13
پر هاڻ مون لاءِ اِهو هرگز ممڪن ڪونه هو ته مان Sweet Home ڇڏيان. ڪائنات امريڪا ويل هئي ڪجهه انٽرنيشنل ايڊ ملڻي هئي Sweet Home لاءِ. ان لاءِ کيس امريڪا وڃڻو پيو. هن جي غير موجودگيءَ ۾ Sweet Home جي نگراني منهنجي حوالي هئي.
هڪ ڏينهن ادي زينب مون وٽ آئي پريشان هئي چيائين
“ميم مون کي توهان سان ڪا ڳالهه ڪرڻي آهي”
“ها ! چئو ... مان ٻڌان ٿي”
مون فائيل جا ڪجهه پنا سائن ڪندي چيو
“ميم مون کي ڪجهه ڏينهن کان محسوس ٿئي ٿو ته منهنجو گهر وارو اميد علي، منهنجي نياڻي مريم ۾ غلط نظر وجهي رهيو آهي”
“ائين ڪيئن ٿو ٿي سگهي، متان اِهو تنهنجو وهم هجي ڀلي ويڳو ئي سهي پر آهي ته پيءُ نه .... ڌي ۾ نظر نه وجهندو”
“ميم خدا ڪري منهنجو وهم ئي هجي”
“ڀلا اِهو ٻڌاءِ توکي ان ڳالهه جو اندازو ڪيئن ٿيو”
مون آخري پيپر سائن ڪري فائيل بند ڪري رکندي چيو
“مون کي ڪجهه ڏينهن کان محسوس ٿيو هو ته هُو خوامخواهه مريم کي پنهنجي ڀر ۾ ويهاري سندس پٺي يا ٻانهن تي هٿ لڳائڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. ۽ اڄ ته مريم پاڻ ئي مون کي دانهن ڏني ته پپا جي سڏ تي سندس ڪمري ۾ نه وينديس”
“ادي زينب جي ائين آهي ته تون مريم کي هُن کان پري رک”
“ها ! اِها مان ڪوشش ڪيان ٿي”
Sweet Home ۾ ڪم وڌي ويو هو، ڪائنات اڃا امريڪا مان ڪونه موٽي هئي جمعي جو ڏينهن هو مان جيئن ئي آفيس پهتس ته ادي زينب هڪڙي 13_14 سالن جي سٺڙي صورت جي نماڻي نيڻن واري ڊگهي سنهڙي ڪڻڪ رنگي ڀورن وارن واري ڇوڪريءَ سان آفيس ۾ ويٺي هئي، ٻئي ڏسڻ ۾ پريشان پئي نظر آيون.
مون پرس ميز تي رکيو ۽ ڪرسيءَ تي ويهندي ادي زينب کان پڇيو
“ڪير آهي هيءَ؟”
مون ان معصوم خوبصورت نماڻي ڇوڪريءَ ڏانهن ڏسندي چيو
“ميم هي منهنجي ڌي آهي”
“تنهنجي ڌي......؟ مريم .....؟”
“جي ها ! مريم ...... ميم مون اميد عليءَ لاءِ جيڪو شڪ توهان کي ڏيکاريو هو اُهو صحيح هو.
“مطلب”
“اِهو ئي ته اميد علي جي مريم کي ڏسي نيت خراب ٿي پيئي آهي. ڪالهه مان هتي هيس، مريم اسڪول نه وئي هئي اميد علي به گهر ۾ هو اتي مريم ٻڌايو ته اميد علي ساڻس ڏاڍيون غلط ڳالهيون ڪيون هيون. جڏهن مان گهر پهتس ته مريم روئي روئي اکيون ڳاڙهيون ڪري ڇڏيون هيون ۽ خوف منجهان پاڻ کي ڪمري ۾ بند ڪري ويٺي هئي.
“اف منهنجا خدا” مون ٻيئي هٿ مٿي تي رکي مريم کي ڏٺو، مريم جي اکين ۾ پاڻي اچي ويو.
“ڪوبه پيءُ ايتري حد تائين به ڪري سگهي ٿو” مون چيو
“ميم هُو ڪو سڳو پيءُ ناهي جنهن کي نياڻي جو احساس ٿئي هُو ويڳو پيءُ آهي”
“پر ادي زينب پيءُ ته پيءُ آهي اهڙي مقدس رشتي کي هن شيطان لڄايو آهي.”
“ميم منهنجي مدد ڪريو، منهنجي معصوم نياڻيءَ کي بچايو”
“ها..... ٺيڪ آهي ...... جيئن ته چئين پوليس کي گهرايان ؟”
“نه نه ميم.......پوليس نه گهرايو، مون کي پنهنجي ٻن ٻارن سان گڏ واپس هُن گهر ۾ ئي رهڻو آهي”
“ته پوءِ ڇا ڪجي”
“منهنجي مريم کي Sweet Home ۾ داخل ڪيو....!”
