9
اقرا مون کان حال احوال وٺڻ بعد پڇيو
“عيني تون خوش ته آهين نه، طبيعت ته ٺيڪ ٿي رهي نه تنهنجي”
“ها بلڪل ٺيڪ آهيان مان” مون اقرا جي ٻنهي ڪلهن تي هٿ رکي پيار منجهان چيو
“ته پوءِ هي اُداسيءَ وارا Simple اڇا ڪپڙا ڇو پاتا اٿئي، اُها عيني ڪٿي آ جيڪا فيشن ۾ اول نمبر تي هئي”
“اقرا، هر ڪم جو هڪڙو وقت ٿئي ٿو، هاڻ مون کي سادگيءَ ۾ وڏو سڪون ٿو ملي ۽ ڪو وقت هو ته فيشن ۾ مزو ايندو هو، شايد وقت سان انسان ڪڏهن ڪڏهن بدلجي ٿو وڃي، قيمت ۽ اهميت انسان جي هجڻ گهرجي اقرا .... ڪپڙي ۽ حليي جي نه”
“ها اِها ڳالهه ته صحيح آهي”
“بس ته پوءِ مان خوش آهيان پاڻ کي هن طرح رکندي”
“ جي تون خوش آهين ته اسين به خوش آهيون توسان هونئن به تنهنجو پرسڪون Relax چهرو ڏسي اندازو ٿئي ٿو ته ٺيڪ آهين .....
“ها اقرا اسان جو چهرو ئي خيالن جي اسڪرين هوندو آهي، ذهني پريشاني يا خوشيءَ جو اندازو چهرو ڏسي ئي لڳائي سگهبو آهي نه”
“عيني اهو ته ٻڌاءِ ادا مصطفيٰ توسان گڏ ڇو ڪونه آيو آهي؟”
“بس هن جي مريضن جون appointments هيون ان ڪري نه اچي سگهيو”
“اڇا ....”
ٻئي ڏينهن مامي ماما ۽ احسن به مون سان ملڻ آيا. احسن جي ڪجهه ڏينهن پهريان ئي شادي ٿي هئي، شادي جي دعوت مون کي ڪينيڊا۾ ئي موڪلي هيائون پر مان نه اچي سگهي هيس. احسن مون کي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو، چيائين
“عيني تون ته عيد جو چنڊ ٿي ويئي هئينءَ”
“ها ! بس مصروفيتون ئي اهڙيون رهيون”
“ڪيترا ڏينهن رهندينءَ پاڪستان ۾ ؟”
“ڪجهه چئي نه ٿي سگهان”
“ڊاڪٽر ڪٿي آ”
“اُهو ڪونه اچي سگهيو آهي”
“هلو خير تون ته اچي ويئيءَ، اِهو سٺو ٿيو”
مان کيس ڏسي هاڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻيو.
“احسن تنهنجي wife ڪٿي آ”
“اُها پنهنجي ماءُ ڏانهن ويل آهي، منهنجي سُهري جي طبيعت ڪجهه خراب آهي”
“اڇا”
“عيني تون هيڏي وقت کان پوءِ آئي آهين ڪجهه وڌيڪ ڏينهن رهجاءِ”
“ٺيڪ آهي” مون کيس مُرڪي چيو.
مون کي تقربن 10 ڏينهن گذري چڪا هئا پاڪستان ايندي. ان وچ ۾ مصطفيٰ ڪيترائي ڀيرا فون به ڪيو، اسان ۾ سرسري طور تي گفتگو ٿي. ان دوران مون کيس هڪ دفعو به فون ڪونه ڪيو.
