4
مصطفيٰ مزاج جو تمام ٿڌو، هر ڳالهه کلي ٻڌڻ وارو ماڻهو هو پر سندس مزاج ۾ هڪ لاپرواهي موجود هئي ۽ هن جي اِها عادت منهنجي لاءِ بيچيني ۽ بيقراريءَ جو سبب ٿيندي هئي. (پر شايد هر انسان پرفيڪٽ نه هوندو آهي)
وقت هلڻ شروع ڪيو هو ۽ تيزي سان وکون کڻي هلندو رهيو. مصطفي! اڪثر شام جو دير سان اچڻ لڳو هو. مان گهر ۾ اڪيلي هوندي هيس ۽ هر وقت سوچون ۽ اڪيلائي مون مٿان يلغار ڪري ڏينديون هيون. مصطفيٰ جو گهڻو وقت ٻاهر گذرندو هو يا ته ڪلينڪ تي يا وري دوستن سان. هُو ڊرائيونگ جو شوقين هو. دوستن سان ڪم ڪار لاءِ هڪدم راضي ٿي ساڻن هليو ويندو هو ۽ مون کي بعد ۾ اچي ٻڌائيندو هو ته هُو ڪنهن ڪم سان ٻاهر ويو هو.
ڪيترا ڀير ان عادت تي ناراض به ٿي هئي مانس پر هُو ڪڏهن به اڳ ۾ يا پوءِ ڪابه ڳالهه شيئر نه ڪندو هو.
هڪ ڏينهن چيو مانس ....!
مصطفيٰ مونکي لڳي ٿو ته ڄڻ مان ڪنهن بت جهڙي بيحس ماڻهو سان زندگي پئي گذاريان “مطلب ته مان بي حس ۽ بت آهيان”
هُن پيار مان منهنجي چهري کي ٻنهي هٿن سان جهليو
“ها! ظاهر آ توکي ئي چوان پيئي، منهنجي آسپاس يا هن گهر ۾ ٻيو ڪو ماڻهو ته آهي ڪونه پوءِ مطلب ته اُهو بت تون ئي آهين نه؟
“بس يار مان اِهو ئي فقير ماڻهو آهيانئن“
ليپ ٽاپ کي آن ڪندي چيائين
“اِهو وري هاڻي ليپ ٽاپ ڇو ٿو کُلي”
چڙ منجهان چيم
“اِها ته مونکي به خبر نه آهي ته ڇو ٿو کُلي“ لاپرواهيءَ مان کلي چيائين.
“سڄو ڏينهن ٻاهر ٿو رهين جي گهر ۾ ٻه گهڙيون اچين ٿو ته وري اِهو ليپ ٽاپ ....”
“چڱو چڱو بس رکان ٿو” هاڻي خوش؟
“خير خوش ته نه آهيان”
منهنجي منهن۾ڪاوڙ هئي
“ٺيڪ آ سڀاڻي سنڊي جو ڏينهن سڄو سارو تنهنجو هوندو” سڄي شام ٻاهر گذارينداسين.
منهنجي منهن تي بدستور ڪاوڙ هئي.
“ڀلا هاڻي ته سهين ....”
مصطفيٰ منهنجي ڳل تي چُهنڊي پائيندي چيو ۽ مان کلي پيس.
صبح جو دير سان اک کلي گهڙيال ڏٺم يارنهن ٿي رهيا هئا، بيد جي پاسي تي نظر وڌم ته مصطفيٰ پنهنجي پاسي تي ستل نه هو پڪ ڄاتم ته ڪلينڪ هليو ويو هوندو.