“گهر هوندي به مريم کي هتي داخل ڪيان؟”
“ميم جنهن گهر جو چوڪيدار ئي چور ٿي پوي اتي تحفظ ڪونه ملندو، اِهو گهر مريم جو گهر ڪڏهن به ٺهي نه سگهندو”
مون مريم ڏانهن ڏٺو هُوء ڪنڌ جهڪائي پنهنجي پيرن ۾ نظر کپائي، ڪنهن گهري سوچ ۾ ٻڏل هئي.
ادي زينب جون مريم جي ويڳي پيءُ بابت ڳالهيون ٻڌي منهنجي تصور ۾ پپا جو خاڪو اُڀري آيو. پپا ڪيڏو نه مهان آ، هن ڪڏهن به هڪ پل لاءِ به مون کي محسوس نه ڪرايو هو ته هُو منهنجو سڳو پيءُ ناهي.
“ادي زينب جي تنهنجي مرضي آهي ته مان مريم کي هتي Sweet Home ۾ رکان ٿي تون عورت آهين سمجهي سگهين ٿي ته عورت لاءِ گهر وڏي پناهه گاهه هوندو آهي جيڪڏهن ٿوري به گنجائش ڪڍي سگهين ٿي ته پوءِ مريم کي گهر ۾ ئي رهاءِ”
“ميم گهر صرف عورت سان نه هلندو آهي، مرد جو رويو به گهر کي پرسڪون يا بي سڪون بنائڻ جو ذميوار هوندو آهي”
جڏهن ادي زينب اِها ڳالهه ڪئي ته مان ڪا ويرم سندس منهن تڪيندي رهجي ويس. ادي زينب ڪيڏي نه گهري ڳالهه چئي ويئي هئي.
مون مريم کي Sweet Home ۾ داخل ڪري ڇڏيو. مريم خاموش طبع پر نهايت سمجهدار ڇوڪري هئي هُن ڪجهه ڏينهن ۾ ئي ڪيتريون ئي ذميواريون سنڀالي ورتيون. ادي زينب به مطمعين ٿي ويئي. مون کي ناهي خبر ته ادي زينب پنهنجي مڙس کي مريم جي هتي رهائش لاءِ ڇا ٻڌايو هوندو.
ڪائنات جي روم جي ڀرسان ئي مون پنهنجو روم به سيٽ ڪري ڇڏيو هو. ڪائنات جي امريڪا رهڻ بعد مون کي ڪڏهن ڪڏهن هتي رات به رهڻو پوندو هو.جنهن لاءِ مون امي ۽ پپا کي اعتماد ۾ وٺي ڇڏيو هو.
ان رات مان Sweet Home تي ئي ترسيل هئس. اُها عيد جي چنڊ رات هئي. Sweet Home جي ٻارن جي عيد لاءِ ڪپڙا ۽ بوٽ خريد ڪرڻا هئا رات جو دير سان شاپنگ تان آيل سامان ٻارن ۾ ورهايو جڏهن رات جا يارنهن ٿيا تڏهن مون کي احساس ٿيو ته رات ٿي ويئي آهي. بهتر اِهو سمجهم ته رات Sweet Home تي ئي گذاريان. اميءَ کي به ٻڌائي ڇڏيم.
صبح جو ساڍي پنجين بجي منهنجي ڪمري جو دروازو ڪنهن کڙڪايو مان ان وقت ئي فجر جي نماز پڙهي پوري ڪئي هئي، اوچتو دروازو کڙڪڻ تي تڪڙي اٿي دروازي ڏانهن وڌيس مون کي پڪ هئي ته ڪنهن ٻار جي طبيعت خراب ٿي ويئي آهي. ان ڪري مون کي ٻڌائڻ ڪو آيو آهي.
جيئن ئي دروازو کوليم تي سامهون ادي سبحان هٿن ۾ نئون ڄاول ٻار کنيو بيٺي هئي. چيائين
“ميم هندوري ۾ مهمان پهتو آهي”
اڄ عيد جو ڏينهن هو ۽ رب پاڪ مون کي عيد جو تحفو موڪليو هو.
مون بسم الله چئي هٿ وڌايا، ٻار تمام موچاري صورت وارو ڇوڪر هو واڱڻائي رنگ جي ڀرت واري رئي ۾ ويڙهيل هو.