هڪ ڏينهن اقرا ۽ صنم به آيل هيون. سڀ گڏ ويٺا هياسين. مان ڪنهن ڪم سان پنهنجي ڪمري ڏانهن ويس. واپس آيس ته امي اڪيلي ويٺي هئي. صنم ۽ اقرا ڪچن ۾ هيون مان به اوڏانهن ويس، ڪچن جي دروازي وٽ پنهنجو نالو ٻڌي بيهي سندن گفتگو ٻڌڻ لڳس
صنم جو لهجو هميشه جيان زهر ۾ ٻڏل هو، چيائين
“مون کي ته عينيءَ ۾ وڏي تبديلي ٿي محسوس ٿئي، صفا مستي ئي مري ويئي اٿس ڪٿي پهرين واري عيني ۽ ڪٿي هي، ضرور ڪا ته ڳالهه آهي اقرا”
“مثلن” ڪهڙي ڳالهه ٿي سگهي ٿي تنهنجي سوچ مطابق ڇو ته مون کي ان ۾ ڪابه اهڙي ڳالهه نظر ڪونه ٿي اچي”
“چڱو اقرا توکي يقين ڪونه ٿو اچي نه، ڀلا توکي اِهو ياد آهي ته عيني جڏهن ڪينيڊا نئين نئين ويئي هئي تڏهن پاڻ کي پئي انگريزياڻي سمجهندي هئي، ۽ هاڻي وري جو آئي آهي ته صفا مُلياڻي ..... ان مان اندازو هڻ ته ضرور ڪا نه ڪا ڳالهه ته آهي ئي آهي”
“ڪجهه به ڪونهي، جي کڻي ڳالهه آهي به ته عيني نيٺ ٻڌائي ڇڏيندي، تون دلجاءِ ڪر”
“منهنجي دل جاءِ تي آهي. رڳو ميڊم عيني هڪ جڳهه تي بيهي”
ان بعد ٻيئي خاموش ٿي ويون، ۽ مان ڪچن وڃڻ بدران واپس ڪمري ۾ اچي ويس.
شهباز منهنجو پيارو دادلو ڀاءُ هميشه کان مون کي عزيز رهيو هو، هاڻ به جڏهن واپس پاڪستان آيس ته هُو پنهنجي اسڪول ٽائيم بعد مون سان ئي هوندو هو. هن وقت ماشاء الله شهباز ميٽرڪ ۾ پهتو هو، جواني ۾ قدم ڄمائي رهيو هو. نڪ نقشه ته هونئن ئي سهڻا هيس، رنگ اڇو ۽ گلابي، ڊگهو قد، ڊهي قد وارو هينڊ سم نوجوان ٿي پيو هو. ان ڏينهن مونکي چيائين....
“آپي ! ايترا ڏينهن ٿيا اٿو. هلو ته ڪيڏانهن گهمائي اچانوءَ”
“ڪيڏانهن گهمائڻ ٿو چاهين مونکي؟”
“آپي جيڏانهن توهان چئو ته هلون”
شهباز ! مان ڀٽ شاهه جي ڀونءِ ڏسڻ ٿي چاهيان، شاهه لطيف جي مزار تي حاضري ڀرڻ ٿي چاهيان.
“ڀلي آپي ! جڏهن پروگرام ٺاهيو ته پوءِ هلون”
ٺيڪ آ امي ۽ پپا کان پڇون ته پوءِ صلاح ڪري هلون ٿا.
“ٺيڪ آهي”
شهباز کٻي هٿ جي آڱوٺي ۽ وچين وڏي آنڱر سان چپٽي وڄائيندي چيو.
ماحول جو هر انسان تي وڏو اثر ٿئي ٿو پر اِهو سڀ وقت عمل دخل آهي
ذهن جي ڪنهن حصي جي گهرائيءَ ۾ دفن ٿيل لاشعوري يا شعوري احساس اوچتو جاڳ ڏين ٿا.
انسان غم تڪليف ۾ گهايل پهر وسارڻ جي ڪوشش ڪندو رهندو آهي، پر حقيقت اِها آهي ته غم کي بار بار ياد ڪري ذهن مان ڪڍڻ جي ڪوشش ڪبي آهي ته اهو ذهن ۾ ڪٿي وڌيڪ طاقتور ٿي اڀري پوندو آهي. شايد اِهو ئي سبب آهي جو اُهي جذبات جيڪي ڪاوڙ، نفرت يا رقابت تي ٻڌل هجن ذهن کي وڌيڪ متاثر ڪندا آهن بنسبت خوشي محبت يا پيار جي احساسن جي.
مون سان به اِهو ئي سڀ ڪجهه ٿي رهيو هو. مان جيترو مصطفيٰ جي رويي کي وسارڻ جي ڪوشش ڪرڻ چاهي اُهو مون مٿان وڌيڪ ڳرو پٿر ٿي بيهي رهيو.
جيڪڏهن زندگيءَ ۾ پنهنجا رشته ساٿ ڏين ٿا ته پوءِ ساڻن پنهنجي من ۽ درد جو ٻوجهه هلڪو ڪرڻ گهرجي، اِهو سوچي مون اقرا ۽ اميءَ کي سڀ ڪجهه ٻڌائي ڇڏيو ۽ کين اِهو به ٻڌايو ته مصطفيٰ جي ان دورنگي رويي بعد مون واپس مصطفيٰ ڏي نه ورڻ جو فيصلو ڪيو آهي.
