چو سٽا
نانگ ڪارا ڪاريهر ٿو پالي پيو
جنهن به کاڌواتان ڏنگ هڪڙو دفعو
سو حياتي ڏکن ۾ ٿو جالي پيو
هُن جي نيڻن جو مون کان نه پڇ ڳالهه تون
هُن جي نيڻن ڏنو آ نشو نينهن جو
جنهن به پيتو اتان آهي هڪڙو دفعو
ان کي ناهي پتو رات ۽ ڏينهن جو
هُن جي مرڪڻ جي مون کان نه پڇ تون خبر
هُن جي مرڪڻ ته دردن جو درمان آ
ڪنهن به ڪافر جي ان کي ڏٺو مرڪندي
آندو ان ڀي انهيءَ وقت ايمان آ
هُن جي ڀاڪر جو مون کان نه پڇ تون مزو
هُن جي ڀاڪر ۾ جنت ملي ٿي پوي
جنهن کي هڪڙو دفعو قرب هُن جو مليو
ان جي قسمت خدا سونهن کُلي ٿي پوي
هن جي ڳاڙهن ڳلن ۽ لبن لئه نه پڇ
بس گلن ڀي اتان ئي ڪيو آ نقل
گل کي سنگهڻ ڇهڻ جي اجازت اٿئي
هوڏي ويجهو نه وڃ تون پري ڀڄ عقل
هن جي پيرن، هٿن جي نزاڪت ته ڏس
پَٽُ پيرنِ ۽ ريشم هٿن ۾ اٿن
گل جي ڪهڙي نزاڪت پرينءَ جي اڳيان
گل ته عاشق آ پيرن هٿن تي مٿن
وري هار هارنِ تي آئي آ يارو
وري مار مارن تي آئي آ يارو
وري ٿيو وڏيرو ڇتو آ اسان جو
وري مارئي اڄ سامائي آ يارو
هوشوءَ واري هشمت رک تون
سنڌڙي ساڻ محبت رک تون
مرسون مرسون سنڌ نه ڏيسون
اهڙي همت غيرت رک تون
اسان کي پري ٿيو اسان سان نه اٽڪو
اسان جو اگر جي لڳي ويو ڪو جهٽڪو
سنڀالي نه سگهندئو پنهنجو پو پٽڪو
چڱو ٿو ڇڏي ڏيو تڪرار ڄٽڪو
تنهنجي مئخاني مان مخمور ٿين ٿا ڪيئي
تنهنجي نيڻن مان ڀري جام پيئن ٿا ڪيئي
شل آباد رهي مئخانو اوهان جو ساقي
ان مئخاني سهاري ته جيئنِ ٿا ڪيئي
صبح جو چمي ڏئي تون هلي ويندي ڪر
پائي ڀاڪر، پوءِ ڀلي ويندي ڪر
ڏينهن سارو پو سجايو گذرندو پنهنجو
ڪجهه سڻي ڪجهه سلي ويندي ڪر
هاريءَ جي ڪمائيءَ کي کپائي ٿو وڏيرو
ريشم جا وڳا روز مٽائي ٿو وڏيرو
مسڪين جي ٻچڙن کي نه آ دال ميسر
هُت روز ڪڪڙ قورما کائي ٿو وڏيرو
پيار کي ڳجهه ۾ هلائڻ ٿو گهرين!
واهه جو محبت ملهائڻ ٿو گهرين
باهه ڪکَن ۾ به لڪندي ڪيتري
باهه ڪکن ۾ لڪائڻ ٿو گهرين!
منهنجي ديوانگيءَ تي تو چڙندو نه ڪر
مون سان ٿوري گهڻي تي تون وڙهندو نه ڪر
منهنجا سهڻا سڄڻ، منهنجا پيارا پرين
نالي الله جي مون سان رسندو نه ڪر
اصولن تي سودي بازي نه ٿيندي
جابر جي آڏو نيازي نه ٿيندي
ڀلي ڏي ڪفر جي فتويٰ اسان تي
مگر تنهنجي بعيت اي قاضي! نه ٿيندي
ڀريل ڪو ٿانءُ خالي چئون اسان کان ڪين ٿي سگهندو
ملان کي ڇو موالي چئون اسان کان ڪين ٿي سگهندو
ڀلي باغي اسان کي سڏ مگر ڪن کول ٻڌ هيڪر
حراميءَ کي حلالي چئون اسان کان ڪين ٿي سگهندو
رات کي ڏينهن چئي نه سگهبو
ماڪَ کي مينهن چئي نه سگهبو
ڀل ڪري ڪو ڪيڏي ڪوشش
گدڙ کي شينهن چئي نه سگهبو
قاتل نه گهرجن قهاري نه گهرجن
سنڌين کي مارنِ سي ماري نه گهرجن
اسان سنڌ جي سينڌ سنوارڻ ٿا چاهيون
ڪالاباغ ڊيم ۽ بهاري نه گهرجن
اڪيلو رهڻ جو مان عادي ٿي ويو هان
سورن سهڻ جو مان عادي ٿي ويو هان
جڏهن کان او جاني اچڻ تو ڇڏيو آ
هر هر روئڻ جو مان عادي ٿي ويو هان
مان هان تنهنجو تون آن منهنجي
توتي مون تي ختم ڪهاڻي
مان هان تنهنجو ڄام تماچي
تون آن منهنجي نوري نماڻي
مان هان تنهنجو تون آن منهنجي
ان ۾ ڪوئي ناهي ماڻو
تون آن منهنجي ڪاڪ جي مومل
مان هان تنهنجي ڪَاڪِ جو راڻو
وفائن جي بدلي جفائون ڏئي جو
اهڙي يار کي ڪير سمجهائي آخر
اسان جنهن کي دم دم دعائون ڏيون ٿا
اُهو ڇو اسان کي ٿو تڙپائي آخر
وفائن جي بدلي جفائن جا پٿر
اسان کي هڻو ٿا ڇاڪاڻ سائين!
