دوزخ
ٿڙندو ٿاٻڙندو هڪ نم جي وڻ هيٺان پيل پاڻي جي مَٽَ ڏانھن وڌيو کيس نڙيءَ ۾ اُڃَ جا ڪنڊا هــُري رهيا هئا. مَٽَ، جي مٿان رکيل جِست جو گلاس کڻي پاڻي ۾ ٽٻايائين، نم جي ٿڌي ڇانو ۾ رکيل مَٽَ جي ٺريل پاڻيءَ کي ڇھندي ڄڻ ساھہ پئجي ويس. گلاس مَٽَ مان ٽٻائي ڪڍيائين تہ گلاس جي تري مان پاڻيءَ جا ٽيپا ڪِرڻ لڳا. پاڻي اڃا وات جي ويجهو مس آندائين تہ پريان ايندڙ هڪ همراھہ تيز نظرن سان گهوريندي چيس. "اڙي ڇورا! گلاس ٿو چورائين.... ٿُڪَ ٿئي." گهروڙي بجو ڏنائينس "ڦاٿا هون تَھان لعنتين مان ...... هيروئني هيروئني جا پُٽَ."
هو همراه جي رعب، دٻدٻي ۽ دڙڪن کان ڇرڪي پيو ۽ نماڻين نگاهن سان هن جي وڏن گول تارن ۾ تڪڻ لڳو.
"اڙي ائين تارا ڦوٽاري ڏسين ڇا ٿو....؟ ٻڌئي ڪونہ ڇا رک اهو گلاس." همراھہ ڏندَ ڪرٽيندي چيس "اڙي جزا تَھان کي تہ ماريندي بہ ڊپ ٿو ٿئي تہ پئي نہ خون ڳچي ۾ .... ڇا تہ هڏن جي مُٺِ ٿي ويو آن پوءِ بہ هيروئن پيئڻ کان نٿو مڙين!"
"پر مان هيروئني ناهيان! مان تہ پاڻي...." وڌيڪ ڪجهہ نہ چئي سگهيو ڳيت ڏئي ماٺ ٿي ويو. هن جي لھجي ۾ درد جو درياھہ اوتيل هو.
"اڙي پنھنجا حال ڏٺا ٿئي.... هيروئنين کي اڃا مٿي تي سڱ ٿيندا آهن ڇا؟" همراھہ تيش ۾ اچي چيس.
"پر مان تہ.....!" هن جون اکيون ڀرجي آيون.
همراھہ سندس ڳالھہ اڌ ۾ ڪٽيندي تارا ڦوٽاريندي چيس "هاڻي اتان هلين ٿو يا...."
تيز گرميءَ باوجود هن جا لڱ برف وانگر ٺري ويا. سڏڪندو پنھنجي احساسن کي اندر جي زندان ۾ دٻائيندو، پنھنجي قسمت تي لڙڪ لاڙيندو اڳتي وڌيو. هُن، همراھہ کي منھن ٽوڙ جواب ڏيڻ چاهيو هو پر پنھنجو هڏائون بدن ڏسي زهر جو ڍڪ ڀري چُپِ ٿي ويو هو.... اوچتو کيس لڱن ۾ عجيب ڀاڃوڙ محسوس ٿي. کن پل ۾ جسم ٽانڊن جيان ٻَرڻ لڳس. بک وگهي سندس پيٽ ۾ چڪ پوڻ لڳا. ڳورا ڳورا قدم کڻندو ڀرسان واري باغ ۾ هڪ وڻ جي ڇانوري ۾ ويٺو. اوچتو سورن جي سٽ اُڀريس، سوچ جي سمنڊ ۾ غرق ٿي ويو ۽ ذهن جي وادين ۾ ڀٽڪندي پنھنجو پاڻ سان ڳالھائڻ لڳو.
