غزل
گهٽي۽ پاڙو ٻسو ۽ گهر ٻسو ٿو لڳي
مسيت ۾ نه محبت نه پيار مندر ۾
مسيت ڀي آ ٻسي ۽ مندر به ٻسو ٿولڳي
نه ڏينهن جو آ مليو ۽ نه رات ٿيو درشن
تڏهن ته شام جو هر پهر ٻسو ٿو لڳي
پرين جو پياري هليو ويو خمار جي وياسين
لٿو نشو ته پو پنهنجو اندر ٻسو ٿو لڳي
اسان ته يار جا پيرا کڻي پٺيان وياسين
مليو ته يار ته سارو سفر ٻسو ٿو لڳي
سجاد!سونهن سڄي ۽ عشق انڌو آ
ناهي جي يار ته شمس و قمر ٻسو ٿو لڳي
*
سونهن سوا سجاد ميراڻي ڪيئن ڪندو
تو ئي ڏس او منهنجي راڻي ڪيئن ڪندو
پنهنجي پلوَ سان ڪين جي اُگهندين او سائنڻ!
منهنجي اکين مان وهندڙ پاڻي ڪيئن ڪندو
هن جي چپن مان پيار جا جام پئي ٿو پيو
اهڙو ماڻهو پيار پڄاڻي ڪيئن ڪندو
ڪَنُ لائي ٿي هُن جي ڳالهه ٻڌي ويئي
پوءِ ڀلا هو بند ڪهاڻي ڪيئن ڪندو
سونهن سَڏي ”سجاد ميراڻي“ منهن موڙي
اهڙي غلطي ڄاڻي واڻي ڪيئن ڪندو
*
انصاف ڪري سگهندين؟
دل صاف ڪري سگهندين؟
مان ڏوهه مڃان به کڻي
تون معاف ڪري سگهندين؟
تون منهنجي محبت جو
اعتراف ڪري سگهندين؟
هي منهنجا درد پرين
ڏسِ هاف ڪري سگهندين؟
هاڻ آءٌ هلان ٿو پيو
سِي آف ڪري سگهندين؟
*
موٽ مٺڙا وڃائجي نه وڃين
پيهه آهي ته ڳاهجي نه وڃين
سڪ جي ساگر کان پرڀرو ٿي بيهه
پيار پائي ٿو پائجي نه وڃين
ٻر ڀلي تون مگر حفاظت سان
هن هوا ۾ وسائجي نه وڃين
تون سراپا غزل ۽ گيت آهين
ڪنهن به راڳيءَ کان ڳائجي نه وڃين
ايترو ڀي پري نه ٿيءُ پرين!
خوف آهي ته ڪٿ وسارجي نه وڃين
*
مون کي ڏسندي کلي هلي ويئي
ڇوڪري کيچلي هلي ويئي
مان ته هن کي گهڻو روڪيو پر
اک هڻي چلولي هلي ويئي
هوءَ بلورن سان راند کيڏي ۽
ڌڪ هڻي گِدَ پِلي هلي ويئي
منهنجي سامهون رقيب منهنجي سان
هوءَ کلي هلي ويئي
*
پيار آهي ته زندگي آهي
باقي سڀ ڪوڙ ۽ ٺڳي آهي
آءُ ڪمري ڇو بتي ٻاريان
هن جي چاهت جي روشني آهي
هو جڏهن کان شهر ڇڏي ويو آ
هر گهٽي ڄڻ ٻسي ٻسي آهي
هن جي مُک کي ڏسي ڦڻي ٿو ڏيان
هن جو مُک ئي ته آرسي آهي
آءٌ محفل ۾ خوش نصيب آهيان
جاءِ ڀرسان رکي وئي آهي
مون سان موڪل کان پو اچي ملجان
ويندي ويندي چئي وئي آهي
هن کي هڪڙو دفعو ڏٺو هو بس
ننڊ سجاد ڇو رٺي آهي
*
هيڏي ساري ٿي پئي آهين
ڪيڏي پياري ٿي پئي آهين
ٿوري کٽڙي ٿوري مٺڙي
ٿوري کاري ٿي پئي آهين
هر ڪنهن تو ۾ اک وڌي آ
سنڌ سونهاري ٿي پئي آهين
اکيون اُلا ڇاتيءَ ڇوليون
توبهه زاري ٿي پئي آهين
هر ڪنهن تو رنڱي ڇڏيو آ
مينديءَ ڏاري ٿي پئي آهين
جنهن کي ڏسين ٿي ڪهي ڇڏين ٿي
سونهن سگهاري ٿي پئي آهين
*
تون کان ڌار ٿيان
گنهگار ٿيان
تون ته ٻار ٿيئن
مان ڀي ٻار ٿيان
تنهنجي ڳوٺ اچي
ڪنهن تي بار ٿيان
آءُ پرين! مونڏي
گلن هار ٿيان
هٿ رتا ڪر تون
مينديءَ ڏار ٿيان
سجاد! سونهن مٿان
هر هر وار ٿيان
*
ڪوئلا ڪوئلا دل جگر ٿي ويو
تنهنجي وئي کان پو سائين! حشر ٿي ويو
تنهنجي پيرن ۾ جيڪو به پامال ٿيو
سو سدائين او سهڻا امر ٿي ويو
جنهن کي محفل مان تو آ ڌڪاري ڇڏيو
سو ويچارو ته ڏس دربدر ٿي ويو
تو ڏانهن ايندي جڏهن رات جو او پرين!