اَلا اوءِ اَلا ! اکيون مهٽي ٻئي ٻانهون کولي آرس ڀڳم. بيڊ ڇڏي فريش ٿي ناشتو ڪيم. ليڊي سرونٽ صفائي ۾ رُڌل هئي فون کڻي اقرا جو نمبر ملايم ڪافي ڏينهن ٿي ويا هئا اَمي ۽ اقرا سان ڳالهه ٻولهه ڪونه ٿي هئي
اقرا ڏي رنگ وڃي پئي ..... اٽينڊ ڪيائن،
“اقرا ڪهڙا حال آهن”
“سڀ ٺيڪ ....” تون ٻڌاءِ
“ادا مصطفيٰ ڪيئن آهي؟ تون خوش آهين نه”
“ها ! ها! مان مزن ۾ آهيان مصطفيٰ منهنجو ڏاڍو خيال رکندو آهي، قسم سان آفاق ته گونگي گاءِ هو جنهن مان جان ڇڏايم”
“نه عيني ائين نه چئبو .... آفاق سچو هو، خبر ناهي توهان ۾ اختلاف جا سبب ڇا هئا نه هُو ڄاڻي سگهيو نه تون”
“جي نه .... مان سڀ ڄاڻي وئي هيس، هُن وٽ مون لاءِ ٽائيم ئي ڪونه هو، اهڙو ماڻهو ڪڏهن به ڪامياب ٿي نه ٿو سگهي جيڪو صرف ۽ صرف دولت ڪمائڻ جي ڪڍ هجي، گهٽ ۾گهٽ زال لاءِ ته پسنديده هرگز نه ٿو ٿي سگهي”
“نه عيني پئسو به ضروري آهي، پيار جي عمر تمام گهٽ هوندي آهي، پر زندگيءَ جي ضرورتن جي عمر تمام وڏي ڊگهي هوندي آهي، پئسو ۽ پيار ٻئي ضروري آهين،مون کان پُڇُ نبيل کي پرائيويٽ جاب آهي، هُو ڪيڏي به مونکي توجه محبت ڏئي پر جڏهن مهيني جا آخري ڏينهن هوندا آهن تڏهن اسان ٻنهي کان سڀ ڪجهه وسري ويندو آهي صرف پئسو ۽ ضرورتون ياد رهنديون آهن، جهوليءَ ۾ ڪنڊا ته ڪٺا نه ٿا ڪري سگهجن نه”
چڱو ڀلا ٻڌاءِ پاڪستان جو موسم ڪيئن آهي”
مون اقرا جو موضوع بدلائڻ چاهيو (موضوع بدلائڻ جو سڀ کان آسان طريقو موسم جي خبر چار وٺڻ هوندو آهي)
“اُف موسم نه پُڇ لڳي ٿو جيئري دوزخ ۾ آهيون ڏاڍي گرمي آهي مٿان وري 10 _ 10 ڪلاڪ لوڊ شيڊنگ، لڳي ٿوڄڻ زندگي رُڃ ۾ ڦاسي پئي آهي، من ماندو آ ته سگهو ئي سيارو اچي ۽ هن بيحال ڪندڙ گرميءَ مان جان ڇُٽي”
“صفا ائين ڇا”
“ٻيو باقي”
ڪافي دير کوڙ ساريون ڳالهيون ٿيون پوءِ فون بند ڪيم.
گيلريءَ ۾ بيهي اُفق ڏنهن نهار ڪيم ته ڪاريون ڪاريون ڪڪريون ڇانيل هيون، گهنگهور گهٽائون لهري لهري اڳيان وڌي رهيون هيون سوچيم ٻاهر جو چڪر هڻجي. ڄاڻان پئي ته مصطفيٰ هميشه جيان ديرڪندو پنهنجي مريضن ۾مشغول هوندو.
ڪجهه ڏينهن اڳ صنم جي شادي رٿي ويئي هئي، سا خير سان انجام کي پهتي هئي، صنم جي گهوٽ جي ماءُ تمام گهڻي بيمار هئي، تنهنڪري تڪڙي شادي ڪرڻي پين، مان ۽ مصطفيٰ شادي اٽينڊ ڪري نه سگهيا هئاسين. اڄ اقرا ٻڌايو ته هُنن مون کي شاديءَ ۾ ڏاڍو مس ڪيو هو، پرديس ۾ رهڻ جو اِهو وڏو نقصان آهي ته وقت سر ڪيترن موقعن تي وطن پهچي نه ٿو سگهجي.
