نيڻن جي ساغر ۾
ڪراچي کان لاڙڪاڻي وڃڻ واري ڪوچ اڃا سي بريز تي ڪونہ پھتي هئي، مان اسٽينڊ جي بلڪل سامھون پٺاڻ جي جهوپي نـما هوٽل تي وڃي ويٺس، ڇو تہ ڪوچ پھچڻ ۾ اڃا پنج منٽ هئا ۽ پتو هيو تہ پاڪستاني ٽائيم موجب ڏھہ پندرنھن منٽ ضرور ليٽ هلندي، ان ڪري اتي ئي ناشتي ڪرڻ جو ارادو ڪيو، لالي کي آمليٽ چانھہ ۽ پراٺي جو آرڊر ڏنم، چند ئي گهڙين ۾ هو گرم گرم مکيل پراٺا، چانھن ۽ آمليٽ کڻي حاضر ٿيو. مونکي گرم ۽ مکيل پراٺي سان ناشتو ڏاڍو مزو ڏيندو آهي. انھيءَ ڪري مزي مزي سان کائيندو رهيس، منھنجو ناشتو جاري ئي هيو تہ ڪوچ پھچندي پنھنجي اچڻ جو اعلان هڪ وڏي هارن سان ڪيو. مان ناشتو پورو ڪري پنھنجي بيگ لاڙڪاڻي واري خاني ۾ رکائي ڪوچ ۾ چڙهيس. اي ــ سيءَ جي ڪولنگ ذهن ۽ جسم کي فرحت ڏئي ڇڏي. مان پنھنجي ٽڪيٽ ڏسي چوڏهن نمبر سٽ تي وڃي ويھي رهيس. ان وقت منھنجي واچ ۾ اٺ وڄي ست منٽ ٿيا هئا. مان دل ۾ حساب ڪري رهيو هوس تہ جيڪڏهن نائين وڳي ڪوچ ٽول پلازه ڪراس ڪري تہ پنجين وڳي لاڙڪاڻي پھچائيندي. منھنجون اکيون شيشي کان ٻاهر موبل هاريل ڪاري روڊ تي کتل هيون.
ڊرائيور پنھنجي سيٽ سنڀالي ٻہ ٽي زوردار هارن ڏنا. ڪنڊيڪٽر ڪوچ جي در تان بيھي ان ڪوچ جي ماڻھن کي سڏيو. ڪجهہ ماڻھو ڪوچ ۾ اڳ ئي ويٺا هئا ۽ باقي رهيل ڪجهہ نوجوان، ٻار، مايون ۽ پوڙها، ڪنڊيڪٽر جي سڏ کان پوءِ اچي پنھنجي سيٽن تي ويٺا. مان شيشي واري پاسي ڏانھن ويٺو هوس ۽ منھنجي ڀر واري سيٽ اڃان خالي هئي. مون پنھنجي سيٽ کان ٿورو مٿي اٿي گاڏي ۾ پوئتي نظر ڦيرائي تہ مون کي تمام گهٽ ماڻھو نظر آيا. سوچيو شايد اهو ان جي ڪري آهي تہ ٻہ اسٽاپ اڃا اڳتي آهن. ڊرائيور سگريٽ دکائي ڪوچ هلائڻ شروع ڪئي.
ڪراچي جي ويڪرن روڊن تي گاڏين جو سمنڊ ڇوليون هڻي رهيو هو. هر ڪو هڪ ٻئي کان اڳ ڪڍڻ جي چڪر ۾ هو، ڇو تہ صبح جو هر ڪو پنھنجين آفيسن ۽ ڌنڌن تي پھچڻ جي جلدي ۾ هوندو آهي. سوچڻ لڳس ڪيڏي نہ مصروف آهي ڪراچي جي زندگي، ڪيئن نہ هر ڪو پريشان حال آهي. جس آهي هتان جي ماڻھن کي جيڪي وقت جي رفتار سان هلڻ جا عادي ٿي ويا آهن. ڪيڏو نہ فرق آهي اسان جي ڳوٺاڻي زندگي ۽ هتان جي لائيف ۾. خبر ناهي اسان جا ماڻھو رڇ ڪتي جي ويڙھہ ۽ تترن جو شوق ڪڏهن ڇڏيندا....!