چنڊ ڀي چاهه مان همسفر ٿي ويو
تنهنجي آمد جو جنهن ڀي ٻڌو جان منِ!
جو جِتي هو اُتي منتظر ٿي ويو
سونهن سجاد جي لاءِ سڀ ڪجهه ته آ
سونهن ناهي ته هو بي ثمر ٿي ويو
*
ڳالهه منهنجي جو هوءَ ڪري ٿي پئي
نانءُ منهنجو کڻي پو ٺري ٿي پئي
خواب پنهنجا وهاڻي جي هيٺان رکي
ننڊ ۾ ڇرڪ ڇو هوءَ ڀري ٿي پئي
هيءُ ڪنهن جو اڃا آهي اوسيئڙو
در کليل ۽ بتي ڀي ٻري ٿي پئي
ڇو نه هِنَ ڌڻ جي ٻڪرار جا هٿ چمان
ڌڻ ۾ ڇيلي پرينءَ جي چرَي ٿي پئي
مون کي پڪ آ ته ايندي هوءَ اڄ هتي
ڪانءُ ٻولي ۽ اک ڀي ڦَري ٿي پئي
اچ ته توکي ڏسيان سجني ”سجاد“ جي
هوءَ تئي تي مڇي جا تري ٿي پئي
*
اکيون جو پري تو ڪيون هن پرين!
خوشيون سڀ ختم ٿي ويون هن پرين!
نڪي تيل سرما نڪي تڙ ڦليل
ڄنڊن ۾ پيون، ڄيون هن پرين!
مايوسي ۽ نفرت جدائي ۽ غم
اوهان کان ئي مليون، شيون هن پرين!
تنهنجي پيار خاطر سڄي لوڪ جون
گلائون به سر تي کنيون هن پرين!
رقيبن سان توکي ڏسي دل چيو
ته ٻه به ويون هن پرين!
*
نگاهن ملڻ سان نرالا ٿي پياسين
نيڻن جي مئه جا موالا ٿي پياسين
تهمت جي تڙ کان گهڻو ئي ڀڳاسين
مگر پو ڀي ٿورا آلا ٿي پياسين
اوهان جي وڃڻ کانپوءِ ساري شهر ۾
اسان ڄڻ ته لولا ملالا ٿي پياسين
اسان پيار هڪٻي سان ايڏو ڪيو جو
ماڻهن جي لئه ڄڻ حوالا ٿي پياسين
اوهان جي اچڻ تي جوجهومي اٿياسين
غزل گيت مورا جمالا ٿي پياسين
*
يار توکان سوا گهاربو ڪيترو
ديپ دل جو ڀلا ٻاربو ڪيترو
پيار پنهنجي جو ٻيڙو آ وچ سِير تي
ساٿ تنهنجي بنا تاربو ڪيترو
گڏ رقيبن سان توکي ڏسي دل جلي
دل جليءَ کي ڀلا ٺاربو ڪيترو
ڇو واعظ ٿو ٽوڪين مون کي ڀلا
سونهن ۽ سچ کي تاربو ڪيترو
زهر تنهنجي هٿن مان ٿو هر هر ملي
نيٺ پيئبو پرين هاربو ڪيترو
ياد توکي ڪندي اک لڳي وئي مٺا!