ٻار کي جيئن ئي هٿ وڌائي پنهنجي هنج ۾ کنيم ته محسوس ٿيم ته کيس بخار آهي، فورن ڊاڪٽر رقيه کي فون ڪري گهرائي ورتم. ڊاڪٽر رقيه هڪ N.G.O جي طرفان اسان لاءِ هائر ڪئي ويئي هئي جيڪا ايمرجنسي ۾ صرف هڪ فون ڪال تي پهچي ويندي هئي.
ڊاڪٽر رقيه ننڍڙي ٻار جو چيڪ اپ ڪري ڪجهه دوائون ڏنيون جيڪي کيس ان وقت ئي کارايون ويون ڊاڪٽر رقيه ٻڌايو ته ٻار گذريل رات جو تازو ڄاول آهي.
ڊاڪٽر رقيه سان منهنجي سٺي دوستي ٿي ويئي هئي. ٻار ڏسي چيائين “عيني مون کي هڪڙي ڳالهه سمجهه ۾ نه ٿي اچي ته جيڪڏهن توهان پنهنجي Sweet Home جي گيٽ تي جيڪو هي ٻارن جو جُهولو رکيو آهي، ان ۾ جڏهن ڪوبه ٻار ڪوئي رکڻ اچي ٿو ته توهان (Closed Circuit Television) CCTV ڪيمرا ۾ سڀ ڏسندا آهيو، ته پوءِ ٻار کين هندوري ۾ رکڻ ڇو ٿا ڏيو، کين پوليس حوالي ڪرايو؟”
“تون بلڪل صحيح ٿي چوين اسين چاهيون ته کين ان وقت ئي جهلي سگهون ٿا پر اسان ائين نه ڪندا آهيون. اڪثر عورتون ئي ٻار رکڻ اينديون آهن، جڏهن اسين ڪيمرا ۾ ڏسندا آهيون ته هُو ٻار هندوري ۾ رکي واپس هليون ويون آهن تڏهن ئي چوڪيدار وڃي ٻار هندوري مان ڪڍي اسان جي حوالي ڪندو آهي ۽ اهو سڀ جيڪڏهن اسين نه ڪيون ته شايد هي جيئرا معصوم ساهه اسان کي ڪنهن ڪچري جي ڍير تي يا ڪنهن ڪتي جي وات ۾ ئي نظر اچن.
“ها بلڪل ائين ئي ٿئي، پوءِ ته توهان جو طريقو بلڪل درست آهي” ڊاڪٽر رقيه منهنجي ڳالهه سمجهندي وراڻيو
“اِها اسان جي سماج جي بي حسي آهي رقيه ته هُو نادان نوجوان ڇوڪرا ڇوڪريون پنهنجو نفس نه ٿا مارين پر پنهنجو گناهه لڪائڻ لاءِ هڪ معصوم کي ماري وجهن ٿا”
“پر ان ۾ والدين جو به ڏوهه آهي جيڪڏهن اولاد جي مرضيءَ سان سندن شاديون ڪرائن ته شايد اهڙا گناهه نه ٿين”
“ها .... ائين به آهي .... پر جيڪڏهن هُو والدين جي مرضي سان شادي ڪن ٿا ته ڪجهه عرصي ۾ ئي سندن پسند ته شايد وسري وڃي ۽ سندس پريتم کين ياد نه رهي پر لڪ ڇپ ۾ هي هيڏو وڏو گناهه جو ٻوجهه سندن ضمير ڪڏهن نه وساري سگهندو هوندو ۽ هن دنيا ته ڇا پر اڳلي دنيا ۾ اِهو ٻوجهه سندن مٿان رهندو.
“پرعيني اِهو ڪٿي ٿو ڪوئي سمجهي”
“گهڻا سمجهن ٿا صرف ٿورڙا آهن جيڪي نه ٿا سمجهن”
“خير ڊاڪٽر تون ڇڏ ان ڳالهه کي مون کي اهو ٻڌاءِ ته هن ٻارڙي جو ڊائٽ پلان ڪيئن ٺاهبو؟”
ڊاڪٽر عيني مون کي تفصيل سان ٻارڙي جي کير ۽ دوائن بابت ٻڌائي پوءِ هلي وئي
نئين آيل مهمان بابت مون ڪائنات کي به امريڪا ۾ Inform ڪري ڇڏيو ۽ اُن سختي سان مون کي هدايت ڪئي ته ٻارڙي جو خاص خيال رکان، جيسين هُو واپس اچي پوءِ هُوءَ پاڻ ئي ٻارڙو سنڀاليندي. اڃا ڪائنات جي اچڻ ۾ هفتو دير هئي.
پورو هفتو گذري ويو مون ٻارڙي جو بيحد خيال رکيو سندس نالو رافع رکيوسين، رافع ڏاڍو خوبصورت هو سندس جاڙين ڀرون واريون نماڻيون ڪاريون اکيون گول چهرو ۽ رنگ چٽو اڇو هو.
