ريشم جا ٿانَ اکلي رهيا آهن
سج نه سوري چاڙهيو
اونڌهه ٿي ويندي
اجرا پکي امن جا
پڃرن ۾ نه واڙيو
اونڌهه ٿي ويندي
سجاد ميراڻيءَ جي شاعريءَ مان بک جو درد، ڌرتيءَ جي محبت، رسمن جي بي حسي ۽ دلين جي مجبوري ٽمندي نظر اچي ٿي پر پوءِ به ڪٿي ڪٿي عادت کان مجبورٿي،هو اهريون سٽون لکي ٿو جو الهڙ پن جون سموريون ادائون فلم بند ٿو ڪري ڇڏي.
سمنڊ ڪناري تي سانجهيءَ ويلي جو
کوڙ حسينن جون ٽوليون جاڳن ٿيون
ڳوٺ جي ميلي ۾ ناچ هلي ٿ پيو
اڀريل ڇاتيون ۽ ڇوليون جاڳن ٿيون
يا مذهبي ٻانگن کي سونهن جون عظمتون مڃائڻ لاءِ چوي ٿو ته:
ڇو واعظ ٿو ٽوڪين مونکي ڀلا
سونهن ۽ سچ کي ٽاريو ڪيترو
زهر هن جي هٿن مان ٿو هر هر ملي
نيٺ پيئبو پرين هاربو ڪيترو
مطلب ته سجاد سجيلو شاعر آهي. سجاد سهڻو ۽ سٺو شاعر آهي. سجاد سونهن سچ ۽ سنڌ تي اهڙو سهڻو لکيو آهي جو جڏهن ان جي شاعريءَ کي اکيلجي ٿو ته ائين ٿو لڳي ڄڻ ريشم جا ٿانَ اکلي رهيا آهن
شوڪت نوناري
خيرپور