وايون
الله هُو الله
تنهنجو عابد آهيان
منهنجو تون معبود
الله هُو الله
نعرو هڻ تو نينهن جو
هر دم حق موجود
الله هُو الله
ڏک سک ۾ توکي سڏيان
ٻي کي سڏڻ بي سود
الله هُو الله
سائين مان سجاد هان
مولا تون معبود
الله هُو الله
*
سردارانِ سردارُ
مير محمد ڄام
بي وسيلن ڀرجهلو
اڙين جو آڌار
مير محمد ڄام
شافي ڪافي شهنشاهه
نرمل نامدار
مير محمد ڄام
ڪائنات جو ڪارڻي
ڪامل قربدار
مير محمد ڄام
سجادَ سر جو سائين
مٺڙو ۽ منٺار
مير محمد ڄام
*
سرتي! سينڌ نه ڊاهه،
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
موهن جي دڙي جي ناچڻي
ڇيرن کي ڇمڪاءِ
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
ڪينجهر منڇر نيڻ ٻئي
ڳوڙها ڪين وهاءِ،
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
اڙي راڳي! سنڌ جا
اٿي سورٺ ڳاءِ،
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
ڪلاچيءَ جي ڪُن جا
مانگر سڀ ماراءِ،
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
سرويچن جي سٿ ۾
سجاد! نانءُ لکاءِ
سنڌ جو نقشو ٿو ڊهي
*
تارا چنڊُ ڪتيون
توڏي ميڙِ ورتيون
آيو آهيان سانوري
توتي ورکائڻ لئه
کڻي گل بتيون
آيو آهيان سانوري
نفرت جي نٽهڻ ۾
اڏي پيار ڇٽيون
آيو آهيان سانوري
پيار جي پيچرن تي
ٻاري ميڻ بتيون
آيو آهيان سانوري
*
متان مُرجهايو
ڳاڙها گل گلاب جا
پرين آه پنڌ ۾
اجهو هو آيو
متان مُرجهايو
ڳاڙها گل گلاب جا
سڳنڌ ساري لوڪ ۾
پنهنجي ڦهلايو
متان مُرجهايو
ڳاڙها گل گلاب جا
ڪَٺا ڪنڊن سين هي
خوشبو کنڊايو
متان مُرجهايو
ڳاڙها گل گلاب جا
مالهيءَ من ۾ مير آ
نه ڪي دل لاهيو
متان مُرجهايو
ڳاڙها گل گلاب جا
*
ڪهڙو لَڪُ لڪاءُ
پرين پنهنجي پيار ۾
اوندهه اوسيئڙو ڇڏي
سج بيٺي ئي آءُ
ڪهڙو لِڪُ لڪاءُ
پرين پنهنجي پيار ۾
جدائيءَ جو جيءَ ۾
گهرو آهي گهاءُ
ڪهڙو لِڪُ لڪاءُ
پرين پنهنجي پيار ۾
عَلمُ پنهنجي عشق جو
هٿ ۾ کڻي آءُ
ڪهڙو لِڪُ لڪاءُ
پرين پنهنجي پيار ۾
*
اجرڪ جي چولي ۾
ڪيڏي ٿي ٺهين
سنڌوءَ ڪپ تي سانوري!
سرتين جي ٽولي ۾
ڪيڏي ٿي ٺهين
منهنجي سنڌڙي سانئڻ!
ڌرتيءَ جي گولي ۾
ڪيڏي ٿي ٺهين
ڇو نه مان توکي ڳايان
ساز سريلي ۾
ڪيڏي ٿي ٺهين
*
جر ۾ جل جيان
منهنجي اندر مان
پيار ته کٽڻو ناهي
پايل پيرن ۾ وجهي
نچان ۽ جهومان
پيار ته کٽڻو ناهي
جدائيءَ جي جيل ۾
لڇان ۽ لوچان
پيار ته کٽڻو ناهي
سڪ جي ساگر ۾ پرين!
ٻڏان ۽ تران
پيار ته کٽڻو ناهي
هن سان ملي، موٽي
وري ٿو وڃان
پيار ته کٽڻو ناهي
*
آزاديءَ انگاسُ
ڪرڻ نه ڏجان ڪڏهين
ڀلي منهنجا ڀائڙا!