پر امي منهنجي ان فيصلي تي منهنجو ساٿ ڏيڻ لاءِ هرگز راضي نه هئي چيائين....
“شاديءَ ۾ اهڙيون ننڍيون ننڍيون ڳالهيون ٿينديون رهنديون آهن، مرد اڪثر اِهو سڀ ڪندا رهندا آهن، پر عورت ئي آهي جنهن کي درگزر ڪري دل وڏي ڪرڻي پوندي آهي”
“امي ڳالهه عورت يا مرد جي درگزر ڪرڻ جي نه آهي بلڪه دل جي آهي، منهنجي دل نه ٿي مڃي”
“تون غلط آهين عيني شاديءَ بعد ڳالهه دل جي نه پر دنيا جي هوندي آهي، تون اِهو سوچ ته دنيا ڇا چوندي ؟؟ ڇا تون پاڻ مٿان ٻن مڙسن ڇڏڻ جو ليبل لڳائي زنده رهي سگهنديءَ، ياد رک هي دنيا توکي جيئڻ نه ڏيندي”
اميءَ مون لاءِ فڪرمند ٿيندي چيو
“امي مون کي دنيا جي ڪابه پرواهه ڪانهي، نه ئي مون کي دنيا سان ڪا دلچسپي رهي آهي. منهنجي دل خدا آڏو مطمعين آهي ته پوءِ مان ڇو ڪنهن کان ڊڄان ...؟؟
“عيني مرد پپل جي ان وڻ جيان آهي جيڪو هزارين ساوا پن کڻي هوا ۾ جهومندو وتندو آهي آواز نه ڪندو آهي پر عورت پپل جي ان سڪل پن جيان آهي جيڪو وڻ کان ڇڄي هوا تي هيڏي هوڏي ٿي لاوارثن جيان ڀرندو ۽ آواز ڪندو رهندو آهي ۽ آخر هڪ ڏينهن ڪنهن جي قدمن هيٺان اچي پرزا پرزا ٿي ويندو آهي. هي دنيا عورت کي مڙس جي رشتي سان ئي مانُ ڏيندي آهي ڀلي مڙس جو رويو ڪهڙو به هجي، اڪيلي عورت کي هي دنيا وارا ڪڏهن به مانائتو نه سمجهندا آهن”
“امي مانُ ڏيڻ واري ذات خدا جل شانه جي آهي، جڏهن منهنجو رب مون سان گڏ آهي ته پوءِ مان دنيا کان ڇو ڊڄان هُن شخص منهنجو اعتبار ۽ اعتماد ڀورا ڀورا ڪيو هاڻ مان هن تي ڪڏهن به اعتبار ڪري ڪونه سگهنديس پوءِ بهتر آ ته عليحدگي ڪجي”
“نه هرگز نه ..... اسان جي خاندان ۾ ڪڏهن ڪنهن کي طلاق نه ٿي آهي، مان توکي باربار اِهو عمل ڪرڻ هرگز نه ڏينديس”
“مصطفيٰ ۽ منهنجي ساٿ جو انت عليحدگي ئي آهي ڇو ته هاڻ ويساهه باقي نه رهيو آهي”
“پر عيني آفاق کي ڇڏڻ بعد ته توکي مصطفيٰ هڪ Perfect ماڻهو لڳندو هو پوءِ هن ۾ يڪايڪ اِها تبديلي ڇو آئي؟
اقرا مون کان سوال ڪيو جيڪا امي ۽ منهنجي گفتگو خاموشيءَ سان ٻڌي رهي هئي.
“شايد مان مصطفيٰ کي سمجهڻ ۾ غلطي ڪري وڌي، هُن جي اصليت آهسته آهسته بعد ۾ ظاهر ٿي يا شايد مان آفاق کان ڌار ٿيڻ ۾ جلدي ڪئي”
“اقرا ! اسان عورتن جو وڏو مسئلو اِهو هوندو آهي ته اسان پنهنجي زندگيءَ جو مقصد رڳو محبوب جي محبت ۽ دولت جي حاصلات کي ٺاهي ڇڏيو آهي” مون ڳالهه وڌائيندي وري چيو....