بيوفا کي ڀلا ساربو ڪيترو
*
چاهتن جو سفر
روشنن جو سفر
تو ڏانهن وک وک پرين
محبتن جو سفر
آجپي جو عمل
زندگين جو سفر
ڳالهه تنهنجي هلي
عظمتن جو سفر
ديس لئه سر ڏيڻ
غيرتن جو سفر
ليڙون ليڙون لٽا
غربتن جو سفر
سونهن ”سجاد“ لئه
راحتن جو سفر
*
سمنڊ جاڳي ٿو، ڇوليون جاڳن ٿيون
ڳوٺ ستل آهي، گوليون جاڳن ٿيون
سمنڊ ڪناري تي سانجهيءَ ويلي جو
کوڙ حسينن جون، ٽوليون جاڳن ٿيون
هوشو ٿيندين تون،هيمون ٿيندين تون
منهنجي امڙ جون، لوليون جاڳن ٿيون
ريل هلي ٿي پئي، جيل وٽان جڏهن
قيدي جاڳن ٿا، کَوليون جاڳن ٿيون
ڳوٺ جي ميلي ۾،ناچ هلي ٿو پيو
اڀريل ڇاتيون ۽ چوليون جاڳن ٿيون
*
سونهن کي لڪائبو ناهي
عشق کي سڪائبو ناهي
آهي دنيا هي پيارلئه سائين
هتي ڪنهن سان ڦٽائبو ناهي
هار گلڙن جو پيار مان پوئي
پاڻ کي پاڻ پائبو ناهي
ڪنڌ ڪٽجي ته لک دفعا ڪٽجي
ڪنڌ ليڪن جهڪائبوناهي
سونهن جيڪو گهري ته ڏئي ڇڏجي
سونهن آڏو نٽائبو ناهي
ڪنهن تي ٿورو ڪجي ڪري ڇڏجي
اُهو ”سجاد“ ڳائبو ناهي
*
سڄي حياتي رنو آ، ڪڏهن کليو ناهي
کلي به ڪيئن سندس يار جو مليو ناهي
سموري شهر جي ماڻهن ستايو ٿَس ڏاڍو
پرينءَ جي پاڙي ۾ گهر ٿَس تڏهن لڏيو ناهي
جهلي هو پيرَ ويو آ پرينءَ ڏانهن اچ وڃ کان
اداس آهي مگرپاڻ هن پليو ناهي
اندر ۾ پنندو رهي ٿو سڄڻ جا سور سڀئي
پڇڻ جي هوندي به سور هُن سليو ناهي
هڻي ٿو روز پيو ڌاڙا دلين جا ڏينهن ڏٺي
اڃا ته ڪنهن به انهيءَ کي ڪٿي جهليو ناهي
*
رات ڪاري عَذاب ڀوڳيان ٿو
بيقراري عذاب ڀوڳيان ٿو
ٿر جي ٿوهر جيان بڻيو جيون
واري واري عذاب ڀوڳيان ٿو
هوءَ اچڻ جو چئي هلي ويئي
انتظاري عَذاب ڀوڳيان ٿو
هن کي هڪڙو دفعو ڏٺو هو بس
عمر ساري عَذاب ڀوڳيان ٿو
هن جي لبڙن چريو ڪيو مونکي
توبهه زاري عَذاب ڀوڳيان ٿو
برف وانگر ڳري ختم ٿي وئي
هن جي ياري عَذاب ڀوڳيان ٿو
سائين منهنجا ”سجاد“ تي هاڻي
ڪر سَتاري، عذاب ڀوڳيان ٿو
*
ٻي سان منهنجو ڇا هي سائين!
سڀ ڪجهه توسان آهي سائين!
پنهنجو پيار آ پاڪ ۽ پوتر
ناهه ڀلي ڪو ناهي سائين!
ڪوڙ کِلي ٿو ڏند ڪڍي
سچ چڙهي ٿو ڦاهي سائين!
ڳاڙهي ڳل تان چميءَ وٺڻ جو
ڏس ڏنو آ ڏاهي سائين!
ميراڻي سان محبت ڪر تون
لاڳاپا سڀ لاهي سائين!
