خوشبو
هاسپيٽل ۾ پھچندي جڏهن خوشبو کي اسٽيچر تي او ــ ٽي ۾ کڻي ويا تہ هن پنھنجي جسم کان روح کي جدا ٿيندي محسوس ڪيو. سندس چھري تي پريشانيءَ جي پيلاڻ ظاهر ٿي پئي ۽ من ۾ وهمن جي ول وڌڻ لڳي. کيس ڪھڙي خبر تہ اها ننڍڙي مذاق سندس جيون ۾ ائين زلزلو آڻيندي. ٻال وهي جي محبت کي شاديءَ جي ٻنڌڻ ۾ ٻڌجڻ کانپوءِ جا سگهہ ملي هئي. تنھن سندس عشق کي امرتا بخشي ڇڏي هئي. خوشبو جي ساٿ هن کي جيون جي اڻاون رستن تي هلندي وڏو حوصلو ۽ اعتماد ڏنو هو، پر هاڻي سندس حوصلي جون ديوارون لُڏي ويون هيون ۽ پنھنجو اندر ڏار ڏار پئي محسوس ڪيائين. جيڪڏهن کيس خبر هجي ها تہ خوشبو جي فرمائش پوري ڪرڻ بدلي هئين ڏوجهرا ڏسڻا پوندس تہ جيڪر سندس فرمائش هرگز پوري نہ ڪري ها. پر فرمائش هئي بہ ڪھڙي جا پوري نہ ڪري ها. ڦلن جي فرمائش بہ ڪا فرمائش آهي.
آفاق گرم گرم ڦلا فٽافٽ آڻي ڏنا هيس. خوشبو ڦلا وٺي مرڪي چيو هيس "ٿينڪس آفي" آفاق بہ کيس مرڪي موٽ ڏني هئي.
"گئلري ۾ بيھي ڦلا کائڻ جو مزو ئي ٻيو آ، گرم گرم ڦلا ۽ ٿڌي ٿڌي هوا. واھہ ل ل لا، ل ل لا، هون، هون..." خوشبو گنگنائيندي گئلري ڏانھن هلي وئي هئي.
آفاق سندس انداز تي فدا ٿي پيو هو ۽ هن پنھنجي من ۾ عجيب ڪتڪتائي محسوس ڪئي هئي. بيڊ تان اٿي گئلري ڏانھن وڌيو هو ۽ خوشبو کي پيار ڀرين نگاهن سان گهورڻ لڳو هو. هوءَ ڏاڍي مزي سان ڦلا کائي رهي هئي.
"سڀ ڦلا تون ئي کائيندين، ڇا؟" آفاق مسڪرائيندي چيو هيس:" هم ڀي تو کڙي هين راهون مين."
"خوشبو ڦلن سان ڀريل لفافو پنھنجي سيني سان لائيندي چيو هيس "ها پر هڪ شرط تي توکي ڦلا ملي سگهندا."
"ڪھڙي شرط تي؟"
"توکي اکيون بند ڪري ون ٽو ٽين نمبر ڪائونٽ ڪرڻا پوندا."
"اها ڪھڙي ٻاراڻي مذاق آهي خوشبو."
"مان پنھنجي اندر جي ٻار کي مارڻ بجاءِ جيئارڻ ٿي چاهيان. ٻڌاءِ آفي توکي منھنجي شرط منظور آهي."
"ٺيڪ آهي."
"تہ پوءِ جيئن مان چونديس تون تيئن ئي ڪندين O.k."
"O.k"
آفاق اکيون بند ڪري ڪائونٽنگ شروع ڪئي هئي. ڪائونٽنگ پوري ٿي تہ هن اکيون کولڻ جي اجازت چاهي، پر خوشبو کيس اکيون کولڻ بجاءِ وات کولڻ جو حڪم ڏنو ۽ فٽا فٽ هڪ تکو سائو مرچ سندس وات ۾ وجهي ڇڏيو هو. آفاق جيئن ئي چٻاڙيو هو تہ سوساٽ نڪري ويا هئس. خوشبو کل ۾ ٻٽجي وئي هئي. سندس وڏا وڏا ٽھڪ ان پل آفاق جي دل تي ڳرين ڇپن جيان ڪري رهيا هئا. هن خوشبو ڏانھن غصي ۾ گهوريندي چيو هو "اڄ نہ ڇڏيندوسانءِ" کيس ٻانھن ۾ جهلڻ لاءِ جيئن ئي ڏانهس وڌيو هو تہ هوءَ ڇرڪي پوئين پير تيزي سان پوئتي وڌي هئي ۽ اوچتو ٿڙڪي گئلري جي ننڍي ديوار سان زوم سان لڳي هئي ۽ ٻي پل گرائونڊ فلور جي فرش تي تڙپي رهي هئي. آفاق هن کي بچائڻ چاهيو ٿي پر هن جا هٿ سندس بدن تان ترڪي رئي ۾ اٽڪي پيا هئا. کن پل لاءِ هن جي حواسن ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏنو هو ۽ پوءِ جهٽ ۾ فليٽ جون ٻہ منزلون هيٺ لھي ديوانن وانگر دانھون ڪندي تيزي سان ڊوڙندي خوشبو کي ٻانھن ۾ جهليو هيائين.