“عورت هميشه محبت جي هن سراب پويان پاڻ ئي ڊُڪندي رهندي آهي ۽ وڏي خوشيءَ سان ان دُٻڻ کي پنهنجي پناهگاهه سمجهي پاڻ کي ڦٽو ڪري ڇڏيندي آهي، جنهن جو نالو محبت آهي ائين نه آهي ته ان ڊوڙ ۾ عورت اڪيلي هوندي آهي بلڪه ان سراب پويان ڊُڪڻ ۾ مرد به عورت گڏ هوندو آهي پر محبت جي دُٻڻ ۾ ڦاسڻ وقت مرد وڏي هوشياريءَ سان پرتي ٿي ويندو آهي، پنهنجا پير زمين تي مضبوط ڄمائي پاڻ کي ان دُٻڻ مان بچائي وٺندو آهي ساڳيو ئي حال منهنجو به ٿيو اقرا! مان به مصطفيٰ جي محبت واري دُٻڻ ۾ ڦاسي پيس ۽ آخرڪار ان ۾ غرق ٿي ويس، پر هڪ ڳالهه ضرور مڃڻي پوندي ته مان ان محبت جي سراب مان ٻيهر ٻاهر نڪري، اُسري آهيان ۽ وري هڪ ٻي محبت لاءِ تيار ٿي ويئي آهيان،
“هڪ ٻي محبت” اقرا حيرانيءَ مان پڇيو
“ها”
“هڪ ٻي محبت” اُها ان “وڏي مهربان” جي محبت آهي، وڏو مهربان ڪڏهن به ڌوڪو نه ٿو ڏي، جنهن سان شراڪتداري ڪندي ڪو حسد به محسوس ڪونه ٿو ڪري”
مون خدا پاڪ ڏانهن نظرون کڻي اقرا کي مفهوم سمجهائيندي چيو.
“اقرا !..... مان شڪر گذار آهيان مصطفيٰ جي جنهن جي بي وفائيءَ مون کي هن دنيا ۾ “وڏي مهربان” سان ملايو”
“امي ............ مان صحيح ٿي چوان نه”
مون امي کي ڏسندي چيو
امي منهنجي ڀر ۾ ئي بيڊ تي ويٺي هئي. مون کي پاڻ ڏانهن سوري پنهنجي ڇاتيءَ سان لاتائين ۽ نرڙ تي مون کي چمي ڏيئي چيائين .............
ها ! خوشقسمت آهن اُهي ماڻهو جيڪي هن دنيا ۾ ئي ان وڏي مهربان کي حاصل ڪري وٺن ٿا پر .......... ” مون اميءَ جو جملو اڌ ۾ ڪٽيندي چيو
“امي مون صرف مصطفيٰ جي محبت ۾ فريب نه کاڌو پر مان آفاق کان به ان ڪري دور ٿي ويس جو مون آفاق سان نه پر سندس دولت سان محبت ڪئي هئي، مون کي سبق ته ملڻو ئي هو نه”
“ته ڇا عيني توکي هينئر احساس ٿيو آهي ته دولت سڀ ڪجهه نه هوندي آهي؟” اقرا تجسس مان چيو
“ها اقرا ........ تون ٺيڪ ٿي چوين ته دولت سڀ ڪجهه نه هوندي آهي، پر اها به حقيقت آهي ته دولت گهڻن مسئلن جو حل به آهي، دنيا ۾ رهڻ لاءِ دولت به ضروري آهي ها ! اِها الڳ ڳالهه آهي ته اِها اهم ترين نه آهي، مون دولت کي دنيا جي اهم ترين شي سمجهوهو. مون سمجهو هو ته دولت سان دنيا جو هر سک حاصل ڪري سگهجي ٿو پر ڪجهه سک اهڙا به هوندا آهن جيڪي دولت جي ساٿ سان نه به ملي سگهندا آهن”
“آفاق جي دولت مونکي احساس ڏياريو ته دولت کان وڌيڪ انسان جي اهميت هوندي آهي ۽ مصطفيٰ جي محبت اِهو احساس ڏياريو ته انسان جي محبت کان وڌيڪ ان “وڏي مهربان” جي محبت اهميت واري آهي”
“مطلب ته محبت ۽ دولت ٻئي ناپائيدار ۽ بي بقا وجود آهن ٻئي هن دنيا ۾ غير اهم آهن” اقرا بي يقينيءَ وچان پڇيو.....