*
تنهنجو نالو کڻندو آهيان
پنهنجو پاڻ کي وڻندو آهيان
تنهنجو نانءُ لکي او سائين
دعا جيان مان ٻڌندو آهيان
پاڪ ۽ پوتَر سيپارن جان
نانءُ اوهان جو چمندو آهيان
پنهنجي نالي جي چوڌاري
تنهنجو نالو لکندو آهيان
شهر جي چوواٽي تي بيهي
تنهنجي لاءِ مان پڇندو آهيان
سونهن”سجاد“ جي ڪمزوري آ
سونهن جي لاءِ مان سِڪندو آهيان
*
ڪاري رات به کُٽندي سائين!
اجهو باک به ڦٽندي سائين!
منهنجي هٿن مان هٿڪڙي هي
ڪَڙي ڪَڙي ٿي ٽٽندي سائين!
تنهجي جواني ڪَرِڙا موڙي
اُوچي ڳاٽ سان اُٿندي سائين!
ميراڻيءَ سان سونهن اوهان جي
ڀاڪر پائي ملندي سائين!
*
ڪارا وار قيد ڪڙولي
تنهنجي ڇاتي سنڌؤ ڇولي
نيڻ کڻي نهار نه سانئڻ!
لڳي نه ڪائي اولي سولي
تنهنجي پيار ائين ڪيو مونسان
جيئن ڪندا هِنِ هندو هولي
ڪيڏي مرڪ ۾ مام رکيل آ
ڪير سليندو اها پرولي
پيار جو دانُ وٺڻ لئه دلبر
جهلي آيو هان خالي جهولي
*
پرين سونهن جي ڪا سخاوت ته ڪر
اها عاشقن تي عنايت ته ڪر
هلي آ هلئون سمنڊ پيو ٿو سڏي
تون ڇولين سان ٿوري شرارت ته ڪر
ڏسي روز سپنا ڇو سپنو ٿي وئي آن
صنم پنهنجا سپنا حقيقت ته ڪر
ڇو آڪاش ۾ ٿي اڏامي پئي
لهي اڱڻِ تي عنايت ته ڪر
روئي روزُ رئو ڇو پئي آلو ڪرين
روئڻ مان ڇا ورندئي بغاوت ته ڪر
*
ڪڪرن ۾ چنڊ آيو آهي
يارن ڇو گهٻرايو آهي
ڪاري رات به رهندي ڪيسين
صبح ڪنهن موٽايو آهي؟
مومل جي محلات مان هاڻي
ناتر جو سڏ آيو آهي
پيار جو دان وٺڻ آيو هان
تنهنجو ڪهڙو رايو آهي
طعنا مهڻا مون کي ڏيو ٿا
هُن کي ڪنهن سمجهايو آهي؟
*
اکين سان اکڙيون ملائي هلي وئي
عبادت ائين ڪر ٻڌائي هلي وئي
وسي وڏڦڙو پيو نيڻن مان منهنجي
جڏهن هوءَ ملهار ڳائي هلي وئي
مان هن جي هٿڙن چمڻ لئي سڪان پيو
الا! هوءَ چپڙا چمائي هلي وئي
اچان ٿي، اچان ٿي سگهو مان اچان ٿي
ائين آسري ۾ رهائي هلي وئي
ڪلهن تي رکي وار آلا جو آئي
اسان کي ته رڻ ۾ رلائي هلي وئي
سجاد منهنجي شاديءَ تي اچجان
ائين چئي چمي ڏئي چتائي هلي وئي
*
ڀرسان جاءِ رکي وئي آهي
ڄڻ دل جاءِ رکي وئي آهي
آءِ لو يو لکي ڪاغذ تي
ڪنهن جي لاءِ رکي وئي آهي
مون سان محبت جي سفر ۾
شايد راءِ رکي وئي آهي
تون نه آئين، آءٌ هلان ٿي
لکي باءِ رکي وئي آهي