مرون کائني ماسُ
آزاديءَ انگاسُ
ڪرڻ نه ڏجان ڪڏهين
سوريءَ سڏني جي پرين!
ٿجان ڪين اداسُ
آزاديءَ انگاسُ
ڪرڻ نه ڏجان ڪڏهين
وطن جي ويرين مٿان
ڪجان ڪين قياسُ
آزاديءَ انگاسُ
ڪرڻ نه ڏجان ڪڏهين
سوڀارو ٿيندين سڄڻ!
آ واحد ۾ وشواسُ
آزاديءَ انگاسُ
ڪرڻ نه ڏجان ڪڏهين
*
سورج مکيءَ جان
منهنجو منهن تو ڏانهن
سج جهڙا صنم
تون جڏهن ٿو اچين
مان ٿڙي ٿو پوان
سج جهڙا صنم
روح ريجهي نٿو
رات جو چنڊ سان
سج جهڙا صنم
رات کي مات ڏئي
آءُ اڀري ڪٿان
سج جهڙا صنم
*
تنهنجي وئي کان پو
من الائي ڇو
ماندو ماندو آ
پرين! تنهنجي شهر ۾
تنهنجي لاءِ ڪو
ماندو ماندو آ
جنهن کان ايندي هوئين تون!
اڄ اهو رستو
ماندو ماندو آ
ڌرتيءَ جي گولي مَٿان
سنڌڙيءَ جو نقشو
ماندو ماندو آ
ڏياريءَ جي ڏڻ تي
توبن هر ڏيئڙو
ماندو ماندو آ
*
منگتا! وڃ موٽي
سوز نه تنهنجي ساز ۾
سر گهورڻ ته گهوريو
ملني شل روتي
سوز نه تنهنجي ساز ۾
ٻاهر ۾ ٻهروپ تون
دل اٿئي کوٽي
سوز نه تنهنجي ساز ۾
هٿ ۾ هاسو حرص جو
لالچ جي لوٽي
سوز نه تنهنجي ساز ۾
*
مسجد ، مندر ۾
پٿر نه هڻو
يار کي ڳولهي ٿو
هن کي شهر ۾
پٿر نه هڻو
هيڪل وياڪل آ
ڪوئي سفر ۾
پٿر نه هڻو
نوريءَ نشاني آ
يارَ ڪينجهر ۾
پٿر نه هڻو
غريب شاعر هي
آه ٻڏتر ۾
پٿر نه هڻو
*
ڪيڏو اوسيئڙو
سجاد جاڳي ٿو
ٻنڀي ۾ اٿس اکيون
پاءِ پرين ليئڙو
سجاد جاڳي ٿو
محفل به ٿي پوري
گهر نه اڃا وَيَڙو
سجاد جاڳي ٿو
سوَڙ نڪي گبرو
ڪيڏو ٿو پوي سيئڙو
سجاد جاڳي ٿو
نانيءَ جي ڪچي گهر ۾
آرام ۾ ڪوريئڙو
سجادجاڳي ٿو
*
توسان پنهنجو نانءُ
لکيل ڏسي هانءُ
ٺري پيو آهي
تنهنجي پيار جي ڇانوَ ۾
دل جو ڪوسو ٿانءُ
ٺري پيو آهي
تو تي گيت غزل لکي
پرين منهنجو ڏانءُ
ٺري پيو آهي
منهنجو خط کڻي مٺي!
تنهنجي ڀت تي ڪانءُ
ٺري پيو آهي
*
ڪينجهر ۾ ڪنول
ڦٽا هِنِ ڪيڏا
اوسيئڙي ۾ او پرين!
پَلن مٿان پَلَ
ڦٽا هِنِ ڪيڏا
تنهنجي آئي سانوري!
مَن اڱڻ تي گل
ڦٽا هِنِ ڪيڏا
پرين! پنهنجي پيار جا
شهر سڄي ۾ هل
ڦٽا هِنِ ڪيڏا
*
چار ئي چپ گڏي
آءُ ته پرچون پاڻ ۾
سنڌوءَ ڪپ تي سانوري!