مان پورو هفتو گهر به ڪونه ويس اميءَ کي به رافع جي باري ۾ آگاهه ڪيم. رافع جي هر ضرورت جو خيال مون پاڻ رکيو. جڏهن هُو روئيندو هو ته منهنجي هنج ۾ ايندي ئي هڪدم خاموش ٿي اکيون بند ڪري ڇڏيندو هو، هُن کي منهنجي هنج ۾ جيڏو سڪون ملندو هو ان کان وڌيڪ مون کي سڪون ۽ اطمينان اچي ويندو هو. مون کي هڪ هفتي ۾ ئي رافع سان بي انتها محبت ٿي ويئي هئي کيس هڪ پل پاڻ کان ڌار نه پئي ڪري سگهيس، مان سوچيو کيس جنم ڏيندڙ ڪهڙي قسم جي ماءُ هئي جنهن نَوَ مهينا کيس پنهنجي اندر ۾ سانڍڻ کانپوءِ به پنهنجي وجود جي هن خوبصورت حصي کي پاڻ کان ڌار ڪري ويئي.
هڪ هفتي بعد ڪائنات واپس موٽي آئي. اچڻ بعد Sweet Home جي سڀني ٻارڙن سان ملي. پوءِ آخر ۾ مون کان رافع جو پڇيائين مون کيس چيو...
“صرف رافع جو پڇنديءَ؟ کيس ڏسنديءَ ڪونه؟”
“ها........ ها........... ڇو نه ڏسبو”
مان کيس پنهنجي ڪمري ۾ وٺي ويس جتي رافع منهنجي بيڊ جي ڀر ۾ رکيل هڪ بيبي ڪارٽ ۾ ستل هو.
“ماشاءالله......... تمام پيارو آهي تنهنجو رافع.... جيڪڏهن تون هن کي خوشيءَ سان سنڀالڻ چاهين ته مون کي سٺو لڳندو پر جي نه .......
مون سندس جملو اڌ ۾ ڪٽيو ۽ چيو مانس
“ڪائنات مان پنهنجي دل و جان سان هن کي سنڀالينديس مان پاڻ توکي اِهو چوڻ واري هيس ته رافع هاڻ منهنجو آهي”
ته پوءِ Done...... اڄ کان تون رافع جي ۽ رافع تنهنجو” ڪيئن؟”
“ها ها ها” Thanks ڪائنات، توکي ڇا ٻڌايان ته هن سان مون کي ڪيڏي نه انسيت ٿي ويئي آهي.”
“عيني خدا توکي هڪ ذميواري تحفي جي صورت ۾ ڏني آهي، ۽ مون کي يقين آهي ته تون مايوس نه ڪندينءَ”
“انشاءالله.........”
مون ستل رافع جي ڳلن تي پيار ڪندي چيو.
ڪائنات مون کي ڏسي مسڪرائڻ لڳي. وقت گذرڻ لڳو رافع چئن مهينن جو ٿي ويو. مان پوريون پوريون راتيون جاڳي ساڻس گڏ گذاريندي هيس. هُو رات جو جاڳندو ۽ ڏينهن جو ننڊ ڪندو هو پنجين مهيني سندس سماعت به نهايت پختي ٿي ويئي هئي منهنجي آواز کي سڃاڻڻ لڳو هومان کيس سڏيندي هيس ته هڪدم مون ڏانهن منهن ڪري مسڪرائيندو هو. ٽي وي جي رنگن کي غور سان ڏسڻ لڳو هو، هُو صحتمند ٿيڻ لڳو هو. گول مٽول پيارو پيارو ٿي ويو هو. هٿن پيرن کي گهڻو هلائڻ لڳو هو. وات مان غون غون جا آواز ڪڍي قهقهه به هڻڻ لڳندو هو. سندس هڪڙي مسڪراهٽ منهنجي سڄي ڏينهن ۽ رات جو ٿڪ لاهي ڇڏيندي هئي، منهنجي جسم جي قوت کي متحرڪ ڪري ڇڏيندي هئي، کيس ڏسي منهنجي طبيعت ۾ هشاشيت، سرشاري ۽ خوشيءَ جا جذبات پيدا ٿيندا هئا.
مون هاڻ رافع جي ڪري مستقل Sweet Home ۾ رهڻ شروع ڪري ڇڏيو هو. اگر جي اميءَ وٽ ايندي هيس ته رافع کي به گڏ کڻي ايندي هيس رافع سان پپا، امي، اقرا ۽ شهباز به پيار ڪرڻ لڳا هئا، ها البته جڏهن صنم مون کي رافع سان ڏسندي هئي ته عجيب حقارت جي نظر وجهندي هئي. هڪ دفعي اميءَ کي چيائين “خبر ناهي ڪنهن جو ناجائز اولاد آهي جيڪو پپا جي گهر ۾ کڻي ٿي اچي”
مون اميءَ کي چيو.
