نظم
اوسانئڻ
مان تنهنجا
لکيل خط
سڀ ساڙي
انهن جي رکَ
تنهنجي ئي
ڏنل
زخمن تي
ٻرڪي ڇڏي
سوال
اکين تي پٽيون هِنِ
ڪنن ۾ ڪپهه آ
نه ڪجهه مان ڏسان ٿو
نه ڪجهه مان ٻڌان ٿو
هٿن ۾ ڪڙيون هِنِ
زبانن تي تالا
قلم ڀي آ قيدي
پيرن ۾ زنجير لوها ڏسان ٿو
عدالت جي ڪرسي تي ڊوها ڏسان ٿو
منهنجو ڀاءُ قيدي
منهنجي ڀيڻ قيدڻ
منهنجا شير ڦاهي چاڙهيا ويا هِنِ
سمورا منهنجا گهر اجاڙيا ويا هِنِ
ايڏو ظلم مون سان
ايڏي آهي تعدي
ٻڌايو ملهايان مان
جشن آزادي
ستي جتي
منهنجي پاڙي واري
ستي جتيءَ
مون کي سڏي چيو ته
رات مون کان پاس ٿيڻ جو
تعويذ
وٺي وڃجانءِ
۽
پوءِ
رات جو
اتي به مون کي
پاس ڪيو ويو
سج
اڄ صبح جو سج
ڪني ڪڍي، وري لهي ويو
سڀني ماڻهن اهو ڏسي
ٽهڪ ڏنا
۽ چوڻ لڳا ته
سج به هاڻي
چرچائي ٿي ڀوڳ ڪري ٿو
پر انهن کي ڪير سمجهائي
ته سج
سند پرڪارن تي
ايترو شرمائجي ويو آهي
جو اڀرڻ تي
دل ئي نٿي چويس
قرآن سان شادي!
ڪالهه جنهن کي قرآن شريف
سان پرڻايو ويو
سا رات قرآن
کي سيني سان لائي
چمي ڏئي
شريف سان
هلي وئي.
واهه وڏيرا!
پاڻ واري وڏيري
پنهنجي ٽنهي ڌيئرن کان
حق بخشرائي ڇڏيو
مگر بعد ۾
هڪ ڊرائيور سان
ڀڄي وئي
ٻي ڪاري ڪري ماري وئي
۽ ٽين چري ٿي پئي
ماکيءَ جهڙالفظ
مون پنهنجي
دوستن جا
ٿوهر جهڙا
لفظ
هڪ ڳيت سان
ڳهي ڇڏيا
پر منهنجي دوستن
منهنجا
ماکي جهڙا مٺا لفظ
چکي به نه ڏٺا
چنڊ چانورن جي ماني
او چنڊ
اوچوڏهين جا چنڊ
منهنجي هن خالي پنڊيءَ
۾ چانورن جي ماني ٿي
لهي آءُ
ڇوته مان ۽ امان
ڪيترن ڏينهن جا بکايل آهيون
تون چانورن جي ماني ٿي
هن پنڊيءَ ۾ آءُ
ته مان ۽ منهنجي امڙ
ٻه ٽي گرهه کائون
او چنڊ آءُ ني
مون کي ۽ امڙ کي ڏاڍي
بک لڳي آ
عشق سلامت
ملان ٻانگ ڏني
اسان يار کي سڏيو
ملان نماز نيتي
اسان يار کي ڀاڪر پاتو
ملان سجدو ڪيو
اسان يار جو مک چميو
ملان سلام ورائي
ايمان جي سلامتي جي دعا گهري
اسان عشق جي
سلامتيءَ جي دعا گهري
هو ۽ مان
سورج مکي جي
گل وانگي
منهنجو منهن ته سدائين
هن ڏانهن
هوندو آهي
پر هن کي خبر ئي ناهي
ته ڪو مون ڏانهن
ڏسي به نه ٿو
اهو منهنجو ڏوهه آيا
هن جو؟
پرينءَ جا رانديڪا
نيل گگن مان
تارا ڇاڻي
هن آڏو رکندو آهيان
تارن کي ڪوڏين جان ڪڏائي
سرتين سان هوءَ کيڏندي آهي
چنڊ به هن وٽ بال جيان آ
جنهن سان گڏ هوءَ ڇال آ ڏيندي
چنڊ کي ڄڻ احوال آ ڏيندي
سج پرينءَ جو آئينو آ
جنهن جي آڏو ڦڻي کڻي هوءَ
پنهنجا وار ٺاهيندي آهي
پيار جو گيت ڳائيندي آهي
۽ پوءِ تارارقص ڪندا هِنِ
چنڊ به دف جيان وڄندو آ
سورج ڀي پو نچندو آهي
اولهه پاسي لهندو آهي
۽ پو ڏينهن لهي ويندو آ
۽ پو رات ٺري پوندي آ
ڌوڪو
ڇا جي مرڪ؟
ڇا جو تبسم؟
ڌوڪو
فريب
فراڊ
فنڪاري