سامھون ريڊ سگنل جي ڪري سموري ٽريفڪ رڪجي وئي. مون دل ۾ چيو بس انھيءَ سگنل ريڊ ٿيڻ کانپوءِ شايد وقت جو تيز رفتار گهوڙو هتان جي ماڻھو کان اڳ ڪڍي ٿو وڃي ڇو تہ وقت ڪنھن بہ سگنل جو محتاج نہ هوندو آهي ۽ ها! سگنل گرين ٿيڻ تي وري هو سندس تعاقب ڪن ٿا. سگنل گرين ٿيو تہ اسان جي ڊرائيور گيئر مٽائي گاڏي اڳتي هلائڻ شروع ڪئي. مختلف رنگن واريون ننڍيون وڏيون گاڏيون ۽ بسون اسان کي ڪراس ڪنديون رهيون ۽ ڪن کي وري اسان جي ڪوچ پوئتي ڇڏيندي آئي، ڏهن منٽن جي پنڌ کانپوءِ اسان جي گاڏي پنھنجي لياقت آباد واري اسٽاپ تي پھتي.
مون پنھنجي سيٽ سان ٽيڪ لڳائي چند گهڙين لاءِ اکيون پوري ڇڏيون. سوچن جا بادل ذهن مٿان وسي پيا ۽ ڳالھائڻ لڳس دل ئي دل ۾ پنھنجو پاڻ سان.
اڄ بہ امڙ هميشہ وانگر منھنجو انتظار ڪندي هوندي سندس گهر جي در ۾ نظر هوندي. جي ٿوري دير ٿي ويندي تہ من ۾ هزارين وسوسا جاڳندس، "خبر ناهي ڇو ايڏي دير ڪئي اٿائين؟ خدا خير ڪري" مان کيس ٽيليفون تي ٻڌائي ڇڏيو آهي تہ آئون اڄ ايندس. هن کي پڪ انتظار هوندو. منھنجي پھچڻ سان سندس اوسيئڙو ختم ٿيندو ۽ منھنجو مرڪي آڌر ڀاءُ ڪري پنھنجي مامتا جي محبت کي منھنجي نرڙ تي ڏنل مٺي ۾ اوتي ڇڏيندي. مان هميشہ وانگر ساڻس پيرين پئي ملندس، جڏهن سفر جو ٿڪ لھندو تہ امڙ منھنجي ڀر ۾ اچي کٽ جي ٻانھينءَ تي ويھندي. ڪجهہ ڳنڀير ٿيندي منھنجي شادي جي ڳالھہ کوليندي. "ابا هاڻي تہ اچي ٽيھن جي پيٽي ۾ پيو آن، وارن ۾ اڇا پوڻ لڳا اٿئي، منھنجي الائي ڇا حياتي، مان پنھنجي جيئري تنھنجي ڪنوار کي سيج پلنگ تي ڏسندس تہ منھنجو هيانءُ ٺري پوندو. هاڻي تہ خيرن سان اٺن هزارن واري نوڪري بہ ملي وئي اٿئي.
مان سدائين جيان سندس ڳالھہ گول ڪري ويندس. "امان خانگي نوڪري آهي، توکي خبر آهي تہ ڪراچي جي خرچن ۾ اٺ هزار ڪٿي ٿا پورا پون. مان توهان جي ڪا خاص خدمت نہ ٿو ڪري سگهان. جي ٻني جا ٻہ ٻارا نہ هجن ها تہ گهر جو گذارو ئي نہ ٿي سگهي ها. ماما کي شابس آهي جو توکي ۽ زبير (ڀاءُ) کي پنھنجي هن گهر ۾ عزت ٿا ڏين، امان تون دعا ڪر مونکي ڪا ڀلي نوڪري ملي وڃي پوءِ تنھنجي اها آس ضرور پوري ڪندس."
