جِنُ
"نہ مِڪُرُ ٿي ڪري، ڇڏي ڏيوس پاڻ ئي ٺيڪ ٿي ويندي." پڻھس چيو.
"هاها! هروڀرو نخرو ٿي ڪري." ڀاڻهس چيو.
"ابا ڦٿڪڻ تہ ڏسينس. چوين ٿو نخزو ٿي ڪري. خدا جي واسطي ڇوڪريءَ جو ڪو بِلو ڪيو." ماڻھس جو گفتو.
هن جي حالت اڳي کان وڌيڪ بگڙندي پئي وئي. پنھنجي جسم کي پٽيندي تيز رڙيون ڪري رهي هئي.
"هي ڏسو ڇوڪَرِ جي حالت وڃي پئي خراب ٿيندي، منھنجي مڃو هن کي ڍيڍ آهي..... اڙي آواز تہ ٻڌوس ڪيڏو ڳورو ٿي ويو اٿس. مان منٿ ٿي ڪريان، پير سائين کان اهو ’جن‘ ڪڍرايوس." ماڻھس جي آزي.
"ائين نہ ٿيندو. حق بخشائڻ کان پوءِ اڪثر ڇوريون اهڙو ڇاهند ڪنديون آهن. ڪجهہ نہ ٿيندس." پڻھس وراڻيو.
....پراتي ڪو بہ ائين چوڻ وارو ڪو نہ هو تہ حويلي جي ويڪري ڪمري ۾ قيد ٿيل ان ناريءَ تي جواني جو جِنُ سوار آهي ۽ هوءَ ان کي گُهٽي مارڻ جي ڪوشش ڪري رهي آهي.