اڄڪلهه ڏينهن ڏاڍا سست گذري رهيا هئا، زندگيءَ ۾ لطف جو نه تاب هو ته تپش، مصطفيٰ پاڻ کي ڏاڍو مصروف ڪري ڇڏيو هو.
خير .....
نڪري پيس .... هرو ڀرو شاپنگ مالز گهمندي رهيس منجهند جو ٽائيم هو سوچيم مصطفيٰ جي ڪلينڪ وڃان ٻئي گڏجي لنچ ڪنداسين مصطفيٰ جي منهن تي مونکي ڏسي ڪهڪشان وري ايندي.
مصطفيٰ جي ڪلينڪ جو رُخ ڪيم.
ڪنهن سچ چيو آ ته ڪڏهن ڪڏهن مجاز جو عشق ڏاڍو بيتاب ڪندو آهي، اِها ئي ڪيفيت هن وقت منهنجي هئي.
ڪلينڪ تي پهتس ته Peon مونکي Wait ڪرڻ لاءِ چيو، چيائين ته ڊاڪٽر صاحب اندر مريضن سان مصروف آهي.
مون P.Aکي چيو ته
“اندر صاحب کي انفارم ڪر ته مان آئي آهيان، مريضن مان جلدي فارغ ٿئي”
“جي ميڊم مان ڪال ڪيان ٿو”
هُن ٻه ٽي ڀيرا ڪال ڪئي پر اندران مصطفيٰ شايد گهڻو مصروف هو P.A جي ڪال نه اٽينڊ ڪري سگهيو P.A مونکي ڏسي وڌيڪ بيچينيءَ مان ڪال ڪرڻ لڳو تقريبن 20 منٽ مان انتظار ڪندي رهيس، مان P.A سان ساز باز ڪرڻ بنان ڪمري جو رخ ڪيو جتي مصطفيٰ مريض پيو ڏسي.
“ميڊم پليز توهان اندر نه وڃو، مريض ڊسٽرب ٿيندا صاحب ناراض ٿيندا”
“Oh you shut up, let me go I am his wife”
“ميڊم پليز ڊاڪٽر صاحب مونتي ناراض ٿيندا”
هُن مونکي گهڻو ئي روڪڻ جي ڪوشش ڪئي پر مان دروازي وٽ پهچي در کي ڌڪو ڏنو، دروازو اندران بند هو ٿوري زور لڳائڻ سان دروازو un lock ٿي ويو، مان اندر داخل ٿي ويس ....... اندر ڪمري جو منظر ...... اُن منهنجيون وايون بتال ڪرڻ لاءِ ڪافي هيو، مون جهڙي طرح مصطفيٰ جي ڀاڪر ۾ ان عورت کي ڏٺو اُهو پل مون لاءِ اڻ وسرندڙ آ، مونکي محسوس ٿي رهيو هو منهنجي ڄنگهن مان ساهه ختم ٿي رهيو هجي ڪوئي مونکي ڪُن ۾ هيٺ ڇڪي رهيو هو. مان شايد رڙيون ڪري روئان ها پر منهنجو ته آواز ئي بند ٿي ويو هو، جنهن مصطفيٰ کي مون پنهنجي ذاتي ملڪيت سمجهيو هو اُهو، ڪنهن ٻئي سان ونڊيل ڏسي مون ۾ عجيب قسم جي ڪيفيت پيدا ٿي رهي هئي حقارت، حسد، ڪمتري، بغاوت مان عجيب پاڳل لڳي رهي هيس اکيون پٽيل وات کليل، منهنجي من ۾ مصطفيٰ جي محبت جو جيڪو پاڇو هو سو ته شايد فنا ٿي ئي چڪو هو پر منهنجي ذهني حالت، بصيرت، حساسيت شيشي جي ڪرچين جيان ڊانواڊول ٿيندي وئي، نه رڳو مان پرمصطفيٰ جي حالت به ڏسڻ وٽان هئي. هُو هن اوچتي ڇاپي لاءِ ذهني طور تي تيار ئي نه هو. صفا وائڙو ٿي منهنجي اڳيان پنهنجي صفائي ۾ خبر ناهي ڇا چئي رهيو هو نه هُو پيو سمجهي نه مان. مون مصطفيٰ کي ڪجهه به چوڻ بجاءِ پويان پير ڪيا.