گاڏي تيز هارن ڏنو هلڪي ڇرڪ سان منھنجون اکيون کلي ويون. اسٽاپ تان ڪافي ماڻھو گاڏي ۾ چڙهي چڪا هئا، پر منھنجي ڀر واري سيٽ اڃا ساڳي طرح خالي هئي. اوچتو منھنجي نظر پنھنجي کاٻي پاسي ڏانھن سامھون واري سيٽ ڏانھن کڄي وئي ۽ اتي ئي ڄمي وئي. ها هوءَ منھنجي نظر جو محور بڻجي وئي. هن جي نظرن ۾ عجيب ڪشش هئي. پل اپل مون ڏي ڏسي پنھنجي نظر شيشي جي پويان اڇلي ڇڏيائين. الا جي ڇو هن کي ڏسي منھنجي لونءَ لونءَ ڪانڊارجي وئي. منھنجو من مھڪي پيو. هوءَ شيشي واري پاسي ڏانھن هئي ۽ سندس اوريان تقريبن پنجاھہ سالن جو هڪ شخص ويٺو هو. هن جي جمال مان جوڀن جهاتيون پائي رهيو هو. پھريون ڀيرو ڪنھن نازنين کي ڏسندي مون پنھنجو پاڻ کي اندر ئي اندر ۾ ٻھڪندي محسوس ڪيو هو.
ڊرائيور هڪ دفعو ٻيھر هارن ڏنو ۽ ڪوچ جي سائيڊ کان لڳل شيشي مان ڏسندي گاڏي کي ڦيرائي سڌو ڪري وري ويڪري روڊ تي هلائڻ لڳو. منھنجي نظر شيشي کان ٻاهر مختلف دڪانن تان ڦرندي ٿي رهي. پر ذهن ۾ هن کي هڪ دفعو ٻيھر ڏسڻ جي تڙپ هئي. هڪڙي نظر ۾ منھنجي ذهن ۾ سندس چھرو نقش نہ ٿي سگهيو هو. هن جي مُکَ جو ڌنڌلو ڌنڌلو عڪس منھنجي نيڻن ۾ سندس حسن جا اولڙا ٺاهيندو ٿي ويو، جيڪي دل کي هن سان نظرون چار ڪرڻ لاءِ هرکائي رهيا هئا، مان سڌو ٿي وري کاٻي پاسي نھارڻ لڳس. هن جي اوريان ويٺل شخص مون ڏانھن ڏٺو مون بہ کيس تڪي منھن ڦيري ڇڏيو ۽ منھنجون نظرون هن تائين نہ پھچي سگهيون. مون کي اهو شخص منھنجي دل جي حسرتن جو قاتل لڳو، منھنجي من جي لوڇ وڌندي رهي.
ڪوچَ کان ٻاهر موسم ڏاڍي چنچل هئي، پر منھنجي اندر جي موسم اوچتو ئي اوچتو اداس ٿي وئي. پل پڄاڻان اها اداسي پريشانيءَ ۾ مَٽجي وئي. مون کي ڪجهہ بہ سمجهہ ۾ نہ پئي آيو تہ منھنجي مٿان ڇا گذري رهيو آهي.
ڪوچ سھراب ڳوٺ تي پھچندي آهستي ٿيڻ لڳي. مون کي پڪ هئي تہ هاڻي منھنجي ڀر واري سيٽ تي بہ ضرور ڪونہ ڪو پيسنجر ويھندو، گاڏي بيھندي ئي ان ۾ هلچل پيدا ٿي وئي. ڪجهہ ماڻھو هيٺ لھي ويا ۽ ڪي پنھنجون سيٽون سنڀالڻ لاءِ اندر چڙهي آيا. هڪ پوڙهو ڪولنگ رولرس جي مٿان لکيل نمبر ڏسندو تيرهين نمبر تي نظرون کپائي منھنجي ڀرسان ويھي رهيو. سندس مٿي تي ترڪي ٽوپي ۽ هٿ ۾ ونگوڙي واري لٺ هئي. هو قد جو ڊگهو ۽ هڏڪاٺ جو پورو پنو هو. جيئن ئي ڀرسان ويٺو تہ منھنجي من جي مونجهہ اڃان وڌي وئي. سوچيم منھنجون نظرون ٻہ پھاڙ سر ڪيئن ڪنديون؟
"پٽ توهان جو نالو ڇاهي؟" پوڙهي مون کان اوچتو سوال ڪيو.