“ٺيڪ آ جي صنم کي اعتراض آهي ته مان هاڻ هن گهر ۾ نه ايندس”
“هي گهر جيترو صنم جو آ اوترو تنهنجو به آهي. توکي هتي اچڻ کان ڪير به نه ٿو روڪي سگهي.
وقت کي پر لڳي ويا هئا تڪڙو تڪڙو اُڏي رهيو هو. مون کي Sweet Home جوائن ڪندي 15 مهينا گذري ويا.
هڪ ڏينهن مان ۽ امي شام جو ويٺا هئاسين تقريبن ست وڳا هئا. اوچتو صنم روئيندي رڙيون ڪندي زور سان ڳالهائيندي تڪڙي تڪڙي گهر ۾ داخل ٿي، سندس منهن ڳاڙهو هو، اکين ۾ ڳوڙها هيس اچڻ شرط چيائين
“مان واپس هِن ماڻهو ڏي ڪڏهن به ڪونه ويندس، بدڪردار، عياش انتهائي درجي جو ڪريل انسان آهي. مون کي نفرت ٿي ويئي آهي ان کان .....”
“پر ڇا ٿيو........ ڪنهن جي ڳالهه ٿي ڪرين؟”
اميءَ پريشان ٿيندي صوفي تي هن جي ڀر ۾ ويهندي چيو
“ڪنهن جي وري ڪنهن جي.......... انهن منظوري جي ڳالهه ٿي ڪيان (ڪاوڙ ۾ هُوء پنهنجي مڙس منظور کي منظورو چيئي رهي هئي.
“آخر تون ٻڌائين ڇو نه ٿي. ٿيو چاهي؟”
اميءَ جو ضبط صنم جي حالت ڏسي جواب ڏيئي رهيو هو.
“هن حد ڪري ڇڏي آهي امي”
“صنم تون ڪجهه ٻڌائينديءَ ته خبر پوندي نه؟”
مون پهريون ڀيرو کائنس سوال ڪيو.
“هن سڏڪي سڏڪي چيو
ڪالهه زينب منهنجي دوست مون کي ڪال ڪري ٻڌايو ته هُن شاپنگ ڪندي منظور کي ڏٺو آهي جيڪوهڪ عورت ۽ سندس ٻن ٻارن کي وڏي محبت ۽ سخاوت سان شاپنگ ڪرائي رهيو هو ۽ پوءِ مون جڏهن رات جو گهر پهچڻ تي منظور کان ان عورت ۽ شاپنگ بابت پڇيو ته هن چيو ته شائسته کي غلط فهمي ٿي آهي ۽ مون اعتبار به ڪري ڇڏيو منظور جي ڳالهه تي پر اڄ صبح جو ته حد ئي ٿي ويئي. جيئن ئي صبح جو منظور جو ڪوٽ ڪٻٽ ۾ رکي رهي هيس ته سندس کيسي مان جيڪو 35 هزارن جو بل نڪتو اُهو ان ئي شاپنگ مال جو آهي، جنهن ۾ شائسته منظور کي ان مُئي مائيءَ سان شاپنگ ڪندي ڏٺو هو، جڏهن بل منظور کي ڏيکاريم ته چيائين “ها مان نرگس کي شاپنگ ڪرائي هئي، جيڪو ڪرڻو اٿئي سو ڪر”
“منظور جي ان دليريءَ تي مون کي به ڏاڍي ڪاوڙ آئي ۽ پوءِ اسان ٻنهي ۾ گهڻو جهيڙو ٿيو بس مان هاڻي گهر ڇڏي هلي آئي آهيان”
هن پنهنجي پٽ شاويز کي پنهنجي ڀر ۾ ويهڻ جواشارو ڪندي چيو
صنم کي صرف هڪ ئي پٽ هو شاويز، شاويز جي عمر ڇهه سال هئي.
صنم پنهنجوسامان به بيگ ۾ وجهي آئي هئي شاويز به پنهنجو اسڪول بيگ گڏ کڻي آيو هو.
“پر اِها نرگس آهي ڪير”
اميءَ صنم جي فڪرمندي ڏسي، حيرانيءَ مان پڇيو
“الائي امي مون کي ته ڪا خبر ئي ناهي ته اِها مُئي هن جي سنگتياڻي ڪير آهي؟”
“توکي پهريان ان ڳالهه جي خبر نه هئي”
“نه نه ......... مون کي خبر ئي ڪانه پيئي آهي ته ڪڏهن کان هُن رن جي چڪر ۾ اچي ويو آهي جو 35_35 هزارن جون شاپنگون ٿو ڪرائي، هي ته ڀلو ٿئي شائسته جو جنهن چوري پڪڙي اٿن.
