139. هارئي کان، پيتو ڀلو.
بنياد:
هڪڙو ماڻھو شربت جي بتي کڻي ٿي ويو. اوچتو ڌڪو کاڌائين. جنھن ڪري بتيءَ کي چير پيو ۽ شربت وهڻ لڳو. هيڏي هوڏي نھاريائين، ته ٻيو باسڻ ڪو نه ڏٺائين، جنھن ۾ شربت لاهي. تڏهن ويچار ڪيائين جو گهر ويندي تائين سڀ وهي ويندو. تڏهن ماٺـڙي ڪري پي هي پھاڪو چيائين. (گلشڪر)
مراد ته ڪا شيءِ هارجي پوي يا ٻيءَ طرح زيان ٿي وڃي، تنھن کان ڪم آڻي ڇڏجي ته اهو چڱو آهي.