احساس ئي ڪونهي مان توسان وڌيڪ زندگيءَ جو وقت ضايع ڪري نه ٿي سگهان” بريڊ سان چانهه پيئندي چيم “عيني آخر توکي ڇا تڪليف آهي. دنيا جي اُها ڪهڙي شي آهي جيڪا مون توکي ميسر ڪري نه ڏني آهي”
“آفاق ! مان ان بحث ۾ پوڻ نه ٿي چاهيان تون مون کي آزاد ڪر”
“پر عيني ..... ” هن منهنجي هٿ پڪڙڻ جي ڪوشش ڪيائين
“بس ...... ” هُن جو هٿ هڪڙي ئي سٽ سان پري ڪيم.
“چيم نه آزاد ڪر”
“نه عيني ائين ڪڏهن به نه ٿيندو مان طلاق نه ڏيندس”
“ٺيڪ آ مان ڪورٽ جي ذريعي وٺندس”
منهنجو ارادو اٽل هو.
ڏس عيني سمجهڻ جي ڪوشس ڪر. تون جيئن چونديءَ مان ائين ئي ڪندس توکي هاڻ ڪنهن به شڪايت جو موقعو نه ڏيندسُ، مان توسان تمام گهڻو پيار ٿو ڪيان، توکان سواءِ رهي نه سگهندس”
“ٺيڪ آ اگر توکي ڪورٽ جا چڪر ڪاٽڻ جو شوق آهي ته پوءِ ائين ئي سهي” مان ڊائيننگ ٽيبل تان اٿي ويس
ٻن ڪلان بعد اميءَ جو فون آيو
“عيني هي آفاق ڇا ٿو چئي؟ تون هن کان طلاق گُهري آهي؟”
ها ! امي مان هن ماڻهو کي برداشت ڪري نه ٿي سگهان
“پر هُن آخر ڇا ڪيو آهي؟” اميءَ پريشانيءَ مان پڇيو
“امي هُو انسان نه بُت آهي هُن وٽ مون لاءِ وقت ئي ناهي، مان هُن لاءِ گهر ۾ رکيل ڪنهن ٿانو يا ڊيڪوريشن پيس جيان آهيان، جنهن تي توجه ڏيڻ هُو لازم نه ٿو سمجهي”
“عيني ائين ناهي، مونکي به خبر آهي ته آفاق توسان تمام گهڻي محبت ڪندو آهي”
“اِها توهان جي غلط فهمي آهي امي جنهن کي محبت هوندي آهي اُهو اظهار به ڪندو آهي پنهنجي توجه سان محبت جو احساس به ڏياريندو آهي” مون دليل ڏيندي چيو.
“عيني توکي اِهو ڪنهن چيو آهي ته زبان سان اظهار ئي پيار جي دليل ۽ سچائي هوندي آهي، ڪڏهن ڪڏهن اکين ۾ لڪيل پيار نظر نه ايندو آهي، هر انسان لاءِ پنهنجا جذبات ظاهر ڪرڻ آسان به نه آهي، تون آفاق جي دل ۾ لڪيل سچي محبت پرکڻ جي ڪوشش ڪر، آفاق هڪ بهترين مڙس آهي، هُو هڪ سچو انسان آهي.
”مان سڀ پرکي چڪي آهيان،مان هن سان گذاريل رفاقت مان گذري آهيان، هن ۾ ڪو اهڙو جوهر موجود ناهي جنهن جي توهان ايتري تعريف ڪيو” منهنجي لهجي ۾ تيزي نمايان هئي.
“عيني، آفاق تنهنجي پسند آهي، تنهنجي مرضي معلوم ڪرڻ بعد ئي اسان توهان ٻنهي جي شادي ڪرائي هئي. هاڻ ڇو ٿي پاڻ کي به پريشان ڪري ۽ اسان کي به مشڪل ۾ وجهي” اميءَ جو لهجو افسوسناڪ هو.
“نه مان پريشان آهيان ۽ نه ئي مان توهان کي ڪنهن مشڪل ۾ وجهندس. مان پنهنجو ڀلو بُرو سمجهان ٿي.”
“تنهنجي مرضي جيئن وڻئي تيئن ڪر، تون ڪو اسان جي ڳالهه مڃيندي آهين ڇا!” اميءَ هٿيار ڦٽا ڪري ڇڏيا.
سڀني گهر وارن جي مخالفت ۽ آفاق جي طلاق کان انڪار باوجود مان پنهنجي فيصلي تي قائم رهيس. آفاق مونکي گهڻي ڪوشش ڪئي سمجهائڻ جي پر مان هڪ انچ به پٺتي هٽڻ لاءِ تيار نه هيس. منهنجي بي رُخي ۽ ضد ڏسي آفاق آخرڪار مونکي طلاق ڏئي ڇڏي.