ڪجهه ڏينهن اڳ صنم جون چيل ڳالهيون مون کي ياد آيون ته ڪيئن نه پنهنجو پاڻ تي ۽ پنهنجي مڙس تي فخر ڪندي مون تي ٽوڪيو هو. ۽ اڄ مون مٿان ڪيل هر ٽوڪ مون سندس سامهون ڏٺي، مون اِهو سڀ صرف پنهنجي دل ۾ سوچيو هن کي ڪجهه به ڪونه چيم. ضروري نه آهي ته جي ڪوئي انسان جي دل آزاري ڪري ته موٽ ۾ اسان به سندن دل ڏُکايون.
هونئن به ڪنهن عورت جو مرد جي ڪنهن به رشتي ۾ ڪيترو وقت تحفظ ٿيندو ان جي ڪابه گارنٽي ڪونهي نه ئي شادي جي ڪاميابي جي ڪيتري عمر ٿيندي ان لاءِ به ڪوئي اڳواٽ ڪجهه نه ٿو ڪري سگهي. زال مڙس ڀلي هڪ گهر ۾ گڏ گذارين پر وقت ۽ حالت کين ڪڏهن نه ڪڏهن بدلائي ٿو ڇڏي، اِهو سڀ ڪجهه عدم اعتماد، قوت برداشت يا سهپ، مزاج، تربيت ۽ شخصي اڻ برابريءَ جي ڪري ٿئي ٿو.
انسان لاءِ پريشاني ڪڏهن ۽ ڪٿان ٿي وارد ٿئي ڪنهن کي به معلوم ڪونهي، ڪوئي مسئلو ڪڏهن ڪَرُ کڻندو اِهو به چئي نه ٿو سگهجي.
صنم مڙس جي ڳالهه ڪندي وڏي تابش تاءُ ڪندي چيو
“مان به هاڻ هتي رهي ٿي پوان ، منظور جو پاڻي ڪڇي ڏٺم، کيس به پُروڙ پوي ته گهر رُليس ٿو يا نه...... هيءُ ويٺو عاشقيون ڪري ۽ مان هن جي گهر سنڀالڻ لاءِ پنهنجو پاڻ کي ويٺي تباهه ڪيان، منهنجي ڀورائيءَ مان هن گهڻوفائدو ورتو، گهر جا پاندا پورا نه ڪري، هليو آ مڙس سنگتياڻيون رکڻ”
مان ۽ امي هڪٻئي کي ڏسڻ لڳيون سين هي اُها ئي صنم هئي جيڪا مون کي اميءَ جي گهر ۾ رهڻ جا طعنه هڻندي هئي.
صنم کي هفتو ٿي ويو اميءَ وٽ رهندي کيس منظور فون ڪري پرچائڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ کيس گهر اچڻ لاءِ به چيو پر صنم جو ضد هو ته هُو ان عورت سان تعلقات ختم ڪري ته پوءِ مان اينديس.
صنم جي بار بار چوڻ تي منظور کيس اميءَ وٽ وٺڻ آيو.
شاويز پيءُ کي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو اميءَ ٻڌايو مون کي ته منظور ڊنر اسان سان ڪيو ۽ پوءَ صنم کي وٺي ويو.
صنم هلي ته ويئي پر منظور سان خوش نه هئي ڇو ته ادا منظور نرگس سان تعلقات ختم ڪري نه سگهيو هو.
رافع وڏو ٿي رهيو هو، يارهون مهينو شروع ٿيو هيس. پنڌ ڪرڻ به شروع ڪيو هئائين. سڄي Sweet Home ۾ هلندو گهمندو وتندو هو. سڀئي ٻار کيس گهڻو پيار ڪرڻ لڳا هئا.
انهن ڏينهن ۾ ئي هڪ ٻيو مهمان هندوري ۾ اچي ويو. هيءَ هڪ ڇوڪري هئي تقريبن پنجن مهينن جي، ڪوئي کيس هندوري ۾ سمهاري هليو ويو، جنهن وقت ننڍڙي ٻارڙي اسان کي ملي ان وقت ستل هئي ٽي ڪلاڪ گذري ويا هئا پر ڇوڪري ننڊ مان ڪونه اٿي ته اسان کي تشويش ٿيڻ لڳي، مون ڊاڪٽر رقيه کي گهرايو جنهن تپاس ڪري ٻڌايو ته ننڍڙي ٻارڙيءَ کي نشو پياريل هو. ڊاڪٽر رقيه چيو ته ڪلاڪ اڌ ۾ هُوء هوش ۾ اچي ويندي.