"حمير احمد" چيومانس "چاچا توهان ڪٿي لھندو" ذهن ۾ سوچيل سوال تڪڙ ۾ زبان تان ترڪي ويو. هو منھنجي اندر جي ڪيفيت محسوس ڪري ها تہ شايد منھنجي سوال تي کيس غصو اچي ها.
"مان ميھڙ ۾ لھندس پٽ."
"مان لاڙڪاڻي جو آهيان." آئون کيس سوال ڪرڻ جي زحمت نہ ڏني.
"ڏاڍو سٺو. ڏاڍو سٺو. پٽ مان هڪڙي منٽ ۾ هيٺان ٿي اچان ٿو، پوءِ ڪچھري ڪنداسين."
پريشاني مان مون منھن ۾ گهنج وڌو، پر پوڙهي ان کي محسوس نہ ڪيو.
هن حسينہ جي اوريان ويٺل شخص پوڙهي جي پٺيان ئي گاڏي مان ٻاهر نڪري ويو. کيس ڇا چئي اٿي ويو، اهو آئون ٻڌي نہ سگهيس. هنن ٻنھي جي اٿي وڃڻ کانپوءِ ڄڻ منھنجي من جي مونجهہ ختم ٿي وئي. مان پنھنجي سيٽ کان ٿورو اورتي سُري وري هن ڏانھن گهورڻ لڳس ۽ ها هن بہ منھنجي نيڻن ۾ نيڻ اٽڪائي ڇڏيا. هن جي نيڻن ۾ چمڪ ۽ لبن تي مرڪ اچي وئي. مان حيرت جي سمنڊ ۾ ٻڏي ويس، ڇو تہ مونکي اميد نہ هئي تہ هوءَ منھنجي پيار ڀرين نظرن جو جواب ايڏي پيار سان ڏيندي. مون سمجهو هو، هوءَ مون ڏي هڪ شوخ نگاھہ سان ڏسي، غصي ۾ منھن ڦيري ڇڏيندي. هن جي مرڪ منھنجي بيقرار دل کي قرار ڏئي ڇڏيو ۽ اندر جي دنيا ڏاڍي حسين ٿي پئي. دل چيو جيڪر هن جي ڀرواري خالي سيٽ تي ويھي سڄو سفر ساڻس روح رهاڻيون ڪريان پر..... ائين ممڪن ڪٿي هو!
هن منھنجي روح ۾ پنھنجي مرڪ جي چاشني اوتي هڪ خاص ادا سان پنھنجون نظرون هيٺ جهڪائي ڇڏيون سندس چپن تي مرڪ جا پوپٽ اڃان تائين رقص ڪري رهيا هئا.
ٻاهر ويل شخص واپس هن جي ڀرسان اچي ويھي رهيو. پوڙهي بہ منھنجي ڀر ۾ ويھندي صلوات پڙهڻ شروع ڪئي ۽ ڊرائيور گاڏي اسٽارٽ ڪندي اڳتي هلائڻ لڳو. ڪوچ ڪراچي جون رونقون ڇڏي ٽول پلازه تائين پھتو تہ منھنجي گهڙي ۾ نو وڄي سترهن منٽ ٿيا هئا. نيڻن ۾ اڃا هن نازنين جي نيڻن جو نشو اوتيل هو. هن جون گهريون نيريون اکيون جن ۾ مون کي بي پناھہ پيار نظر آيو ۽ گلابي چپ جن جي مرڪ هن جي چھري جي رونقن ۾ اضافو آڻي ڇڏيو هو، منھنجي ذهن تي طاري هئا.