هڪ ٻي کي سڏي
آءُ ته پرچون پاڻ ۾
آڻ مڃي آيو هان
تنهنجي آءٌ تڏي
آءُ ته پرچون پاڻ ۾
سنڌڙي صدقي سانوري!
ڪاوڙ کي ڇڏي
آءُ ته پرچون پاڻ ۾
دوئيءَ کان دور ٿي
نينهن نگر اڏي
آءُ ته پرچون پاڻ ۾
*
ڪيڏو وڻنديون هِنِ
تنهنجون تصويرون
جيون جي هن رڻ پٽ ۾
مون سان هلنديون هِنِ
تنهنجون تصويرون
اجهو تون ايندينءَ هتي
آٿت ڏينديون هِنِ
تنهنجون تصويرون
منهنجي ڪمري ۾ پرين
ڪيڏو ٺهنديون هِنِ
تنهنجون تصويرون
جڏهن روئندو هان صنم
مون سان روئنديون هِنِ
تنهنجون تصويرون
*
رات جي راڻيءَ ۾
ڪيڏي خوشبو
پنهنجي ڌرتيءَ جي
اَن ۽ پاڻيءَ ۾
ڪيڏي خوشبو
حياءَ جي گلڙن جي
سنڌ جي نياڻيءَ ۾
ڪيڏي خوشبو
سنڌوءَ جي ڪپ تي
لئيءَ ۽ لاڻيءَ ۾
ڪيڏي خوشبو
آجپي جي آس ۾
هر سنڌياڻيءَ ۾
ڪيڏي خوشبو
*
تنهنجي بي رخي ڏسي
جاني! جذبن کي
ننڊ وٺي وئي آ
شال نه جاڳن ڪڏهن
دل جي دردن کي
ننڊ وٺي وئي آ
ساڀيائن جي آس ۾
هاڻي سپنن کي
ننڊ وٺي وئي آ
سُڻي ئي نٿو سڄڻ
منهنجي عرضن کي
ننڊ وٺي وئي آ
*
اکيون ڪري پير
ايندس مان تو ڏي
اوسيئڙي ۾ رهجانءِ تون
پرين! اوير، سوير
ايندس مان تو ڏي
تنهنجي گهر جي ٻير ۾
جڏهن پڪا ٻير
ايندس مان تو ڏي
تڙي پنهنجي ڀونءِ مان
سارا اَير ۽ غير
ايندس مان تو ڏي
سجاد! سنڌ ۽ سونهن ڏانهن
خدا ڪري خير
ايندس مان تو ڏي
*
دوست! نه در کڙڪاءِ
آڌي رات اچي
ڏسي نه ڪوئي او پرين!
ائين نه سيني لاءِ
آڌي رات اچي
منهنجي اڱڻ تي اچي
پيار جو گيت نه ڳاءِ
آڌي رات اچي
چنڊ چتائي ٿو ڏسي
وارن کي ته وراءِ
آڌي رات اچي
*
غيرتمند ۽ غلام!
کوڙو ئي نٿو لڳي
وڃي وڏيري جو
جهڪي ڪيان سلام!
کوڙو ئي نٿو لڳي
سورن ۾ آ سنڌڙي
ڪيان مان آرام!