مون کي اِها فڪر هئي ته آخر اهڙي ڪهڙي مجبوري هئا جو هيترڙي ٻارڙي کي هيڏو وڏو ڊوز نشي جو ڏنل هو.
آخرڪار ڪلاڪ بعد ننڍڙي هوش ۾ آئي هن اکيون کوليون. گولڊن وارن ۽ نيرين اکين واري هيءَ ننڍڙي ڪنهن پٺاڻ خاندان جي پيئي لڳي. ٻارڙيءَ جي اکين کولڻ ۽ جسم کي حرڪت ڏيڻ سان اسان کي اندازو ٿي ويو ته هُوء ابنارمل آهي، هن جي اکين ۾ eye contact ڪونه پيو ٿئي وات کليل پيو رهجي وڃي ۽ هٿ پير ڦري رهيا هئا.
ٻارڙيءَ کي نشو ڏيئي هتي ڇڏڻ جي وجه اسان کي سمجهه ۾ اچي ويئي. اهڙي ٻارن کي سنڀالڻ انتهائي مشڪل هوندو آهي، هي هڪ Full time job آهي، هنن ٻارن کي گهڻي توجهه جي ضرورت هوندي آهي، جنهن ڪري اڪثر مائٽ کين نشو ڏيئي سمهاري ڇڏيندا آهن.
ڊاڪٽر رقيه ٻڌايو.
هيءَ ٻارڙي هاڻي Sweet Home جو حصو ٿي چڪي هئي، ۽ هن جي سار سنڀال اسان تي فرض هئي. اسان سندس نالو دعا رکيوسين.
مان رافع ۽ دعا ٻنهي کي پنهنجي ڪمري ۾ رکيو.
هڪ ڏينهن ڪائنات مون کي منهنجي ڪمري ۾ اچي چيو.
“عيني ٻئي ٻار گود نه کڻ رات جو اوجاڳا ڪري بيمار ٿي پونديءَ، هڪڙو ٻار ادي زينب کي سپردگيءَ ۾ ڏي”
“نه مان ٻنهي سان عرق ريزي ڪري ٿي سگهان، مون کي ڪا تڪليف ڪونه ٿي ٿئي”
“عيني تنهنجي عزم بالجزم کي سلام آ پر مون کي بلاشڪ تنهنجي صحت به عزيز آهي”
“ڪائنات ڪو بکيڙو ڪونه ٿيندو تون فڪر نه ڪر”
“فڪر ڪيئن نه ڪيان .....؟ بس اڄ کان رافع ادي زينب جي ڪمري ۾ رهندو”
ڪائنات پنهنجو فيصلو ٻڌائيندي چيو مجبورن مون رافع ادي زينب جي حوالي ڪيو مون کي رافع جي گهڻي عادت هئي منهنجو هن سان عشق پيچ جي ول جهڙو رشتو هو جنهن ۾ ول پنهنجو پاڻ کي ايترو وڪوڙي ڇڏيندي آهي جو الڳ ٿيڻ جو سوچڻ به محال ٿئي.
پر جڏهن دعا مون کي ملي ته مان ان جي عشق ۾ به وڪوڙجي ويس. دعا کي منهنجي وڌيڪ ضرورت هئي هن جي موجودگيءَ مون کي هڪ لمحي لاءِ به باهُڙجڻ نه ڏنو.