مون پنهنجا ڪجهه ضروري سامان کڻي آفاق کي هميشه لاءِ ڇڏي هلي آيس. ان ڏينهن ئي مون ۽ مصطفيٰ ڪورٽ ميرج ڪرڻ جو فيصلو ڪري ڇڏيو. عدت پورو ڪري مون ۽ مصطفيٰ شادي ڪري ڇڏي (عدت وارو وقت مون هڪ ڪرائي جي فليٽ ۾ گذاريو) پوءِ مصطفيٰ مونکي پنهنجي فليٽ تي وٺي آيو.
مصطفيٰ ۽ مان ڏاڍا خوش هئاسين. مون پاڪستان فون ڪري گهر وارن کي پنهنجي شاديءَ جو اطلاع به ڏئي ڇڏيو. شاديءَ جي خبر تي هنن ڪوبه خوشيءَ جو اظهار نه ڪيو. کين شادي جي خوشيءَ کان وڌيڪ منهنجي طلاق جو غم هيو.
مصطفيٰ ۽ مان شايد هڪٻئي لاءِ ئي ٺهيا هياسين، زندگيءَ جو هي سفر ڏاڍو سهڻو ۽ سهانو ٿي ويو هو، هر طرف بهار ئي بهار هئي مصطفيٰ صبح جو پنهنجي ڪلينڪ تي هليو ويندو هو منجهند جو اچي ٿورو آرام ڪندو هو ۽ پوءِ شام کان رات تائين اسين ٻئي گهمندا رهندا هياسين. اهڙي ڪا گهمڻ جي جاءِڪو پارڪ، هوٽل يا مارڪيٽ نه هئي جيڪا اسان نه گهمي هوندي.
منشا موجب محبوب هجي، زندگيءَ جون سڀ رونقون هجن ته حياتي ڪيڏي نه مست ٿي پوندي آهي اِهو مون هاڻ ڄاتو هو.مان پنهنجي فيصلي تي مطمئن هيس، مصطفيٰ هڪ پيار ڪندڙ همسفر هو، هُن جي قرب ۽ ساٿ ۾مونکان دنيا جهان وسري ويو.
ان ڏينهن مان آئيني آڏو تيار ٿي رهي هيس، سفيد رنگ جو سوٽ پائي سفيد جيوئلري جي ميچننگ ڪري مون هلڪو ميڪ اپ ڪيو. مصطفيٰ منهنجي پويان اچي منهنجي چيلهه ۾ پنهنجون ٻانهون وجهندي چيو!
“عيني مان ڪيڏو خوشقسمت آهيان جو تون جهڙي خوبصورت حور منهنجي زندگيءَ ۾ شامل ٿي، توکي ڏسندي ئي مان صفا بيوس ٿيو پوان، توکان نظر پري ڪرڻ تي دل ئي نه ٿي چوي. لڳي ٿو ته واقعي مونکي توسان عشق ٿي ويو آهي” مصطفيٰ رومينٽڪ ٿي پيو.
“اڇا ! ته سرڪار کي اڄ خبر پئي آهي ته مون سان عشق ٿيو اٿئي، ته پوءِ ايترو وقت اڳ۾ ڇا هو؟”
مون مسڪرائيندي سندس هٿن تي هٿ رکي پنهنجو چهرو سندس سيني ۾ لڪائيندي چيو
“اُهو ته مان صرف توسان ٽائيم پاس پيو ڪندو هيس مون کي ڪهڙي خبر هئي ته تون بلڪل سيريس ٿي مون سان شادي ڪنديءَ” کليو
“ڇا ! ڇا .... ڇا .... تون مونسان ٽائيم پاس ڪيو هو”
مصطفيٰ ٽهڪ ڏيندو، آئيني تي اچي وارن کي برش ڪرڻ لڳو. ٻئي کلڻ لڳاسين.
زندگي خوبصورت رنگن جو هڪ مجموعو ٿي پئي هئي، سمنڊ جي شفاف پاڻيءَ جيان لهرن جي پوري شوخي چنچل ۽ ڇولي ٿي مون کي پنهنجي سحر ۾ وڪوڙيندي رهي.
“عيني مان سوچيان ٿو ته منجهند جي ٽائيم تي ڪلينڪ ۾ ڪجهه وڌيڪ ٽائيم ڏيان، ڇو ته شام جو مان صرف ۽ صرف توسان گڏ رهڻ چاهيندو آهيان تنهن ڪري منجهند جو ٽائيم مريضن کي ڏيڻ ٿو چاهيان” صبح جو ڪلينڪ لاءِ تيار ٿيندي مصطفيٰ ٻُڌايو.
“اُهو ته ٺيڪ آ پر صبح جو 9 بجي کان وٺي شام تائين مسلسل مريض ڏسندي تون ٿڪجي نه پوندي؟”
“نه” ڪوٽ پائيندي چيائين
“شام جو جڏهن مان موٽي تو وٽ ايندس ته تون منهنجا سڀ ٿڪ لاهي ڇڏيندينءَ، توکي ڏسي مان وري فريش ٿي ويندس”
“اها ڳالهه آ” مان خوشيءَ مان ٻهڪي پيس
“ها ! بلڪل، اها ڳالهه آ، منهنجي راڻي”
“Ok جيئن توکي مناسب لڳي.”