“عيني ......... عيني ......... عيني ٻڌ ته سهي ..... ”
هُن جا سڏ ٻُڌم ...........
منهنجو ذهن بي ڪيف ٿي چڪو هو، پنهنجي آسپاس صرف ۽ صرف اوندهه هئي، گهر ڪيئن پهتس ڪا خبر نه اٿم. عاشقي الفت روح مان آزاد ٿي وئي هيم، هٿن مان هانءُ نڪرندو ٿي ويم، مون سمجهيو هو ته شادمان ۽ خوشحال زندگيءَ جون سڀ ڪڙيون مان پنهنجي مقدر ۾ مضبوط ڪري ٻڌيون آهن پر نه ڄاڻ ته سڀ ڪڙيون ڍريون ٿي ويون هيون منهنجي گرفت مان نڪري رهيون هيون،
خدا معلوم ڪهڙي وقت مصطفيٰ به گهر پهتو، اسين ٻئي چپ هئاسين. نيٺ ماٺ جي منجهڌار مان نڪري مصطفيٰ ڳالهايو.
“عيني تون سڀ ڪجهه غلط ٿي سمجهين، روزي منهنجي Patient آهي، هُوءَ ذهني مريض آهي، هُن کي پيار سان سمجهائڻ لاءِ مان هن جي ٿورو ويجهو ٿي ويس ته تون اچين وئي، اهڙي ڪابه غلط ڳالهه ڪونه هئي. اڪثر مريض ڪيترين ڳالهين تي ضد ڪندا آهن هڪ ڊاڪٽر جي حيثيت سان اسان کي سمجهائڻو پوندو آهي”
“هونئن مريض ......... مان سڀ ڪجهه پنهنجي اکين سان ڏسي چڪي آهيان”
“تون جيڪو ڏٺو غلط زاويي سان ڏٺو آهي جنهن ۾ ڪابه حقيقت ناهي”
“ها ! مان سڀ سمجهان ٿي”
“اِهو ئي ته مسئلو آ ته تون جيڪو به سمجهين ٿي غلط ٿي سمجهين”
“ها ٺيڪ آهي مان غلط آهيان” تون ڇا ٿو سمجهين ته تون ڀونر وانگي مکڙين جو رَسُ چوسيندي ته مان ان کي تنهنجو گلشن جو سير سمجهنديس، هرگز نه، ايتري اٻوجهه ناهيان”
“ٺيڪ آ ته پوءِ توکي جيڪو سمجهڻو آ سو سمجهه”
ان رات مان هڪڙو پل سمهي نه سگهيس سڄي رات پاسا ورائيندي گذري مون کي لڳي پيو مان ڪنهن هٺيلي هرڻ جيان ڊوڙي ڊوڙي ٿڪجي پئي هجان. مصطفيٰ پرسڪون نموني ننڊ ۾ الوٽ هو، هُن کي منهنجي جاڳ جو ڪو احساس نه هو، منهنجو اندر ڀورا ڀورا ٿي ويو هو، ڪنهن عورت جي مڙس سان ڀائيواري من ۾ ڪيڏا ڇيهه رسائي ٿي اِهو ان رات مونکي احساس ٿيو. ڀرسان ستل مصطفيٰ کي ستل ڏسي مون کي ڪلينڪ وارو منظر ۽ عورت ياد اچي رهي هئي، رات جي هرگهڙي مون کي ڏنڀ ڏيئي رهي هئي. هن بدمست، ڀيانڪ رات جي اوجاڳي ۽ وهندڙ ڳوڙهن اکين تي سوڄ طاري ڪري ڇڏي، سڄي رات وقت جو ڊيڄاريندڙ ديو ڊُڪندو رات گذاري ويو، فجر جي روشني ڪهڙي وقت چڪناچور من کي سانت ڪري ڇڏيو ڄاڻ نه اٿم.