ڪيترن سالن بعد مصطفيٰ مون کي فون ڪيو سندس آواز ۾ ڏاڍي بيوسي هئي چيائين
“عيني مان توکي وساري نه ٿو سگهان، مون ڏي موٽي اچ، مان اڄ به توسان اوترو ئي عشق ٿو ڪريان جيترو پهرين هيو”
“مصطفيٰ وقت جا گهاءُ ڪڏهن به هجر جي طوفان ۽ وصل جي ٻڌندڙ ٻيڙي کي بچاءُ نه ڏيندا آهن ها پر عمر جي اُها شاخ ڪومائجي ضرور ويندي آهي پوءِ ڀلي ڪيتريون به بهارون ڇو نه اچن. عشق صرف تون نه پر مون به توسان انتها جي درجي جو ڪيو هو. مان اڄ به تنهنجي ٿورائتي آهيان تنهنجي محدود عشق مون کي عشقِ لامحدود کان روشناس ڪرايو، هن عشق جون مون ڪيئي صورتون ڏٺيون آهن جتي ڇو ته مان هتي هاڻ پنهنجي رب پاڪ جو عشق لامحدود حاصل ڪري ورتو، جنهن جي ڪابه حد ڪونه آهي” مون چيو
“پر مون کي ڪڏهن ڪڏهن محسوس ٿئي ٿو ته مون تو کان هڪ Luxurious زندگي کسي ورتي. اڄ صرف منهنجي ڪارڻ تون هڪ يتيم خاني جي ٻارن سان life گذاري رهي آهين”
“نه مصطفيٰ تون غلط ٿو چوين، مان اڄ هڪ تمام پرسڪون زندگي ٿي گذاريان هتي هر ٻار ۾ الله جل شانه جو عڪس عيان آهي، تنهنجي بيوفائي ۾ هڪڙو دور اهڙو به آيو جو مون هن دنياکان گوشه نشيني اختيار ڪئي ۽ ان گوشه نشينيءَ جي Phase ۾ مون رب پاڪ کي پنهنجي گهڻو قريب ڏٺو ، اسان هڪ انسان جي عشق ۾ گم ٿا رهون، پر رب پاڪ جو عشق پوري انسانيت جو ڏي، مان خوش آهيان مصطفيٰ”
جڏهن مصطفيٰ ڏٺو ته پنهنجي زندگيءَ ۾ گهڻو مطمعين ۽ خوش آهيان ته چيائين
“مون سڀ ڪجهه وڃائي ڪجهه نه پاتو ۽ تون صرف مون کي وڃائي سڀ ڪجهه پاتو”
“ها مصطفيٰ، انسان جي چاهت ۾ انسان سڀ ڪجهه وڃائي ٿو ويهي، فنا جي پويان فنا ٿيو وڃي” مون کيس وراڻيو
مون وري کيس چيو
“مصطفيٰ هي دنيا بازار مصر آهي، جتي هر انسان هڪڙو ئي ڪم پنهنجي ذات لاءِ ڪري ٿو ۽ اُها آهي “محبت”، ۽ نيٺ پنهنجي محبت ۾ پاڻ ئي وڪامجي ٿو وڃي”
مصطفيٰ مون کي ڪيترو وقت وري وري اِهو ئي چوڻ لڳو ته، مان ڏانهس موٽي اچان ۽ مون کيس اِهو چئي انڪار ڪيو ته مون واپس اچڻ لاءِ سوچڻ ڇڏي ڏنو آهي.
تنهن بعد مصطفيٰ اچڻ لاءِ نه چيو منهنجي زندگي جو محور صرف ۽ صرف Sweet Home هو اِهو مون مصطفيٰ کي صاف ٻڌايو.
اڄ مون کي Sweet Home ۾ آئي 22 سال ٿي چڪا آهن، منهنجي زندگيءَ جو مقصد خدا جي قربت ۽ سندس انسانن سان پيار ڪرڻ، خدمت ڪرڻ رهيو آهي.
روشني سان روشني وڌي ٿي انسان سان انسان جي مشڪلات آسان ٿئي ٿي، انسان ئي انسان جي دوا آهي. بي وس، لاچار، مجبور انسانن جي خدمت گذاري ۽ غم خواري جيڪو سڪون بخشي ٿي اُها انمول آ ۽ ان جو ملهه ڪٿي نه ٿو ملي سگهي.
اميءَ جو انتقال ٿي ويو، پپا حيات آهن. تمام گهڻا ضعيف ٿي ويا آهن. ساڻن اڪثر ملڻ ويندي آهيان، ڪڏهن ڪڏهن کين Sweet Home ۾ به وٺي ايندي آهيان هُو ٻارن سان ملي هشاش بشاش ٿي ويندا آهن.
شهباز جي شادي ٿي ويئي الحمدالله تمام پياري ڪنوار مليس هڪڙي گڏيءَ جهڙي ڌي به اٿس تمام خوش آهي.
منهنجو گهڻو وقت اڄ به پنهنجي وڏي مهربان جي حمد و ثنا ۾ گذري ٿو اڪثر تهجد ۾ ويهي پنهنجي ڪيل غلطين جي معافي وٺندي رهندي آهيان ۽ سندس شڪرانا ادا ڪندي رهان ٿي. جنهن مون کي پنهنجي قربت کان روشناس ڪرايو ۽ پنهنجي عشقِ لامحدود جي روشني ڏني.
مان اڪثر سوچيندي آهيان ته انسان ڪيڏو نه مُورک آهي، عشق مجازي ۾ هڪ شخص پويان پوري دنيا کي ڇڏي پيئي ٿو ۽ عشق حقيقيءَ م هڪ رب پويان پوري دنيا کي حاصل ڪري وجهي ٿو، پوري انسانيت سان لامحدود پيار ڪري ٿو، اِهو پيار ڪڏهن ڪونه ٿو کٽي ۽ اِهو سڀ ان “وڏي مهربان” جي محبت ۽ عشق جي صدقي ملي ٿو.