“نه .......... مان اِهو نه چيو ........... مان صرف اِهو سمجهو آهي ته دولت ۽ محبت جو اسان کي محتاج نه ٿيڻ گهرجي. ڇو ته اسين جڏهن اُن “وڏي مهربان” کي سڃاڻي وٺون ٿا تڏهن اسان کي هن دنيا جي هر محبت ۽ دولت حقير نظر اچي ٿي .... ٻنهي جي موجودگيءَ کان انڪار نه ٿو ڪري سگهجي صرف انهن جي محتاجي چاهه ۽ سلاميءَ کان انڪار ڪجي، مجازي محبت ۽ دولت “دنيا جا سراب” آهن.”
“پر ڪجهه به هجي هن دنيا ۾ رشتا نڀائڻا ٿا پون، مان ڪڏهن به توکي صلاح نه ڏيندس ته تون مصطفيٰ کان عليحدگي وٺ “سماج ڇا چوندو؟”
اميءَ حڪم ڏيندي چيو
“امي .......! سماج ته پوءِ چوندو آهي، پهريان ته اسان جا پنهنجا گهرڀاتي ۽ خاندان وارا ئي ننديندا آهن پنهنجا ئي ته هوندا آهن نه جيڪي من ۾ ٽانڊن جو ڍير گڏ ڪري ڇڏيندا آهن .......... امي ............ منهنجو ويساهه هن دنيا جي دولت ۽ مجازي عشق مان نڪري ان “وڏي مهربان” جي ذات ۾ پختو ٿي ويو آهي ته پوءِ پليز .......... امي مونکي ان لافاني عشق کان پري نه ڪريو. هن دنيا جي عارضي، مطلبي دولت کي اگر مان سمجهي اک کولي چڪي آهيان ته پوءِ مون کي ان راهه کان نه هٽايو منهنجو ساٿ ڏيو امي !! ”
مون اميءَ جي ڪلهي تي پنهنجو ڪنڌ رکي سڪون سان اکيون بند ڪندي چيم.
اميءَ منهنجي ڳل تي پنهنجو هٿ رکي پيار ڏيندي چيو
“پر منهنجي راڻي عورت لاءِ ڪنهن مرد جي ساٿ سوا زندگي گذارڻ ڏاڍو ڏکيو ڪم آهي”
“نه امي ......... ساٿ کان وڌيڪ پنهنجي ضمير جو پرسڪون هجڻ ضروري آهي، پاڻ ۾ ويساهه ضروري آهي، هر انسان صرف ۽ صرف پنهنجو پاڻ محبت ڪندو آهي باقي سڀ وقتي ڳالهيون آهن”
مون اميءَ جا هٿ پنهنجي هٿن ۾ جهليندي چيو
“پر عيني اڪيلي زندگي گذارڻ ڏاڍو ڏکيو اٿئي؟“
“ڪا ڏکي ناهي ڪيترائي انسان سڀ رشته هوندي به اڪيلا هوندا آهن”
اقرا مون کي ڪجهه تجسس ۽ ڪجهه پُرسڪون نظرن سان ڏسي رهي هئي چيائين
“ڇا تنهنجي هي سوچ وقتي ته نه آهي ائين ته نه آهي ته مصطفيٰ جي رويي تنهنجي اندر منجهه بغاوت ۽ نفرت جو هڪ نئون باب کولي ڇڏيو آهي، وقت سان گڏ تنهنجي سوچ مٽجي به سگهي ٿي، ڪڏهن مذهبي ڳالهين ڏانهن لاڙو وقتي ۽ دنيا کان فرار به هوندو آهي، جڏهن مصطفيٰ کي پنهنجي غلطيءَ جو احساس ٿيندو ته هُو پاڻ مُرادو تو ڏانهن موٽندو توکان معافي وٺندو”
“اقرا اهڙي ڳالهه ناهي ته مان دنيا کان فرار ٿي چاهيان، ۽ رهي ڳالهه مصطفيٰ جي ته هُو مون کان هڪ نه پر ڪيترائي ڀيرا معافي وٺي چڪو آهي”
“پوءِ توکي مصطفيٰ کي معاف ڪرڻ گهرجي اهڙيون ننڍيون ننڍيون ڳالهيون شادي بعد زال مڙس ۾ ٿينديون رهنديون آهن”