مان ۽ مصطفيٰ هڪ گهر ۾ رهندي به هڪ ٻئي کان گهڻو پرتي ٿي ويا هئاسين، ندي جي انهن ڪنارن وانگي جيڪي هميشه گڏ هلندي به ملي نه سگهندا آهن.
هاڻ اڪثر مونکي ائين محسوس ٿيندو هو ڄڻ مان هڪ وڏي ميدان ۾ ڌرتتيءَ ۾ پيرين اُگهاڙي بيٺل آهيان ۽ منهنجي مٿان ڪو ڇانورو نه هجي ۽ ڪنهن ويل احساس ٿيندو هيس ته ڄڻ سڄي دنيا مون تي ٽهڪ ڏيئي ٺٺوليون ڪندي هجي، آرسيءَ آڏو پاڻ کي ڪلاڪن جا ڪلاڪ نهاريندي هيس ته “مون ۾ ڪهڙي ڪمي آهي؟”
مصطفيٰ کي منهنجي جذبات جو ڪوبه احساس نه هو يا وري هُو انهن احساسن کي بي معنيٰ سمجهي نظرانداز ڪري رهيو هو.
مان آفاق کي ڇڏي مصطفيٰ ڏانهن وري هيس تڏهن مصطفيٰ مون کي ٻيلي جي شاهي وڻ جيان ڇانورو محسوس ٿيو هو، مان ته سڀ ٻيڙيون ساڙي ٻنڍ لتاڙي مصطفيٰ جي پناهه چاهي هئي مون کي ڪهڙي خبر ته ائين ويساهه گهاتي ڪندو.
“عيني ناشتو تيار آهي؟”
مصطفيٰ آرسي آڏو پاڻ مٿان پرفيوم جو مينهن وسائيندي پڇيو.
“ها” مختصر جواب ڏنم
ٽيبل تي اچي هُو ناشتو ڪرڻ لڳو.
“تون ناشتو ڪونه ٿي ڪرين ڇا؟”
“مون کي بک ناهي” ٽيبل تي ناشتو رکندي چيم
“يا مون سان گڏ ويهڻ نه ٿي چاهين”
خاموش رهيس
“ڏس يار تون پنهنجي دل مان اِهي سڀ وهم ڪڍي ڇڏ تون نه ٿي ڄاڻين ته مون لاءِ تون ڪيتري اهم آهين مون کي ڪيتري پياري آهين”
“منهنجو پيشو ئي اهڙو آهي جو مون کي عورت ۽ مرد ٻنهي مريضن کي ڊيل ڪرڻو ٿو پوي، زالون ته مڙسن جون وڏيون وڏيون غلطيون برداشت ڪنديون آهن ۽ مون ته ڪا اهڙي غلطي نه ڪئي آهي جيڪا تون سِرَ تي سوار ڪري ڇڏي آهي”
“غلطي ..... ؟ اڃا غلطي ڇاکي چئبو آهي، تون ته منهنجو اعتماد ئي ختم ڪري ڇڏيو، مريضن ۾ ۽ محبوبائن ۾ فرق هوندو آهي، جيڪو مان اکين سان ان ڏينهن ڪلينڪ تي ڏسي چڪي آهيان”
هُن مون کي ڪاوڙ مان نهاريو ۽ چيائين
“ٺيڪ آ توکي جيڪو سمجهڻو آ سمجهه، مون کي تون جهڙي ننڍڙي دماغ وارين شڪي عورتن کان نفرت هوندي آهي”
هن ناشتي تان هٿ کنيا ۽ اُٿي ڪلينڪ هليو ويو.
اسان وچ ۾ روز به روز تلخي وڌي رهي هئي، مان پنهنجي خول ۾ پاڻ کي قيد ڪري ڇڏيو هو.