آفاق جي نيڻن مان نير وهي ڇُڙيا ۽ دل سڏڪي پئي. بلڊ جي بندوبست کان دوائن پھچائڻ تائين، هن نہ ڄاڻ ڪيڏي تيزي سان ڪم ڪيو پر کيس سڀ کان وڌيڪ اذيت انتظار جي سوليءَ تي ٽنگجندي ٿي رهي هئي. هن جون نگاهون او ــ ٽي جي شيشي واري دروازي ۾ اٽڪيل هيون ۽ من منتظر هو ڪنھن چڱي خبر لاءِ. هن کان اڳ هو ڪڏهن بہ ايڏي بي چيني ۽ ڀوڳنا مان نہ گذريو هو... ٻال وهي جي پيار جي حاصلات جي تڙپ ڪجهہ اور هئي. اهي راتين جا اوجاڳا، فون جو انتظار، پارڪ ۾ ملاقات جو واعدو ۽ وري نراسائي.... هن انتظار جي اڳيان هن کي اهي سڀ ڪيفيتون بي معنى لڳي رهيون هيون... کيس خوشين جا سڀ لمحا الاجي ڇو ڄڻ ڪافور ٿيندي محسوس ٿي رهيا هئا. خوشبو جي سنھڙي چيلھہ ۾ هٿ وجهي سي ويو تي آلي واري مٿان پيرين اگهاڙي گهمڻ ۽ ٻڏندڙ سج کي تڪيندي شامون گذارڻ، ڪي ايف سي تي ڪچھري ڪرڻ، ميوزڪ ٻڌڻ، گنگنائڻ، هڪ ٻئي جي نيڻن ۾ نھاريندي مرڪي پوڻ، جنوري جي سرد راتين ۾ لحاف ۾ لڪڻ ۽ چپ چپن تي رکي ڇڏڻ... اهو سڀ ڪجهہ ڄڻ هن کي ڪنھن ڌنڌلي خواب جيان ٿي ڀاسيو.
هاسپيٽل ۾ چڱي چھل پھل هئي، اڇن ڪپڙن ۾ ڪي ڪاريون تہ ڪي ڀوريون نرسون ڄڻ هر فڪر کان آجيون، هن آڏو ٽھڪڙا ڏيندي گذريون. سندن ٽھڪ هن کي زهر لڳي رهيا هئا.... ڪي بيچيني جي باھہ ۾ ٽچڪندڙ مايوس مکڙا، ڪي گوڏين ۽ پٽڪن سان، ڪي فل سوٽ ۾ ڦاٿل. هر ڪو پنھنجي پنھنجي پريشانين ۾ گم. خوشبو کي او ــ ٽي ۾ چار ڪلاڪ گذري چڪا هئا. آفاق پنھنجي من ۾ تڙپ جي تنور کي تيزي سان تپندي محسوس ڪيو ۽ سندس اُڻ تُڻ وڌي وئي. پلاسٽڪ جي ڪرسيءَ تان اٿي او ــ ٽي اڳيان ڪاريڊور ۾ پريشانيءَ منجهان گهمڻ لڳو. پنڌرنھن منٽڻ کانپوءِ ڊاڪٽر ٻڌايو تہ "خوشبو کي کٻي ڄنگهہ ۽ ٻانھن ۾ فريڪچر کانسواءِ سندس بئڪ بون بہ متاثر ٿيو آهي ۽ ڳجها دماغي ڌڪ بہ لڳا آهن. ٿي سگهي ٿو تہ هن جي نروس سسٽم تي تمام برو اثر پوي. اسان پنھنجي طرفان پوري ڪوشش ڪئي آهي، وڌيڪ توهان دعا ڪندا."