کوڙو ئي نٿو لڳي
نائون مل کي نِوڙي
ڪيان رام رام
کوڙو ئي نٿو لڳي
*
سنڌ سڄي سائي
تون ڇو هيڊو ٿي وئين
آزاديءَ انگاس سان
هوءَ جڏهن آئي
تون ڇو هيڊو ٿي وئين
وائي شيخ اياز جي
جڏهن مون ڳائي
تون ڇو هيڊو ٿي وئين
ديس دروهِن جي مٿان
پئي جڏهن ڇائي
تون ڇو هيڊو ٿي وئين
*
اماس رات ۾
سڀئي تارا
چنڊ کي ڳولهن ٿا
لوڊشيڊنگ جي ڪري
هِن شهر وارا
چنڊ کي ڳولهن ٿا
عيد جي اوسيئڙي ۾
ٻالڪ ويچارا
چنڊ کي ڳولهن ٿا
سج لهي وَينِ شهر ۾
ڳوٺِ وڃڻ وارا
چنڊ کي ڳولهن ٿا
*
پرين! تنهنجي پيار
منجهائي ڇڏيو آ
ڳالهين ڳالهين ۾
اقرار ۽ انڪار
منجهائي ڇڏيو آ
ڪيئن لاهيندس تنهنجا
احسانن جي بار
منجهائي ڇڏيو آ
کلندي روئي ٿو ويهان
هر هر تنهنجي سار
منجهائي ڇڏيو آ
*
گيت ۽ وائي
تنهنجي نانءِ
توبن دولت ڪهڙي ڪم جي
پيسو پائي
تنهنجي نانءِ
اوندهه ۽ اوجاڳا مون لئه
رات سهائي
تنهنجي نانءِ
شايد مون کي ساريو آ تو
هڏڪي آئي
تنهنجي نانءِ
پير ڀري تون آءُ اڱڻ تي
سيج سجائي
تنهنجي نانءِ
رنگ برنگي انڊلٺ دنيا
ڳاڙهي سائي
تنهنجي نانءِ
*
تنهنجي شهر ۾
مان پاڻ کي ڳولهيان ٿو
تون ته مليويندين مگر
مسجد مندر ۾
مان پاڻ کي ڳولهيان ٿو
پنهنجي ڪوتا جي پرين!
اکر اکر ۾
مان پاڻ کي ڳولهيان ٿو
تو وٽ اچي او مٺا!
تنهنجي ئي گهر ۾
مان پاڻ کي ڳولهيان ٿو
*
ڄامشوري ۾
ڪاري جوري ۾
ڪيڏا قرب ڪري ڇڏيئي
آٽوگراف ڏئي مونکي
ڪاغذ ڪوري ۾
ڪيڏا قرب ڪري ڇڏيئي
سپني ۾ اچي سنڌو!
ننڊ هندوري ۾
ڪيڏا قرب ڪري ڇڏيئي
سڀئي خال ڀري پرين!
جيون پوري ۾
ڪيڏا قرب ڪري ڇڏيئي
*
ڪيڏا مينگهه ملهار
تنهنجي اکڙين ۾
پرين پسان ٿو پيو
پنهنجائپ جا پار
تنهنجي اکڙين ۾
سڪ جو ساگر ٿو وهي
سڄڻ تارئون تار
تنهنجي اکڙين ۾
موهنَ مورتيءَ جا
هوندا هِنِ آثار
تنهنجي اکڙين ۾
*
تنهنجو خط پڳو
چمين اکين تي رکيم
هيڏن نانون مان پرين!
تنهنجو نانءُ رڳو
چمين اکين تي رکيم
تنهنجي سڪ ۾ سانوري!
طعنو جو به لڳو
چمين اکين تي رکيم
هونئن ته کوڙ سجاد پر
تنهنجو سڪ سڳو
چمين اکين تي رکيم
*
روز سنسار ۾
هاءِ مانيءَ جي لئه
لانگ مارچ ٿو ڪيان
شال پرچي پوي
آءُ جاني جي لئه
لانگ مارچ ٿو ڪيان
سچ ۽ سوز سان
زندگانيءَ جي لئه
لانگ مارچ ٿو ڪيان
تون ڀلي ٻار ٿي
مان جوانيءَ جي لئه
لانگ مارچ ٿو ڪيان
*
سج نه سوريءَ چاڙهيو
اونڌهه ٿو ويندي
اجرا پکي امن جا
پڃرن منجهه نه واڙيو
اونڌهه ٿو ويندي
مونکي ڏسي مٺڙا!ٰ
ڪنڌ نه پرتي لاڙيو
اونڌهه ٿو ويندي