اسان ۾ ناراضگيون ان ڪري به وڌڻ لڳيون جو عورت مرد کان وڌيڪ جذباتي ۽ حساس ٿيندي آهي، تعلق ٺهڻ ۾ گهڻو وقت لڳندو آهي پر تعلق ڇڄڻ ۾ ويرم ڪونه ڪندو آهي، ڪامل ۽ مڪمل ته ڪو به نه هوندو آهي ته مان هيس نه مصطفيٰ ٿي سگهي ٿو، مان پنهنجي انا ۽ شخصيت جي غير لچڪداري جي ڪري مصطفيٰ کان پري ٿي رهي هيس.
مصطفيٰ بار بار پنهنجي صفائي پيش ڪندي مونکي پرچائيندو رهيو.
هڪڙي شام هُو جلدي موٽي آيو چيائين
“اُٿ منهنجي راڻي ته ٻاهران ٿوري آئوٽننگ ڪري اچون”
“نه منهنجو موڊ نه آهي”
“مٺڙي اُٿنديءَ ته موڊ ٺهي ويندو . اٿ .........”
هن مونکي پاڻ ڏانهن ڇڪيندي هٿن کان پڪڙيو
“اُٿ بس جلدي ڪر”
هُن ٻنهي هٿن سان منهنجو چهرو جهليندي چيو
“پر ...............”
“پر ...... ور ....... ڪجهه به نه ........ بس هلڻو آ ته هلڻو آ”
سندس تمام گهڻي زور ۽ اصرار تي مان وڃڻ لاءِ تيار ٿيس.
اسان لانگ ڊرائيو تي هلي وياسين، ڪينيڊا جي مشهور شاپنگ مال Moutreal’s under ground city ۾ هُن مونکي شاپنگ پڻ ڪرائي، ڪينيڊي ريسٽورنٽ Joe beef ۾ اسان ڊنر ڪري رات دير سان گهر پهتاسين، پهريان انهن تفريحي ماڳن تي مصطفيٰ سان گهمندي مون کي عجيب سُرهائي ۽ سندُرتا محسوس ٿيندي هئي پر هينئر هنئي گهمڻ سان عجيب مونجهه اندر ۾ اُتري رهي هئي. پيڙاهه واري ڪيفيت هئي.
گهر پهچي مصطفيٰ پنهنجي اکين ۾ پريت جا پاڇا ميڙي ۽ چاهه آڻي مون کان پڇيو
“ڏس ڪيڏو انجواءِ ڪيوسين”
مون ڪوبه جواب ڪونه ڏنو
هُن ڪپڙا چينج ڪيا ۽ پُرسڪون ننڊ جي واديءَ ۾ گم ٿي ويو.
مان کيس ننڊ ڪندو ڪا مهل ڏسندي رهيس.
ذهني اذيت جي جنهن ٻه واٽي تي مان بيٺي هيس ان مهل مصطفيٰ جي رويي جي خوشگواري سمجهڻ مون لاءِ مشڪل نه هئي. مان سمجهان پيئي ته هُو پنهنجي غلط عمل کي منهنجي ذهن تان هٽائڻ ٿو چاهي.
اڪيلائي جو هڪ هڪ پل مونکي اندران ئي اندران اذيت ڏيئي رهيو هو. مان پاڻ کي تنها محسوس ڪري رهي هيس. مصطفيٰ پنهنجي مٿان هڪ خوشگوار رويي واري پوشاڪ اوڍي ڇڏي هئي. منهنجي دل ۾ هن لاءِ محبت ختم ٿيندي پئي وڃي.
هاڻ اڪثر مان هن جي موبائل فون کي چيڪ ڪندي هيس جڏهن هُو رات جو سمهي پوندو هو ڪجهه sms ۽ نمبرز مون کي اهڙا هٿ لڳي ويا جن مان مونکي اِهو اندازو لڳائڻ ۾ ويرم نه لڳي ته مصطفيٰ جا ڪنهن هڪ نه پر ڪيترين عورتن سان لاڳاپا آهن. مصطفيٰ جي ڪلينڪ تي وڃڻ بعد مان به گهران نڪري هن جي ڪلينڪ تي ايندڙ ويندڙ عورتن تي نظر رکڻ لڳيس.