"پٽ توهان ڇا ڪندا آهيو؟" پوڙهي ڪافي وقت کان پوءِ مونکان سوال ڪيو، ڇو تہ هو اهو وقت تسبيح جا ڪڻان سوريندي چپن ۾ ڪجهہ پڙهي رهيو هو.
"چاچا مون کي ڪراچي ۾ خانگي نوڪري آهي. ايم اي پاس آهيان. شادي ناهي ٿيل." مون سندس هڪ سوال جا ٽي جواب ان ڪري ڏنا جيئن هو مون کان ڪو وڌيڪ سوال نہ ڪري، پر هو نہ مڙيو چيائين "پٽ تون اڃا شادي نہ ڪئي آ؟"
بي رخي سان چيو مانس "چاچا مون کي مٿي ۾ سور آهي."
"هان پٽ مون وٽ هڪ ڦڪي آهي...." هن پنھنجي پھرياڻ جي کيسي ۾ هٿ وڌو مون سندس جملو اڌ ۾ ڪٽيندي چيو "مونکي توهان جي اها ڦڪي ڪو اثر نہ ڪندي منھنجو سور ٻي قسم جو آهي."
"پٽ سور ڪھڙي بہ قسم جوهجي پر هن ڦڪي ۾ ....."
مونکي سندس ڳالھائڻ تي غصو اچي رهيو هو "چاچا مون کي ڪجهہ سيءُ بہ ٿو ٿئي شايد بخار بہ آهي." مون کيس ٻيھر بہ ڳالھہ پوري ڪرڻ نہ ڏني، توهان جي پاسي ڏانھن ٿڌ گهٽ آهي، توهان منھنجي پاسي ڏانھن ٿي ويھندو؟"
چيائين "ها ها پٽ ڇو نہ."
ڪوچ پنھنجي رفتار سان هلي رهي هئي. اسان پنھنجون سيٽون تبديل ڪيون سين تہ ڪجهہ ماڻھو اسان ڏانھن متوجھہ ٿيا. پوڙهو منھنجي بي رخي يا طبيعت جي ناسازي کي محسوس ڪندي خاموش ٿي ويو ۽ وري کيسي مان تسبيح ڪڍيائين. مون کي ائين لڳو ڄڻ مان پنھنجي منزل ڏانھن وڌڻ لاءِ پھرين وک کڻڻ ۾ ڪامياب ويو هوس. مون هڪ ئي وک سان هڪ جبل سر ڪيو هو پر منھنجي آڏو اڃا هڪ پھاڙ موجود هو. ٽيڏي اک سان ان ڏي ڏٺو مون کي اهو پھاڙ بلڪل خاموش لڳو ڄڻ سندس اندر ۾ ڪو لاوا ئي نہ هئو، ها! هو گھري ننڊ جي هنج ۾ وڃي چڪو هو ۽ هوءَ شيشي کان ٻاهر آڏا ٽيڏا جبل ۽ ڪشادا ميدان ڏسي رهي هئي. مان هن کي پاڻ ڏانھن متوجھہ ڪرڻ لاءِ ڪا ترڪيب سوچي ئي رهيو هوس جو هن هڪ دفعو ٻيھر مون تي پنھنجي گهور جو ڄار اڇلائي ڇڏيو. مان ان ڄار ۾ ڦاسي ويس پر ڦٿڪي ان مان نڪرڻ نہ پئي گهريو، لطيف جو بـيت من ۾ پڙاڏو بڻجي گونجيو. "اکين ۾ ٿي ويھہ تہ آنءُ واري ڍڪيان، توکي ڏسي نہ ڏيھہ آنءُ نہ پسان ڪي ٻيو."
گاڏي حيدرآباد جي روڊن تي گهمڻ لڳي ۽ اسان کي وقت گذرڻ جو احساس ئي نہ ٿيو. ان وچ ۾ اسين اکين ئي اکين ۾ هڪ ٻي سان الاجي ڪيڏيون رهاڻيون ڪيون هيون ۽ آس پاس جي ماحول کان بلڪل بي خبر هڪ ٻئي ۾ گم ٿي ويا هئاسين. مان ائين ڪنھن جي گهورن جو گهايل ٿي ويندس، ڪڏهن سوچيو بہ نہ هو. ڪنڌ ورائي پنھنجي ڀر واري پوڙهي ڏانھن ڏٺو جيڪو ڪجهہ کائي رهيو هو. ڏهن منٽن جي وقفي کان پوءِ گاڏي وري پنھنجي اڳين منزل ڏانھن ڊوڙڻ لڳي.