*
سور ۽ صدما پئي سهندي اچي
دل تلاش يار ۾ رهندي اچي
مان ته هن کي پيار مان پوڄان پيو
هوءَ الائي ڇو وري ڊڄندي اچي
پيار جي برسات اڄ ائين وُٺي
ڄڻ ته ڪڪري ٿر مٿان وسندي اچي
هن جڏهن پاتو دريءَ مان آ لِيئو
سونهن ڄڻ مون ڏانهن پئي لهندي اچي
ساري محفل واهه جو ٻهڪي پئي
هوءَ جڏهن محفل ۾ پئي کلندي اچي
*
*طرحي غزل
*
دلدار وڏي شيءِ آ
ها پيار وڏي شيءِ آ
ماڻهو ته مٽي جو آ
ڪردار وڏي شيءِ آ
ڀل آءُ نه آءُ پرين
اقرار وڏي شيءِ آ
تون ٿورو مرڪي ڏس
اظهار وڏي شيءِ آ
جت تنهنجا پيرا هِنِ
سو پار وڏي شيءِ آ
هي سونهن ۽ سوڀيا جو
سنسار وڏي شيءِ آ
ديدار جو دَانُ ڏي بس
ديدار وڏي شيءِ آ
*
اسان جو ڏوهه ڏسو ٿا ثوابُ ڀي ڏسو ته ڏسو
اسانجي عشق سڳوري جو بابُ ڀي ته ڏسو
ائين ئي ڪفر جي فتويٰ ڏيو ٿا رندن تي
لکيل ڪتاب ۾ڇا هي ڪتابُ ڀي ته ڏسو
سفيد ويس ۾ ڪرسيءَ تي يار ويٺو آ
اسانجي نيهن جو نيارو نوابُ ڀي ته ڏسو
اکيون اوهان جون ڀَليون هن مڃان ٿو مان ليڪن
انهن اکين ۾ اسان جو خوابُ ڀي ته ڏسو
نظر، نظر سان ملي ٿي خمار جي ٿا وڃئون
پرينءَ جا نيڻ ڪٽورا شرابُ ڀي ته ڏسو
*
نگاهه سان جوڏٺو ٿئين نگاهه ۾ آهي
ٿڌو جو ساهه ڀريو ٿئين ته ساهه ۾ آهي
رسي اسان کان ڀلي شوق پنهنجو ڪر پورو
رٺو آ جو به اسان کان تباهه ۾ آهي
پتو پوي ته پرينءَ جا وڃي مان پير چمان
ٻڌو آ هو به اسان جي راهه ۾ آهي
اڳي ته شوق سان ڏسندا هئاسين سونهن کي پر
هاڻي ته هڪ ئي پرين بس نگاهه ۾ آهي
ڪوي گهڻائي پڙهيا ٿم يقين سان ٿو چوان
ڪٿي آ اهڙو مزو جيڪو شاهه ۾ آهي
سدائين سونهن جي پويان”سجاد“ آ ڀٽڪيو
مليو نه ماڳ آ ان کي اڃا ته راهه ۾ آهي
*
وري تو نيڻ کڻي هڪ دفعو نهار پرين!
وري مان جيئرو ٿيو هان وري تون مار پرين!
وري تون منهنجي لبن سان ملاءِ لب اچي
وري ڪو جام اسان کي اچي پيار پرين!
وري مان توڏي اڃان ٿو ڏسن ٿا سڀ ماڻهو
وري اسان تي کلي ٿي سڄي بزار پرين!
وري جو وار تو ڇوڙا ته رات ٿي وئي آ
وري تون وار وڪوڙي سج اڀار پرين!
*
ملان ۽ قاضي وڏي ڳالهه ناهي
دولهه درازي وڏي ڳالهه آهي
گنڊ کول ديدار پنهنجو ڏي سائين!
جو ديدار بازي وڏي ڳالهه آهي
رسي لوڪ مون کان وڃي ڀل سدائين!