"مون پنھنجي وجود جي بقا لاءِ ڀلا ڇا ڇا نہ ڪيو آهي. اٺن سالن جو مس هوندس جو امڙ ۽ ابو سورن جي ســُتي وجهي سويري ئي وڃي سُتا. ننڍپڻ کان ئي ٿاٻن ڌڪن ۾ رهيس.... وڌيڪ ست سال پنھنجي چاچي جي گهر ۾ چاڪري ڪندي گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ منھنجي صحت وئي ڏينھون ڏينھن ڪِرندي. آخر بلڊ ڪينسر جھڙي خطرناڪ مرض ۾ مبتلا ٿي ويس. رت جون الٽيون اچڻ لڳيون. ڳري ڪنڊا ٿي ويس. منھنجي اهڙي حالت ڏسي چاچِي سونل روز چاچي سان پئي جهيڙو اٽڪائيندي هئي. چئہ:
"ٻيلي ٻچڙيوال آهيون ننڍڙن ننڍڙن معصومن کي نہ ڪٿي اهو بي پير مرض وچڙي وڃي...."
ڪوٺيءَ مان منھنجي کنگهڻ جو آواز ڪن تي پوندو هوس تہ وري پارو چڙهي ويندو هيس. چاچي کي ڀون ڀون ڪري وٺي ويندي هئي.
"ڏس.... ڏس ڪئين کنگهي کنگهي کيرو ٿو ٿي پوي. مٿان وري رت جون الٽيون. اڙي گهر ۾ بيماري ٿي ڦھلجي بيماري. بس مان تہ چوانءِ ٿي...."
چاچو مٿي کي ٻئي هٿ ڏئي چپ چاپ پيو ٻڌندو رهندو هو. ها! ڪڏهن ڪڏهن چوندو هيس "مرحوم ڀاءُ جي آخري نشاني آهي ڀلا تون ئي ٻـڌاءِ ڪاٿي ڦٽي ڪيانس. ائين ڪيئن ڪيان. مون کي تہ ڪجهہ بہ سمجهہ ۾ نہ ٿو اچي."
نيٺ چاچي سونل جي روز روز جي رينگٽ چاچي کي مجبور ڪري وڌو هو ۽ هن هڪ ڏينھن مون کي چئي ڏنو هو.
"بابا توکي اسپتال ۾ داخل ٿا ڪرايون بيماريءَ جو علاج تہ ضروري آهي نہ پٽ!"
مان ڪڇان جھڙي ڀِتِ. رڳو هن ڏي نماڻين نگاهن سان نھاريندو رهيس.... اسپتال ۾ پھريان ڪجهہ ڏينھن چاچو مون وٽ ڪڏهن فروٽ تہ ڪڏهن بسڪيٽ کڻي ايندو هو، طبيعت پڇندو هو پر خبر ناهي ڇو اوچتو ئي اوچتو هن اچڻ ڇڏي ڏنو... مان ٻن مھينن تائين اسپتال ۾ لاوارثن وانگر پيو رهيس. ڪو بہ سار سنڀال لھڻ وارو ڪونہ هو. آخر هڪ ڏينھن اسپتال وارن گورين جو ٻُڪُ تري تي رکي چيو. "بابا هاڻي گهر وڃي باقي علاج ڪر. اسان کي ٻين مريضن لاءِ بسترا گهربل آهن."
اسپتال مان خارج ٿي روزگار جي تلاش ۾ گهر گهر ڀٽڪيم. هر ڪنھن مون کان نفرت ڪئي.
چوڻ لڳا تہ "نہ بابا توکي گهر ۾ ملازم رکي اسان کي پنھنجي معصوم ٻچن کي بيمار ناهي ڪرائڻو..."
"تو هيروئني کي گهر ۾ ملازم رکي گهر ڀينگ ڪرائڻو آهي ڇا؟"
ائين گهر گهر کان رلندو دڪانن ۽ هوٽلن ڏانھن رخ ڪيم تہ من اتي ڪو منھنجي حال تي رحم کائي روزگار سان لڳائي، پر هر هنڌان ٺُپ جواب مليو.
اوچتو هن کي کنگهہ ڇڙي پئي ۽ سندس سوچ جي آرسي چڪنا چور ٿي پئي. کنگهہ ختم ٿيس تہ سھڪي جو سلسلو شروع. انھيءَ پل هن ڏٺو تہ سندس ڀرسان اَڇن بُجن وارو هڪ انگريزي ڪتو گذريو. ساڳئي لمحي هڪ مرد، عورت ۽ ٻار پريشاني جي حالت ۾ باغ جي ٻاري ۾ داخل ٿيا.