گهڻو ڪري لنچ ٽائيم تي مريضن جي آمد گهٽ هوندي هئي، ان وقت مان اِها ڳالهه نوٽ ڪئي ته ڪجهه مخصوص ڀرپور فيشن ايبل عورتون ان ٽائيم تي مصطفيٰ جي روم ۾ وڃن ٿيون ۽ روم جو دروازو لاڪ ٿئي ٿو، ٻي صورت ۾ عام مريضن جي چيڪ اپ وقت ان روم جو دروازو لاڪ نه ٿو ٿئي. اِهي ڳالهيون مان تڏهن نوٽ ڪيون جڏهن ڪلينڪ تي بلڪل سامهون هڪ ريسٽورنٽ ۾ مان ڪلاڪن جا ڪلاڪ ويهي ڪلينڪ تي نظر رکندي هيس.
مصطفيٰ جو ڪردار هينئر منهنجي سامهون بلڪل صاف چٽو ٿي پيو هو، هُو عورتن جو عادي فلرٽ ماڻهو هو. هن جي خوشمزاجي عورتن کي پاڻ ڏانهن مائل ڪري وجهندي هوندي (جيئن هن مونکي مائل ڪيو هو)
مان مصطفيٰ ڏانهن پنهنجيون سوچون هٽائڻ لاءِ پاڻ کي ٻاهر جي ماحول ۽ دلچسپين ۾ وندرائڻ چاهيو. اڪثر سينيما يا شاپنگ مالز جو رُخ ڪندي هيس. پر منهنجي دل، دماغ ۾ بي سڪوني ايتري ته پيوست ٿي چڪي هئي جو ٻاهر جون رنگينيون به مون کي پاڻ ڏانهن راغب ڪري نه سگهيون.
هڪ شام انڊين فلم “دل والي دلهنيان لي جائين گي” ڏسڻ لاءِ سينيما ويس، اُتي هڪ انڊين عورت منهنجي ڀرسان ويٺي هئي فلم جو Interval ٿيو ته فلم جي Love Story مان ڏاڍو متاثر ٿي مون کي چيائين.
“پيار بهي ڪيا عجيب جذبه هي اگر دنيا مين پيار نه هو تو شايد دنيا رُڪ جائي، عشق انسان ڪو ڪهان سي ڪهان پهنچا ديتا هي”
مون کيس مسڪرائي چيو
“عشق انسان ڪو تباهه بهي تو ڪرديتا هي”
“ڪيا مطلب”
“ڪچهه نهين”
مان هُن کي چوڻ پئي چاهيو ته “جڏهن نه محبت جي ٻيڙي ڪناري تي لڳندي آهي، تڏهن سڀ ڪجهه ختم ٿي ويندو آهي، ۽ درياهه جون ڇوليون ڪيڏو نه جلدي ان ٻيڙي کي ڪناري تائين آڻينديون آهن. محبت جو سفر پڄاڻيءَ تي پهچندو آهي مون کي ياد آهي ڪنهن زماني ۾ مون کي اها انڊين فلم ايتري ته وڻي هئي جو مون لاڳيتو 5 ڀيرا ڏٺي هئي، تڏهن مون کي به فلم ۾ هيروئن جو پيار لازوال ٿي لڳو هو پر هينئر ڏسي احساس ٿيو ته مان ماضيءَ ۾ ڪيڏي نه بيوقوف هيس.
جڏهن فلمون شاپنگ ۽ گهمڻ ڦرڻ منهنجي بي يقيني کي هڪڙو حقيقي احساس نه ڏيئي سگهيون تڏهن مان ڪتاب پڙهڻ شروع ڪيا. قرآن شريف ترجمي سان پڙهڻ شروع ڪيو.