ٿي محبوب راضي وڏي ڳالهه آهي
سچل جي سبق ۾ خودي آ سمايل
خوديءَ ۾ نيازي وڏي ڳالهه آهي
سچل ۽ ڀٽائيءَ جي ڪوتا کان پو
ڪوتا ايازي وڏي ڳالهه آهي
سنڌڙيءَ جي سڏ تي ميدان ماري
بڻجي جو غازي وڏي ڳالهه آهي
سوين يار ”سجاد“ سجدا ڏين ٿا
عشق جو نمازي وڏي ڳالهه آهي
*
هُنَ وٽان جو ٿي ايو هان
سڀ چوَن ٿا پي آيو هان
مونکي منهجو گهر ڳولهي ڏيو
شايدگهٽي ٻي آيو هان
ڪهڙو حال پڇو ٿا منهنجو
مري، مري مان جي آيو هان
ٻيهر دل ٿي ان ڏانهن تانگهي
هيڪر جنهن ڏانهن ٿي آيو هان
محفل منجهه کلي چيائين
ميراڻي! تو پي آيو هان
*
شخص هڪڙو عجيب ئي نڪتو
مون جيان بد نصيب ئي نڪتو
تنهنجو نالو کنيم ته ڇرڪي ويو
منهنجو شايد رقيب ئي نڪتو
اوپرو! ٿي لڳو هو محفل ۾
پوءِ پڇڻ تي قريب ئي نڪتو
تنهنجي رَئي کي ڪڪر مون سمجهيو هو
هاءِ! مون لئه صَليب ئي نڪتو
مونڏي اکڙيون کيئين ته چاڪ ٿي ويسِ
منهنجو ڄڻ هو طبيب ئي نڪتو
جو اپيلون ڪري علاج لئه پيو
سنڌي شاعر غريب ئي نڪتو
*
دردمندن کان دور ٿي ويو آ
ڪيڏو هو مغرور ٿي ويو آ
هڪ چميءَ جو سوال ڪيو ٿَم
يار صفا وهلور ٿي ويو آ
هو جو اندر آيو آهي
ڪمرو سارو نور ٿي ويو آ
بيماريءَ جي بستر تيڏِسُ
شاعر هڪ مجبور ٿي ويو آ
ڪهڙو حال سجاد پڇو ٿا
اندر چِڪنا چُور ٿي آ
اُلڪي،اوني، اوسيئڙي ۾
ساهه سدائين ساٿيئڙي ۾
منهنجي مَن جو مالڪ ٿي ويو
منهنجو جاني هڪ ليئڙي ۾
يار جي پار کان آيو آهي
اهڙي خوشبو جوڳيئڙي ۾
هاڻ سمهي پئه يار ميراڻي
تيل کپي ويو ڏيئڙي ۾
سُک نه ڪوئي سنبرانجاني!
ڏکن سان ٿو نبران جاني!
تنهنجي گهٽيءَ مان تنهنجي خاطر
هر هر پيو ٿو گذران جاني!
هيڏي باهه ته هوڏي پاڻي
ڪهڙي پاسي اسران جاني!
دل ٿي چاهي سورج بڻجي
اولهه ڏانهن ٿي اڀران جاني!
تنهنجي جدائيءَ ۾ ميراڻي
کامان، پڄران، پڄان جاني!
تنهنجي پاڙي کي جڏهن کان جو ڇڏي آيو هان
ڄڻ ته جنت کان جهنم ڏي لڏي آيو هان
هن محبت جي سفر ۾ تون مون سان گڏ هلندين؟
نه ته ٻيو يار سفر لاءِ سڏي آيوهان
منهنجي نيڻن جي شهر ۾ تون اچي رهه جانان
تو لئه نيڻن جو نئون شهر اَڏي آيو هان
مونکي پڪَ هئي ته منهنجي سڏ تي نه ايندين ٻاهر
دل تي پٿر رکي رقيب گڏي آيو هان
هاڻي منهنجون تون خطائون ته سڀئي بخشي ڇڏ
هاڻي مان ڏوهه مڃي تنهنجي تڏي آيو هان
اسان ته روزو رکيو آ، اکيون رکڻ ئي نٿيون
ڏسن ٿيون سونهن جي سامهون ته ٻوٽجن ئي نٿيون
وياسين يار جي در تي ته بند دروازو
مايوس ٿي جو ورياسين وکون کڄن ئي نٿيون
گهڻو ئي پاڻ پلي، يار پئون ٿا پٽ تي سمهي
بدن سمهي ٿو پوي پر اکيون سمهن ئي نٿيون
زبان تي يار جو نالو ۽ هٿ لکن ٿا پيا
زبان ۽ آڱريون ٻيو ڪجهه چَون، لکن ئي نٿيون
پرين هليو ٿو وڃي بس ملي ٿي تنهائي
پرين جي ناهي ته مون سان هلي ٿي تنهائي
پرينءَ جي ياد ۾ جلندو رهان ٿو مان هر دم
پرينءَ جي ياد ۾ مون سان جلي ٿي تنهائي
پرينءَ جي چيچ جهلي شهر ۾ مان گهمندو هوس
پرينءَ جان چيچ وٺي گڏ رلي ٿي تنهائي
پرينءَ کي ياد ڪري مان اياز کي ٿو پڙهان
پرين ڪتاب کِلي ٿو کِلي ٿي تنهائي
پرينءَ کي شهر ۾ ڳولهيان جڏهن ٿو مان
پرين سجاد چريو آ چوي ٿي تنهائي