"ڊاڪٽر صاحب خوشبو هوش ۾ تہ آهي نہ، مان هن سان ملي سگهان ٿو؟" آفاق بي آب مڇي وانگر تڙپي پيو.
"نہ توهان في الحال هن سان نہ ٿا ملي سگهو، ڇو تہ هوءَ مڪمل طور بي هوشيءَ جي حالت ۾ آهي. اسين چوويھن ڪلاڪن تائين کيس آءِ ــ سي يو ۾ رکنداسين."
"پر ڊاڪٽر صاحب مان خوشبو کي ڏسڻ گهران ٿو."
"توهان کيس ڏسي سگهو ٿا. آءِ ــ سي ـــ يو جي شيشي ٻاهران."
"شيشي ٻاهران...!"
هن کي ائين لڳو ڄڻ ڊاڪٽر ڪا مٽيءَ جي گُڏي شيشي ۾ بند ڪري ڇڏي هجي، جنھن کي هٿ لڳندو تہ ڀُري پوندي. "ڊاڪٽر صاحب خوشبو چوويھن ڪلاڪن کانپوءِ هوش ۾ تہ اچي ويندي نہ."
"اصل ۾ توهان جي وائيف کي شديد دماغي ڌڪ لڳا آهن. ان حالت ۾ مريض چوويھن ڪلاڪن کان وڌيڪ بہ بي هوشيءَ جي حالت ۾ گذاري سگهي ٿو. توهان سندس هوش ۾ اچڻ جو انتظار ڪريو." ڊاڪٽر هن جي ڪلھي تي هٿ رکي اڳتي وڌي ويو.
"انتظار.... ! !"هو چپن ۾ ڀڻڪيو "آخر ڪيستائين ان انتظار جي ٽياس تي ٽنگبو رهندس." هن کي ان انتظار جو هڪ هڪ لمحو صدي سمان ٿي لڳو. "ڪئين ڪاٽيندس اهي پيڙائيندڙ صديون." کيسي مان رومال ڪڍي اکين مان وهي آيل لڙڪ اگهڻ لڳو.... پر سندس روئندڙ دل کي پرچائڻ وارو ڪوئي نہ هو. ماڻھن جي سمنڊ واري شھر ۾ هن پاڻ کي ڪنھن بوند جيان گم ٿيندي محسوس ڪيو.
خوشبوءَ سان شادي کانپوءِ سندس پنھنجن ائين ٺڪرائي ڇڏيو هو جو سھارن تان سندس اعتبار ئي کڄي ويو هو. سُھري جي اسٽيٽس سيٽل ٿيڻ کانپوءِ هن جو ڪير هيو جنھن سان پنھنجو درد شيئر ڪري. خوشبوءَ جي ساٿ کانپوءِ هن ڪڏهن ڪنھن سھاري جي ضرورت ئي محسوس نہ ڪئي هئي.
خوشبو..... ڄڻ شيشي ۾ بند ٿيل گڏي. آفاق شيشي جي ديوار مان نھاريو سندس جيءَ کي جُهٻو آيو. خوشبو جي جسم جي مختلف حصن تي پٽيون ٻڌل هيون ۽ مٿي تي اڇي پٽيءَ جا ڪافي وڪڙ چڙهيل هئا. آفاق جي سيني ۾ دل اڇلون کائڻ لڳي. هن ساڻس ملڻ ٿي گهريو.... کيس ڇھڻ ٿي گهريو.... پر.... شيشي جي ديوار.... ! !"
جڏهن دل جي شھر جا سمورا دڳ تاريڪي جي تابع ٿي ويندا آهن تہ ٻاهر جي جوت جهڪي لڳندي آهي. آفاق کي ان رات روشنين جو شھر اوندھہ جي آغوش ۾ گم ٿيندي پئي محسوس ٿيو. ان رات کيس لڳو ڄڻ پلن ۽ پھرن کان ڪنھن پير کسي ورتا هجن ۽ وقت کي فالج ٿي پيو هجي.... هن لاءِ اها رات، رات نہ هئي صدين جو سفر هو. اهو صدين جو سفر طئي ڪري جڏهن هو وري ان شيشي جي ديوار اڳيان آيو جنھن ۾ خوشبو قيد هئي تہ هن جي هٿن مان صبر جي مھار ڇڏائجي چڪي هئي. خوشبو جي بي هوشي سندس هوش وڃائي رهي هئي. ڊاڪٽر سان ملي چيائينس:
"ڊاڪٽر صاحب پليز ڪجهہ گهڙين لاءِ ئي سھي آئون خوشبو وٽ وڃڻ چاهيان ٿو."