"اوهو! خبر ناهي ٽوني ڪاڏي هليو ويو.... اف هيڏي گرميءَ ۾ ويچاري جي ڇا حالت ٿي هوندي." مرد پنھنجي پيشاني تان رومال سان پگهر اگهندي ٻار ڏانھن گهوريندي چيو "پپو توکي چيو بہ سھي تہ.....!"
عورت مرد جي ڳالھہ اڌ ۾ ڪٽيندي چيو "اف هو! ڊارلنگ ڀلا هاڻي ٽوني کي بہ تلاش ڪندا يا..."
پوءِ پپو هڪ وڻ ڏانھن ڊڪيو جتي ڪتو ويٺو هو ۽ زبان ڪڍي سھڪي رهيو هو. عورت وڌي وڃي ڪتي کي ڀاڪر پائيندي چيو “Oh! My boy”.
پپو ڏي تيز نظرن سان گهوريندي چيائين "ڏسين ٿو تنھنجي شرارت جي ڪري ٽوني کي ڪيڏو پگهر آيو آهي.... هاڻي تنھنجي سزا اها آهي تہ ٽوني کي اڄ "تون" باٿ وٺائيندين."
"جي امي" ٻار نڪ ۾ گهنج وجهي معصوم انداز ۾ چيو. ٽنھي ۾ هلڪو ٽھڪـڙو مچي ويو. پوءِ ٿورو پريان بيٺل وائيٽ ڪلر جي سيلون ڪار ۾ چڙهي روانا ٿي ويا.
هن اهو سڀ ڪجهہ ڏسي پنھنجي وجود کي ڀُرندي محسوس ڪيو ۽ سندس من ۾ هڪ طوفان برپا ٿيڻ لڳو. نيري اڀ ۾ ڀنل نگاهون ڄمائي چيائين. "اي مولا! هن سماج ۾ غريب جو جيئرو رهڻ گهڙي گهڙي موت برابر آهي. اي ﷲ يا تہ سڀني غريبن کي موت ڏي يا غربت کي ماري ڇڏ... اڄ تہ مون کي پنھنجي زندگي بہ خيرات ۾ مليل کوٽي سڪي وانگر ٿي لڳي......!"
اس جي تيک سان گڏوگڏ هن جي پيٽ ۾ بک جا چَڪَ بہ تيز ٿيڻ لڳا. ماني ڳڀي لاءِ هن ٻہ ٽي در کڙڪايا پر ماڻھن سندس مھانڊو ڏسي وري هيروئني چئي موٽايو ۽ ڪجهہ ڏيڻ بجاءِ گهٽ وڌ ڳالھايو. آخر هڪ هوٽل تي ماني پنڻ ويو. پر اتي بہ کيس دڙڪن ۽ گارين کانسواءِ ڪجهہ بہ نہ مليو. هو بيوسي جي رڻ ۾ ڀٽڪندو رهيو. گرمي ۽ ٻُٽَ سبب سندس جسم پگهر ۾ شل ٿي چڪو هو. ماڻھن جا بي ڍنگا ۽ کتا جملا ذهن کي ڏنگي رهيا هئس. اوچتو کيس مٿو ڳورو محسوس ٿيڻ لڳو ۽ پوءِ سور دماغ جي رڳن کي ڄور جيان چنبڙي ويس. اس باھہ جا الا بڻجي هن جي بدن تي ڪري رهي هئي.... هڪ تہ گهوڙي جيڏي بيماري ۽ مٿان ٻن ڏينھن جي بک. هن پنھنجي جسم مان جان جدا ٿيندي محسوس ڪئي... ساھہ گهٽجڻ لڳس. پوءِ پنھنجي پيٽ جو "دوزخ" ڀرڻ لاءِ ٿورو ئي پريان ان گند پيٽيءَ ڏي رخ ڪيائين جتي رولو ڪتا ۽ ڍور کائي رهيا هئا، هوٽل وارن جو هاريل پاروٿو کاڌو.