کڻو پيار واريون اکڙيون اسان ڏي
ڇڏي ڏيو خدارا ڇڪتاڻ سائين!
وفائن جي بدلي جفائون ملن جي
اکڙين مان ڳوڙها ڳڙي ڇو نه پوندا
رقيبن سان راضي اسان سان عداوت
جگر جان جيرا سڙي ڇو نه پوندا
جنهن تي راز الستي آهي
عشق جي جنهن کي مستي آهي
درازا جنهن جي وستي آهي
سچل جي سا هستي آهي
سچل سان عقيدت جي اظهار خاطر
منصور ثانيءَ سرڪار خاطر
درازن جي ڌرتيءَ تي ڪيئي اچن ٿا
دولهه درازيءَ جي ديدار خاطر
ڏنو هي سنيهو آ دولهه درازي
جنهن ۾ يار راضي اسان ان ۾ راضي
ڀلي ڪو چوي ڪيئن ڪو ڪيئن چوي پيو
اسان جو ته ڪم آهي ديدار بازي
مان هان تنهنجو تون آن منهنجي
ان ۾ ڪوئي ناهي عار
تون آن منهنجي ساڳي سهڻي
مان هان تنهنجو من ميهار
مان هان تنهنجو تون آن منهنجي
ناهي ٽٽڻو پنهنجو پيار
تون آن منهنجي سهڻي سسئي
مان هان تنهنجو پنهل يار
منصوري من ڌار او سائين!
ان الحق اچار او سائين!
ڪوڙ جي ٻيڙي ٻوڙي ڇڏ تون
سچ جي ٻيڙي تار او سائين!
آزاديءَ جو هيرو ۽ اڳواڻ سنڌي*
آهي انقلابين جو سرواڻ سنڌي
جتي ظلم واري آهي رات ڪاري
اُتي آهي چوڏهين جي چانڊاڻ سنڌي
*مولاناعبيد الله سنڌي رحه
ڪنهن جي مال ۾ اکآ ته ڪنهن جي لال ۾ اک آ
مهيني ۾ ڪنهن جي اک ته ڪنهن جي سال ۾ اک آ
افسوس سان ”سجاد“ کي چوڻي پوي ٿو
هن دور جي مرشد جي مريد جي زال ۾ اک آ
سهڻي جي ٻڌي مون لئه ته ميهار مڃيندئو
سسئي به سڏي مون کي ته سردار مڃيندئو
هڪ ڳالهه پڇي ”سجاد“ اوهان کان اي يارو
نوڙيءَ مان ڪيان نانگ صوبيدار مڃيندئو
اونداهيءَ ۾ گيت اوهان جا روشن تارن وانگر آهن
تنهنجا بيت خزائن ۾ ڀي باغ بهارن وانگر آهن
تنهنجو نالو ياد آ هر دم هيڪل وياڪل ناهيان سائين!
تنهنجا بيت تنهائي ۾ پيارن يارن وانگر آهن
مانُ آهي سنڌ جو تنهنجي ڪري
مانءُ تنهنجو ٿو کڻان دل تي ٺري
اي ڀٽائي! تنهنجي بيتن جو قسم
منهنجي من کان اڄ به تون ناهين پري
ڪوبه تنهنجو ڪونه آ، ثاني لطيف!
شعر تنهنجو آهي لاثاني لطيف!
بيت تنهنجا آيتون قرآن جون
نانءُ تنهنجو آهي لافاني لطيف!
ڪوئي شهر ۾ خوش آ ته ڪوئي جهنگ ۾ خوش آ
چپڙين ۾ ڪو خوش ته ڪوئي چنگ ۾ خوش آ
پريشان رهين تون ڇو اجايو اي ميراڻي!
حلوي ۾ ملان خوش، موالي ڀنگ ۾ خوش آ
آفيس رشوت سندي بازار گرم آ
حرام کائي چو ته خدا جو هي ڪرم آ
افسوس سان چوڻو ٿو پوي يار ميراڻي
عربيءَ جي حديثن جو نه امت کي شرم آ
وڏيري جو ڪردار گندو رهيو آ
ڪرسيءَ جي خاطر هو انڌو رهيو آ
جا ڏي آهي ڍيري تاڏي ڏي ٿو ٿو ڦيري
وڏيري جو هر دم هي ڌنڌو رهيو آ
سنڌ جي ورهائڻ جي ڪن ڳالهه ٿا جي
ڌرتيءَ جا دشمن ۽ غدار آهين
کائن به سنڌ جو ورهائن به سنڌ کي
لعنت جا هردم سي حقدار آهن