"مسٽر آفاق توهان ايڏو نہ گهٻرايو ﷲ ڪندو سڀ ڪجهہ ٺيڪ ٿي ويندو. اسين سندس تمام گهڻي ڪيئر ڪريون ٿا، پريشان ٿيڻ جي ضرورت نہ آهي."
"پر.... ڊاڪٽر صاحب!" آفاق جي لفظن ۾ التجا هئي.
"ٺيڪ آهي توهان پنھنجي اطمينان خاطر ٿوري دير لاءِ ساڻس ملي سگهو ٿا."
"ٿينڪ يو ڊاڪٽر صاحب."
هو آءِ ــ سي ــ يو ۾ داخل ٿي جڏهن خوشبو کي بلڪل ويجهو کان ڏسي ٿو تہ کيس ائين ٿو محسوس ٿئي ڄڻ صحرا جي ڊگهي سفر کانپوءِ مٿس بارش وسي پئي هجي. خوشبو جا نيري نديءَ جھڙا نيڻ اڃا بند هيا، هن جا چپ ٺوٺ زمين جيان خشڪ ۽ پياسا هئا. هي اهي ئي چپ هئا جن کي ڇھندي لفظ پيار جا قافلا کڻي ايندا هئا. هن، خوشبو کي ڇھيو. ها! ڄڻ مٽي جي گڏي کي ڇھيو. پر هوءَ ڀُرڻ کان بچي وئي. آفاق کي هن جي بي هوشيءَ جي فڪر اندران ئي اندارن کوکلو ڪري ڇڏيو هو. ٽِڪَ ٻَڌي گهوريندو رهيو هن جي بند پنبڻين ۾ . انھن ئي پنبڻين ۾ جن جي ڇانو ۾ خوشبو ڪيئي سندر سپنا ڏٺا هئا.
وقت جي درياھہ مان پَلَ، خوشبو کي چڙهيل ڊپ جي ڊراپس وانگر وهندا رهيا. وسوسن جي ول آفاق جي وجود کي وڪوڙي وئي هئي. کيس ڪجهہ بہ سمجهہ ۾ نہ ٿي آيو. هڪ دفعو ٻيھر وڇوڙي جي احساس هن جي من ۾ وَڍَ وجهي ڇڏيا. آءِ ــ سي ــ يو مان نڪري ويٽنگ روم ۾ آيو.
انتظار ۽ پريشانيءَ جي ڪُتِ سندس ذهن کي چڀندي ۽ پٽيندي رهي. نيڻ ٻوٽي ڪرسيءَ تي آهلي پيو.... پھريان اکين اڳيان ترورا، پوءِ اوندھہ... گگهہ اوندھہ ۽ پوءِ منظر اچي ويس....
پھريون منظر، بھارن جو خوشگوار منظر. سمنڊ ڪناري خوشبو جو ساٿ، لھرن جي کيچل، چنچل هوا جو هن جي وارن جي چڳن سان کيڏڻ، هن جي سنھڙي چيلھہ ۾ هٿ ۽ ڳالھہ ڳالھہ تي ٽھڪَ.
ٻيو منظر، حيران ڪندڙ منظر.... هر ڪو پريشان ۽ وائڙو. هر چھرو سواليه نشان. ڀڄ ڀڄان ۽ ڳولا. "ڳولا ڇا جي؟ وائڙائپ ۽ پريشاني ڇو....؟" هن جو هڪ شخص کان پڇڻ.
"ڇو توکي خبر ناهي؟" ماڻھوءَ جو سندس منھن ڏي تڪي حيران ٿيڻ.
"نہ مان نہ ٿو ڄاڻان تہ هي ڪھڙي بي چيني آهي."
"تون تہ ڪو بي حس ماڻھو آهين."
"آخر ڇا ٿيو آهي مون کي ٻڌاءِ."
"هو ماڻھن جي هٿن ۾ گلدستا ۽ تازا گل ڏسين ٿو؟" ماڻھوءَ جو هن کان سوال.
"ها! پر اهي ڇو کنيان اٿن؟" حيرانگي.
"ڌرتي جي سمورن گلن مان خوشبو اڏامي وئي آ."
ڄڻ هن کي ڪنھن ڪاپاري ڌڪ هڻي ڪڍيو. ڇرڪ ڀريندي اکيون کلي ويس هُن پل ۾ پاڻ کي مٽي جي ماڻھوءَ جيان ڀُرندي محسوس ڪيو.