پنهنجي پيرن تي بيهو
ڀاڙين تي نه ڀاڙيو
اونڌهه ٿو ويندي
*
تنهنجي راهن ۾
نيڻ وڃائجي ويا
ڳاڙهين چوڙين ۽
گورين ٻانهن ۾
نيڻ وڃائجي ويا
هاءِ وڇوڙي جي
تيز هوائن ۾
نيڻ وڃائجي ويا
توکي پرچائيندي
ناز ادائن ۾
نيڻ وڃائجي ويا
وار جو کوليا تو
گهنگهور گهٽائن ۾
نيڻ وڃائجي ويا
*
بند ڪتابن کي
اُڏهي کائي وئي
سوال لکيا پيا هِنِ
يار جوابن کي
اُڏهي کائي وئي
هيڏي ناول مان
پيار جي بابن کي
اُڏهي کائي وئي
هڪ نه ساڀيان ٿيو
سارن خوابن کي
اُڏهي کائي وئي
ڏوهه سڀئي ثابت
هاءِ ثوابن کي
اُڏهي کائي وئي
*
ويريءَ وڍيا وڻ
پکي سڀ اُڏري ويا
باغ جي مالهيءَ جا
ڏسي لڱ لڇڻ
پکي سڀ اُڏري ويا
سيتا! تنهنجي ديس ۾
آيا جو راوڻ
پکي سڀ اُڏري ويا
ڳوڙها ڳاڙي ڳولهيان
ڌنار نه ڪي ڌڻ
پکي سڀ اُڏري ويا
واري واڪا واءُ جا
رڳو رڻ ئي رڻ
پکي سڀ اُڏري ويا
*
سجاد ۽ سور
ٺهي ويا هِنِ پاڻ ۾
پرين! منهنجي شاعري
۽ تنهنجا مذڪور
ٺهي ويا هِنِ پاڻ ۾
حق ۽ سچ جي راهه ۾
سوري ۽ منصور
ٺهي ويا هِنِ پاڻ ۾
منهنجي تنهائي پرين!
پل پل تنهنجا پور
ٺهي ويا هِنِ پاڻ ۾
*
وينگس! تنهنجا وار
مون لئه ڇپر ڇانورو
ها مان ايندس چئي وئينءَ
تنهنجا قول قرار
مون لئه ڇپر ڇانورو
تنهنجي نيڻن ۾ پرين!
جيڪي مينگهه ملهار
مون لئه ڇپر ڇانورو
ٻيا ڀلي وسري وڃن
سرتي! تنهنجي سار
مون لئه ڇپر ڇانورو
*
پنهنجي پڌر ۾
گل نه ڦٽندا هيل
هُو ويو ڄڻ بهار ويو
پوري هن تر ۾
گل نه ڦٽندا هيل
نفرت واسو ڪيو اچي
نينهن نگر ۾
گل نه ڦٽندا هيل
ڇا لئه بيٺو آن چريا!
اُٻاڻڪو در ۾
گل نه ڦٽندا هيل
*
اکيون اگهي ڇڏ
پرين ايندو ڪين ڪي
پرينءَ پڄاڻان هتان
اڙي! تون ڀي لڏ
پرين ايندو ڪين ڪي
ائين تون اڻ ڄاڻ ٿي
کير ۾ کنڊ نه کڏ
پرين ايندو ڪين ڪي
ابر وسڻ آسري
ٿَر ۾ گهر نه اَڏ
پرين ايندو ڪين ڪي
*
وارن ۾ وچڙاءِ
بڪل منهنجي پيار جو
ويهي سرتين وچ ۾
ايڏو نه شرماءِ
وارن ۾ وچڙاءِ
بڪل منهنجي پيار جو
گَورين ٻانهن ۾ پرين!
چوڙين کي چمڪاءِ
وارن ۾ وچڙاءِ
بڪل منهنجي پيار جو
اوتي عطر پيار جو
مونکي تون مهڪاءِ
وارن ۾ وچڙاءِ
بڪل منهنجي پيار جو
اچي آڌيءَ رات جو
سورن کي سمجهاءِ
وارن ۾ وچڙاءِ
بڪل منهنجي پيار جو
*
ڏاهپ کي ڏاوڻ
هوندا هِنِ هر دور ۾
سيتا هڪڙي ڪونه هئي
سيتا ۽ راوڻ
هوندا هِنِ هر دور ۾
ڏسي سوچ نه او چريا!
اکين ۾ سانوڻ
هوندا هِنِ هر دور ۾
گوليون، گُليلا سنڌ جا
شهر ۽ واهڻ
هوندا هِنِ هر دور ۾
سج اُڀري شل خير جو!