مصطفيٰ منجهند جو به ڪلينڪ شروع ڪري ڇڏي. صبح جو مان مصطفيٰ جي ڪلينڪ تي وڃڻ بعد ٻيهر سمهي پوندي هيس. شام جو 6 وڳي تائين مصطفيٰ به واپس اچي ويندو هو.پوءِ شام جو اسين تقريبن روز آئوٽنگ تي هليا ويندا هئاسين.
موبائل ڪافي دير کان وڄي رهيو هو. کنيم مصطفيٰ هو.
“اڄ مون کي ٿوري اچڻ ۾ دير ٿي ويندي تون پريشان نه ٿجاءِ”
“ٺيڪ آ ..... پر تون ڪهڙي وقت تائين ايندي؟”
“مون کي 8 ...... 9 ٿي ويندا”
“Ok ” ...... فون بند ٿي ويو.
مصطفيٰ کي ڪافي دير ٿي وئي رات جو يارهين وڳي تائين آيو. ايندي ئي چيائين! “يار اڄ ڏاڍي دير ٿي ڪجهه ڪلينڪ تي ۽ ڪجهه وري دوست اچي ويا انهن سان ٻاهر هليو ويس. تون ٻڌاءِ ماني کاڌي اٿئي؟
“نه” مون ڪائوچ تي ويٺي ويٺي ئي جواب ڏنو پوءِ کڻي آ ماني ته کائون”
“ها ! مان ماني لڳايان ٿي تون چينج ڪري اچ”
“حاضر اجهو ٿو اچان”
مصطفيٰ اُتي ئي اڃان بيٺو هو ته موبائل وڄس “اسلام عليڪم” سلام ڪرڻ ۾ هميشه اڳرو هوندو هو.
“ ها! يار مان ٺيڪ آهيان” بس تنهنجي ئي ڪم سان نعيم صاحب وٽ آيل آهيان، ڪجهه دير بعد توکي ڪال بيڪ ڪيان ٿو” تون ڳڻتي نه ڪر تنهنجو ڪم ٿي ويندو” “Ok يار ...... Ok .......”
“ ڪير هو ڪنهن جو فون هو؟ مون سوال ڪيو.
“رفيق هو، ڪو ڪم چيو هيائين ان جو پيو پُڇي”
“پوءِ تون ان سان ڪوڙ ڇو ڳالهايو ته تون نعيم صاحب وٽ آهين؟”
“ظاهر آ مان نعيم صاحب وٽ وڃي نه سگهيو هيس ۽ توکي خبر آ مان ڪنهن کي به “نه” ڪري نه سگهندو آهيان ان ڪري چيو مانس ته نعيم وٽ تنهنجي ئي ڪم لاءِ آيو آهيان”
“پر مصطفيٰ تنهنجي اِها ڏاڍي خراب عادت آهي جو ماڻهن کي هروڀرو آسرن ۾ رکندو آهين، جيڪڏهن ڪم نه هجي ڪرڻو ته صاف جواب ڏيئي ڇڏجي” مون ڪچن ڏانهن ويندي چيو.
“اِهو ئي ته مسئلو آهي مان ڪنهن کي به جواب ڏيئي نه سگهندو آهيان” لاپرواهيءَ مان چيائين
“پر اِهو سڀ غلط آ مصطفيٰ”
“ها ! يار ائين ته آهي” خير ...... ڇڏ”
مون به ڳالهه کي اتي ئي ختم ڪيو ڇو ته وڌيڪ هِن کي چوڻ جو ڪو فائدو به ڪونه هو مون کي هن جي طبيعت جي ڄاڻ هئي، هُو هميشه هر ڪنهن سان ها ۾ ها ملائيندڙ مزاج وارو ماڻهو هو. سڀني کي هر ڪم لاءِ “ها” ڪندو پوءِ جڏهن ڪري نه سگهندو هو ته جواب ڏيڻ بدران يا ته فون پئي وڄندي ئي اٽينڊ ئي نه ڪندو يا وري ڪو نه ڪو بهانو ٺاهي وري اڳلي ماڻهوءَ کي آسري ۾ رکي ڇڏيندو هو.
ماني جي ٽيبل تي مصطفيٰ هڪ ٻه گرهه کائي هٿ روڪي ڇڏيا.
“ڇو ماني نه ٿو کائي” اندازو هيم ته پيٽ ڀريل اٿيس
“بس .... مان بس ڪئي تون کاءُ” اصل ۾ مان ٻاهر دوست سان کائي آيو هيس بس توکي ڪمپني ڏيڻ لاءِ ويٺس” منهنجو اندازو صحيح نڪتو.
“پهرين ٻڌائين ها ته ماني نه لڳايان ها”
“ڇو ... ڇو تون نه ٿي کائين ڇا ... تون کاءُ ”
“بس مان به بس ڪئي” مان بمشڪل پنهنجي پاڻ کي ڪاوڙ کان بچائيندي چيو.
“ڪهڙي دوست سان ماني کائي آيو هئين؟”
“ماجد سان” مختصر جواب ڏيئي بيڊ روم ڏانهن ويو