اقرا وڏي ڀيڻ جو فرض نڀائيندي مون کي سمجهائيندي چيو
امي منهنجي ڳالهين تي پريشان نظر اچي رهي هئي چيائين
“ڀلا مان ۽ پڻهين هڪ دفعو مصطفيٰ کي هتي گهرائي سمجهايون؟”
“ها ها ها” مون ٽهڪ ڏيندي چيو “منهنجي پياري امي پريشان نه ٿي، هاڻ مون کي مصطفيٰ سان جڏهن ڪا شڪايت ناهي، مون کي هُن سان ڪا دلچسپي به نه رهي آهي هن سان رهڻو ئي ناهي، ۽ مان هن سان ڪو جهيڙو ڪري نه آئي آهيان جو اوهان هُن کي گهرائي ٺاهه ڪرائڻ ٿا چاهيو، ! جيڪڏهن مون لاءِ ڪجهه ڪرڻ ئي چاهيو ٿا ته پوءِ بس مون کي هت رهڻ ڏيو”
“عيني تون هٿ ڀلي رهه پر ڇا شادي شده ڌيئرون پيڪن ۾ رهندو ٺهنديون آهن؟”
“ٺيڪ آ جيڪڏهن توهان کي منهنجي رهڻ تي اعتراض آهي ته مان ڪنهن ورڪنگ وومن هاسٽل ۾ رهڻ جي ڪوشش ڪريان ٿي”
مون اميءَ کي سرد لهجي ۾ پنهنجو فيصلو ٻڌائيندي چيو
اقرا مون کي ڀاڪر پائيندي چيو
“عيني ! اميءَ کي غلط نه سمجهه هُوءَ صرف توکي تنهنجي گهر ۾ خوش ڏسڻ ٿي چاهي تنهنجو مسئلو حل ڪرڻ ٿي گهري”
“پر منهنجي زندگي جڏهن مون لاءِ مسئلو ناهي ته پوءِ اوهان سڀ پريشان ڇو ٿا ٿيو ...؟”
“اقرا انسان ته ڪڏهن به مطمعين نه هوندو آهي هميشه پنهنجي ڪنهن ان اڻپوري گهرج جي تلاش ۾ رهندو آهي خاص طور تي جنهن گهرج جي هُن وٽ ڪمي هوندي آهي. انساني زندگيءَ جي هڪ وڏي جستجو دولت، حسن ۽ عشق جي ڳولها ۾ گذري ٿي ۽ هر فرد جي عشق ۽ حسن لاءِ ڌار ڌار معيار آهن ان ڪسوٽيءَ جي شڪل شبيهه به الڳ الڳ آهي ڪنهن کي ڪوجهائيءَ ۾ حسن نظر اچي ٿو ۽ ڪو اوندهه کي به روشني سمجهي عشق ٿو ڪري هر هنڌ هر نظر ۾ عشق جا معيار به الڳ آهن ڪٿي عشق مٽيءَ سان آهي ته ڪٿي مجاز سان........ پر افسوس ته اسان ڪڏهن به ان حقيقي عشق جي ڳولها ۾ نه ٿا نڪرون جيڪو اسان جي اندر ۾ اسان سان ڳنڍيل آهي ۽ آخرڪار اُهو عشق اسان مان ئي ڪنهن نه ڪنهن کي چونڊي لهي ٿو ۽ اُهو عشق ئي زندگيءَ جي اصل سڃاڻپ آهي. انسان جو وڏو الميو اِهو آهي ته هُو عمر گذرڻ سان گڏ جڏهن دنيا لاءِ ناڪاره ٿي ويندو آهي تڏهن ان “وڏي مهربان” جي تلاش شروع ڪندو آهي حالانڪه اُهو “مهربان” تلاش ڪرڻ جي ضرورت ئي ناهي اُهو ته اسان جو جنم ٿيندي ئي اسان منجهه موجود هوندو آهي”
اقرا منهنجون ڳالهيون ٻڌي چپ ٿي ويئي پوءِ اٿندي اميءَ کي چيائين.....
“امي عيني کي پنهنجو مونجهارو پاڻ حل ڪرڻ ڏيو اِهي ڳالهيون زور زبردستيءَ جون ناهن هلنديون، عيني سمجهدار آهي پنهنجي بهتريءَ جو فيصلو پاڻ ڪري سگهي ٿي عيني کي ڪجهه وقت ڏيو”
“Thanks اقرا”
مون اقرا کي مسڪرائي چيو.