الڪن ۾ آسڻ
هوندا هِنِ هر دور ۾
*
هُن حياتيءَ ۾
رنگ ڀريا آهن
هوڏي ڏس ته سهي
جوڀن ڇاتيءَ ۾
رنگ ڀريا آهن
ٻهڪي پيو آهيان
جانيءَ جهاتيءَ۾
رنگ ڀريا آهن
ننڍڙي ٻالڪ ڀي
ٻوليءَ ٻاتي ۾
رنگ ڀريا آهن
*
ڌرتيءَ جو گولو
ڪيڏو سوڙهو ٿي ويو
هوءَ جو وئي سامائجي
هاڻ سندس چولو
ڪيڏو سوڙهو ٿي ويو
پري پري رهندو هيو
منهنجو ير ڍولو
ڪيڏو سوڙهو ٿي ويو
اڄوڪي هن دؤر ۾
غريب لئه لولو
ڪيڏو سوڙهو ٿي ويو
*
پرينءَ کان پري
جيئڻ ڏاڍو آ ڏکيو
مينهوڳيءَ جي مند ۾
ڪنهن کي ياد ڪري
جيئڻ ڏاڍو آ ڏکيو
اکيون اوسيئڙو ڪرن
ميڻ بتي ٻري
جيئڻ ڏاڍو آ ڏکيو
هيئون ڪنهن جي حب ۾
ٿڌا ساهه ڀري
جيئڻ ڏاڍو آ ڏکيو
سجاد!ٰ سَڄڻ سيگهه ۾
وري شال وري
جيئڻ ڏاڍو آ ڏکيو
*
وَرُ وَرُ ڏئي وڃ
ڀيرو نه تون ڀڃ
اڱڻِ عجيبن جي
توبهه استغفار چئي
ڏوهه سڀئي مڃ
اڱڻِ عجيبن جي
رڪوع سجدي قيام سان
گوڏا پنهنجا ڀڃ
اڱڻِ عجيبن جي
پنهنجي جيجل ماءُ جي
ملهائج تون ٿڃ
اڱڻِ عجيبن جي
*
پوتيءَ جو پلئه
مُک تي وجهه نه سانوري!
چپ چپ ڇو آهين
چوڻو اٿئي چئه
پوتيءَ جو پلئه
مُک تي وجهه نه سانوري!
پيار واري پنڌ ۾
ڪر نه ڪوئي ڀئه
پوتيءَ جو پلئه
مُک تي وجهه نه سانوري!
سندر سندر سونهن مان
ٿيو آ ڪنهن کي ڍؤ؟
پوتيءَ جو پلئه
مُک تي وجهه نه سانوري!
*
جاني! تون ڀي جاڳ
آءٌ به جاڳان ٿو
جاڳڻ سان ئي ملندو
سلطاني سهاڳ
آءٌ به جاڳان ٿو
ڳائي پئي ٿي عابده
ڀٽائيءَ جو راڳ
آءٌ به جاڳان ٿو
ننڊ ڪندين جي ناکُئا!
ملندئي ڪيئن پو ماڳ
آءٌ به جاڳان ٿو
*
اڄوڪو انسان
ڪيڏو روڳي ٿي ويو
ڪو بڻيو آ چوڌري
ڪو وڏيرو خان
اچوڪو انسان
ڪيڏو روڳي ٿي ويو
پنهنجي لاءِ پاڻ بيٺو
موت جو سامان
اچوڪو انسان
ڪيڏو روڳي ٿي ويو
ڪوئي پٿر پوڄ ۾
ڪو پاڻ آ ڀڳوان
اچوڪو انسان
ڪيڏو روڳي ٿي ويو
*
ڀَلي ڀُلي پئو
ڪر نه ڪوئي ڀئو
پيار نگر ۾ اوپرين!
عشق واري آڳ ۾
شال اچئي ڪو تئو
پيار نگر ۾ اوپرين!
مون لئه ڇپر ڇانو آ
سجڻي تنهنجو رئو
پيار نگر ۾ اوپرين!
تنهنجي درشن مان پرين!
ٿي نٿو پيو ڍئو
پيار نگر ۾ اوپرين!
*
منهنجي گهر جو بڙ
ڪري پيو ڪالهه
جيڪو ڇپر ڇانو هو
ڀلاين ۾ ڀڙ
ڪري پيو ڪالهه
پن پن جنهن جو پيار هو
ٽاريءَ ٽاريءَ وڙ
ڪري پيو ڪالهه
منهنجي لاءِ مهانُ هو
سخي ڄام سپڙ
ڪري پيو ڪالهه
بابي سائينءَ جي لاڏاڻي تي.