حيدرآباد اسٽاپ تي هن جي ڀرسان ويٺل شخص هڪ دفعو ٻيھر هيٺ لھي ويو هو، ان دفعي منھنجو ان شخص ڏانھن مڪمل توجھہ هو، ان هن سان ڪجهہ نہ ڳالھايو ۽ هيٺان ٿي واپس اچي هن سان گڏجي ويٺو. مون کي اهو ماڻھو ڏاڍو رکو لڳو. گاڏي هالا، نيو سعيدآباد ۽ سڪرنڊ ڪراس ڪري آئي، ان وچ ۾ آئون هن سان نظرون نہ ملائي سگهيس، ڇو تہ هن جي ڀر وارو شخص جاڳي رهيو هو، جڏهن هن جي اکين تي وري ننڊ جو کيپ چڙهيو تہ مان وري هن حسينا جي مک ۾ گهورڻ لڳس. هن هڪ ئي نظر سان منھنجي دل کسي ورتي هئي. منھنجي من ۾ محبت جي چڻنگ دُکي پئي هئي..... سوچڻ لڳس گهر پھچڻ کانپوءِ جڏهن امڙ شادي جي ڳالھہ چوريندي تہ چوندومانس "ها! امان مان تنھنجي اميد جلد ئي پوري ڪندس، توکي شھزادين جھڙي نھن آڻي ڏيندس." اهو سوچيندي مون پنھنجا سڀ مسئلا نظر انداز ڪري ڇڏيا. گاڏي سڪرنڊ ۽ قاضي احمد کان ٿيندي موري تائين پڳي. منھنجي گهڙي ۾ پوڻا ٽي ٿيا هئا، منجهند جي ماني جي وقفي لاءِ گاڏي هڪ هوٽل جي ڀرسان اچي بيٺي، هوءَ پنھنجي ڀر ۾ ويٺل شخص سان گڏ لھي وئي، مان سندس هٿ پڪڙي چمڻ ٿي چاهيو پر اها همت نہ ٿي سگهي. آئون بہ هيٺ لھي ويس. موري جي موسم ۾ عجيب رومانس ڀرجي آيو. گهاٽو جهڙ سج جي ڪرڻن اڳيان ديوار بڻجي بيھي رهيو. تيز هوا ڪنن ۾ زوزٽ ڪري رهي هئي. اها حسين موسم من ۾ جلترنگ ڇيڙي رهي هئي. ماني کائي سڀ مسافر گاڏي ۾ چڙهيا، ڊرائيور ڪوچ ميدان مان ڦيرائي روڊ تي آندي، هيڏي ساري سفر ۾ پھريون دفعو هن ڪئسٽ وڄائي، ڪنن سان آواز ٽڪرايو "شام جو هي پھر نانءِ اسان جي ڪيو" منھنجي من ۾ ڪتڪتائي نڪتي. شيشي کان ٻاهر ڏٺم تيز هوا تي وڻن جون شاخون جهومي رهيون هيون. مون کي پڪ هئي، هن جي دل بہ جهومندي هوندي اهي ٻول ٻڌي. دادو، خيرپور ناٿن شاھہ کان ٿيندي ڪوچ ميھڙ ۾ بريڪ ڏني. منھنجي ڀر ۾ ويٺل پوڙهو مون کان موڪلائي پنھنجي ونگوڙي واري لٺ کڻي هيٺ لٿو. ڊرائيور، گاڏي جي گيئر مٽائي اڳتي هلائڻ لڳو. هوءَ پنھنجي پرس کولي ان مان ڪجهہ ڪڍڻ لڳي، منھنجون نظرون هن ۾ کُتل هيون ۽ سندس ڀرسان وارو شخص ننڊ جي ديوي جي هنج ۾ هو. هن پنھنجي پرس مان قلم ۽ ڪاغذ ڪڍيو. مونکي پڪ هئي تہ ان تي منھنجي لاءِ ئي ڪجهہ لکندي. گاڏي جي رفتار ڪافي تيز هئي. مون شيشي مان ڏٺو روڊ جي ڀرسان وارا وڻ تيزي سان پوئتي هٽندا ٿي ويا. هن ڪاغذ جي ٽڪري تي ڪجهہ لکي قلم بند ڪيو. گاڏي وڳڻ ڪراس ڪري چڪي هئي. مون هن جي چھري تي خوشي ۽ ڳنڀيرتا جو گڏيل تاثر محسوس ڪيو. پنو وڪوڙي مون ڏانھن اڇلي ڇڏيائين.