ٺڳي
چالاڪي
منافقي
مڪاري
ٻهروپي
ٻي کي
بيوقوف
بنائڻ
جو ڍنگ
تون جي آهين مان ڀي آهيان
اکين بنا انڌو ماڻهو
پيرن بنا منڊو ماڻهو
هٿن بنا ٽنڊو ماڻهو
ڪنن بنا ٻوڙو
وارن بنا گنجو ماڻهو
نڪ بنا بينو ماڻهو
چپ بنا گونگو ماڻهو
مانيءَ بنا بکيو ماڻهو
پاڻيءَ بنا اڃيو ماڻهو
ناڻي بنا سڃو ماڻهو
تو بن
منهنجي من جا ميتَ
چمي
ڪالهه
جيڪا مون
تو کان
چمي
ورتي هئي
اوتري
مون کان
وَٺُ
ڇا لاءِ ته
مان
ڪنهن جو
حق
نه کائيندو آهيان
چريو ناهيان
تون ٿو چوين کريو هان مان
مان ٿو چوان چريو هان تو
کير ته ناهيان کريو هان مان
پير ته ناهيان مير ته ناهيان
باقي آءٌ ڪيئن کريو هان
شاعر آهيان شعر ٿو ٺاهيان
راتيون جاڳي نور نچوئي
ڏات ۽ ڏانءَ کي لوئي ڳوهي
لفظن کي موتين جان پوئي
گيت لکان ٿو آزاديءَ جا
قوم سڄي جا ڳايان ٿو مان
باغي گيت ڳايان ٿو مان
انڌو، منڊو
ٽنڊو، ٻوڙو
گنجو، پينو
گونگو، بکيو
اڃو ، سڃو
رهندو آهيان
منهنجا مٺڙا منهنجا سائين
تون جي آهين مان ڀي آهيان
تون جي ناهين مان ڀي ناهيان
آزادي سان ڳالهه
ٻاٽ اوندهه ۾ لاٽ ڏٺي مون
ورتيون وئي پئي واٽ ڏٺي مون
دل جهلي مون سوال ڪيو هي
تنهنجو نالو ڇاهي پياري
هر ادا ٿئي ڏاڍي پياري
جيڪر مون سان ساڻ هلي پئه
جيون مون سان ساڻ رهي پئه
چيائين
منهنجو نالو آزادي آ
مون کي جي تون ماڻڻ چاهين
پنهنجي گهر ۾ آڻڻ چاهين
رت جي ميندي هڻڻي پوندئي
دل ڪشادي ڪرڻي پوندئي
قدم قدم تي ٿاڻا ايندا
ڦاها ايندا گهاڻا ايندا
جهلي هٿ ۾ ناڻا ايندا
متان تنهنجي هرڪي پئي
متان تنهنجو من ڇرڪي پئي
پوءِ مونکي تون دڳ ۾ رولي
وڪڻي ويهي واٽ تي ٻولي
ان لئه پهريان دودي کان پڇ
هوشوءَ کان پڇ هيمون کان پڇ
جن وٽ منهنجو مانُ مٿاهون
مون وٽ جن جو شان مٿاهون
جن سان منهنجا سگَ اوسائين
جيڪي منهنجا مگَ اوسائين
باغي آهيان ڏوهي آهيان
جوئي آهيان سوئي آهيان
شاعر آهيان کريو ناهيان
حق لکان ٿو سچ لکان ٿو
ڪوڙ کي ڪانو ڪچ لکان ٿو
ڌرتيءُ سان مان پيار ڪيو آ
ڏوهه اهو آ منهنجاسائين
مون کي ڇو ٿو چريو ڀائين
ملڻ جي آس ۾
مان نيرڙي سانجهي
۽ تون باک ڦٽي
تو تائين پهچڻ لاءِ
مان سڄي رات
سفر ڪيو
پر تيسيتائين تون
ٽاڪ منجهندجو لاڙو
لنگهي ڇڪي هيئن
پر پوءِ به مان
مايوس نه ٿيو آهيان
۽ سفر جاري
رکيو پير اچان
تو سان
ملڻ جي آس ۾
ڀيٽا
او پرين!
تنهنجي سونهن کي
مان
گرم، گرم
چميءَ کان سواءِ
ڪهڙي ڀيٽا
ڏئي سگهان ٿو
تون ئي چئه
او پرين!
ڳالهائيندي ڪر
مان پنهنجي گهران
اهو سوچي نڪرندو آهيان
ته اڄ هن کي چوان
ته الله جو نالو اٿئي
مون سان نه ڳالهائيندي ڪر
پر هن جي سامهون
ٿيندو آهيان
ته ابتڙ
هيئن چئي
ويندو آهيان
ته الله جو نالو اٿئي
مون سان ڳالهائيندي ڪر