*
ڌوڪي واري دنيا اندر
پنهنجي دل ڦرائي ويٺس
ناحق نينهن اڙائي ويٺس
پنهنجو منُ هو ڪورو ڪاغذ
ڇا ڇا تنهن تي لکائي ويٺس
ناحق نينهن اڙائي ويٺس
اونڌاهيءَ ۾ گهاريندي ڀي
چانڊوڪيءَ کي چاهي ويٺس
ناحق نينهن اڙائي ويٺس
ڪوڙي دنيا ڪوڙا ماڻهو
پوءِ به سچ ڳالهائي ويٺس
ناحق نينهن اڙائي ويٺس
بند هُيو در مئخاني جو
تنهن کي به کڙڪائي ويٺس
ناحق نينهن اڙائي ويٺس
*
لنگهي ويندين لَڪَ
مصيبت جا مينڌرا!
مومل ماڻيندين وڃي
مونکي آهي پَڪَ
لنگهي ويندين لَڪَ
مصيبت جا مينڌرا!
وک وک تي واسينگ جا
چٻي ڄٻي چڪ
لنگهي ويندين لَڪَ
مصيبت جا مينڌرا!
مومل جي محلات ۾
لاهيندين تون ٿڪ
لنگهي ويندين لَڪَ
مصيبت جا مينڌرا!
*
پاڻي ڀَل نه پيار
نيڻ کڻي نهار
اڃ لهي ويندي
آهيان پياسو پيار جو
کلي بس کيڪار
اڃ لهي ويندي
ٻه چپ تنهنجا ۽ ٻه منهنجا
گڏي ڪيون ڇار
اڃ لهي ويندي
*
ڪوڙ کي ڪائو ڪچ چيو تو
سچل! سارو سچ چيو تو
ان الحق جو نعرو ماري
رمز انهيءَ ۾ رچ چيو تو
سچل! سارو سچ چيو تو
نفرت واري نارِ مان نڪري
الفت ڏي آ اچ چيو تو
سچل! سارو سچ چيو تو
ٻاهر ٻڙڪ نه ٻول او پيارا
پتنگ وانگي پچ چيو تو
سچل! سارو سچ چيو تو
محبت واري مام پروڙي
نازڪ نيهن ۾ نچ چيو تو
سچل! سارو سچ چيو تو
*
لفظ زبانَ تي
اٽڪي پيا هِنِ
تو ڏي جيڪي گل اڇلايا
صحيح نشانَ تي
اٽڪي پيا هِنِ
غريب گهر ۾ ننڍڙا ٻالڪ
هڪڙي نانَ تي
اٽڪي پيا هِنِ
آزادي اعلان اسان جو
حڪمران
اٽڪي پيا هِنِ
*
منهنجو پِريان لوءِ
جنهن جو مانُ مهانُ آ
ساري سنڌ ۾ هِن جو
مٽُ نه آهي ڪوءِ
منهنجو پِريان لوءِ
جنهن جو مانُ مهانُ آ
گلابن جا گُلَ هتي
پرين هارَ تون پوءِ
منهنجو پِريان لوءِ
جنهن جو مانُ مهانُ آ
مخدوم جي مزار هِتِ
سرمد جي هيءَ لوءِ
منهنجو پِريان لوءِ
جنهن جو مانُ مهانُ آ
سنڌ جو مشهور بزرگ مخدوم اسماعيل رحه
سنڌ جو مشهور راڳي سرمد سنڌي
*
هن جي نيڻن ۾
سونهن ٿي جرڪي پئي
هوڏي ڏس ته سهي
ڪيڏي لبڙنِ ۾
سونهن ٿي جرڪي پئي
سنڌؤَ جي ڪپ تي
بيٺل ٻيڙنِ ۾
سونهن ٿي جرڪي پئي
ميندي جو هَئين ٿَئين
گُوريءَ هٿڙنِ ۾
سونهن ٿي جرڪي پئي
سجاد آءُ سِگهو
يار جي سڏڙنِ ۾
سونهن ٿي جرڪي پئي