مون پنو کڻي کولڻ کان اڳ ۾ پنھنجي دل ۾ سوچيو ان ۾ پڪ لکيل هوندو "مونکي توسان پيار ٿي ويو آهي، تون مون کي پسند آهين، اسين ٻئي ڪڏهن بہ هڪ ٻئي کان جدا نہ ٿينداسين." پنو کولي پڙهڻ شروع ڪيو لکيل هو "منھنجي ڀر وارو شخص منھنجو مامو آهي. مان لاڙڪاڻي ۾ رهندي آهيان. توهان پھريان شخص آهيو جنھن منھنجي دل جي تار کي ڇيڙيو آهي، اوهان جو ساٿ مان پنھنجي زندگي سمجهنديس پر خبر ناهي اوهان مون کي قبول ڪندا الائي نہ." مون اڳتي پڙهڻ شروع "ڇو تہ مان گونگي آهيان."
آخري جملو پڙهڻ سان منھنجي دل جي ڌڙڪن تيز ٿي وئي، نرڙ تي پگهر اچي ويو ۽ ذهن جي سمورين سندر سوچن جو وهڪرو بند ٿي ويو. اڳتي لکيل هيو. "پني جي ٻي پاسي ڏانھن اوهان جي قبوليت جي جواب کي مان پنھنجي جيون جي رنگين سفر جو آغاز سمجهنديس."
گاڏي پنھنجي رفتار سان هلندي رهي ۽ منھنجي ذهن ۾ ڪشمڪش وڌندي رهي. هن جي اکين ۾ اوسيئڙو هو منھنجي جواب جو. مان اندر ئي اندر ۾ کامي رهيو هوس. زندگي جي ساگر ۾ پل ٻڏي پل تري رهيو هوس. مون کي ڪجهہ بہ سمجهہ ۾ نہ آيو تہ ڇا ڪرڻ کپي. گاڏي لاڙڪاڻي شھر ۾ داخل ٿي چڪي هئي.
هن جي چٺي پڙهي منھنجو ذهن الجهي ويو هو، هن جي معصوم چھري، دلربا مرڪ ۽ گهور جي نشي منھنجي دل کي تڙپائي وڌو هو. مون هن ڏانھن ڏٺو سندس لبن تان مرڪ اڏامي چڪي هئي. دل ۾ آيو مان ڪنھن حسين پر خاموش بت سان سڄو جيون نہ ٿو گهاري سگهان. پل پڄاڻان وري پنھنجي ئي خيال کي رد ڪيم. قلم کولي ڪاغذ تي ڪجهہ لکڻ پئي چاهيو، پر سوچون امڙ جي اميدن جي صحرا ۾ ڀٽڪي ويون. ڪجهہ لکي نہ سگهيس. گاڏي پنھنجي آخري اسٽاپ تي بريڪ ڏني. مسافر لھڻ لڳا مان پنھنجي سيٽ تي ڄمي ويس. هوءَ بہ پنھنجي مامي سان گڏ سيٽ تان اٿي وڃڻ لڳي. مون سندس نيڻ جي ساغر ۾ آخري دفعو جهاتي پاتي جن ۾ لڙڪن جو درياءُ سمايل هو.